กิ๊กกั้กวัยใสกะนายตัวดี

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของความ....ซวย

1
   จุดเริ่มต้นของความ....ซวย

  “อะไรนะ!!!!....ออกเดทOo0”

 ฉันต้องตะลึง ตึงๆๆๆ เมื่อยัยโซลเพื่อนรักของฉันมาขอร้องให้ฉันไปออกเดทกับคู่แชทที่เธอคุย
 แต่ฉันก็ไม่ตกใจเท่าไหร่หรอกเพราะยัยโซลขอร้องให้ฉันทำแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว และนี้คงเป็นครั้งที่ร้อยแล้วมั้ง-0-"

  “น๊าๆๆๆๆ...ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้วToT”

  “นี่เธอจะบ้าหรือไงฮะ-.-คราวที่แล้วก็ให้ฉันไปรับหน้าให้ ถ้าไอ้หมอนั่นมันหล่อหน่อยนะ
 ฉันจะไม่ว่าเธอเลย แต่นี่อะไรกัน-0-^^^ไอ้หมอนั่นหน้าตายิ่งกว่าโจรซะอีก
 แล้วเธอดันให้ฉันนั่งคุยกะไอ้นั่นเป็นชั่วโมงๆ มันหมายความว่าไงฮ้า!!!!!”

 ใช่...ครั้งที่แล้วฉันต้องทนมองหน้าอันสุดอัปลักษณ์ของไอ้หน้าหื่นอยากจะเดินหนีสุดชีวิต
 แต่ก็ต้องเพื่อมารยาทที่ดี เลยต้องรอ-*-

  “ก็ไอ้นั่นมันไม่หล่อนี่ แต่คราวนี่เธอเชื่อฉันสิ^0^จากการที่ฉันได้คุยกับเค้าทางmแล้วเนี้ย
 ฉันคิดว่าเค้าคงหน้าตาดีมากๆๆๆเลยแหละ>0<หุหุหุ”

  “แหม...คราวที่แล้วเธอก็พูดอย่างเงี้ย แล้วเป็นไง ไอ้หื่นกามนั่นมันหล่อมาก
 กระชากหัวใจเธอล่ะสิ ฉันไม่สนใจแหละ เธอไปคนเดียวเลย”

  “โถ่...TToTTตอม ไปเป็นตัวแทนฉันหน่อยนะ....อ่อ ถ้าคราวนี้เธอไปนะฉันจะเลี้ยง
 ไอศกรีมช็อคโกแลตของโปรดเธอ”

  “จริงหรอO.O...อะแอ่ม..ว่าแต่-.-จะเลี้ยงเท่าไหร่ล่ะ”

  “ไม่อั้น”

  “โอเช....^o^”

 ฉันรีบตกลงทันที ก็แน่ล่ะช็อคโกแลตของโปรดฉันมีคนเลี้ยงให้กินแบบไม่อั้น เพื่อแลกกับแค่ไปเดทบ้าๆ
 กับคนไม่รู้จักมาก่อน ง่ายจะตาย^.^

 ณ.ร้านไอศกรีม คอฟฟี่มานา

  “ฉันไม่เห็นว่าเค้าจะมาเลย...เธอนัดผิดร้านหรือเปล่ายะ”

 ฉันถามยัยโซลเพราะนัดเค้าตอน10โมงเช้าจนตอนนี้11โมงเช้าเค้ายังไม่มาเลย
 ผู้ชายอะไรว่ะให้ผู้หญิงนั่งรอเป็นชั่วโมง เสียมารยาทชะมัด ชิส์ ถ้าฉันได้โอกาสเอาคืนเมื่อไหร่นะ
 จะเอาคืนให้สาสมกับที่นายทำให้ฉันรอเลย คิดว่าตัวเองหน้าตาดีแค่ไหนกันยะ

  “ป่าวๆ ฉันไม่ได้นัดผิดร้านนะ แต่เค้าบอกวว่าจะใส่เสื้อสี ส้มมานี่หน่า แล้วฉันก็บอกเค้าว่าจะใส่
 เสื้อกล้ามสีชมพู แล้วเธอก็ใส่สีนั่นด้วย-.-^”

 กุ๊ง กิ้ง กุ๊ง กิ้ง...

  “ใช่คนนั้นหรือเปล่าน่ะ”

 ยัยโซลถามฉันอย่างประหลาดใจ มาถามฉันได้ไงฉันไม่ได้เป็นพระพุทธเจ้านะถึงได้ตรัสรู้ได้-*-เชอะ ยัยโง่
  “ว่าแต่เค้าชื่ออะไรนะ”

 ฉันก้มหน้าอยู่เพราะว่ากำลังยุ่งอยู่กับการกินฟองของคาปูชิโน่

  “ว๊ายๆๆ ใช่เค้าจริงๆด้วย มาแล้วๆ นี่เธอลืมชื่อเค้าหรือไงยะ เค้าชื่อ เพ็นวิทย์ ยะ
 เธอไม่ต้องปลอมตัวแระ เดี๋ยวฉันเล่นเอง”

 ฉันไม่ได้สนใจอะไรเหมือนเคย รำคาญจริงๆเพื่อนฉัน ไม่ได้หรอกถ้าเธอเป็นตัวจริง งั้นฉันก็ไม่ได้กินไอศกรีมฟรีนะสิ
 เพราะฉะนั้น ไม่มีทางยะ!

  “เธอลืมไปแล้วหรือไงว่าเธอน่ะ ใส่ชุดเด็กเสิร์ฟอยู่น่ะ แล้วฉันก็ใส่สีชมพูด้วย”

  “ก็ได้ๆ ฉันไปล่ะ เค้ามาแล้ว น่ารักจริงๆ”

 เพื่อนฉันมันบ้าไปแล้ว เหมือนมีคนมานั่งข้างหน้าฉันเลยแหะ-0-ฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง ผู้ชายใส่เสื้อยืดสีส้ม สวมแว่นกันแดด
 ที่รับกับจมูกเป็นสันของเค้า ปากเหมือนผู้หญิงสีอมชมพู ยิ่งบวกกับผิวขาวของเค้ายิ่งทำให้เค้าดูดีจัง บอกตรงๆเลยนะ
 นี่คู่เดทของฉันหรอเนี้ยOoO

  “สวัสดี”เขาพูดเสียงราบเรียบ

  “เธอ...โซลหรือเปล่า”พูดเย็นชา...-0-ไม่มีครับ ไม่มีมารยาท

  “เอ่อ...ใช่คะ คุณคือ เพ็นวิทย์ใช่มั้ยคะ”

  “อืม”

 เขาตอบคำเดียวแล้วจ้องมาที่หน้าฉัน ทำเอาฉันเกรงแหะ

  “เออ...ไม่สั่งอะไรหรอค่ะ”

  “ไม่..ฉันไม่หิว”จะมองหน้าฉันหาพระแสงอะไรฟ่ะ จ้องจนตาแทบจะถลน

  “อ่ะ..ค่ะ”

  “ฉันกลับล่ะ....”

  “อ่าว..แต่คุณยังไม่ได้สั่งอะไรเลยนะคะ”

  “แวะมาดูหน้าเธอเฉยๆ-.-น่ะ หน้าเธอเหมือนคนใช้ที่บ้านฉันเลย ให้ตายสิ
 ฉันไม่น่ามาออกเดทกับเธอเลย ยัยคนใช้”

 หน๋อยยยยยย แน่ะ นายด่าฉันหรอ ฉันทนไม่ไหวกับกิริยาที่เลวทรามของไอ้หมอนี่แล้วนะ
 ฉันเลยลุกขึ้นทุบโต๊ะ

  “ขอโทษนะค่ะ...ถึงฉันจะหน้าเหมือนหรือไม่เหมือนกับคนใช้ที่บ้านคุณยังไง
 แต่คุณก็ควรจะมีมารยาทมากกว่านี้นะค่ะ ไม่ใช่ว่าเจอคนที่ไม่รู้จัก แล้วทำตัวไม่มีมารยาทเหมือนกับว่าบิดาและมารดา
 ไม่สั่งสอน หน้าตาของคุณก็ดีนะคะ ฉันไม่คิดเลยว่าคำทุเรศๆแบบนี้จำออกมาจากปากคุณ
 วันนี้ฉันเข้าใจสำนวนที่ว่า สำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อ สกุลแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณนะค่ะ อ่อ...อีกอย่าง
 คุณเป็นผู้ชายจ่ายบิลให้ฉันด้วยล่ะกัน หวังว่าเราคงไม่ได้พบเจอกันอีกนะค่ะ ลาก่อนค่ะ”

 ฉันรีบเดินออกมาจากโต๊ะแต่เดินเพียง2ก้าวเท่านั้นแล้วก็มีมือมาดึงแขนฉันไว้

  “นี่เธอ...คิดว่าด่าฉันแล้วจะหนีไปง่ายๆหรอ เรื่องของเราไม่ยุติแค่ตรงนี้แน่ ยัยคนใช้”

 เมื่อเขาพูดจบเขาดึงฉันให้แนบตัวเขาแล้วฉันก็สัมผัสได้ถึงริมฝีปากของเขาที่ลงมาแนบกับริมฝีปากของฉันอย่างรุนแรง
 ให้ตายสิ!ฉันสู้แรงเค้าไม่ได้จริงๆนะ น่าอายชะมัด นี่ฉันเสียจูบแรกให้กับคนที่เพิ่งรู้จักไม่ถึงชั่วโมงหรอเนี้ย
 ไอ้บ้า!!!!! คนทั้งร้านหันมามองที่เรา///-.-///พอเขาเริ่มคลายตัวออกจากฉัน ฉันเริ่มทำร้ายเขากลับทันทีโดย
 การเตะไปยังที่หนอนน้อยกระดุกกระดุย ของเขา เข้าอย่างจังๆ เขาหน้าซีด ส่วนฉันรีบวิ่งหนีออกหลังร้านทันที

  “โถ่เว้ย!ยัยคนใช้เราได้เห็นดีกันแน่ โอ๊ย....”

 เสียงเขาตะโกนออกมา โถ่นายหนอนน้อยจ๋า นายกับฉันคงไม่มีวันเจอกันแล้วแระ ฮ่าๆๆๆๆ
 

 เช้า....

  “อะตอม...เธอทำเสียหมดเลยนะ”
  “ทำเสียอะไรล่ะ...นายนั่นมันกวนบาทาฉันก่อนนี่”

  “เธอรู้มั้ยว่าเพ็นวิทย์คือใคร”

  “ฉันจะรู้ได้ไง”

  อีกแล้วทำไมชอบถามคำถามฉันจังเลย

  “เฮ้อ...ฉันเพิ่งรู้เมื่อเช้าเอง เห็นยัยห้องข้างๆคุยกันว่าเมื่อวานเห็นเพ็นวิทย์โดนสาวที่ไหนก็ไม่รู้เตะ
 กล่องดวงใจ แทบพัง”
  “แล้วไง-.-”

  “ก็ไม่แล้วไงหรอกจ๊ะ เพียงแต่ว่าแฟนคลับของนายเพ็นวิทย์เค้ากำลังตามล่าคนที่ทำร้ายเพ็นวิทย์น่ะสิ
 แล้วฉันจะซ-ว-ย”
  “มันก็เรื่องของเธอไม่ใช่หรอ-0-”

  “นี่..ทำไมพูดอย่างงี้ล่ะ เธอรู้มั้ยมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ เพ็นวิทย์เค้า ป๊อปมาก
 ที่โรงเรียนนานาชาติโทรเฟีย และเค้าก็เป็นพรีเซ็นเตอร์เครื่องดื่มด้วยนะ เธอไม่รู้หรอ”

  “ใช่...ฉันไม่รู้แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย”

  “ยัยบ้า นี่นายเพ็นวิทย์กำลังตามหาตัวเธออยู่นะ”

  “ห๊า......เมื่อกี้เธอว่าไงนะ”

  นายเพ็นวิทย์ตาหาตัวฉันO.Oจะหาทำไม หรือพราะเรื่องที่นายเพ็นวิทย์โดนฉันเตะหนอนน้อย
 ตายๆๆฉันตายแน่ แต่หมอนั่นก็ไม่รู้ชื่อฉันอยู่ดี สบายใจได้ เหอๆๆ

  “นาย  เพ็น  วิทย์  ตาม  หา  ตัว  เธอ  อยู่ ได้ยินมั้ย”

  “จ้าๆๆๆ ได้ยินแล้วไม่ต้องพูดกรอดหูก็ได้ ยัยบ้า”

  “ดีแระ เธอนี่ชอบกวนคนอื่อยู่เรื่อยเลยนะ ซักวันคนมีคนมาเป็นคู่ปรัยกับเธอแน่นอน”

  “ไม่จริงหรอก...ไม่มีใครปราบฉันได้อยู่แล้ว แล้วก็จะไม่มีวันนั้นด้วย”

  “แล้วฉันจะค่อยดูเธอนะ ตอม แล้วเธอจะต้องสยบแน่นอน ฮ่าๆๆ”

  อะไรเนี้ย...ทำไมยัยโซลต้องพูดแบบมีความลับอย่างนั้นด้วยนะ แล้วนายเพ็นวิทย์จะออกตามหาฉัน
 หา พระแสง พระอาทิตย์กันทำไม โอ๊ยๆๆๆๆ ปวดหัว นี่ยัยโซลหาเรื่องให้ฉันอีกแล้วม่ายยยยยยยยยยยย>,<