กิ๊กกั้กวัยใสกะนายตัวดี

ลำดับตอนที่ #2 : ประกาศปริศนา(โหมดของเพ็นวิทย์)

2
   ประกาศปริศนา(โหมดของเพ็นวิทย์)

  ร้าน ไอศกรีม คอฟฟี่มานา...

  "เฮ้ย..ไอ้เพียรเป็นไรว่ะ"

  ข้าวร้องทักเพื่อนสนิทเมื่อเห็นเพ็นวิทย์ซุดอยู่กับพื้นจนตัวงอ

  "จุกว่ะ..แม่งผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ดูตอนแรกเรียบร้อยพอแกล้งหน่อยนึง -.-โอ๊ย... เล่นซะจุกเลยวะ"

  เพ็นวิทย์มีอีกชื่อว่าเพียร สนิทกันจริงๆถึงจะเรียกได้

  "ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้าฉันรู้นะว่าแกทำอะไรเค้า^0- "

  ข้าวพูดพลางส่งสายตามีเลศนัยไปให้เพ็นวิทย์

  "-.-"

  "เธอคนนั้นชื่ออะไรล่ะ"

  "เห็นบอกในmว่าชื่อโซล"

  "อ่อ"

  "ฉันเริ่มหายแล้ว..เราไปตามหาตัวยัยตัวดีนั่นดีกว่า-0- "

  "แกจะบ้าหรอ ทำเหมือนกับว่าแกรู้ว่าโซลอยู่ที่ไหน"

  "ฮ่าๆๆอย่างน้อยฉันคุยกับยัยนั่นฉันก็มีข้อมูลแหะ^0^"

  "หัวเราะได้แล้วหรือไงว่ะ ฉันล่ะอยากเห็นเธอคนนั้นจริงๆเล้ย-.-"

  วันจันทร์...หน้าโรงเรียน
  เอ๋...คนมุงดูอะไรกันหว่า

  "นี่ๆ..โซลเราไปดูกันม่ะว่าเค้าดูประกาศอะไรกัน"

  "ไปสิๆ^^"


  ฉันเดินแหวกๆแควกๆผ่าฟูงชนภูเขาโลกาวิวัฒธนาการ(เอ๊ะ..ร้สึกว่ามันจะไม่เกี่ยวกับเลยนะ)อันมหึมา
 และก็มาอยู่ที่ข้างหน้าสุดจนได้

   


    สวัสดียัยคนใช้...หรือยัยโซล 6/2

  เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะ วันนี้เย็นมาหาฉันที่โรงเรียนนานาชาติโทรเฟียตอน5โมงเย็น
 ที่อาคารฟิชลิ่ง ถ้าเธอไม่มาฉันถือว่าเธอ ขี้ขลาด แล้วเธอจะได้รางวัลตอบแทนชิ้นใหญ่เลยทีเดียว
 แล้วเจอกัน

         เพ็นวิทย์

 
  "เฮ้ยO0o/เฮ้ย0oO"

  ฉันกับโซลตะโกนขึ้นพร้อมกันแล้วเราก็หันมามองกันโดยอัตโนมัติ

  "ฉันบอกแกแล้วว่านายเพ็นวิทย์..."

  "ฉู่..."

  ฉันทำสัญลักษณ์ให้ยัยโซลรู้ว่าคุยกันต่อหน้าคนเยอะมันไม่ปลอดภัย จากนั้นฉันก็ลากยัยโซลมายังหน้าอาคาร2

  "เฮ้ย..นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ฉันไม่คิดเลยว่านายเพ็นวิทย์อะไรของเธอเนี้ยนะ จะกล้ามากขนาดนี้ ให้ตายสิ"

  "เธอไปหาเรื่องเค้าทำไมล่ะ-.-ซวยฉันเลยนะTToTT"

  "แล้วเราเอาไงดี"

  "ไม่รู้ดิT.Y"

  "แกอย่าเพิ่งร้องไห้ได้มั้ยอ่ะ-0-^^"

  "อือ"

  "เธอก็ไปตามที่เพ็นวิทย์นัดสิ ถ้าไม่ไปมีหวังเธอได้ตายแน่ แล้วเธอก็บอกความจริงเขาไปเลยนะว่าเธอ
 ไม่ได้ชื่อโซลอ่ะTToTT ตายแล้วๆ แล้วพวกแฟนคลับของเพ็นวิทย์จะฆ่าฉันมั้ยเนี้ยฮือๆๆๆๆๆ"

  "นี่..ฉันไปก็ได้"

  "เย้ๆๆ"

  "แต่!!! เธอต้องไปกับฉัน เข้าใจ!!!!"

  "รับทราบครับ^o^"

  นานาชาติโทรฟีย

  "อีกแล้วนะ....นายนั่นให้ฉันมารออีกแล้ว"

  "น่า...เธออดทนหน่อยจิ เราเป็นฝ่ายผิดนะ"

  "นายนั่นแหละที่ผิด ก็นายนั่มาจู...เอ๊ะ..มาว่าฉันก่อนนี่"

  "เมื่อกี้เธอว่าไงนะ เค้าจูบเธอหรอ ว๊าว!!!"

  "ฉันพูดเล่นยะ///-.-///"

  "พูดเล่นแล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ-.-"

  "ยัยบ้าอย่ามากวนประสาทฉันนะ-.-"

  "อ่าจ้าๆๆ"

 17.10น. ผ่านไปปปปปปป...

 17.30น. ..........พลิ้ววววววว

 17.45น. ฝนเริ่มปรอย

 17.48น.

  "ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ นี่โซลเธอกลับไปก่อนเลยก็ได้นะ เดี๋ยวฉันรอเอง"

  "อ่าว..อย่างนั้นก็ได้ ฝนจะตกแล้วเธอก็รีบกลีบมาเร็วๆละกันนะ"

  "อือ บายๆๆ"

  "บายๆๆๆๆๆ"

 17.59น.
  ฝนตกแล้วเขายังไม่มาเลย เฮอ...งุกหงินชะมัด-3- ดูแล้วหมอนี่นอกจากจะโรคจิต(ตอนที่จูบฉัน-.-)
 แล้วยังจะประสาทรับประทานอีกแหะ-0- นัดไม่เป็นนัด นายเป็นคนนัดฉันมาเองนะยะ

  ฮัดดดดฮิ้ว (เสียงจามแปลกๆ)
  -. ,-
  โอ๊ย หนาวจัง นี่เวลาผ่านมานานเท่าไหร่แล้วนะ ฉันรู้สึกเหมือนหนังตาจะปิดแล้วสิ
 หนาว...ทำไมอากาศถึงหนาวอย่างนี้นะ


  ตุบ....

  ผมมาถึงแล้ว ยัยคนใช้นั่นจะยังรอผมหรือเปล่าไม่รู้ แต่ผมก็ยังมาที่นี่เพราะเผื่อยัยนั่นจะรอ

 ไม่รู้สิ ทำไมผมถึงคิดอย่างนั้นนะ ฝนก็ตกหนัก ยัยนั่นจะหลบฝนมั้ยนะ แล้วผมจะห่วงเธอทำไม-.-

 (คือแบบว่าพระเอกยังงงกับตัวเองคะ ต้องจูนหน่อย)ผมรีบวิ่งมาที่อาคารฟิชลิ่ง

 ใครนอนอยู่ที่พื้นน่ะ ร่างกายร่างนั้นเปียกไปด้วยน้ำฝน ผมรีบวิ่งไปทันที ผมอุ้มเธอขึ้นมา ใช่เธอจริงๆด้วย

 ยัยคนใช้งี่เง่า มารอก็ไม่รู้จักไปนั่งข้างใน เธอนี่มันโง่จริงๆ