กิ๊กกั้กวัยใสกะนายตัวดี

ลำดับตอนที่ #6 : หวั่นไหว

6

     หวั่นไหว

  ฉันกำลังนั่งอยู่ที่ห้องโถงหนึ่งที่กว้างมากๆ เหมือนเป็นห้องแถลงข่าวหรืออะไรสักอย่าง
 ฉันมองดูคนที่นั่งข้างๆฉัน เอ๋...นี้มันนายล็อคนี่หน่า มาทำอะไรกับ แถมข้างหน้าฉันยังมีผู้สื่อข่าวมากมาย
 เต็มไปหมดเลย เกิดอะไรขึ้นกับฉัน!!!!

  “อะแอ่ม-.- สวัสดีครับท่านผู้สื่อข่าวทั้งหลาย”

  เสียงดังๆผ่านไมโครโฟนดังขึ้น ทำให้ทุกคนหันหน้าไปมองเจ้าของเสียงที่ยืนอยู่ และฉันก็หันไปด้วย
 แต่นั่นมันพ่อฉันนี่ มาทำอะไร-.-?

  “ก่อนอื่นกระผมต้องขอขอบคุณผู้สื่อข่าวทุกท่านที่มาร่วมงานแถลงข่าวงานหมั้นของลูกสาวผม
 กับนักร้องชื่อดังแห่งยุคนั่นคือนางสาวอัญญา  ไพพิศาลรุ่งเรือง กับ นายลคลิตร  ราชเทว หรือ ล็อค ของเรานั่นเอง”

  เฮ้ย...เกิดอะไรขึ้นฉันงงไปหมดแล้ว-.-งานหมั้นงั้นหรอ งานหมั้นของฉันและนายล็อคOo0

  ฉันหันไปมองหน้าเขาและเขาก็ยิ้มกลับมาแล้วก็กระซิบที่ข้างหูฉันว่า

  “ตื่นเต้นหรอ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็นายเองนะ”

  เขาพูดพลางจับมือฉันไปด้วย แต่ฉันกลับไม่ขันขื่น ฉันหันหน้าไปตรงๆแต่กลับพบกับหน้าของนายเพ็นวิทย์
 เขาเอาหน้ามาใกล้ฉันเหลือเกิน คนเยอะแยะนี่นายจะทำอะไรยะ

  “นี่ยัยคนใช้ เธอนอนอีกแล้วนะ”

  “อะไรของนาย-.-”
  “ตื่นได้แล้ว”

  “ก็ฉันตื่นอยู่นี่คนเยอะนะนายไม่อายหรือไงน่ะ”

  “ตื่นนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!”

  สะดุ้ง!!

  ฉันลุกขึ้นมายืนบนเตียงทันทีOoO ห๊าๆๆๆนี่ฉันฝันไปนี้TToTTโห๊ย...กำของเวร เวนของกำ เซ็งๆ
 นี่ฉันฝันไปว่าฉันกำลังจะหมั้นกับนายล็อคได้ไง ไม่เคยพิศวาสเลยสักกะนิด (แต่ในใจตรงข้างเลยคะคุณผู้อ่านโหะๆๆ^o^)

  “พอฉันไม่อยู่เธอก็ถือโอกาสนอนเลยหรือไงฮะ”

  “เปล่า...อย่างงี้เค้าเรียกว่าหลับเอาแรงยะ”

  “เอาแรงมาทำอะไรของเธอ”

  “ก็....ก็มาสู้รบตบนายไง”

  “เธอแน่ใจหรอว่ากล้าตบฉันน่ะ-.-”

  เริ่มแล้วครับ สงครามน้ำลายandสงครามสายตา ถ้าสังเกตดีๆนะคะ จะเห็นประกลายไฟพุ่งออกจากตา
 ของเราสองคน

  “นี่แน่ะ”

  พวัววววว <<<<<< เสียงฉันตบหัวมันคะ มันกล้าท้า ฉันเลยจัดให้

  “นี่เธอตายแน่-.-^^^”

  “ม่ายยยยยยอย่าน๊า”

  ฉันวิ่งหนีนายเพ็นวิทย์รอบห้อง แต่สุดท้ายก็......

  เพล้ง!!!

  “นี่เธอ!!-.-
”
  “นายเป็นคนทำเองนะจะมาโทษฉันไม่ได้-*-”

  รู้มั้ยคะว่าข้างบนมันเสียงอะไรคำตอบคือ เสียงของถ้วยโจ๊กที่นายเพ็นวิทย์ถือมาให้ฉันหรือว่ามันถือ
 เอามากินเองหว่า นั้นแหละค่ะ มันแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้วแถมยังมีโจ๊กหกเรอะบริเวณนั้นเลย-0-

  “เธอเป็นคนชน เธอเช็ดเลยนะยัยโง่”

  “นายฉลาดตายล่ะ”

  “ใช่ ฉันฉลาดกว่าเธอ”

  “งั้นถ้านายฉลาดนักก็ทำซะ”

  “เกี่ยวอะไร-0-คนฉลาดต้องรู้หลบเซ่”

  “บ้านนายนะ ไม่ใช่บ้านฉันตาบ้า”

  “แน่นอนล่ะ หรือว่า....เธออยากจะเป็นละ ได้นะเดี๋ยวฉันสามารถทำให้เธอเป็นได้นะ เหอๆ”

  เขาพูดพร้อมส่งสายตามีเลศนัยมาให้ฉัน ไอ้เจ้าเล่ห์

  “ไปดีกะ...กว่า ขืนอยู่กับนายฉันต้องเป็นบ้าตายแน่ๆ”

  ฉันพูดแล้วจะเดินออกจาห้องแต่ก็ต้องชงัก

  “โอ๊ยยยยยยยยยย”

  เสียงร้องของนายเพ็นวิทย์

  “โอ๊ย.....นี่เธอToTแก้วบาดเท้าฉัน”

  ในนิยายเขามีแต่เศษแก้วบาดนางเอกนี่หน่าแล้วนี่อะไรกัน พระเอกโดน เชอะ ซวยฉันอีกแหะ
 หรือว่านายสำออย+อ่อยฉันยะ

  “ยัยใจดำTToTTเธอจะไม่ช่วยะคุณของเธอจริงๆหรอ”

  “เออๆๆช่วยก็ได้ ”

  ฉันเดินไปดูเขา พยุงเขาขึ้นนั่งบนเตียง

  “ไหนดูแผลซิ นี่มันเป็นกรรมหรือไงที่ทำให้ฉันต้องมาดูแผลให้นาย”

  ฉันพูดพลางดูแผลของเขา(แต่อะตอมไม่รู้เลยว่าเพ็นวิทย์กำลังแอบมองเธออยู่:กาปุก)

  “ไม่เยอะนี่เลือดไหนซะเว่อร์เชียว งั้นเดี๋ยวฉันมานะไปเอากล่องพยาบาลก่อน”

  “ที่ห้องฉันมีน่ะ ตรงนั้น”

  “อย่างทาแรงนะT.T”

  “อือ..รู้แล้วน่าอย่าบ่นนักได้ป่ะ เดี๋ยวจิ้มให้เจ็บไปเดือนหนึ่งเลย-.-”

  “ยัยโหด ซีดดด..โอ้ยๆๆๆๆเบาๆๆ”

  เหอๆฉันทาแอลกอฮอลทาแล้วก็จิ้มๆไปที่แผลของเขา ไม่หน้าเชื่อก็ต้องเชื่อว่าผู้ชายอย่าง
 นายนี่ก็เจ็บเป็นแหะ(อ่าวคุณเธอเพ็นวิทย์ที่รักฉันเขาก็คนนะยะ-*- :กาปุก)

  “นายเป็นลูกผู้ชายต้องอดทนสิ-.-”

  “เกินทนน่ะสิไม่ว่า”เขาบ่น แต่อย่าคิดนะว่าฉันไม่ได้ยินน่ะ

  “อยากเจ็บอีกใช่มั้ย...นี่แน่ะ”

  “โอ๊ย-*-เธอนี่มันซาดิสจริงๆเลยTToTT”

  “ว่าฉันหรอ”

  “อย่านะ ไม่เอาแล้วไม่ๆๆ”

  “ฉันล้อเล่นน่ะ^o^”

  “โซล...”

  ฉันลืมบอกความจริงกับเขานี่หน่า งั้นแสดงต่อไปล่ะกัน

  “หืมว่าไง”

  ฉันหันหน้ามองเขา เราจ้องตากันอยู่นานมากกกกกก จนฉันกลัวแล้วสิ ฉันจึงหนีหน้าเขาทันที

  “เธอไม่กล้าสบตาฉัน -.-”

  “ป่าวนี่มาอีกทีก็ได้”

 
  o.o>>>>สีหน้าของฉัน

  O.O>>>>สีหน้าของนายเพ็นวิทย์

  “พอได้แล้วเลิกเล่นเกมส์จ้องตามหาวิปโยกกันสักทีเถอะ-.-+”

  “เธอจะบ้าหรือไง ฉันอุตส่าห์โรแมนติกแล้วนะ ยัยโง่เอ้ย-.-”

  “หรอ เนี้ยนะโรแมนติก”

  “แต่มันก็ทำให้เธอ...หวั่นไหวเล็กน้อยไม่ใช่หรอ”

  “ไอ้บ้า-.- ”

  “โอ๊ย..เธอนี่แม่ง”

  “ทำไมหรอจ๊ะฉันทำไมหรอ^o^เหอะๆ ขอบใจนะที่ช่วยเหลือฉันฉันคิดว่าเราคงหายกันแล้วล่ะน๊า
 บะบายจ้า แล้วไม่เจอกัน โหะๆๆๆๆ ปั๊ปปาดี้ปั๊ปปาด้าดาดาดา ฮ่าๆ”

  ฉันเดินออกมาแล้วหัวเราอย่างบ้าครั่ง มาคิดๆดูอีกที ก็จริงอย่างที่เขาพูดแหะ ฉันเริ่มรู้สึกหวั่นไหวกับเขา
 แล้วล่ะ และมันก็คงไม่ใช่เล็กน้อยแล้วด้วย...ล่ะมั้ง////-.-//// รู้สึกเขินจัง(หรือป่าว-.-)

                            (โปรดติดตามตอนต่อไป)