รักนิดๆกับนายสนิทข้างบ้าน

ลำดับตอนที่ #9 : คนป่วย( ตัวแสบ )

หลังจากที่ช่วยโอมเลือกซื้อของ เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เราก็พากันไปกินไอศครีม และเดินเที่ยวกัน ต่อ



ซักพักก็ชวนกันกลับ



“แป๋มเราว่าฝน ตั้งท่าจะตกแล้วอ่ะ เนี่ย”



ชั้นพยักหน้าเห็นด้วย อืม เงยมองท้องฟ้า แล้วน้ำที่อยู่ข้างบนก็ค่อยๆ เทลงมา



“แป๋มเร็วรีบขึ้นรถ โดนฝนเดี๋ยวจะไม่สบาย เอา”



ว่าพลาง โอมคว้ามือชั้นมาจับไว้ แล้วรีบจูงขึ้นรถ ชั้นหน้าเอ๋อๆ เขินนิดๆ



(แหม ก็ผู้หญิงนี่ โดนผู้ชายจับมือถือแขนก็เขินเป็นธรรมดา แหละ)  ฝนตกรถติดเป็นของคู่กัน



เราติดไฟแดงกันเป็นชั่วโมง พอกลับถึงบ้านก็ปาเข้าไปเกือบๆ 5 ทุ่ม



“ให้โอมเข้าไปส่งในบ้านมั้ย ไฟมืด อยู่เลย แสดงว่าไม่มีใครอยู่ในบ้าน”



ชั้นหันไปมองบ้านที่ตัวเองอาศัยอยู่ ไฟมืดสนิท



“ไอ้โจ้ เอ้ย พี่โจ้ยังไม่กลับ สงสัยป่านนี้คงกำลังเที่ยวเพลินอยู่ล่ะซิท่า เชอะ”



ชั้นพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆโอมหันมามองด้วยสายตาแปลกๆ



“น่าอิจฉาจังเนอะ  พี่โจ้ มีน้องสาวน่ารักๆ คอยเป็นห่วงด้วย”



โอมพูดเหมือนน้อยใจ อะไรซักอย่าง  ชั้นน่ะเหรอ เป็นห่วงไอ้หน้าปลากะเบน



ชิส์.............เรื่องไรจะไปห่วงคนอย่างนั้น ตาบ้า ปากร้าย นิสัยเสีย  ไม่เคยจะพูดดีกับชั้น



เกิน 10 คำซักที



“แป๋มเข้าบ้านก่อนนะ โอมรีบกลับเหอะ ดึกมากแระ ไม่ต้องเป็นห่วง แป๋มอยู่คนเดียวจนชินซะแล้ว



ขอบใจที่มาส่ง ขับรถกลับดีๆล่ะ”    ชั้นเปิดประตูรถก้าวออกมาและ โบกมือ บายๆ ให้ก่อนเข้าบ้าน















___________________________________________

















“ทำไมมันมืดงี้วะ  น่ากลัว   ฮื้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   อย่ามีไรโผล่มานะ เฟ้ย  ไม่งั้นจะร้องไห้ ให้ดูเลย”



ชั้นค่อยๆคลำทางเข้าไปเปิดไฟ  สวิตส์ไฟอยู่ตรงไหน ฟ่ะ  ชั้นเตะนู่นเตะนี่ไปเรื่อย  จนกระทั่ง



แป็ก ! พรืบบบบบบบบ  ไฟในบ้านสว่างจ้า  



“เฮ้อ.............ค่อยยังชั่วหน่อย”



กำลังจะเดินขึ้นไปบนห้อง  แต่เห็นเงาตะคุ่มๆ อยู่แถวๆโซฟาในห้องนั่งเล่น ชั้น เริ่มใจเสีย  



ขโมยรึป่าวหว่าหรือว่าเป็น ผี............  ทำไงดีๆ ตัดสินใจอยู่นานว่า............



“เอาวะเป็นไงเป็นกัน ให้มันแหลกกันไปข้างหนึ่ง”



ชั้นหยิบขวดน้ำ ที่วางอยู่บนโต๊ะ ใกล้มือได้ ก็ค่อยๆ ย่อง.........เข้าไป  



“ไอ้หัวขโมย แกตายยยยยยยยย”



ชั้นง้างมือที่จับคอขวดกะฟาดไปเต็มที่  แต่ถูกไอ้หัวขโมย ตัวร้าย จับข้อมือไว้ทัน



“เทอจะฆ่า ชั้นเหรอ ยัยเซ่อ  ขโมยที่ไหน ชั้นเจ้าของบ้านนะ”



อ่ะ  เสียงคุ้นๆ  



“อ้าว นายเอง เหรอ แล้ว มานั่งทำอะไร มืดๆ ล่ะ ไฟก็ไม่ยอมเปิด  ก็นึกว่าขโมย น่ะสิ”



“นี่บ้านชั้น ชั้นจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น”



มันพูดด้วยสายตาที่เย็นชา  สายตาที่มันจ้องมองชั้นตอนนี้ มันดูน่ากลัว ชั้นสังเกตเห็น ตัวมันสั่นๆ



เสื้อผ้า ผม เปียก เหมือนลูกหมาตกน้ำ  สงสัยจะตากฝนมา



“นี่นายตัวเปียกนี่  มานั่งสั่นหนาวอะไรแถวนี้ ทำไมไม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก ย่ะ”



“เทอไปไหนมา” มันเงยหน้าขึ้นถาม ปากสั่น ๆ



“ชั้นไปไหนมันก็ไม่ใช่เรื่อง อะไรของนายซะหน่อย  มานี่ จะช่วยพาขึ้นไป”



มันสะบัดแขนออกจากมือ ชั้น แล้วมองด้วยสายตา ที่ชั้นไม่ชอบเอาซะเลย



“ชั้นขึ้นไปเองได้ เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอยู่แล้ว นี่”  มันยิ้มเยาะที่มุมปากนิดๆ แล้วก็



เดินโซเซ ขึ้นห้อง ไป



“อ่ะ คนเค้าจะช่วยแท้ๆ ย่ะหล่อน ไม่ยุ่งก็ไม่ยุ่งสิ ก็ดี ตัวใครตัวมัน”

















______________________________________________

















ชั้นจัดแจง ยกกับข้าว มาไว้บนโต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็แค่รอให้คุณชาย ลงมาอย่างเดียว



จะ 9 โมง แล้วยังไม่ลงมาอีก มันจะนอนแข่งเอาเหรียญ รึไง ว่ะเนี่ย  ชั้นนั่งรอมันเพื่อที่จะกินข้าว



จนถึง 10 โมง ก็ไม่มีทีท่าว่าจะลงมา ก็เลยขึ้นไปดู



ก๊อกกกกกก ๆ ก๊อกกกกกกกก ๆ  ก๊อกกกกกกกกก ๆ  



เคาะประตูซะหน่อย เดี๋ยวหาว่าเป็นหัวขโมย หรือ ไม่ก็ โดนเหน็บแหนมว่า เสียมารยาท



“ นายโจ้ ..........ๆ   กับข้าวเสร็จแล้ว ชั้นหิวนะ รอนายอยู่คนเดียว เนี่ย”



..........................เงียบ..........................................



“ทำอะไรอยู่ อ่ะ  จะเข้าไปล่ะนะ”



ชั้นเปิดประตู เข้าไป  เห็นไอ้เจ้าตัวแสบ นอนห่มผ้า สบายจริงเชียว เรียกก็ไม่ยอมขานตอบ



แมร่ง น่าจับหักคอจิ้มน้ำพริก จริงๆ



“ เอ๊ะ แต่ ทำไม มันนอน ตัวสั่นๆ งั้นอ่ะ”



ชั้นเดินเข้าไปดูมันนอนสั่นหนาว เอามือแตะหน้าผาก ดู ตัวร้อน จี๋ เลย



“นายไม่สบายนี่  เป็นไข้ ตัวร้อนมากด้วย”



“อืมมมมมมมมมม   หนาว......จัง” พลางเอาหน้าซุกเข้าไปในผ้าห่ม



“นี่ชั้นต้องกลายเป็นพยาบาลจำเป็นดูแลนาย เหรอ เนี่ย  แม่สาวๆ ของนายหายไปไหนกันหมดยะ”



ชั้นจัดการ เช็ดตัว ให้ รู้สึกอายๆ เมื่อชั้นต้องเป็นฝ่ายถอดเสื้อไอ้(พี่)โจ้  ดีนะที่มันไม่รู้สึกตัว



เพราะพิษไข้ไม่งั้นอาจจะตื่นมาโวยวาย หาว่าชั้นจะทำมิดีมิร้ายมันก็ได้  เช็ดตัวเสร็จ ก็ลงไปต้มข้าวต้ม



พร้อมกับ ยา ขึ้นมาให้คนป่วย



“นี่ๆ นายโจ้  กินข้าวซะ จะได้กินยา”



ไอ้(พี่)โจ้ ลืมตาขึ้น แล้วก็ส่ายหัว เป็นเชิงบอกว่าไม่หิว หล่อนไม่ต้องมายุ่งกะชั้น อะไรประมาณนั้น



“อย่าดื้อ นักเลย ถ้าไม่กินข้าว จะกินยาได้ไง ล่ะ แล้วเมื่อไหร่จะหาย”



ชั้นประคองตัวมันให้นั่ง จะได้กินข้าว



“ชั้นอาจจะไม่ได้เป็นไข้ตาย ก็ได้นะ แต่อาจจะตายท้องเสีย เพราะข้าวต้มของเทอ”



น่านนนนนนนนนนนนน ไม่สบาย นะคะ ดูปากมัน ตูคิดถูกรึป่าวเนี่ยที่มาดูแล มัน



“ไม่สบายแล้ว ทำมาปากดีอีก เดี๋ยวก็ได้ตายสมใจหรอก แต่อย่างนายเนี่ย คงตายยากหน่อยอ่ะนะ



เพราะว่าแม้แต่นรก เค้ายังไม่ค่อยอยากรับเลย กลัวไปทำให้เค้าวุ่นวาย”



มันหันหน้ามามองชั้น ยิ้มๆ



“แล้วเมื่อไหร่จะได้กิน”    พลางอ้าปาก ไว้รอ



“ไหนบอกไม่หิว ง่ะ  อ่ะนี่”



ชั้นหยิบถ้วยข้าวต้มส่งให้



“อ่ะ คนป่วยนะ กินเองได้ไง  ป้อนหน่อยดิ ไม่มีแรง”



“โห..........เอาใหญ่เลยนะ ทำให้กินก็บุญแระ ยังจะให้ป้อนอีก ไม่เอาๆ กินเอง”



มันหันหน้าหนี แล้วก็นั่งนิ่ง............. ไม่ยอมรับข้าวต้มไปกินเอง ทำยังกะเด็กๆ แน่ะ



“อ่ะ มา.......ป้อนก็ป้อน”



มันหันมา ยิ้มๆ



“ไม่เต็มใจก็ไม่ต้อง  เดี๋ยวกินไม่อร่อย”   มันพูดพลางทำหน้างอน ตุ๊บป่อง ถ้าเด็กทำคงน่ารัก แต่มันทำ



แล้วน่าเกลียด จริง ๆ อิอิ



“อ่ะ เรื่องมากจริงเชียว จะกินไม่กิน”



ชั้นป้อน ข้าว แล้วก็ให้ ไอ้(พี่)โจ้ กินยา เสร็จเรียบร้อย   ก็เก็บข้าวของ พี่แก ให้เข้าที่เข้าทาง



เป็นผู้ชายที่ซกมก จริงๆ ห้องรกยังกะรังหนู ไม่รู้ไปทำอีท่าไหน มาตากฝนจนไข้ขึ้น.........



เอ๊ะหรือว่าพี่แก อกหัก ฟ่ะ ใครกันหนอ ที่ช่างมีความสามารถ ทำ ไอ้หน้าปลากะเบน อกหักได้  



( เดามั่วไปเรื่อย แระ เรา ) เหลือบไปดู อีกที นอนหลับปุ๋ย ไปซะแล้ว

















__________________________________________



















ชั้นดูแลไอ้หน้าปลากะเบน ที่นอนป่วยอยู่ วันนี้วันที่ 3 แล้วสินะ อาการไข้เกือบหายแล้ว แต่ยังอ่อนเพลีย อยู่บ้าง    



เห็นมันบอกอย่างนั้น ไม่รู้สำออย หรือเรื่องจริง



...........ตู๊ดดดดดดดดดดด................ตู๊ดดดดดดดดดดดดดด...................



“สวัสดีค่ะ ต้องการเรียนสายกับใครคะ”   ^ . ^



ชั้นรับโทรศัพท์ บ้านไอ้(พี่)โจ้ (ต้องพูดเพราะๆหน่อย เผื่อเป็นคุณลุง คุณป้า หรือไม่ก็พี่เจม ชั้นจะได้ดูเป็นเด็กดี



เรียบร้อยในสายตาคนในบ้าน ยกเว้นให้ 1 คน ก็ได้ย่ะ)



“โจ้ อยู่มั้ย”



--  .  --  !  แป๋ว !!  เป้าหมายผิดพลาดอย่างแรง



“เอ่อ.......อยู่ มั้ง”  



ชั้นเดาคู่สายอีกฟากหนึ่งออกเลยแหละ ว่าเป็นใคร จะใครซะอีกล่ะ ก็ยัยแอนนี่ ชะนีหน้าขาวไง



“อยู่ หรือไม่อยู่ เอาแน่ๆ สิยะ ทำไมต้องมีมั้งด้วย”



แน่ะ ................ดูปากคอเจ้าหล่อน นางมารร้าย ชัดๆ



“เออ  อยู่ๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วไง”     ชั้นแกล้งยั่วโมโหมันกลับบ้าง



“ขอพูด กับโจ้ หน่อย”       มันตอบกลับมา (แน่ล่ะสิยะ หล่อนต้องง้อชั้นนี่ เหอๆ ๆ ๆ )



“นายโจ้ คงมารับโทรศัพท์ ของเทอไม่ได้หรอก นอนเป็นไข้ซม อยู่บนเตียง ข้างบนนู่น”



“ห๊า โจ้ไม่สบายเหรอ แล้วก็ไม่รีบบอกตั้งแต่แรก”



อ่ะ ตูผิดอีก.....หล่อนกระแทกหูโทรศัพท์ลง วางสาย ขึ้หูชั้นแทบกระเด็นออกมาเต้นระบำ



ยัยบ้า เอ้ย ! ชั้นหูหนวกไปใครจะรับผิดชอบ

















______________________________________________________________________



















“โจ้ ขา..........  แอนนี่มาเยี่ยม โจ้ไม่สบายทำไมไม่บอกแอนนี่สักคำ แอนนี่จะได้มาดูแล  นี่ๆ แอนนี่ซื้อ



ผลไม้ รังนก แล้วก็ขนม  มาฝาก ของโปรดโจ้ทั้งนั้นเลย”



ไอ้หน้าปลากะเบนยิ้มเจื่อนๆ รับหน้ายัยแอนนี่  ชั้นยกข้าวต้มอากรเย็น กับยา ส่งให้คนป่วย



“โจ้   อย่ากินเลย นะคะ // นี่ข้าวต้มหรือ น้ำล้างจานกันยะ เนี่ย ไม่เห็นน่ากินเลย ต้องนี่ ไก่ตุ๋นยาจีน



มานี่ เดี๋ยวแอนนี่ป้อนให้นะ คะ”



หุ หุ หุ   ข้าวต้มที่ ตู อุตส่าห์ เสียสละเวลา ทำให้กิน ดันมาหาว่าเป็นน้ำล้างจาน ได๊..........



“ข้าวต้ม ชั้น เหมือนน้ำล้างจานเหรอ งั้นลองชิมดูหน่อย เป็นไร”



ชั้นเท ถ้วยข้าวต้มลงบนหัวนังชะนีหน้าขาว เหอ ๆ ๆ ๆ สะใจ จริง วุ้ย !!



“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด  แก.........โจ้ดูมันทำกับแอนนี่สิ  กรี๊ดดดดดดดด”



ชั้นกับไอ้(พี่)โจ้ เอามือปิดหูแทบไม่ทัน เสียงกร๊ด ร้องโหยหวน ยังกะเปรตมาขอส่วนบุญซะงั้น



“มีคนดูแลนาย แล้ว งั้นชั้นก็คงหมดหน้าที่แล้วสินะ ดูแลกันเอาเองแล้วกัน” ชั้นพูดเหมือนน้อยใจ



(ชั้นน้อยใจอะไรเนี่ย งง ตัวเอง ดีซะอีกไม่ต้องมาเป็นภาระเรา) ชั้นเดินหันหลังจะออกมาจากห้อง



“แป๋ม เทอเป็นแฟนชั้นไม่ใช่เหรอ หน้าที่ดูแลชั้น ก็ต้องเป็นของเทอสิ จะทิ้งให้คนอื่นทำแทนได้ไง”



อ่ะ ชั้นทำหน้าเหวอ ๆ ที่พูดไปวันนั้น แค่อยากจะแกล้งยัยแอนนี่ เท่านั้นเอง ไม่นึกว่าไอ้(พี่)โจ้



จะเออออห่อหมกตามไปด้วย



“กรี๊ดดดดดดดดดดดด  คนอื่นงั้นเหรอ โจ้  .......โจ้พูดงี้กับแอนนี่ได้ไง”



ยัยแอนนี่ ทำท่า เอาเรื่อง ขึ้นมา



“แอนนี่ กลับไปก่อนเถอะนะ เราอยากพักผ่อน”



ว่าพลาง ไอ้(พี่)โจ้ ก็ล้มตัวนอน หันหลังให้ ไม่ใยดี ยัยแอนนี่ที่ยืนอยู่ข้างหลัง



“เชอะ ! ฝากไว้ก่อนนะ นังกระดานโต้คลื่น”



น่านนนนนนนนนน  ฤทธิ์ เยอะ ซะจริงแม่คู้น  (แอบด่า ตู อีก) ยัยแอนนี่กระทืบเท้า ปัง ๆ ๆ ๆ ออกไป



“ฝากไว้ แล้ว เมื่อไหร่ จะมาเอาคืน ยะ รีบมาหน่อยนะ เดี๋ยวดอกมันจะขึ้นเยอะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”



ชั้นตะโกน ตามยัยแอนนี่ ไป  สมน้ำหน้า แบร๋  ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ















______________________________________________