กิ๊กกั้กวัยใสกะนายตัวดี

ลำดับตอนที่ #5 : เจ็บตัว...คุ้ม

                                                    5

                                  เจ็บตัว...คุ้ม

   “แล้วแกล่ะเป็นใคร”

  นั่นคือเสียงของนายเพ็นวิทย์-.-กรำแล้วๆ เพ็นวิทย์ก้าวมาข้างหน้า1ก้าว ส่วนล็อคก็ก้าวมา
 จากข้างหลังฉัน1ก้าว ภาพในตอนนี้คือทั้ง2คนกำลังประจันหน้ากัน ม่ายยยยยน๊า

  “แกเป็นใคร/แกเป็นใคร”

  เขาทั้ง2พูดขึ้นพร้อมกัน ตายแล้วโปรดอย่ามีเรื่องกันเลยนะToTขอร้องงงงงงง เพ็นวิทย์ง้างมือ
 ขึ้นมาแล้วตบไปที่หัวของล็อคอย่างแรง-0-โอ้ว..

  “โอ้ย!ฉันเจ็บนะพี่-.-+”

  อะไรนะ!!เมื่อกี้ฉันหูฝาดหรือเปล่าน่ะ‘โอ้ย!ฉันเจ็บนะพี่’เฮ้ย สองคนนี้เป็นพี่น้องกันหรอฟ่ะเนี้ย

  “สมควร แม่งเล่นอะไรไม่รู้เรื่อง-.-อยากโดนอีกมั้ยห๊า-0-ไอ้น้องเลว”

  “พี่เพียรโถ่...เสียฟอร์มหมดเลย-.-+”

  “นะ นี่นายสองคนเป็น พี่น้องกันหรอOo0”

  “เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน-.-”นายเพ็นวิทย์พูดขึ้น

  “แล้วนายไปชื่อเพียรตั้งแต่เมื่อไรยะ ตางั่ง”

  “สิทธิของฉัน เธอไม่เกี่ยว-.-”

  “ยะทำอย่างกับฉันอยากรู้มากเลยงั้นแหละ เชอะ อ่อ...ล็อคไปกันเถอะ เรานัดกันไว้ไม่ใช่หรอ”

  “อะ..เอ่อ”

  “ไปเถอะ ไปได้แล้วO.O+”ฉันทำตาโตใส่เค้า และดึงแขนเขาแต่เขาก็ยังไม่เดินตามฉันมาสักที ตาบ้า-.-ชิส์

  “เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น-.-เพราะว่าเธอต้องไปกับฉัน”

  “ไม่!”

  “ไป”

  “ฉันบอกว่ามะ....”

  นายเพ็นวิทย์ไม่สนใจคำพูดฉันฉันเขาอุ้มฉันพาดบ่าทันที ล็อคมองฉันกับพี่ชายของเขาอย่างงง

  “นี่นายปล่อยฉันๆเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย”

  “...”

  ฉันตะโกนใส่หูเขา แต่เขาทำเป็นไม่ได้ยินแล้วอุ้มฉันเดินต่อไป

  “ปล่อยยยยยยยยยยยยยยย”

  คราวนี้แหละเขาปล่อยฉันลงทันที โอ๊ย..เจ็บเป็นบ้า

  “อะ โอ๊ย ฉันเจ็บนะToT”

  “ก็เธอบอกให้ฉันปล่อยเธอนี่^^”

  มันยิ้มเยาะเย้ยฉันคะ...มันเยาะเย้ยทนไม่ไหวแล้วโว๊ย ฉันก้มหน้าลงแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา ฉันเป็นอย่างนี้
 แหละค่ะ ถ้าตอนที่ฉันเจ็บใครมาทำอะไรเสถือนจิตใจหน่อยนึ่ง ฉันจะร้องไห้ทันที ดูเหมือนปัญญาอ่อนเลยเนอะ
 แต่ว่าฉันเป็นอย่างนี้จริงๆนี่ ไม่ได้แส้แสร้งด้วย-.-++

  “ฉับเจ็บจริงๆนะT.Tนายยังจะมาหัวเราะเยาะฉันอีกหรอ นายมันคนใจร้าย ใจร้ายที่สุดเลย
 ฮือๆๆTToTT”

  ฉันเงยหน้าขึ้นมาแล้วพลางเอามาลูบข้อเท้าตัวเอง

  “เฮ้ย....นี่เธอร้องไห้ทำไมน่ะOoO”

  “นายด่าฉันยังไม่พออีกหรือไง ยังจะทำฉันเจ็บ..ฮือๆเจ็บทั้งตัว และเจ็บทั้งใจTToTTไอ้บ้าเอ้ย
 ไอ้คนใจร้าย ฮือๆ”

  “....”

  เขาไม่พูดอะไร และเขาก็ค่อยๆนั่งลงมานั่งข้างหน้าฉัน เขายื่นมือมาจะจับข้อเท้าฉัน แต่ฉันปัดมือ
 เขาออกไปแล้วพยายามลุกขึ้น ฉันยืนขึ้นแล้วกำลังจะก้าว แต่เท้ากลับไม่มีเรี่ยวแรง แถมยังรู้สึกเจ็บอีก
 ฉันล้มนั่งลงอีกครั้ง

  “ข้อเท้าเธอแพลง มานี่”

  เพ็นวิทย์พูดอย่างอ่อนโยน แล้วอุ้มฉัน

  “ฮือๆนายจะทำอะไรกัยฉันอีกล่ะToTฆ่าฉันเลยดีมั้ย”

  “ฉัน จะ ไม่ ฆ่า เธอ”

  เขาพูดแล้วมองหน้าฉัน เชอะคิดว่าฉันจะใจอ่อนหรอ ไม่มีทางหรอกยะ(ที่จริงใจอ่อนไปตั้งนานแระ-.-)

  “.....”

  “เพราะเธอคือ....”

  “....”

  “คนที่เตะกล่องดวงใจฉัน-.-เธอต้องรับผิดชอบของของฉันรู้มั้ยยัยเซ่อ”

  “....”

  ฉันหลบสายตาเขาเพราะฉันรู้ว่าหากฉันมองหน้าเขาล่ะก็เขาต้องรู้แน่เลยว่าฉันคาดหวังบางอย่าง
 ที่อยากจะให้เขาพูดออกมา แต่มันไม่ตรงกันน่ะสิ-.-โถ่

  เขาพาฉันมาถึงบ้านหลังหนึ่ง บ้านหรือว่า วัง-.-ฟ่ะเนี้ย ใหญ่เป็นบ้า นั่นแหละคะหลังจากเราสนทนา
 กันครั้งนั้นฉันก็ไม่ได้คุยอะไรกับเขาอีกเลย ฉันเลยแกล้งเป็นหลับปุ้ยๆๆ

  “คุณหนู...พาใครมาคะเนี้ย”

  เสียงป้าเหมือนจะมีอายุหน่อยแล้วแหละดังขึ้น อ่า...เรียกคุณหนูด้วยแหะ ไฮโซชะมัด
 ถ้าเป็นแถวบ้านฉันคงเป็น‘นังหนู’อะไรประมาณนี้

  “โถ่...ป้าแจ๋วเวลาอยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้อย่าเรียกผมว่าคุณหนูนะคับ”

  “อ่าว ทำไมล่ะคะคุณหนู”

  “ป้าแจ๋ว-.-”

  “ค่ะ คุณเพียร”

  “ขอบคุณคับ”

  ฉันรู้สึกเหมือนกว่ากำลังถูกอุ้มขึ้นมาชั้นสองฉันจึงตัดสินใจหรี่ตาขึ้น-.0อ่อ บ้านหรูๆๆๆๆ
 มากๆๆๆๆถึงมากที่สุด เมื่อชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรยะ ทองหรือไง-*- เขาพาฉันมาที่ห้องๆหนึ่งแล้วโยน
 ขอใช้คำว่าโยนเลยล่ะกันเพราะว่ามันโยนฉันจริงๆ โยนฉันลงบนเตียง ฉันเบาะบางนะยะ ถนอมกันหน่อยสิ

  “ฉันรู้ว่าเธอตื่นแล้วยัยคนใช้-.-”

  รังสีอำมหิตแผ่ซ่านไปทั่วห้อง

  “ฉันเพิ่งตื่นเมื่อกี้เองนะ-.-ตาบ้า”

  “ฉันรู้ทันเธอหรอกน่า ไหนดูซิ”

  เขานั่งลงบนเตียงแล้วจับที่ข้อเท้าฉันหมุนไปหมุนมา

  “ฉันเจ็บนะ!”

  “อดทนหน่อยสิ-.-เดี๋ยวก็หายแล้ว”

  หมุนไปหมุนมา  หมุนมาหมุนไป เอ๊ะ..เหมือนกันเข้าที่แล้วแหะ ฉันมองหน้าเขา ทำไมเขาหล่อจัง-.-
 ดูดีมากเลยแหละ ถ้าเขาไม่ปากหมานะ ฉันคงจะจีบเขาไปแล้ว

  “ดีขึ้นหรือยัง”

  เราสบตากัน

  “0.o/O.O”

  “เอ่อ...ก็ดีขึ้นบ้างนะ//-.-+//”

  หน้าคงแดงอีกแล้วสินะ คนขาวนี่ไม่ดีเลยจริงๆ

  “อะ..อืม เดี๋ยวฉันมาล่ะกันเธอนอนพักไปก่อน”

  “อือ..”เขากำลังจะออกไป ฉันควรจะขอบใจดีมั้ยนะ

  “นี่นายเพ็นวิทย์...ขอบใจนะ”

  “ก็ฉันเป็นคนทำก็ควรจะรับผิดชอบนี่”

  เขาพูดแบบไม่หันมาแล้วก็เดินออกไปจากห้องทันที เชอะ อีตาบ้า ยังจะแหวะกัดฉันอีกหรือไงเนี้ย
 ไม่กันฉันวันหนึ่งจะตายมั้ย โถ่เอ้ย

  “นี่นายเพ็นวิทย์...ขอบใจนะ”

  “ก็ฉันเป็นคนทำก็ควรจะรับผิดชอบนี่”

  ผมยิ้มออกมา แล้วรีบปิดประตูห้องเพราะว่าไม่อยากให้เธอเห็นว่าผมหัวเราะอยู่เท่านั้นเอง
 ทำอะไรให้ยัยคนใช้นั่นกินดีนะ..โจ๊กดีกว่า

                        (โปรดติดตามตอนต่อไป)