นักสืบY

ลำดับตอนที่ #1 : พบเจอบุรุษปริศนา

     คืนนี้ ท่ามกลางกรุงโตเกียว ได้อยู่ภายใต้แสงจันทร์ สีเหลืองนวล  ผมเดินไปตามที่ต่างๆ ในเมือง เดินไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุด หมาย  จนไปอยู่ในซอย แห่งหนึ่ง  เป็นทางที่เปลี่ยวเอาเรื่อง เลย  บ้านแต่ละหลัง มีแต่ความมืด ไร้ซึ่งแสงไฟ ผมต้องอาศัย ไฟเสาร์ไฟฟ้า เป็นเครื่องบอกทาง จนไปหยุดสะกิดใจ อยู่ที่ตึก แห่งหนึ่ง มันคือตึกร้างที่เคยเป็นศูนย์ส่งเสริมกิจกรรม แต่ต้องปิดไปเพราะมีคดีระเบิดเมื่อปีก่อน  ความเสียหายมีมากจนเจ้าของไม่สามารถ จ่ายเงินซ่อมแซมมันได้จึงปล่อยร้างไป  ซึ่งความจริงผมก็ควรเดินผ่านที่นั้นไปอย่างไม่อาลัยอาวรณ์ กับมันหรอก เพียง แต่ มีบางสิ่งดึงดูดชวนกระตุ้นต่อมความอยากรู้ของผม ให้ต้องเข้าไปดูในที่นั่นให้ได้  มันคือ เสียงประหลาด แปลกเหมือน มีคนสู้กัน และ บ้างก็เหมือนจะเป็นเสียงกรีดร้องของอะไรบางอย่าง
บวกกับ กลิ่นสาบเปรี้ยว คาวๆที่ เริ่มจะแรงขึ้นเรื่อยๆ จนผมอยากจะอ้วกในต้องนั้นเลย แต่ความอยากรู้อยากเห็นของผม ไม่เหมือนใคร ถ้าเป็นคนอื่นคงรีบเดินจากที่นั่นไปหรือไปโทรแจ้งตำำรวจ แล้ว  ....แต่ไม่ใช่กับผม หรอก วันนี้ซวยซ้ำซวยซากมามาก  ถ้าจะมาซวยอีกเรื่องจะเป็นไรไป
          ยิ่งผมเดินเข้าไปในตึกนั่นลึกเท่าไหร่ กลิ่นสาบประหลาดก็ยิ่ง แรงขึ้นแรงขึ้น จนมาถึงลานกว้าง ภายใน ซึ่งหน้าจะเป็นลานกว้างไว้ทำกิจกรรมต่าง ๆ หรือจัดนิทรรศการยังคงความเป็นลานกว้างไว้เหมือนเดิมเพียงแต่ ดูโทรมสกปรก ไปมากและผม ได้มาเห็นต้นตอ ของมัน......ผมแทบจะอาเจียนออกมานะตอนนั้นเลยครับ  ทั้งลานกว้างเจิงนองไปด้วยเลือดมีศพ อยู่เกลื่อน หลายสิบศพ สภาพแต่ละศพ บางศพขาดเป็นชิ้น เหมือนถูกฉีกด้วยอะไรบางอย่าง  บางศพ พรุนไปทั้งตัว คงถูกยิง   ศพทั้งหมด เหมือนถูกฆ่ามาหลายรอบ สุดท้ายทำลายหัวศพ จนเละ ทุกศพ เพราะชิ้นส้วนอื่นพอเห็นเป็นรูปร่าง  แต่ที่แยกแทบไม่ออก คือส่วนหัว แต่ที่ทำผมตะลึง คือ ศพทั้งหมด สภาพไม่เหมือน ศพคนปกติ  ที่ผิวเหี่ยวย่น กระดูกหงิกงอ   ทำเอาผมอาเจียนออกมาจนหมดไส้

      ซักพักก็มีเสียงปืนดังขึ้นบวกกับเสียงกรีดร้อง อีก  ...ผม หันไปมองทันที และได้เห็นศพ เดินได้...ไม่ใช่สิ..มันเหมือนกับผีดิบ มีเขาสั้นงอกขึ้นมาหน้าตาหน้าเกลียด กำลังวิ่งตรงมายังผม ตัวผมแข็งค้างก้าวไม่ออก  มองเหลือกตาโต ตรงไปที่มัน ลำคอตีบตันร้องไม่ออก  แต่ก่อนที่มันจะวิ่งเข้าใส่ผม  ก็มีเสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง ไอ้ตัววิปริตนั่น ล้มลงตายสนิทแทบเท้าผม ตอนนี้ในมุมมืดต้นตอของเสียงปืน ใต้แสงจันทร์ สาดส่องแสงสว่าง จนผมมองเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง น่าจะอายุราวๆ 8-9 ปี ยืนถือปืนส่องมาทางผม  สิ่งที่ทำให้ผมตกใจอีกครั้งหนึ่งก็ คือ  นัยตาข้างซ้ายของเด็กคนนั้นเป็นสีแดงสว่าง ถึงจะเล็กตาผมมองเห็นเปลวเพลิงแดงส้มเล็กๆไหวอยู่ในนัยตาข้างนั้น
   
       และต่อจากนี้ไปชีวิต ของผม ก็เปลี่ยนไป ราวกับอยู่คนละโลกที่ตนเคยผ่านมา
                อีกมุมหนึ่งของญี่ปุ่นซึ่ง ไม่ได้รับการเปิดเผยให้ชาวโลกรู้




.........................................................................................................................
     จบตอน แล้ว 
ไม่รู้จะถูกใจผู้อ่านรึเปล่านะเจ้าค๊ะ ...
ต่อจากนี้ไป ขอให้ผู้อ่านได้สนุก ลุ้นระทึก ไปกับนักสืบYตอนหน้า ด้วยนะเจ้าค๊ะ
         ปล.ถ้ามีผิดประการใดก็ขออภัย ณ ที่นี้ ด้วย