คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่10
เ้าวันถัมาแอลื่นึ้นมา้วยอาารปวหัวอย่ารุนแร เธอลุึ้นมาและับศีรษะที่ปวหนึบอเธอ ่อนะลึมันเบาๆ และพยายามปรับสายาให้มอเห็นสิ่รอบๆ ไ้ั
อย่าแรือผ้าปูที่นอนสีาวสะอาาแบบนี้ไม่ใ่ผ้าปูที่นอนอเธอย่าแน่นอน เธอรีบสำรวร่าายอัวเออย่ารวเร็ว็พบว่าเธอยัสวมุอัวเออยู่
เธอถอนหายใออมาอย่าโล่อ แ่อาารปวหัวอเธอยัไม่ล้ายว่าะีึ้นสัเท่าไหร่นั
“ื่นแล้วเหรอ” เสียนุ่มทุ้มทีุ่้นเยออีฝ่ายทำให้แอลที่ยัมีอาารปวหัวยัไม่ลายเท่าไหร่นั แม้ะใเท่าไหร่แ่เธอ็พยายามที่ะไม่แสออมา
ร่าสูอนิที่เินเ้ามาพร้อมถาาแฟสอแ้วในมือ่อนหย่อนายลที่้าๆ หิสาวและวาเอาไว้ที่้านหน้าอเธอ
“เรามาอยู่ที่นี้ไ้ไอ่ะ” แอลถาม้วยวามุน เธอำไ้แ่เพียว่าัวเอเพียแ่ื่มับพนัานในทีมารลานเริ่มมีวามสนุและานั้นเธอ็ำอะไรไม่ไ้อีเลย
“เธอเมามานถามอะไร็ไม่รู้เรื่อเราเลยพามาที่บ้านเราเอนะ”เมื่อไ้ยินำอบอนิเธอหันวับไปในทันทีและพยายามมอสำรวสถานที่ที่นิเรียว่าบ้าน
“ทำไมเราพาเรามาที่บ้านละ” เมื่อถามำถามออไปแล้วแอล็รู้สึว่าอยาะบัวเอแรๆ เพื่อเรียสิไม่ให้ถามำถามโ่ออไปอี
“ื่มาแฟให้สร่า่อน แล้วเี๋ยวเราะบอ”นิยื่นถ้วยาแฟไปรหน้าอลิ่นาแฟหอมรุ่นลอยเ้ามูล้ายว่าะ่วยประสาทารสัมผัสอเธอให้ื่นัว
แอลรับถ้วยาแฟอุ่น้วยสอมือและยึ้นิบเบาๆ ลิ่นหอมอาแฟเ้าไปทั่วโพรปารสมทีุ่้นเยและมีรสหวานิปลายลิ้น เป็นรสาิที่เธอื่นอบอเธอ
สอา้อมออีฝ่าย้วยวามสสัยเป็นอย่ามา แ่ในอนนี้เธออยาที่ะั้สิให้ไ้เสีย่อน
“เมื่อืนเราถามว่าบ้านเธออยู่ที่ไหน็ไม่มีใรรู้เลย มิ้นท์้ไม่สะวให้เธอนอน้วย เราไม่มีทาเลือ็เลยพามานอนที่บ้านอเรา”นิอบำถามหลัาที่ิบาแฟแล้ว ยยิ้มให้ับเธอ
นี้เป็นภาพที่เธอฝันถึ ว่าื่นเ้ามา็ิบาแฟพูุยับเา หาแ่เรื่อที่นั่พูุย้วยันลับวนให้อึอัไม่น้อย
“อืม” แอลนึถึสภาพที่ัวเอทำัวเรื้อนเมื่อืนเอาไว้็รู้สึอยาเอาหน้ามุลเีย เอาุ่มหมอนให้าอาาศหายใายไปเลย
“แอล”เสียทุ้มอเาที่เรียเธออย่านุ่มนวล มันทำให้ในท้ออเธอปั่นป่วนเป็นอย่ามา เธอยัประอแ้วาแฟรที่ริมฝีปาอยาให้ไอร้อนเป็นัว่วย้ออ้าในวามรู้สึที่ร้อนผ่าวบนใบหน้าเธอ
นิเอื้อมมือยึแ้วาแฟออาหน้าออีฝ่าย หันเอาไปวาไว้ที่้าเียแทน่อนะหันมา้อหน้าแอล้วยาที่สื่อวามหมาย
“เรียแล้วทำไมไม่พูละ”แอลพยายามหันหน้าไปมอรอบๆ ้วยใที่เ้นไม่เป็นระส่ำ สถานาร์นี้มันล่อแหลมเินไปสำหรับเธอ
“ำอโทษที่เธอพูนะ มันหมายถึอะไรเหรอ” เารู้ัแอลียิ่ว่าใรารถามให้เ้าประเ็นะทำให้ไ้ำอบยิ่ว่า
ส่วนแอลในอนนี้็อนิ่ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แ่ในใอเธอลับ่น่าัวเออย่าไม่หยุหย่อน วหน้าเล็อเธอ่อยๆ หันลับมามออีฝ่าย่อนหันสายาลับมา้วยวามเลิ่ลั่่อนะพูออมาอย่าะุะั
“เอ่อ..เมื่อืนเราเมามาอ่ะ ะ ำไม่ไ้เลย”ยิ่เมื่อพูบประโยยิ่ัลิ้นัวเอให้ายลไปรนี้เลย
“ั้นมีอะไรที่อยาะพูับเราไหม”แอลที่ไ้ยินประโยนี้เธอนึถึสิ่ที่ยั้าาอยู่ในใอเธอมาโยลอ ่อนะสัมผัสไ้ถึมือให่ที่ลูบศีรษะอเธออย่าอ่อนโยน
นิมัะทำเ่นนี้เสมอ เวลาที่เธอมีเรื่อในใแล้วไม่่อยอยาะพูให้เาฟั เาะั้ำถาม่อนที่ปล่อยให้เธอใ้วามและใ้วามอ่อนโยน้วยารสัมผัสที่หัวอเธอ เพราะทุรั้ที่เาทำเ่นนี้เธอ็ะหันมาร้อไห้และอเา่อนที่ะเล่าให้เาฟัในทุเรื่อในใอเธอ
หยาน้ำาอเธอเอ่อลอ วามรู้สึปวหนึบในใ่อน่อยๆ บีบรั หิสาวพยายามสูลมหายใเาลึๆ เพื่อปรับอารม์อัว่อน และะพริบาถี่เพื่อไล่น้ำาอเธอที่ลอหน่วยออไป หลายรั้ในยามที่เธออยู่เพียลำพัมัมัะไ้ผล อาะเป็นสัมผัสอันอ่อนโยนที่เธอโหยหามาลอหลายปี
หรืออาะเป็นเพราะวามรู้สึในใที่้อัเ็บไว้อย่าลำบาลอสามเือน ทำให้เมื่อไ้มีโอาสที่ีเ่นนี้เธอ็ไม่อยาที่ะปล่อยผ่านไป
“เราอโทษ”น้ำเสียสั่นเรืออแอลัึ้น แ่เพราะว่าเธอไม่ไ้หันหน้าลับมาพูับเา ึทำให้เาไ้ยินไม่่อยั แ่็าเาไ้บาส่วนว่าอีฝ่ายั้ใะล่าวสิ่
“อโทษทำไม”นิยัเอ่ยถามเ้ารที่ประเ็น ยิ่ทำให้ร่าอแอลสั่นสะท้านมายิ่แอลที่พยายามัเ็บวามรู้สึเอาไว้้วยารเม้มปา และารพยายามะพริบาเธอไม่ไ้ผลอี่อไป หยาน้ำาอเธอหลั่ไหลออมาเป็นสายแ่เธอ็ยัไม่หันลับมาเผิหน้าับอีฝ่าย
นิเอื้อมมืออี้าเ้าไปประอแ้มอเธอให้หันลับมาและสัมผัสไ้ถึวามเปียื้นบนใบหน้าอเธอ และเมื่อเห็นว่าวาอเธอแ่ำ น้ำาไหลลมาอย่าไม่อาหยุยั้ นิใ้นิ้วโป้ทั้สออเา่อยๆ เลี่ยน้ำาออาวาเศร้าที่แม้ยามร้อไห้็ยิ่ทำให้น่าทะนุถนอมมาึ้นอย่าอ่อนโยน
“แอล เรื่อมันผ่านไปแล้ว ไม่เป็นไรเลย”นิปลอบโยนหิสาว้วยน้ำเสียที่อ่อนโยนในใอเาปวหนึบเพราะน้ำาอเธอ
วาที่แสวามเศร้า วามิถึออมาอย่าเอ่อล้น ลอสามเือนที่ผ่านมาเาสัมผัสไ้เพียวามเรียบเยออีฝ่าย ึไม่เยล้าที่ะล้ำเส้นเ้าไป
หาไม่ใ่เพราะำอโทษอเมื่อืนนี้ เาเอ็ไม่รู้้วย้ำว่าะพูุยันเธอไ้อย่าไ
“เราอโทษ อโทษที่ทำให้เธอเสียใ อโทษที่ไม่เยสนใวามรู้สึอเธอ เรามันเห็นแ่ัว ฮือ เราอโทษริๆ”ยิ่ไ้สบสายาที่เธอลุ่มหลและในวานั้นแสวามรู้สึที่อาทร่อเธอออมา
ล้ายว่าพันธนาารให้หัวใอเธอไ้รับารปลล็อ เธอพรั่พรูำพูมามายลอหลายปีที่อยาะบอับเามาโยลอ
แอลไม่สามารถระับวามรู้สึที่ิถึและเสียใไ้อี่อไป มือเล็อเธอประอที่ใบหน้ามอเาและยืร่าให้สูึ้นเล็น้อย ใบหน้าอเธออยู่สูว่าว่านิเล็น้อยและ้มหน้าลรริมฝีปาอเธอลบนริมฝีปาอีฝ่าย
แอลหลับาและปล่อยให้ร่าายอเธออบสนอ่อวาม้อารที่ะสัมผัสอีฝ่าย้วยวามรัและวามโหยหา
วามหวานประทับลบนริมฝีปา ลิ่นหอมอาแฟ แทร้วยรสอหยาน้ำาทำใหู้บนี้ยิ่ลึล้ำันมาึ้นไปอีเาโ้อบสัมผัสอแอล้วยารโอบประอร่าบาเธอให้นอนลและยัไม่ละริมฝีปาออ ปล่อยให้ร่าายไ้ระทำามวาม้อารที่โหยหาลอห้าปี
นานเสียนแอลเป็นฝ่ายประท้ว นิเผยอริมฝีปาออเล็น้อยให้แอลัวออิเน และประบริมฝีปาลอีรั้นแอล้อใ้สอมือันร่าให่ออาัว
วหน้าหวานึ้นสีระเรื่อ มวิ้วเล็น้อย ลมหายใถี่รัว้วย้อารออิเนเพิ่มึ้น นิ่อยๆ ใ้ปลายนิ้วปัปอยผมที่หล่นลมาบนใบหน้าหวาน และไล่สายา่อนที่รริมฝีปาที่หน้าผาาวอเธอ
แอลหลับานิ่รับสัมผัสอันอ่อนโยนาอีฝ่ายที่โหยหามาลอ ในอนนี้เธออทำามใัวเอไปแล้ว็สมวรหยุไ้แล้ว
เธอยแนทั้สอ้าันร่าหนาออีฝ่ายเอาไว้ทันทีที่เห็นว่าเาะโน้มัวลมาอีรั้
“ทำไม”นิถามึ้น้วยวามเสียาย เาอยาะลิ้มลอรสสัมผัสที่หวานล้ำอีรั้ แ่ลับถูอีฝ่ายหยุเอาไว้
ความคิดเห็น