คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
Chapter 2
“ตึง ตึง ตึง”
เสียงลูกบาสกระทบลงบนพื้นโรงยิมระงมไปทั่ว
“นี่ อาโอมิเนจจินายคิดว่าไง?”
“อะไรล่ะ”
“คุโรโกจจิไง…”
“เท็ตสึเหรอ…ทำไม?”
“ห๋า? นายไม่สังเกตจริงดิ!!” คิเสะตะโกนลั่น
“รำคาญว่ะ คิเสะ”
“แต่ก็….เท็ตสึดูแปลกไปจริงๆ….”
ตั้งแต่เปิดเทอมมาก็ไม่ค่อยได้คุยกันเลย ขนาดตัวเราเข้าไปทักก็ยังแค่พยักหน้าตอบกลับ เวลาคุยด้วยก็ถามคำตอบคำ เท็ตสึเป็นอะไรของมันฟะ…. หงุดหงิดเฟ้ย…
‘ตึง ตึง ตึง ‘
“ฮึ้บ”
สายตาทุกคู่ในโรงยิมจับตาดูที่เด็กหนุ่มผมสีฟ้าสุดป๊อปในขณะนี้เลี้ยงลูกอย่างรวดเร็ว แล้วดั้งค์ลงแป้นอย่างสวยงาม
“ว้าวววววววววว คุโรโกะคุงดั้งค์ด้วยล่ะ”
“เท่ห์จัง เท่ห์ที่สุดเลยยยยยยยยยย”
“เฮ้ย…เดี๊ยวดิ…เจ้าคุโรโกะดั้งค์งั้นเหรอ?”
“แค่ชู้ตลูกลงแป้นยังทำไม่ได้เลยนะเฮ้ย!?”
“งวดนี้มาดั้งค์เหรอ….แสดงว่าถ้าให้พาสนี่คงเทพกว่าเก่าใช่ปะ…”
เสียงพูดคุยต่างๆนาๆเกี่ยวกับเด็กหนุ่มผมสีฟ้า ดังไปทั่วโรงยิม ทั้งคนในชมรม คนนอกชมรมที่เข้ามาเชียร์ก็ตกใจกันไปตามๆ จนกลายเป็นหัวข้อเรื่องให้พูดคุยต่างๆนาๆ
“เห….คุโรจินดั้งค์ล่ะ…..”
“นี่มันอะไรกัน…นาโนะดาโยะ”
“อ๊ะ….มิโดริมัจจิ มุราซากิบารัจจิมาแล้วเหรอ!”
“คุโรโกะดังค์งั้นเหรอเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เก่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นาโนะดาโยะ”
“มิโดริมัจจิเมินผมสินะฮะ….”
“เน่…คิเสะจินอาคาจินอยู่ไหนอ้า…”
“นะ…นั่นสิจะว่าไปไม่เห็นอาคาชิจจิเลยแฮะ”
“ได้ยินมาว่าเมื่อเช้าอาคาชิโดนเท็ตสึตะโกนใส่ด้วยเหรอ”
“ใช่ฮะ…อาโอมิเนจจิ..ผมยังช็อคเลย…”
“งั้นชั้นไปทักหน่อยล่ะกัน”
“ดะ…เดี๊ยวสิอาโอมิเนจจิ!”
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”
“หอบเลยเหรอเท็ตสึ พักซักหน่อยสิ” อาโอมิเนะเดินมากอดคอเด็กหนุ่ม
“อาโอมิเนะคุง…”
“ไม่สบายรึปล่าว…เดี๊ยวนี้ไม่ค่อยคุยกันเลยนะ”
“ปล่าวครับ…”
“อย่ามาทำหน้าซึมสิเฟ้ย! มีเรื่องอะไรก็มาปรึกษาพวกชั้นได้นะ”
“ขอบคุณในความหวังดีครับ…”
แล้วเด็กหนุ่มก็เดินจากไป โดยไม่สนใจอะไร
“ฮะ…โฮ้ย….เท็ตสึ!”
‘ปึ้ก’
“อ๊ะ…”
“เท็ตสึยะ”
อาคาชิยืนกอดอกสังเกตการณ์มาซักพักแล้ว รู้สึกแปลกใจที่คนรักของตนแปลกไป
“นายเป็นอะไรกันแน่…”
“ก็ปล่าวครับ….”
“ตามผมมา”
“ดะ..เดี๊ยวสิครั----
“นี่เป็นคำสั่ง!”
“อึ่ก…”
‘กึ้ง!’
อาคาชิดันตัวคุโรโกะให้ชนกับล็อคเกอร์
“อูยยย..เจ็บ..ทำอะไรของคุณครับ!!” เด็กหนุ่มผมสีฟ้าตวาดใส่
“นายเมินผมงั้นเหรอ?” อาคาชิกระตุกยิ้ม
“ทำอะไรของคุณ อะ…อึ้ก--
อาคาชิกดจูบลงบนริมฝีปากบาง แล้วทำการเลื่อนลงถอดเสื้อของอีกฝ่าย
“อะ…อื้อ…”
‘ปึ้ก ปึ้ก’ คุโรโกะทุบอกอาคาชิแสดงว่าตนเริ่มไม่มีอากาศหายใจแล้ว อาคาชิจึงถอนจูบอย่างผิดหวัง
“จะบอกผมได้รึยัง”
“ฮึก…อาคาชิคุง…”เด็กหนุ่มปล่อยโฮใส่อีกฝ่าย
“พ่อ…พ่อน่ะ”
“พ่อ?”
“รู้เรื่องที่ผมคบกับอาคาชิคุง…”
“แล้วมันทำไมล่ะ…เท็ตสึยะ” อาคาชิลูบหัวอีกฝ่ายที่ปล่อยโอไม่ยั้งใส่เขา
"พ่อไม่ชอบที่ผมคบกับผู้ชายด้วยกัน"
"นี่มันอะไรกัน...เท็ตสึยะ...ทำไมถึงไม่รีบบอกผม"
"เพราะว่าผมไม่อยากอาคาชิคุงเสียใจ"
"ที่นายพยายามเมินผมอย่างงี้ ผมเสียใจยิ่งกว่าอีกนะ" อาคาชิโน้มตัวเข้าไปกอดปลอบโยนคุโรโกะที่ยัดนี้น้ำตานองไปทั่วแล้ว...
"ผมขอโทษครับ..."
"ไม่เป็นไรเท็ตสึยะ..ผมจะแสดงให้คุณพ่อของนายรู้ว่าความรักของเรามันยิ่งใหญ่ขนาดไหน"
อาคาชิยันตัวเองขึ้นแล้วประคองอีกฝ่ายอย่างถะนุถนอม
"ตะ...แต่ว่า...."
"ไม่แต่อะไรทั้งนั้นเท็ตสึยะ มานี่ผมจะพาไปส่งบ้าน"
"เดี๊ยวสิครับ...! นี่คุณจะไปหาพ่อผมงั้นเหรอ!!??"
"ก็ใช่น่ะสิ"
ผมรักเท็ตสึยะมากมายขนาดนี้ จู่ๆจะให้มาเลิกกันโดยที่ทั้งสองฝ่ายไม่ตกลง อภัยให้ไม่ได้ !!
ความคิดเห็น