กิ๊กกั้กวัยใสกะนายตัวดี

ลำดับตอนที่ #4 : การปรากฏตัวตัวป่วน(ใจ)คนที่2

4

    ปรากฏตัวตัวป่วน(ใจ)คนที่2

  “นอนด้วยกัน!!!!”

  “นี่อย่าโว้ยวายสิ-.-ยัยบ้าเอ้ย..คนอื่นมองกันหมดแล้ว”

  “ทำไมเธอถึงโชคดีอย่างงี้นะอะตอม”ยัยโซลทำหน้าเพ้อฝัน

  ฉันอยากจะรู้ว่ามันโชคดียังไงที่ได้นอนกะตานั่น รู้มั้ยว่าฉันน่ะน่าจะเธอสาวน้อยน่ารักที่โชคร้ายที่สุดต่างหากเล่า
 ทำไมน่ะหรอ! ก็นายเพ็นวิทย์นะสิเอาขามาก่ายฉ้านเต็มๆ-.-+เลยแต่มันก็คุ้มนะกัยการที่ฉันนอนน้ำลายไหลใส่เค้า
 เหอๆๆ^o^ตรงบ่าเลย

  “ได้ติดฝนด้วยกัน แถมยังได้นอนห้องเดียวกัน เตียงเดียวกัน ใส่เสื้อเค้าด้วย โธ่เว้ย!!!ฉ้านนนนอยากเป็นแกเจงๆ
 เยยยยยยย>o<”

  “น่าภูมิใจตรงไหน-.-” ฉันพูดเบาๆเพื่อไม่ให้โซลได้ยิน แต่ไหงกลับได้ยิน

  “เมื่อกี้แกว่าไรนะ”

  “ป่าวๆไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ไม่มี๊ไม่มี”

  “แล้วทำไมต้องทำท่านั้นล่ะ-.-”

  โซลส่งสายตาพิฆาตมารมาให้ฉัน ฉันมองตัวเอง ฉันกำลังทำท่าเอาหลังมือแนบกับคอตัวเอง
 นั่นแปลว่าฉันกำลังโกหกอะไรอยู่...แต่เป็นเฉพาะสำหรับการโกหกแบบธรรมดา แบบเขินๆน่ะ
  “ท่าประจำของแก-.-”

  “ป่าวๆๆฉันแค่ร้อนน่ะ-.-‘”

  “แก โก หก!-.-^”

  “เอ่อ...ฉันว่าเดี๋ยวฉันมาดีกว่านะแล้วเจอกันคาบ5นะ”

  ตอนนี้คาบพักเที่ยงอยู่ ฉันกะว่าจะไม่ขึ้นคาบ4เพราะว่าง่วงเหลือเกิน(เมื่อคืนไปทำอะไรกันมายะถึงได้ง่วง-.-)
 **หมายเหตุ การกระทะแบบนี้ไม่ดีนะคะ ห้ามลอกเลียนแบบ โหะๆ  ฉันเดินมาที่โรงยิมจะไปหลับในสนามบาสสักหน่อย
 แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อคนเต็มสนามเลย-*-

 “ยึกๆๆๆ”มีคนมาจิ้มหลังฉัน

  ฉันหันกลับไปมองนี่มันอะไรเนี้ยหน้าอก...ฉันเงยหน้าขึ้นไปโอ้ว...ทำไมสวรรค์กลั่นแกล้งฉันหรือไงทำไมต้อง
 ส่งคนเพอร์เฟ็กอย่างนายคนนี้มาเกิดด้วยนะ ทามมายม่ายเปนฉ้านนนน>o< ทำไมฉันถึงพูดอย่างนี้น่ะหรอ
 ก็เพราะว่าบุคคลที่ยืนตรงหน้าฉัน คิวเข้มได้รูป ดวงตากลมโต หุ่นล่ำบึ้ก(อันนี้สังเกตตั้งแต่ตอนแระ)ผิวขาวอมชมพู
 นวลเนียน(ได้ใจ)จมูกโด่งเป็นสัน เขาถือลูกบาสอยู่ที่มือขวา ตรงๆเลยคือว่ามันดูดีมาก เหอะ-.-

  “....มะ..มีอะไรหรอ”ฉันกระอึกกระอัก ทำอะไรไม่ถูก ก็คนมันตกกะใจนี่หน่า

  “เธอชื่ออะไรหรอ^^”

  เขาก้มหน้าลงมาพูดกับฉันอย่างสุภาพ ไม่เหมือนนายเพ็นวิทย์เลยให้ตายสิ-.- เขาไม่เคยยิ้มแบบจริงใจให้ฉัน
 สักครั้ง ชิส์

  “อะ..เออ อะตอม ทำไมหรอ”

  “^o^จำฉันได้มั้ย”

  จำฉันได้มั้ย...ช่างเป็นคำพูดที่อ่อนหวานจับใจจริง>o<ว้ายๆๆเขินจางงงง

  “เอ่อ...โทษทีนะ^^คือว่า...ฉัน...เอ่อ..”พูดไม่ถูกเลยแหะ

  “ว๊า..แย่จังเธอจำฉันไม่ได้จริงๆด้วย เหมือนที่ฉันคิดเลยแหะ-,.-+”

  เขาทำสีหน้าผิดหวัง...เฮอ ฉันชักจะรู้สึกผิดแล้วสิ

  “อะ..อืม โทษทีนะ^^แหะๆ”ฉันยิ้มแหย่ๆไปให้เค้า

  “อือ..ไม่เป็นไรหรอก^^ ฉันชื่อล็อคนะ ฉันอยู่ห้อง1เธอคงไม่รู้จักฉันมาก่อนหรอกมั้ง เหอๆ”

  “หืม...เพื่อนห้อง1ฉันก็รู้จักเกือบหมดนี่หน่า”ก็แบบว่าคนมันมีมนุษยสัมพันธ์ดีอ่ะนะคะ โหะๆๆ

  “ก็ฉันเพิ่งย้ายมานี่...เราไปนั่งคุยกันตรงโน่นดีกว่านะ”

  เขาพูดพลางจับมือฉันไปนั่งบนม้านั่งริมสนาม

  “//-.-//”ฉันคงหน้าแดงสินะ-.-

  “ร้อนหรอหน้าแดงเลยเหอๆ^^..กินน้ำมั้ย”เขายังจับมือฉันอยู่เลยนะ (อย่า)ปล่อยสักทีสิ

  “เอ่อ..ไม่ดีกว่านะ^^”

   เชกๆๆๆๆๆ  เสียงรัวชัตเตอร์แบบใหม่
 

   OoO   >>>>>>    สีหน้าของฉันและล็อค เราหันหน้าหากันทันที

  “นั่นอะไรน่ะ...เค้าถ่ายรูปเราทำไม”
  เขาไม่พูดอะไรแต่รีบเอาเสื้อคลุมของเขา คลุมใบหน้าฉัน และเขาก็โอบตัวฉันไปกอด //OoO//
 หน้าอกผู้ชายๆๆกลิ่นผู้ชาย....หอมและอบอุ่นอะไรอย่างนี้นะ ฮ่าฮ่าๆๆ(นางเอกหื่น)

  “อยู่เฉยๆนะ”เขาพูดเสียงเรียบ เค้าคนเครียดแหละมั้ง ฉันเลยอยู่นิ่งๆ

  “เดี๋ยวฉันมา อย่าออกมาจากเสื้อคลุมนะ อย่าไปไหน”

  “อืม..ได้”

  นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ-0-

     หลายนาทีผ่านไป....

  เค้าไม่มาสักที ฉันจึงออกจากเสื้อคลุม ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่ว๊า...แย่จังไปดีกว่า แต่ หรือว่าฉันควรจะ
 รอเขาตรงนี้นะ เอาไงดีเนี้ย ไปดีกว่านี้มันจะคาบ5แล้วนี่ ฉันยินกระดาษในกระเป๋าเขาและเอาปากกามาเขียนไว้ว่า
  ‘ฉันไปก่อนนะจะต้องเรียนแล้ว...แล้วเจอกันเมื่อชาติต้องการ.....Atom’

  หน้าโรงเรียน.....
  ฉันเดินออกมาคนเดียวแต่ก็ต้องตกใจเป็นครั้งที่100แล้วมั้งเมื่อนายเพ็นวิทย์มายืนหน้าโรงเรียนฉัน!
 มาหม้อสาวอ่าดิ ไอ้บ้า ฉันเดินเลี่ยงไปอีกทางหนึ่งเพราะเห็นว่ารอบๆตัวเค้ามีแต่สาวๆกรี๊ดทั้งนั้นเลย

  “นี่ยัยเตี้ย...”

  เขาตะโกนเรียนฉันหรือป่าว ฉันเลยไม่ได้ใส่ใจละยังคงเดินต่อไป

  “ยัยคนใช้-.-”

  เสียงนี่ตามมาหลอกหลอนฉันอีกครั้ง-0- และไม่ได้มาแค่เสียงแต่มันมีตัวเป็นๆมาด้วย-*-

  “ฉันเรียกเธอทำไมไม่หันฮะ!”

  “ฉันจะไปรู้ได้ไงว่านายเรียกฉันฮะ ฉันไม่ได้ชื่อ ยัยเตี้ย หรือ ยัยคนใช้สักหน่อย”

  “มันเป็นชื่อเธอ เป็นชื่อจริงๆของเธอเลยล่ะยัยบ๊อง-.-”

  “แล้วมันเรื่องอะไรของนายล่ะไอ้เบื้อ”

  “-.-^^^^เธอเรียกฉันว่าไรนะ”

  ดูท่าเค้าจะโกรธแล้วล่ะสิ ซวยอีกแล้วตู-.-

  “เปล่า..เปล่าเลย ฉันแค่บอกว่านายหน้าเหมือนบี้ Thestar”

  “ช่าย...มีคนว่างั้น แต่ฉันว่าฉันหล่อกว่าเยอะเลยล่ะ-.-”

  “อ่าจร่ะ-.-”

  “อะตอม”
 
  กึ๋ย...ใครเรียกฉันว๊า แม่งไม่ดูสถานการณ์เลยจริงๆฉันทำเฉยๆแล้วคุย ไม่ใช่สิ เค้าเรียกว่าทะเลาะมากกว่า
 แล้วทะเลาะกับนายเพ็นวิทย์ต่อ

  “อย่ามาพูดจ๊ะจ๋ากับฉันนะ...สยอง”

  “แหม...ทำอย่างกับว่าฉันอยากจะพูด  จ๊ะจ๋า  กับนายอย่างงั้นแหละ”

  “ใช่เธออยากคุยกับฉัน-.-”

  “หลงตัวเองชะมัด”

  “อะตอม...!!! แฮ่ๆๆ”

  อยู่ดีๆก็มีคนมาเรียกชื่อฉันและมาหอบอยู่ข้างหูฉัน ฉันหันหน้าไปมอง ซวยๆๆๆๆบรมโคตะระซวย
 คนคนนั้นคือ.......แถนทะแด็บบบบบ...นายล็อคนี่เอง-*- 

  “อะตอม แห่ๆ เหนื่อยจัง ฉันหาเธอไปทั่วเลย ทำไมมาอยู่ตรง..นะ นี้ ไอ้นี่เป็นใคร-.-^^”

  “แล้วแกล่ะเป็นใคร”

  นั่นคือเสียงของนายเพ็นวิทย์-.-กรำแล้วๆ เพ็นวิทย์ก้าวมาข้างหน้า1ก้าว ส่วนล็อคก็ก้าว
 มาจากข้างหลังฉัน1ก้าว ภาพในตอนนี้คือทั้ง2คนกำลังประจันหน้ากัน ม่ายยยยยน๊า

  “แกเป็นใคร/แกเป็นใคร”

  เขาทั้ง2พูดขึ้นพร้อมกัน ตายแล้วโปรดอย่ามีเรื่องกันเลยนะToTขอร้องงงงงงง

     (โปรดติดตามตอนต่อไป)