กิ๊กกั้กวัยใสกะนายตัวดี

ลำดับตอนที่ #3 : ....ผี ห้องพยาบาล....

3

    ผี   ห้องพยาบาล

         ฉันเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้ง ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น แต่แล้วก็พบกับเพดานห้องที่แตกต่างจากเดิม
 (จากเดิมคือที่บ้านฉันเอง) ฉันมองไปทางขวา ทำไมห้องนี้มีโรงศพล่ะล่ะOoO ฉันหันไปทางซ้ายฝั่งนี้ก็มีโรงศพหลายโรงOo0
 นี่ฉ้านอยู่ในห้องเก็บศพหรือนี่โอ้ววววววว จอร์ท มันยอดมาก ซาร่าอยู่มั้ยTToTTไม่อยู่นี่ ฮือๆๆๆ ช่วยด้วย.....
 ใครก็ได้ช่วยที ห้องมืดก็มืด ฉันค่อยๆขยับมาบนหัวเตียงแล้วนั่งกอดเข่า น่ากลัวชะมัด ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงน่ะ
 หรือว่าฉันถูกลักพาตัวมาโดยไม่รู้ตัว อ่อ ใช่แล้ว ฉันต้องโดนโปะยาสลบแน่เลย-.- แต่ว่า ฉันไม่มีศัตรูที่ไหนนี่(รู้สึกนางเอกเริ่มฟุ้งซ่าน)
 แล้วคนที่ทำก็คงเป็นพวกแฟนคลับของนายเพ็นวิทย์สินะ -.-^^^^ นังพวกบ้าถ้าจะลักพาตัวฉันก็พาไปที่ที่มันดีๆกว่านี้หน่อยสิยะ
 พาฉ้านมาไว้ในห้องเก็บศพทามมายยยยยย

  กึก...กึก

  ยึย..เสียงอะไรฟ่ะ ฉันสะดุ้ง-.- น่ากลัววววว เฮ้ยๆๆเงาดำๆ-.0ฉันไม่อยากเห็นนะ ฉันรีบพนมมือเอามือบังหน้าเพื่อนที่จะ
 ได้ไม่เห็นวิญญาณแล้วท่องบทสวดมนต์ทันที

  "อะระหังสำมะโนครัว สามพุทโธทำโมสังโฆ"

  นี่ฉันทอดบทสวดมนต์ผิดหรอเนี้ยทำไมถึงรู้สึกเหมือนมีอะไรมานั่งตรงหน้าแล้วเอามือมาจับไหล่ฉันไว้
 ทั้งสองข้างนะToT เอาวะ ท่องอีกรอบก็ได้

  "อะระหังสำมะโนครัว สามพุทโธทำโมสังโฆ สังคังรับประทานนามิ-.-"

  เอ๊ะ ฉันท่องผิดจริงๆแหละมั้ง

  "นี่ ยัยคนใช้ เธอกลัวผีมากขนาดนั้นเลยหรือไงฮะ"

  ทำไมเสียงนี้มันคุ้นๆแหะ แต่ฉันก็ยังหลับตาปี๋อยู่ดี

  "นี่ยัยโง่!!"

  เสียงผีเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

  "อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันไม่ได้อยากจะรบกวนสักหน่อย เดี๋ยวฉันจะทำบุญแผ่ส่วนกุศลไปให้นะ
 ได้โปรดอย่าทำอะไรฉันเลยนะจ๊ะT.T"

  "ลืมตา"

  ">.<"

  "ลืมตา!!!"

  ">.<+"

  "ยัยคนใช้ ฉัน บอก ให้ เธอ ลืม ตา"

  ฉันค่อยๆหรี่ตาขึ้น

   >.<

   >.-

   -.-

   OoO

  ฉันลืมตาสองข้างแต่ก็ต้องตกกะใจกับบุคลลที่อยู่ตรงหน้า ที่ไม่ใช่ผี หรือว่า วิญญาณอพฃะไรอย่างที่ฉันคิด และคนๆนั้นก็คือ
 นายเพ็นวิทย์!!!ตัวแสบนั่นเอง และตอนนี้ห้งที่ฉันคิดว่ามันเป็นห้องเก็บศพ และมืดมิด ตอนนี้มันกลายเป็นห้องพยาบาล
 ที่สว่างไสว จากโรงศพที่อยู่ข้างๆและเรียงรายกันอยู่นั่น ที่แท้จริงแล้วก็คือเตียงที่ไว้สำหรับพักนั่นเอง-.-' นี่ฉันฟุ้งซ่านไปเอง
 และฉันคงไม่ได้ถูกลักพาตัวสินะ แต่ถูก....ห๊า!!

  "นี่นายพาฉันมาที่นี่ทำไมฮะ นายจะทามอารายฉ้านนนนน-0-"

  ฉันโวยวายทันที และทำปากกว้างด้วย

  "นี่..เธอจะบ้าหรอ หน้าตาอย่างเธอใครจะกล้าทำอะไร-.-น่ากลัวจริงๆ"

  "นายว่าฉันหรอ"

  "ใช่"

  "แล้วนายพาฉันมาทำอะไรที่นี่ฮะ"

  "เธอไม่สบาย แต่ดูจากคำพูดคำจาแล้วเนี้ย เธอคงหายแล้วสินะ แต่เธอยังกลับไม่ได้หรอก เพราะว่าตอนนี้ฝนตก"

  "ห๊า...อะไรนะ ฝนตกO.Oนี่มันอะไรกัน"

  "ทำไมฉันต้องมาติดฝนกับนายด้วนนะ-3-"

  "มันต้องเป็นคำพูดของฉัน"

  "ของฉัน"ฉันเถียงกลับ

  "ของฉันต่างหาก"

  "ของฉันสิ"

  "เอาล่ะๆ ของเราทั้งคู่ ขี้เกียดทะเลาะกับเด็ก-.-มันน่ารำคาญน่ะ"

  ":P"

  ฉันแลบลิ้นใส่เค้า

  "นี่แน่ะ"

  ฉันยังไม่ทันที่จะเอาลิ้นเข้าไปเขาก็เอานิ้วชี้ของเขามาป้ายที่ลิ้นของฉันอี๋...แหวะ

  "แหวะ..เค็มชะมัด ให้ตายเถอะ-.-"

  "ตายซะสิ-.-"

     ไอ้บ้า ดูมัน มาแช่งฉันแล้วยังทำหน้าโหดใส่อีกแห๊ม...มันน่านัก จากที่เขาพูดคำนั้น ฉันก็นั่งเงียบอยู่บนหัวเตียง
 ข้างริมขอบหน้าต่างมองดูเม็ดฝนที่ล่วงหล่นมาจากฟ้า คงจะบอกความลับที่ซ่อนไว้บางอย่าง....บางอย่าง
     ที่ไม่มีใครสามารถรู้ได้ นอกจากตัวของมันเอง อ่อ..ฉันลืมบอกไปว่าห้องพยาบาลของโรงเรียนนานาชาติโทรเฟียมีแบบห้องรวม
 กับห้องเดี่ยว ตอนนี้ฉันมาอยู่อยู่ห้องเดี่ยวกับนายเพ็นวิทย์เพราะเขาบอกว่าสามทุ่มจะมีคนมาตรวจความเรียบร้อยที่ห้องรวม
 เราเลยต้องนอนในห้องเดี่ยวกัน สอง คน และอยากบอกว่ามันมีเพียงแค่เตียงเดียวเท่านั้น-.- ตอนนี้นายเพ็นวิทย์ใส่เสื้อกล้ามสีขาว
 ส่วนฉันใส่เสื้อเชื้ตของนายเพ็นวิทย์กับ....กกน.(กางเกงใน)สีชมพู หุหุหุ

  "นี่เธอ..เธอนอนข้างล่างนะฉันจะนอนเตียง"

  "นายอยากตายหรือไงฮะ ฉันเป็นผู้หญิงนะนายต้องให้ฉันนอนบนเตียงซิ"

  ตอนนี้เรากำลังเถียงกันเพื่อแย่งเตียงนุ่มๆอยู่

  "ฉันไม่ใช่สุภาพบุรุษ-.-"

  มันรู้ตัวด้วยแหะ ฉลาดนี่ (ตรงไหน)

  "นายเป็นสุภาพสตรีหรือไง ไม่สนล่ะฉันจะนอนบนเตียงนายลงไปข้างล่างเลยนะ"

  "ไม่..ถ้าอย่างงั้นเราคงต้องนอนด้วยกันแล้วล่ะยัยคนใช้ เหอๆ"

  คนพูดพร้อมส่งสายตาอันหวานหยดย้อยมาให้ฉัน

  "โห๊ย....สยิวกิ้ว"

  "ราตรีสวัสดิ์"

  เขาพูดพร้อมกับนอนลงบนเตียงทันที ไอ้บ้าเอ๊ย คิดว่าฉันจะยอมนายหรอ

  "โอ๊ยยยย เธอ...โอ๊ย หนักเป็นบ้า"

  อย่าแปลกใจไปเลย^o^หุหุหุ ฉันกระโดนนอนทับเค้าเองแหละ ฮ่าๆๆ สะใจชะมัด เขาตอยโต้กลับมาอย่าแรง
 ต้องนี้เลยกลายเป็นฉันอยู่ข้างล่างแทน(ง่ายๆคือว่าเขากำลังค่อมฉันอยู่นั่นเองแหละ)หน้าของเราห่างกันเพียงไม่ถึง5ซม.
 เริ่มรู้สึกเหมือนนิยายน้ำเน่าไปทุกทีแหะ //O.O// นี่หน้าฉันคงแดงน่าดูเลย ฉันตัดสินใจ อ้าปากกว้างๆใส่เขา ได้ผลแหะ
 เขาถอยห่างฉันทันทีแล้อย่างรวดเร็ว คล้ายๆเหมือนรังเกียดเดียจฉ๋านกันมากมาย ซะงั้น-.-ฉันผิดตรงไหนที่ป้องกันตัวเอง
 แบบนี้ ว่าแต่มันทุเรศไปหรือเปล่านะ-.-

  “ทุเรศ ชะมัด เธอกล้าได้ยังไง”

  “มีซึมผ่านทางสายเลือดยะ-*-”

  “แปลว่าสายเลือดเธอนี่แรงจริงๆแหะ วันหลังคงต้องรู้จักแม่เธอแล้วสิว่าเป็นแบบเธอมั้ย
 แต่ฉันว่าเธอน่าจะผ่าเหล่ามากกว่านะ-.-”

  “นี่ๆฉันด่าเธออยู่ได้ยินมั้ย”

  “...”

  “โซล...”

  “...”

  “...โซล..”

  เขาวางมือลงบนหน้าผากของอะตอมเบาๆ มันร้อนมากเลย ไข้เธอขึ้นอีกแล้ว............
 ความลับที่เธอไม่ใช่โซล เรื่องปัญหาต่างๆที่ผุดขึ้นในใจของเขา การที่เขาเป็นห่วงเธอเพียงแค่เจอไม่ถึงอาทิตย์
 มันคืออะไรกันนะ....

   (โปรดติดตามตอนต่อไป)