รักนิดๆกับนายสนิทข้างบ้าน

ลำดับตอนที่ #8 : ผู้หญิงแบบฉบับของชั้น

ตุ๊บบบบบบบบ................. พลั๊กกกกกกกกกก ...................โครมมมมมมมม



“อุ๊บ”        (- - ) ( _ _ ) (- - ) ( _ _ )  ชั้นตอนนี้



“เอ่อ........” + . +  หน้าไอ้ปลากะเบนตอนนี้



ตอนนี้สภาพ เรา 2 คน บนเตียง ( อ่ะ ๆ อย่าเพิ่งคิดไปไกล ล่ะ ) ไอ้พี่(โจ้)นอนคร่อมทับชั้นอยู่ บนเตียง ชั้นทำไรไม่



ถูก ป่านนี้ หน้าคงแดงเป็นลูกตำลึงไปแล้ว ไอ้แป๋ม ก็ตอนที่ชั้นดิ้นๆ ให้มันปล่อย น่ะ เผอิญ ขาชั้นไปเกี่ยวกับขา



มันเข้า คราวนี้ก็ ลเลยล้มลงไม่เป็นท่า ( อิอิ ก็เป็นท่าอยู่นะ )



“นี่นายจะลุก ออกไปจากตัวชั้นได้ยัง หนักนะ”



ชั้นพูดพลางหันหน้าไปทางอื่น ไม่อยากสบตา อ่ะ รู้สึกแปลกๆ ไงก็ไม่รู้



“ก็ตรงนี้มัน นุ่มๆ ดีนี่”



แน่ะ ดูมันทำหน้าตา บ้ากามชัดๆ ท่ามันจะไม่มีทางลุกออกไปจากตัวชั้นง่ายๆ  มันเอื้อมมือมาจับหน้าชั้นที่หันไป



ทางอื่นให้มาสบตากะมัน ชั้นทำอะไรไม่ถูก (เหมือนกะโดนสะกด) มันค่อยๆ ๆ ๆ .......ก้มหน้าลงมา ลงมา ลงมา



จนชั้นตกหลับตาปี๋



“นี่ๆ...........เทอ มีสิวอยู่บนหน้าผากเม็ดหนึ่งแน่ะ หน้าโดยสภาพรวมแล้วก็ใส ดี สุขภาพหน้าดี ใช้ได้”



แป๋ว ! อารมณ์ค้าง เอ้ย เปลี่ยนอารมณ์ ตามันไม่ทัน เฮ้อ...........แต่ก็โล่งอกไปหวิดไปแล้วเรา  = . = !



ตอนนี้มันลุก ออกไปจากตัวชั้นแล้ว ชั้นจึงรีบลุก ขึ้นจากเตียง พอชั้นลุกขึ้นยืน ได้ที เหยียบเข้าไปที่เท้า ไอ้(พี่)โจ้



อย่างเต็มแรง จนมันร้องเสียงหลง



“โอ้ยยยยยยยยยยยย ยัยเด็กบ้า  อย่าหนีนะ มานี่ มาให้เตะ ซะดีๆ”



หยุดให้เตะ ก็โง่ ซิ ฟ่ะ  ชั้นวิ่งหนี ออกมาจากห้องนั้นโดยไม่คิดชีวิต >.<















_________________________________________________

















ชั้นกำลังล้มตัวลงจะนอน  (บนเตียงนุ่มๆ สวรรค์ ง่วงอย่างแรง)  



ติ๊ดดดดดด    ติ๊ดดดดดด  !!!!!!!!!!!!!



“เสียงข้อความเข้า นี่หว่า”  พลางเอื้อมมือ ไปหยิบโทรศัพท์มือถือ บนหัวเตียง แล้วกดอ่าน



“ คิดถึงจัง   หลับฝันดีนะ ............โอม”  เบอร์โอม เหรอ เอ๊ะแล้วโอม รู้เบอร์เราได้ไง หว่า  (ตอนนี้อยู่ในอาการ



ยิ้มแก้มบาน เลยแหละ)  ชั้นก็เลยส่งข้อความกลับไปมั่ง  // ฝันดี เช่นกันนะ



“ได้เวลา นอน ซะที  ง่วงจนตาจะปิดอยู่แระ”



บรื้อนนนนนน  เอี๊ยดดดดดดดดดดดด  !!!!!!!!!!!!



ชั้นที่กำลังเคลิ้มๆ สู่ห่วงนิทรา ต้องผวา ลุกขึ้น รีบไปดูที่มาของเสียง ทันที  อีมมมมมมมม จะใครที่ไหนซะอีกล่ะ



ก็ไอ้หน้าปลากะเบน กลับมาเอาตอน ตี 2  เนี่ยนะ ขับรถ ยังกะจะบินได้ ซักวันเถอะได้ขับรถลงนรก สมใจแน่ๆ



หุ หุ หุ  แต่เอ๊ะ  มองไปมองมา มันไม่ได้กลับมาคนเดียวนี่หว่า  หนีบเอาสาวที่ไหน มาด้วย ฟ่ะ



“ค่อยๆ นะคะ พี่โจ้.....เดินจะไม่ตรงอยู่แล้ว”



“อะไรกัน จ้ะ น้ำหวาน  พี่โจ้ ม่ายยยด้ายยยย  เมา ซะหน่อย   นี่ๆ เห็นมั้ย เดินออกจะตรง”



“อ่ะๆ  นั่นเห็นมั้ยไหนว่าไม่เมา ...........น้ำหวานบอกว่าอย่ากิน เยอะ ก็ไม่เชื่อ”



ตอนนี้ ไอ้หน้าปลากะเบนเดินโซเซ เข้าบ้านมา โดยมีผู้หญิงที่มาด้วยช่วยประคอง (ได้ยินว่าชื่อน้ำหวาน)



“น้ำหวานต้องไป ส่งพี่โจ้ บนห้องนอนนะ .....พี่โจ้ไม่อยากอยู่คนเดียวววววเหงา แย่เลยยยย”



ยัยคนที่ชื่อน้ำหวาน ยิ้มให้นิดหน่อยแล้วก็โอบประคองกันเข้าห้องไป  เหอๆ ๆ ๆ  เสร็จ ไอ้หน้าปลากะเบน



อีกรายแล้วคร๊าบบบบบบท่าน  (เรื่องของมันเหอะ ไม่เกี่ยวกะเราซะหน่อย ไม่เห็นจะสนใจเลย ชิส์...............)

















_______________________________________________________



















        ก็รู้ ว่าเธอนั้นมีใครอยู่แล้ว



       อยู่ในใจข้างในและฉันก็รู้ดี



    แต่ก็ยัง ไม่วายแอบมองเค้าทุกที



       เป็นอย่างนี้จะทำ อย่างไร



   แอบคิดแอบฝัน ถึงเธอเรื่อยๆ มา



  แอบสบตากับเธอ แอบคิดว่าเธอก็มีใจ



     ในความจริงก็รู้เป็นไปไม่ได้



          ก็เธอนั้นมีเจ้าของ



       * พยายามไม่สนใจ



        พยายามไม่คิดอะไร



       พอเจอเธอทุกครั้งไป



      จะยังไงๆ ก็ยังแอบฝัน



  หากว่าเค้ายังมีรัก รักจนสุดหัวใจ



และตอนนี้จะมีเรา เพียงคนเดียวตลอดไป



   ในความจริงก็รู้เป็นไปไม่ได้



    ก็คงได้แค่เพียงแต่ฝันไป



            (*,**)



    ก็คงได้แค่เพียงแต่ฝันไป....

                          

      ชื่อเพลง  แอบรัก ของ     Nan สุนิสา ปัญจมะวัต      





ชั้นเปิด เพลงโปรดไปด้วย นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนไปด้วย   ( อยู่ในห้องนั่งเล่น )  หุ หุ  หุ  ความสุข



“ขอโทษนะคะ  เอ่อ......... ห้องครัวอยู่ตรงไหน คะ”



ชั้นหันหน้ามาหาคนถาม ที่ยืนอยู่ข้างหลังโซฟาที่ชั้นนั่ง



“อ๋อ .........อยู่ทางนู้น น่ะ เดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้าย  ก็จะเจอ”



ชั้นตอบ  มองหน้าใกล้ๆ ก็น่ารักดีอ่ะนะ  ดูท่าทางออกจะเป็นคนเรียบร้อย แต่......ทำไม .........



“เป็นน้องสาวพี่โจ้ เหรอคะ  เราชื่อน้ำหวานนะ สงสัยเราจะอายุเท่าๆกัน”



“เราชื่อ แป๋ม”         ชั้นไม่รู้จะตอบยังไง  ก็เลย ยิ้มๆ แทน



“ไม่เห็นพี่โจ้ เล่าให้ฟังเลยว่ามีน้องสาว น่ารักขนาดนี้  น้ำหวานเพิ่งรู้จักพี่โจ้ได้ไม่กี่วันนี้เองค่ะ พอดีเพื่อนแนะนำ



ให้รู้จัก  พี่โจ้เป็นคนน่ารักมากๆเลยนะคะ นิสัยดี  สุภาพบุรุษที่สุดเลย”



เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้หน้าปลากะเบน น่ะนะ สุภาพบุรุษ ถ้ามันเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ คงไม่หิ้วเทอมาด้วยเมื่อคืน



หรอกย่ะ  (แรงไม่ใช่เล่นนะยะเจอกันไม่กี่วัน ก็...........ซะแระ)



“เหรอ จ๊ะ  แหมๆ  นายโจ้มาได้ยินเข้า คงดีใจแย่”



ยัยน้ำหวานทำท่าม้วนตัวไปม้วนตัวมา สงสัยจะอายแหะ (อย่างเทอเนี่ยอายเป็นกะเค้าด้วยเหรอยะ อิอิ แอบกัด)



“งั้นน้ำหวานขอตัว ไปห้องครัวก่อนนะคะ  กะว่าจะไปทำข้าวต้มกุ้ง ของโปรดพี่โจ้ น่ะค่ะ ป่านนี้ยังไม่ตื่นอีก



เอ่อ.......แป๋มจะทานมั้ย เดี๋ยวน้าหวานทำเผื่อ”



โอ๊ะ   โอ   ลาภปากแล้วเรา  



“งั้นรบกวน ฝากท้องด้วยนะ  ขอบใจล่วงหน้า”



ยัยน้ำหวาน ยิ้มๆ แล้วเดินเข้าไปในครัว  ( คนนี้ไม่เหมือนรายอื่นแหะ ดูออกจะเรียบร้อย  มีสัมมาคาระวะ



เอ๊ะ หรือว่าโดน ไอ้หน้าปลากะเบน หลอกเอาฟ่ะ  เหอๆ ๆ ๆ  น่าสงสาร )มาบ่อยๆ นะน้ำหวาน ไอ้แป๋ม



จะได้ไม่ต้องทำกับข้าวกินเอง  อิอิ



............. *ท่าทางห่างเหิน ก็ทั้งที่เดินข้างๆกันเจอะหน้าทุกวัน     เหมือนความสัมพันธ์ไม่เท่าเก่า



หมั่นโทรไปหา กี่ครั้งก็เจอว่าเธอยู่...กับใครเค้า  บ่นเอา ว่าฉันขี้เหงาไป......................



ริงโทน สุดเก๋  อ่ะดิ  



“โทรศัพท์  อยู่ไหน หว่า.............”   อ่ะๆ  เจอแระๆ



“สาวีดัด ที่นี่ไม่ได้โทรไปนะ”   ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ นี่คือเสียงทักทายในการรับโทรศัพท์ของชั้น



“อ่ะ.........มุขเยอะเนอะ  นี่โอม เองนะ แป๋ม”       รู้ตั้งแต่แรกแล้วย่ะ ก็ชั้นเมมเบอร์ไว้แล้วนี่



“อ้าว โอม เหรอ ว่าไงจ๊ะ”         นี่ๆๆๆๆๆๆ ดูความสะตอของชั้นซะก่อน



“คือ โอม จะชวนแป๋ม ไปช่วยซื้อของให้น้องเราหน่อย อ่ะ พอดีวันพรุ่งนี้เป็นวันเกิด ยัย อุ้งอิ้ง   เราไม่รู้



จะซื้อไรให้น่ะ ยิ่งเป็นเด็กผู้หญิง ด้วย”



เหอๆๆๆๆๆๆๆๆ  โอม เอ้ย แป๋มไม่ใช่สาวน้อย วัยไร้เดียงสา อะไร้ ขนาดนั้น นะ  จะชวนไปออกเดท ก็บอก



มาเหอะ   ............ไม่ต้องหาข้ออ้างสารพัด



“ก็เลยนึกถึง แป๋ม อ่ะดิ  ถ้าไม่มีไรให้ช่วย โอมคงไม่โทรมา ใช่ม่ะ”



โฮะๆๆๆๆๆๆ ชั้นแกล้งพูดเหมือนน้อยอกน้อยใจ  โอม ซะเต็มประดา  ( ที่จริงแค่อยากจะแกล้งเล่นๆ )



“ป่าวๆ นะแป๋ม  เมื่อคืน โอม ก็ส่งข้อความ.....”



“โอม..........แป๋ม แค่ล้อเล่นน่ะ  คิดมากกกกก”



โอม ยังพูดไม่จบ ชั้นรีบตัดบทซะก่อน



“งั้นเดี๋ยวโอม ไปรับนะ”



“อืมๆ โอเช  แล้วเดี๋ยวเจอกัน”













              

__________________________________________________________________



















ชั้นขึ้นไปแต่งตัวในห้อง  อ่ะๆ ไม่ได้สิ วันนี้ต้องสวยซะหน่อย อย่าให้เสียชื่อ นู๋แป๋ม คนสวยเด็ดขาด



วันนี้ขอ หวานๆ แระกัน เสื้อ สีชมพู  กางเกงยีนส์ เอ๊ะๆ ไม่สิ ต้องใส่กระโปรงจะได้ดูน่ารักๆ สดใส



เรียบร้อย อิอิ ชั้นลองตัวนั้น จับตัวนี้ อยู่นาน (ดูตัวเองในกระจก)



“อ่ะ .........ทำไมตูแต่งแบบนี้แล้วดูแปลกๆ ฟ่ะ ไม่มั่น เอาซะเลย  เปลี่ยนๆ ไม่เอาแล้วหวานๆเวินๆ สวยแบบ



ตูอย่างเดิมดีกว่า”



และแล้ว สุดท้าย เสื้อผ้าหน้าผม ก็ออกมาแบบ เซอๆ (เซอแต่เก๋ อ่ะ โอเคม่ะ) กางเกงยีนส์ ซีดๆ ขาดตรงหัวเข่า



เสื้อยืดสีฟ้า  ปล่อยผม



“เอา วะ แค่นี้พอแระ สวยเกินไปไม่ไหว ยังไม่อยากเป็นดารา” น่านนนนนน เอากะมันหลงตัวเองจริงๆเลยตู



ชั้นเดินลงบันได มา ได้กลิ่น ข้าวต้มกุ้ง ช่างหอมมมม  อะไรอย่างงี้



“อ้าว  แป๋ม จะออกไปไหน เหรอ จ๊ะ ข้ามต้มเสร็จพร้อมเสิร์ฟ แล้วนะ”



“เรามีนัดกะเพื่อนน่ะ ไว้ค่อยชิมฝีมือน้ำหวานวันหลังแระกัน เนอะ”



ชั้นตอบไป  ไอ้หน้าปลากะเบนตอนนี้มันนั่งอยู่โต๊ะอาหาร มองมาที่ชั้น เขม็ง



“จะออกไปไหน อีกล่ะ เทอเนี่ยเป็นเด็กเป็นเล็ก เที่ยวเก่ง จริงนะ”



>.<   หือ........คำก็เด็ก สอง คำก็เด็ก ไอ้คนที่มันหิ้วมาเมื่อคืนเนี่ย ผู้ใหญ่ จริง จริ๊ง........ ก็อายุเท่าตู



แหละ ฟ่ะ



“จะไปช่วยเพื่อน ซื้อของ ไม่ได้ไปเที่ยวซะหน่อย หุบปากเหม็นๆ ของนายไปเลยนะ”



- . -  หน้าของยัยน้ำหวานตอนนี้  (คงคิดในใจ บ้านนี้ พี่กะน้องมันพูดกันแบบนี้เหรอฟ่ะ )



มันไม่กล้าพูดไรมาก เพราะพูดไปก็เข้าตัว ยัยคนที่นั่งข้างๆ มัน ด้วยนั่นแหละ  เชอะทำมาเป็นสอน



สอนตัวเองซะก่อน เถอะย่ะ ซักวันจะได้ติดคุกหัวโต โทษฐานพรากผู้เยาว์















____________________________________________________________

















“แล้วน้องโอม อายุเท่าไหร่ ล่ะ”  ชั้นถามโอม ในขณะที่เรากำลังนั่งรถ ตรงไป ห้างสรรพสินค้า



“น้องเราประมาณ 7 ขวบ อ่ะ จะซื้อไรให้ดี”



“เราว่านะ น่าจะเป็น  พวกตุ๊กาบาบี้  หรือไม่ก็ พวกเสื้อผ้าสวยๆแบบเด็กๆ อ่ะ ประมาณนั้น เราก็ไม่มีน้องด้วยดิ



ก็เลยไม่ค่อยสันทัด เท่าไหร่ อาศัยประสบการณ์ ตอนเป็นเด็กน่ะ”  



ชั้นพูดยิ้มๆ คิดถึง ตอนตัวเองยัง เป็นเด็ก เล็กๆ  เหอๆ ๆ ๆ ๆ  ตุ๊กตาบาบงบาบี้ที่ไหน กัน ล่ะ อย่างไอ้แป๋ม อ่ะ



ต้อง ขึ้นต้นไม้ กะเล่นหุ่นยนต์ ต่อสู้ เสื้อผ้าไม่มีใส่กระโปรงสวยๆ เหมือนคนอื่นเค้าหรอก มอมแมม



ร้องไห้ กับบ้านทุกวัน อ่ะสงสัยล่ะสิ ทำไมต้องร้องไห้ ก็ชั้นชอบไปเล่นข้างบ้านก็บ้านไอ้หน้าปลากะเบนเนี่ย



แหละ แล้วก็ถูกมันแกล้งดึงผมเปียมั่ง  แย่งของเล่นมั่ง เวลาชั้นร้องไห้ ก็ได้พี่เจม เนี่ยแหละ คอยปลอบ ตอนเด็กๆ



อ่ะนะใครจะไปนึกว่า ไอ้หน้าปลากะเบน มันจะชอบเล่นขายของ กะ ชอบแต่งตัวให้ตุ๊กตา พอมันชวนให้ชั้นไป



เล่นกะมันแล้วชั้นไม่เล่นด้วย มันก็ทั้งบังคับ ขู่เข็ญ มากเข้าก็คอยแกล้ง ไม่นึกเลยว่าโตขึ้น จะตัวใหญ่ยังกะยักษ์



แถมยังนิสัยไม่เคยเปลี่ยน แย่ยังไงก็แบบนั้น แถมความเลวร้ายยังเพิ่มขึ้น ตูนึกว่ามันจะเป็นตุ๊ดซะอีก กลายเป็น



เสียผู้หญิงไปได้ไง ฟ่ะ  เฮ้อ ! คนเรา



“เป็นไรไป น่ะแป๋ม ถอนหายใจใหญ่ เลย  หรือว่าแป๋มไม่ว่าง เรารบกวนแป๋ม ป่ะเนี่ย”



โอมพูด ทำท่าเกรงใจชั้นใหญ่ เลย



“ไม่ใช่ๆ ไม่ได้รบกวนหรอก คือแป๋ม คิดถึงตัวเองตอนเป็นเด็ก น่ะ  มันตลกดี”



“เหรอ ตอนแป๋มเป็นเด็กคงจะน่ารัก มากเลยเนอะ”



“อ่ะ งั้นแสดงว่าตอนนี้ แป๋มไม่น่ารัก น่ะสิ”



“ป่าวๆ โอมหมายถึงว่า ตอนเด็กๆ แป๋ม คงน่ารักมาก เพราะโตขึ้นถึงได้สวย อย่างงี้ ไง”



โอมหันหน้ามายิ้มหวานๆให้กับ ชั้น  ( โอ๊ะ โอ !โอม อ่ะเอาความจริงมาพูด เค้าก็เขินเป็นนะ อิอิ )



ชั้นก้มหน้าก้มตา มองพื้นรถ ป่านนี้หน้าคงแดงเป็นลูกตำลึงไปแล้วแหละ



“ไม่ยักกะรู้ว่า แป๋ม เขินกะเค้าเป็นด้วย”     โอมพูดขึ้น อ่ะ พูดงี้หมายความว่าไง ฟ่ะ



“ทำไม อ่ะ”    



“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  ไม่ทำไมหรอก มันน่ารักดี”



โอมส่งยิ้มหวานชนิดน้ำตาลเรียกเพ่ มาให้ชั้นอีกรอบ  แหะๆ ไม่ต้องพูดถึง ก้มหน้าก้มตา ลงไป หัวจะโคก



พื้นได้แล้วมั้งเนี่ย ตู





___________________________________