กิ๊กกั้กวัยใสกะนายตัวดี

ลำดับตอนที่ #7 : เผลอ(ปาก)

7 
 
      เผลอ(ปาก)

   หลังจากที่ฉันช่วยชีวิตอันเน่าๆพุๆพังๆของนายเพ็นวิทย์จากการโดนเศษชามที่แตก
  (ถ้ามันไม่แตกจะบาดมั้ยล่ะ...โง่)แล้ว ฉันก็รีบกลับมาบ้านเพราะกลัวว่าเขาจะตามอาฆาตพยาบาทเบียดเบียน
  ฉันอีก ระหว่างทางฉันเลยทำตัวอย่างลุกลี้ลุกลน-0-

   ปัง

   -.->>>> ยัยโซล

   ทำไมยะผิดตรงไหนที่ฉันรีบเข้ามา-*- ชิส์  แค่เปิดประตูราวกับว่าจะพังประตูเข้ามาเท่านั้น
  เองนะ หรือว่าแกห่วงประตูมากกว่าเพื่อนตัวเองหว่า

   “แกจะรีบไหน ห้องคงไม่หนีแกไหนเที่ยวจตุจักร หรือไปพารากอนหรอกนะ-.- ประสาท”

   ขำมั้ยเนี้ย

   “-.-”

   “ไปทำอะไรผิดมายะ”

   “ทำความชั่ว โหะๆๆๆๆๆๆ^o^”

   ฉันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แล้วฉันก็เดินเข้าห้อง ที่หอของยัยโซลเปนเหมือนห้องสวีทที่โรงแรมน่ะคะ
  มีหลายห้อง ไฮโซชะมัด

   “ยัยตอมๆๆๆๆ เปิดเดี๋ยวนี้นะแกไปทำอะไรมา!!!! มาเล่าให้ฉั้นฟังก่อนจิTToTT”

   ยัยโซลทุบประตูห้องฉัน

   “แกจะรีบไหน ห้องคงไม่หนีแกไหนเที่ยวจตุจักร หรือไปพารากอนหรอกนะ-.-
  ประสาท ฮ่าๆๆ” ฉัยพูดเลียนแบบยัยโซล

   “เฮ้ยยัยนี่นิ่ ฉันไม่ยุ่งแล้ว-*-เชอะ”

   ฉันบอกแกไม่ได้หรอกนะ เพราะว่าถ้าแกรู้เดี๋ยวแกต้องด่าฉันเปิดเปิงแน่นอน....ถูกต้องนะ
  คร้าบบบบบ ยัยนี่ยิ่งโรคจิตอยู่ด้วย งั้นแปลว่าฉันก็ต้องโรคจิตดิ-.- เพราะว่าคนพวกเดียวกันมักจะ
  คุยกันรู้เรื่อง เวงกำ หาเรื่องด่าตัวเองอีก

   ~เย็นวันใหม่.......อัยอัยอัยอัย~

   (มันคือเสียงแอคโค้...กรุณานึกตาม -0-)

   “เอาช็อคค่ะ เอา4ถ้วย^^”

   ฉันสั่งไอศกรีมอย่างอารมณ์ดี เพราะว่าวันนี้ไม่ต้องจ่ายตังค์เอง ลาภปาก ฮ่าๆๆ

   “อะตอมT.Tแกสั่งทีละถ้วยก็จะดีมากเลยนะ ตายๆเงินฉัน”

   “แค่นี้ขนหน้าแข้งไม่หล่นหรอกจ้า^^”

   “อ่ะToT”

   “มาพอดีเลย มานล่ะนะคะ^o^+”
  

   ขณะที่ฉันกำลังจะเอาไอติมสุดที่เลิฟฟฟฟฟ เข้าปาก ทันใดนั้นก็มีมารมาผจญจนได้
  มีคนเอามือมาจับมือที่ฉันกำลังจำกินไอติม แม่งขัดขว้างความหน่ำสำราญของฉ้านนน
  จะมีใครล่ะนอกจากจะเป็น ไอ้เพ็นวิทย์ ขนาดขาเจ็บยังมาได้ เลวจริงๆ(มันเกี่ยวกับเลวตรงไหน-.-+)
  แต่ฉันก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นคนที่ยืนข้างๆเขาน่ะสิหล่อนเป็นบ้าOoO หน้าตาเหมือนกอล์ฟเลยอ่ะ^^
  (กอล์ฟ+ไมค์) คนอะไรฟ่ะ หล่อน่าเอาแห กับอวน มาฉุดจริงๆ เลือดกำเดาจะไหลแล้วเพราะว่าเขา
  แต่งตัววาบหวิวเหลือเกิน-.,-
  

   ยิกๆๆๆๆ

   ยัยโซลสะกิดฉัน ไรฟ่ะ ฉันกำลังเคลิ้ม

   “นายหาเรื่องฉันหรือไงฮะ-.-+ไอ้มารผจญ”

   “วันนี้ฉันจะไม่เถียงเธอวันหนึงละกัน เพราะฉะนั้น เธอก็ต้องพักรบเหมือนกัน ฉันต้อง
  ไว้หน้าเพื่อนฉันบ้าง”

   “เพื่อนนาย เกี่ยวอะไรกับฉันเล่า”

   “-.-ยัยเซ่อ”

   เขาด่าฉันแล้วนั่งลงที่โต๊ะเดี๋ยวกับฉัน ใครชวนนายมามิทราบ

   “-.-^^^^+”

   ฉันส่งสายตาอาฆาตไปที่ยัยโซลและนายเพ็ญวิทย์

   “ใครชวนนายนั่งยะ” 

   “นี่ข้าว เพื่อนของฉันเอง”

   เขาแนะนำเพื่อนตัวเองแบบที่ไม่สนใจว่าฉันจะพูดยังไงก็แล้วแต่ นี่นายเห็นฉันไม่มีตัวตน
  เป็นหมอกเป็นควันรถเมล์หรือไงยะ ถ้าฉันเป็นควันรถเมล์นายก็ต้องเห็นฉันสิ เพราะว่ามันเป็นสีดำ
  -.-

   “สวัสดีคับ^^”

   น่ารักชะมัด ต่างกับอีตาเพ็ญวิทย์ราวจักรวาลกับพื้นดิน

   “เอ่อ..สวัสดีคะ////-.-////”

   นั่นคือเสียงยัยโซลดูแล้วเธอหน้าแดงด้วยแหะ เขิลคนหล่อน่ะสิโหะๆ

   “ดี-.-”

   ฉันตอบแบบธรรมด๊า ธรรมดา คนกำลังหงุดหงิด

   “ฉันโซลคะ”

   แกลืมหรือไงว่าฉันคือโซล-..-น่ะห๊า

   “-.-/-..-”หน้าของทั้งสอง

   “เธอว่าไรนะ”นายเพ็ญวิทย์ขึ้นเสียง

   “ป่ะ...ป่าวนี่”

   ยัยโซลรีบแก้ตัว

   “เมื่อกี้เธอพูดว่าเธอชื่ออะไร!!!”
   
   ซวยแล้วตู
   
   ToT>>>>>หน้าของฉันแระยัยโซล