คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Chapter 1
“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”
“หืม….เท็ตสึยะมัวทำอะไรอยู่”
‘อาคาชิ เซย์จูโร่’ เด็กหนุ่มผมสีแดงขมวดคิ้วหงุดหงิด
‘คุโรโกะ เท็ตสึยะ’คนรักของผม เดินทางไปอังกฤษเมื่อ 2 เดือนที่แล้ว สำหรับบางคนคงจะคิดว่ามันเป็นเวลาเพียงนิดเดียว แต่สำหรับผมมันยาวนานมาก ผมคิดถึงเท็ตสึยะ อยากเห็นหน้าเท็ตสึยะ อยากคุย อยากเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนของคนที่ผมรักที่สุด
และวันนี้เป็นวันที่เท็ตสึยะจะเดินทางกลับมา พวกเรารอเขาที่สนามบินค่อนชั่วโมงมาแล้วนะ…
“เท็ตสึ มัวทำอะไรอยู่เนี่ฉันเมื่อยแล้วนะเฟ้ย”
“น่าๆ อาโอมิเนจจิ ว่าแต่ทำไมนายไม่นั่งล่ะ?”
“อาโอจิน ตื่นเต้นที่จะได้เจอกับคุโรจินสินะ”
“ผมว่าคนที่ตื่นเต้นที่สุดน่าจะเป็นอาคาชิจจิมากกว่านะ…”
“กึก กึก กึก กึก”
“อาคาชิ หยุดเคาะโต๊ะได้แล้วนาโนะดาโยะ”
“อา…ขอโทษทีชินทาโร่”
“อ๊ะ…ทุกคนดูนั่นสิ! คุโรโกจจินั่น คุโรโกจจิใช่มั้ย” คิเสะลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างระริกระรี้แล้วชี้ไปที่ทางออกสนามบิน
“เฮ้ย…จริงดิทำไมเจ้านั่นถึงสูงขึ้นขนาดนั้นล่ะ” อาโอมิเนะลึกขึ้นมองอย่างตะลึง
“ประมาณ 160 กว่าเลยม้างงงงง” มุราซากิบาระท้าวคางมอง
“งั้นก็สูงกว่าอาคาชิจจิน่ะสิฮ-----
“เรียวตะ”
“อะ…ขอโทษฮะ…”
“ไปหาเท็ตสึกันเหอะ”
“คุโรโกจจิ คิดถึงที่สุดเลยยยยยยยยยยยยยยยย”
คิเสะวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนร่วมทีมที่ไม่ได้เจอกันมา 2 เดือน
“คิเสะคุง….”
“ว่าไง….เท็ตสึยะ” อาคาชิเอื้อมมือเพื่อจะไปแตะบ่าของอีกฝ่าย
“เพี๊ยะ” ดวงตาที่อบอุ่นและอ่อนโยนเมื่อก่อน บัดนี้กลับไร้ความรู้สึก
คุโรโกะตีมืออาคาชิออก ก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้ามาแตะบ่าของตน
“เอ๊ะ….เท็ตสึยะ…ทำไม”
คุโรโกะเมินอีกฝ่าย แล้วลากกระเป๋าเดินทางผ่านหน้าอาคาชิไป
“โฮ้ย….เท็ตสึเป็นอะไรน่ะ !”
“ขอโทษครับ…วันนี้ผมไม่มีอารมณ์จะคุยกับใครทั้งนั้น”
เมื่อพูดจบคุโรโกะ ก็เดินลากกระเป๋าเดินทางไปอย่างไม่สนใจใคร
แล้วตรงรี่ไปที่แท็กซี่เพื่อเดินทางกลับบ้าน
‘ เวลา 08:30 น.’
“อุ้ย นั่นใครน่ะเธอ”
“หล่อจังเลย เด็กใหม่งั้นเหรอ”
“นี่พวกเธอ ชั้นว่านั่นน่าจะเป็นคุโรโกะคุงนะ”
“เอ๋!!?? คุโรโกะคนที่จืดจางคนนั้นน่ะนะ?”
“ใช่จริงดิ? ทำไมเปลี่ยนลุคหล่อขนาดนี้เนี่ย”
เสียงซุบซิบระงมไปทั่วอาคารเรียน
เด็กหนุ่มผู้เป็นเป้าสายตา เดินไปที่ห้องเรียนโดยที่ไม่สนใจเสียงซุบซิบเหล่านั้น
“คุโรโกจจิเป็นอะไรไปฮะเนี่ย….”
“คิเสะจิน….คิดมากไปอ๊ะปล่าว”
“ไม่นะฮะ! ตอนแรกคุโรโกจจิเป็นคนเงียบๆแล้วแท้ๆแถมยังน่ารักมากอีกด้วย!
แต่ตอนนี้มันอะไรกันฮะ ! กลายเป็นหนุ่มเงียบขรึมสุดป๊อปไปแล้วนะฮะ!”
“คะ…คุโรโกะคุงใช่รึปล่าวจ้ะ?” เด็กสาวในห้องเรียนของเด็กหนุ่มเดินตรงรี่ข้ามาทักทาย
“ครับ…ผมเอง”
“ปิดเทอมไป 2 เดือน สูงขึ้นแล้วก็หล่อขึ้นมากเลยนะจ้ะ!”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกฮะ” เด็กหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์หว่านสเน่ห์สาวๆ
“กรี๊ดดดดดดดดดดด คุโรโกะคุงเหมือนโฮสต์เลยว้ายยย”
“ตายแล้ว ชักจะหลงสเน่ห์ซะแล้วสิ”
ไม่กี่นาทีที่เด็กหนุ่มเดินไปนั่งที่โต๊ะ ก็มีสาวๆวิ่งกราวเข้ามารุมล้อมโต๊ะคุโรโกะเต็มไปหมด
“เฮ้ย…เจ้านั่นคุโรโกะจริงดิ”
“ไม่อยากจะเชื่อ พอไอ้เจ้านั่นเปลี่ยนลุคแล้วหล่อขนาดนั้นเชียว”
“ไอ้เจ้านั้นมันยิ้มด้วยนะเฟ้ย ยิ้มน่ะ! นั่นมันยิ้มล่อสาวชัดๆ!”
ไม่เพียงแต่เสียงซุบซิบของผู้หญิงเท่านั้น เสียงซุบซิบแสดงความอิจฉาที่อยู่ๆเด็กหนุ่มจืดจางก็กลับป๊อปในหมู่สาวๆซะงั้น
“หืม….โหวกเหวกอะไรกัน…” อาคาชิที่เพิ่งเดินขึ้นบันไดมาบนอาคารเรียน
“เรียวตะ อัตสึชิ นี่มันอะไรกัน”
“อ๊ะ…อาคาจิน…”
“อาคาชิจจิ…คุโรโกจจิน่ะ..”
“เท็ตสึยะ? มีอะไรงั้นเหรอ?”
“อยู่ๆ คุโรโกจจิก็ป๊อปขึ้นมาทันทีเลยฮะ แถมรอยยิ้มนั่นมันอะไรกันน่ะ…กระชากใจเป็นบ้าเลยยย” คิเสะปิดหน้าที่แดงก่ำ
“กรี๊ดดดดดดด คุโรโกะคุงจะไปไหนเหรอจ้ะ”
“นี่ๆ ตอนเที่ยงนี้ไปกินข้าวกับฉันนะ”
“คุโรโกะคุงชอบกิบอะไรเหรออ”
“เอ่อคือ…”เด็กหนุ่มผมฟ้าทำท่าอึกอักที่จะตอบคำถามที่รัวใส่เขา
“เท็ตสึยะ” อาคาชิเดินกอดอกเข้าไปเด็กหนุ่ม
“อาคาชิคุง…”
“นายพยายามจะหลบหน้าผมตั้งแต่ที่สนามบินแล้วนะเป็นอะไรรึปล่าว? คุยกับผมได้นะ”
“ผมไม่มีเรื่องจะคุยกับคุณครับ” ดวงตาไร้ความรู้สึกตอบอย่างชัดเจน
“เท็ตสึยะ ! นายเป็นอะไรกันแน่!” อาคาชิบีบแขนของอีกฝ่ายอย่างแรง
ผมชักจะทนไม่ไหวแล้ว… เท็ตสึยะเป็นอะไร ? เมินผมทำไม? ผมอยากเจอกับนายมาตลอด แต่นายกลับเมินผมแล้วหลบหน้าผมงั้นเหรอ ? ทำไมล่ะ?
“ปล่อยผม!”
เด็กหนุ่มสะบัดแขนของอีกฝ่าย แล้วเดินจากไป
“ทะ…เท็ตสึยะ…”
“ฮึก….ฮึก…ฮึก”
“อาคาชิจจิ! เป็นอะไรไหมฮะ?”
“อาคาจิน….”
“ผะ….ผมไม่เป็นไรหรอก…..”
จู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาก็แค่นั้นเอง…..
ความคิดเห็น