ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ทำกับข้าวมื้อแรก
“โผะ เอา แครอท มา ฝาก อยากให้คุณได้กิน ผักมีวิตามิน ไม่ต้องกินของแพง...........”
ปากก็ร้องเพลง มือก็หั่นผัก ทำกับข้าวไปด้วย ( ^o^ ชั้นต้องทำอร่อยๆแน่ๆ )
“อืมมมมมมมม หอมจัง ยัยแจ๋ว ทำอะไรกิน บ้าง”
=_= ! ดูความหน้าด้านของมัน กระดาษทรายเบอร์ศูนย์เรียก เพ่ เลยนะเนี่ย มันคงลืมไปแล้วว่าเมื่อวาน มันทำ
อะไรไว้กะชั้น (ท่าทางสมองมันจะเสื่อม)
( - - ) ( _ _ ) ( - - ) ( _ _ )
“มีไร ให้กิน มั่งงงงงงงง”
มันยังไม่ละความพยายาม
( - - ) ( _ _ ) ( - - ) ( _ _ )
“ตกลงว่าพูดเป็นมั้ยเนี่ย ! กลัวดอกพิกุลร่วงเหรอ ระวังน้ำลายในปากจะบูดนะ”
มันพูด พลางทำท่าทาง ออดอ้อน ชั้นสุดฤทธิ์ สงสัยมันจะหิวข้าว
“เอ่อ..........เรื่องเมื่อคืน ขอโทษ นะ”
( - - ) ( _ _ ) ( - - ) ( _ _ )
“ยังไม่หายโกรธ อีกเหรอ นะนะ ตัวเอง”
มันไม่พูดเปล่า เอามือมาบีบๆ แก้ม ชั้นด้วย
“นี่ ๆ ทำอะไร อ่ะ เอามือนายออกไปจากหน้าชั้นเลยนะ”
“^0^ เย้ ๆ หายเป็นใบ้แระ”
อืม เอากะมัน >.<
“หายโกรธ แล้ว นะ” มันโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ หน้าชั้น ด้วยความที่มันตัวสูง และชั้นก็กำลังก้มหน้าหั่นผักอยู่
“ชั้นไม่โกรธ นายหรอก นะ คิดซะว่าโดนหมาเลียปาก”
หุ หุ หุ (คิดได้ไงฟ่ะ ไอ้แป๋ม โคตร...........สะใจเลย)
“โห เล่นแรง เฟ้ย สงสัยจะโดนหมาเลียปากบ่อยล่ะสิ”
“นี่............เชอะ”
ชั้นหันมามองหน้ามัน แว๊บนึง แล้วก็สะบัดหน้ากลับ
“ ล้อเล่นๆ ...... เอ๊ะ ! แล้วอยากให้หมาตัวนี้เลียปากบ่อยๆ ป่ะล่ะ”
มันพูด พลางทำหน้าตา ล้อเลียน กะล่อน เจ้าชู้ ตามสันดานเก่ามัน
“ทะลึ่ง แระ ๆ อยากโดน อีโต้ ฟันหัวแบะ รึไง”
ชั้นไม่พูดป่าว หยิบอีโต้ขึ้นมา แล้วทำท่ากวัดแกว่ง ไปมา ใกล้ๆ หน้ามัน จนมันต้องเดินถอยหลัง
(ดีสมน้ำหน้า)
“ หุย.............. ล้อเล่นแค่นี้ คิดเป็นจริงเป็นจังไปได้ ชั้นยังไม่อยากคิดสั้นทำร้ายตัวเองหรอกนะ ไม่ต้องห่วง
มองแล้วไม่รู้ว่าอันไหนข้างหน้าข้างหลังอย่างเทอ น่ะ ไม่มีอารมณ์ หรอก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
น่านนนนนนน ตาหลก ตาหลก จริง จริ๊ง. (สงสัยอาหารเช้ามื้อนี้ มันผู้นี้คงไม่สมควรได้กินเป็นแน่ หึ หึ หึ)
“ อ่ะๆ ไม่ล้อ แระ วันนี้ชั้นมีอารมณ์ เอ้ย ! ชั้นอารมณ์ดีกะจะมาช่วยทำน่ะ ม่ะจะเป็นลูกมือให้ ...เอ้
อย่างเทอเนี่ยไม่น่าเชื่อว่าจะทำอาหารเป็นเนอะ”
มันไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่มันพูดออกมาจะเป็นการตัดโอกาส ในการกินข้าวมื้อเช้าของมันเอง
“มีไรให้ช่วย มั่ง ล่ะ”
“ดี..........กำลังอยากให้ช่วยพอดี เลย”
^_^ “จะให้ช่วยอะไรบอกมาได้เลยคับ คุณแจ๋ว”
“ช่วยไปไกลๆ น่ะ คงทำได้นะ” >.< ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ วู้ๆๆๆๆๆๆๆ สะใจโว้ย !
“ =_= ! อ่ะ.....ใจร้าย คนเค้าอุตส่าห์อยากจะช่วย”
วันนี้มันกินยาผิดมารึป่าว ฟ่ะ ดูท่าทางแปลกๆ
“ก็จะทำผัด ผักบุ้ง แล้วก็ไข่เจียว น่ะ”
ชั้นตอบ เพราะคิดว่าถ้ามีคนช่วยทำด้วยก็ดีเหมือนกัน จะได้เสร็จไว ๆ
“นี่นาย มาเจียวไข่ แล้วกัน”
“ได้เลย ไม่อยากจะอวดว่าฝีมือระดับเชฟมาเองเลยนะ ชั้นทำไข่เจียวได้อร่อยที่สุดเลยแหละ”
(- - ) ไอ้ใข่เจียวเนี่ย มันต้องอาศัยฝีมืออะไรขนาดนั้นเลยเหรอ ฟ่ะ ชั้นแอบๆ มองไอ้ (พี่) โจ้
บรรจงทำไข่เจียวที่มันภูมิใจนำเสนอนักหนา อืม...........ก็น่ากินใช้ได้นี่
______________________________________________________
“จะกินละนะ”
ไอ้หน้าปลากะเบน พูดขึ้น หลังจากที่ช่วยกันทยอย เอาอาหาร มาวางบนโต๊ะ จนหมด
“อืม” ^ _ ^ ชั้นตอบยิ้มๆ ก็หิวเหมือนกันนี่นา
จากนั้น ชั้นกับ ไอ้(พี่)โจ้ ก็บรรจงตักอาหารใส่เข้าปากกันอย่างเอร็ดอร่อย
“อิ่มจัง” มันพูดพลางลูบท้อง
“จะไม่ให้อิ่มได้ไง นายกิน เข้าไปได้ไง ตั้ง 3 จาน”
“ก็มันอร่อยนี่ ไม่น่าเชื่อว่า เทอ จะทำอาหาร อร่อย”
มันทำหน้าเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง ว่าชั้นจะทำอาหารได้อร่อย ( อิอิ อย่างน้อยก็ถือว่าเป็นคำชม อ่ะนะ)
“จัดการให้เรียบร้อย นะ ยัย แจ๋ว”
มันสั่งชั้นก่อนจะลุกออกไป นั่นหมายถึงชั้นต้องเก็บโต๊ะเอง ล้างจานเอง แจ๋ว ! ย้ำสถานะกันซะจริง วุ้ย
(ไอ้หน้าปลากะเบน ที่จริงมันก็ไม่ใช่ คนเย็นชา อะไร นักหรอก ออกจะบ๊องๆ ต๊องๆ ด้วย ซ้ำ)
ชั้นคิดขณะคิดขณะยืนล้างจานอยู่ในครัว
..................ติ๊ง............ต่อง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ............................
เอ๊ะ ใครมาหว่า.....สงสัยคงเป็นแขกผู้มีเกียก (เกียกหมายถึงรองเท้าค่ะ ท่านผู้อ่าน) ภาษาหนือคำละคำ อิอิ
ของไอ้หน้าปลากะเบน
....................ติ๊ง..................ต่อง....ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..............................
“ฟ่ะ ไอ้คนที่อยู่ในบ้าน มันทำอะไรของมันอยู่ วะ ไม่ยอมไปเปิดประตู”
สงสัยต้องเป็นตูนี่แหละ ที่ต้องออกไปเปิดเอง (ชอบใช้แรงงานซินเดอเรล่า สาวแสนสวย ซะจริง เชียว อิอิ)
ชั้นเดินออกจากห้องครัว ผ่านห้องนั่งเล่น เห็นไอ้วายร้าย นั่งเล่นเกม อย่างเมามัน หุ หุ หุ
“นี่ นายไม่ได้ยินเสียง กด ออด รึไง หะ”
“ได้ยิน”
มันเสียสละเวลาอันมีค่า ของมันเงยหน้าขึ้นตอบ
“แล้วทำไม ไม่ไปเปิดประตู”
“ก็เทอ กำลังจะไปไม่ใช่เหรอ นี่ชั้นให้โอกาส เทอได้ทำงาน นะเนี่ย”
อืมมมมมมมมมมมมม >.< เอากะมันซึ้งในน้ำใจ จริง จริ๊ง
ชั้นกระทืบเท้า เดินจะออกไปเปิดประตู
“เฮ้ยๆ เบาๆ หน่อย เดี๋ยวพื้นบ้านชั้น พังหมด ตัวเทอ ยักกะคิงคอง ยักษ์ แน่ะ”
ชั้นหันหน้ามาหาต้นเสียงนั่น มองมันด้วยสายตาอาฆาตแค้นเต็มที่
“ดู๊ ดู ไม่ต้องดีใจที่ได้ไปเปิดประตู ขนาดนั้น ...ตาเขียวปั๊ด เลย อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
หึ หึ หึ ความอดทนที่มีอย่างจำกัดขาดลง สติสัมปะชัญญะ ขาดหาย
“ตายซะเถอะ ไอ้ บ้า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ชั้นพูดพลางว่งไล่ จะเตะก้นมัน มันลุกขึ้น ทันวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว แล้วชั้นกะมัน ก็วิ่งไล่กันอยู่ รอบๆ ห้อง นั่งเล่น
วู้ ................. ชั้นจับคอเสื้อมันได้แล้ว หุ หุ หุ เสร็จ ว่าพลางง้างเท้า กะเตะมันเต็มที่
“ลูกเตะ สไปเดอร์ แมนนนนนนนนนน”
.................ติ๊ง.................ต่อง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ......................
เวร ล่ะ ลืมไปสนิท ว่าจะมาเปิดประตู ชั้นรีบปล่อยคอเสื้อ ไอ้(พี่)โจ้ ร้างยักษ์ แต่สมองปลาทอง
แล้ววิ่งออกไปเปิดประตู
“อ่ะนะ แก ชั้นมาวันนี้นะยะ ไม่ได้มาชาติหน้า กว่าจะโผล่หน้า ออกมาเปิดประตู ได้”
ไอ้นก แขวะ ชั้นทันที ที่มันเห็นหน้าชั้น
“หวัดดี แป๋ม นึกว่าจะจะเจอแป๋มซะแล้ว”
โอม พูดขึ้นยิ้มๆ
“หวัดดี โอม โทษทีนะให้รอนานไปหน่อย”
“ไม่เป็นไร สำหรับแป๋ม นานแค่ไหน โอม ก็จะรอ”
โอมพูดพลาง ทำตาซึ้งๆ............. ถ้าชั้นมีโรงลิเก เป็นของตัวเอง รับรองได้ว่า โอมต้องได้เป็นพระเอกลิเกแน่ๆ
โคตรปากหวานเลย ง่ะ
“เอ่อ.............เข้าบ้านก่อนนะ ยืนอยู่ตั้งนาน คงร้องแย่”
ชั้นเดินนำทั้งสองเข้ามาในบ้าน
_____________________________________________________
“พี่โจ้ๆ เพื่อนแป๋ม แวะมาเยี่ยมแน่ะ”
ชั้นเลื่อนสถานะให้มันโดยอัตโนมัติ (เรียกพี่) เพื่อให้ดูดีหน่อยต่อหน้าแขก
“อ่ะ เพื่อนเทอ แล้วมาหาชั้นทำไม”
อืมมมมมมมมมมมมมม อ่ะนะ นี่มันโง่ จริงๆ หรือแกล้งโง่ ฟ่ะ เนี่ย แค่จะบอกให้รู้ว่าใครมา
อย่างน้อยมันก็เป็นเจ้าของบ้าน
“พี่โจ้ ขา.....................ทำไรอยู่คะ จำนกได้มั้ยเอ่ย”
เสียงทักทายแสนหวาน ออดอ้อน ของไอ้นก ที่ตอนนี้กำลังเดินเข้าไปหาไอ้(พี่)โจ้
“อ้าวจำได้สิ น้อนกคนสวย น่ะเอง”
มันพูดแล้วยักคิ้วให้ไอ้นก (ดูทำ.....เท่ห์ตาย ล่ะ )
“ไม่เจอพี่โจ้ตั้งนาน หล่อขึ้นเยอะเลยน้า”
“ก็ตามประสา คนหน้าตาดี อ่ะจ๊ะ”
อืมเอากะมัน เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
“พี่โจ้ นี่โอม เพื่อนเป๋ม”
ไอ้หน้าปลากะเบนหันมามองตามคำแนะนำ หน้านิ่งๆ เฉยๆ ของมันช่างกวนประสาทชั้นจริงๆ เชียว
“หวัดดี คับ”
โอม เอ่ยทักทาย
“อืม .............. เอากองไว้ตรงนั้นแหละ หึ”
พูดเสร็จ มันก็เดินเชิดหน้า ออกไปข้างนอก
“ชั้นจะออกไปข้างนอกนะ อย่าลืมหน้าที่ของเทอด้วยล่ะ ยัยแจ๋ว”
มันหันมาสั่ง .............ทำงี้ได้ไง ไร้มารยาทที่สุด มันเป็นศัตรูกับโอม ตั้งแต่ ชาติปางไหน ฟ่ะเนี่ย
โอมหันมายิ้มๆ (ไม่โกรธแหะ)
“สงสัยพี่ชาย จะหวงน้องสาวมากๆ เลยนะ มีน้องสาวน่ารัก ก็งี้แหละ โอมเข้าใจ”
>.< ไปกันใหญ่แระ โอมคิดว่าชั้นกับไอ้หน้าปลากะเบนเป็นพี่น้องกัน แต่ก็ช่าง เหอะ ขี้เกียจอธิบาย ยืดยาว
ชั้นยิ้ม แหะๆ ให้
“ไอ้แป๋ม แกไปทำอะไรให้พี่โจ้ วะ พี่แกถึงได้อารมณ์บูดออกไปอย่างนั้น”
“ชั้นจะไปทำอะไร พ่อ คู้น ท่านได้ ยะ”
ชั้นตอบไปอย่างประชดประชัน แล้วชั้น นก โอม ก็เพิ่งคุยกัน สักพัก ทั้งสองก็ขอตัวกลับ
ก่อนกลับ โอมหันมาพูดกับชั้นว่า
“โอม ชอบ แป๋มนะ ไว้โอมโทรหา”
โอม พูดพลางทำมือท่าคุยโทรศัพท์ (เท่ห์ โคตรๆ) ฟังแล้วใจมันสั่น หวิวๆ ไงก็ม่ายรู้จิ ^_^
(แหมๆ เนื้อหอมจริงๆ เลย วุ้ยตู)
____________________________________
ปากก็ร้องเพลง มือก็หั่นผัก ทำกับข้าวไปด้วย ( ^o^ ชั้นต้องทำอร่อยๆแน่ๆ )
“อืมมมมมมมม หอมจัง ยัยแจ๋ว ทำอะไรกิน บ้าง”
=_= ! ดูความหน้าด้านของมัน กระดาษทรายเบอร์ศูนย์เรียก เพ่ เลยนะเนี่ย มันคงลืมไปแล้วว่าเมื่อวาน มันทำ
อะไรไว้กะชั้น (ท่าทางสมองมันจะเสื่อม)
( - - ) ( _ _ ) ( - - ) ( _ _ )
“มีไร ให้กิน มั่งงงงงงงง”
มันยังไม่ละความพยายาม
( - - ) ( _ _ ) ( - - ) ( _ _ )
“ตกลงว่าพูดเป็นมั้ยเนี่ย ! กลัวดอกพิกุลร่วงเหรอ ระวังน้ำลายในปากจะบูดนะ”
มันพูด พลางทำท่าทาง ออดอ้อน ชั้นสุดฤทธิ์ สงสัยมันจะหิวข้าว
“เอ่อ..........เรื่องเมื่อคืน ขอโทษ นะ”
( - - ) ( _ _ ) ( - - ) ( _ _ )
“ยังไม่หายโกรธ อีกเหรอ นะนะ ตัวเอง”
มันไม่พูดเปล่า เอามือมาบีบๆ แก้ม ชั้นด้วย
“นี่ ๆ ทำอะไร อ่ะ เอามือนายออกไปจากหน้าชั้นเลยนะ”
“^0^ เย้ ๆ หายเป็นใบ้แระ”
อืม เอากะมัน >.<
“หายโกรธ แล้ว นะ” มันโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ หน้าชั้น ด้วยความที่มันตัวสูง และชั้นก็กำลังก้มหน้าหั่นผักอยู่
“ชั้นไม่โกรธ นายหรอก นะ คิดซะว่าโดนหมาเลียปาก”
หุ หุ หุ (คิดได้ไงฟ่ะ ไอ้แป๋ม โคตร...........สะใจเลย)
“โห เล่นแรง เฟ้ย สงสัยจะโดนหมาเลียปากบ่อยล่ะสิ”
“นี่............เชอะ”
ชั้นหันมามองหน้ามัน แว๊บนึง แล้วก็สะบัดหน้ากลับ
“ ล้อเล่นๆ ...... เอ๊ะ ! แล้วอยากให้หมาตัวนี้เลียปากบ่อยๆ ป่ะล่ะ”
มันพูด พลางทำหน้าตา ล้อเลียน กะล่อน เจ้าชู้ ตามสันดานเก่ามัน
“ทะลึ่ง แระ ๆ อยากโดน อีโต้ ฟันหัวแบะ รึไง”
ชั้นไม่พูดป่าว หยิบอีโต้ขึ้นมา แล้วทำท่ากวัดแกว่ง ไปมา ใกล้ๆ หน้ามัน จนมันต้องเดินถอยหลัง
(ดีสมน้ำหน้า)
“ หุย.............. ล้อเล่นแค่นี้ คิดเป็นจริงเป็นจังไปได้ ชั้นยังไม่อยากคิดสั้นทำร้ายตัวเองหรอกนะ ไม่ต้องห่วง
มองแล้วไม่รู้ว่าอันไหนข้างหน้าข้างหลังอย่างเทอ น่ะ ไม่มีอารมณ์ หรอก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
น่านนนนนนน ตาหลก ตาหลก จริง จริ๊ง. (สงสัยอาหารเช้ามื้อนี้ มันผู้นี้คงไม่สมควรได้กินเป็นแน่ หึ หึ หึ)
“ อ่ะๆ ไม่ล้อ แระ วันนี้ชั้นมีอารมณ์ เอ้ย ! ชั้นอารมณ์ดีกะจะมาช่วยทำน่ะ ม่ะจะเป็นลูกมือให้ ...เอ้
อย่างเทอเนี่ยไม่น่าเชื่อว่าจะทำอาหารเป็นเนอะ”
มันไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่มันพูดออกมาจะเป็นการตัดโอกาส ในการกินข้าวมื้อเช้าของมันเอง
“มีไรให้ช่วย มั่ง ล่ะ”
“ดี..........กำลังอยากให้ช่วยพอดี เลย”
^_^ “จะให้ช่วยอะไรบอกมาได้เลยคับ คุณแจ๋ว”
“ช่วยไปไกลๆ น่ะ คงทำได้นะ” >.< ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ วู้ๆๆๆๆๆๆๆ สะใจโว้ย !
“ =_= ! อ่ะ.....ใจร้าย คนเค้าอุตส่าห์อยากจะช่วย”
วันนี้มันกินยาผิดมารึป่าว ฟ่ะ ดูท่าทางแปลกๆ
“ก็จะทำผัด ผักบุ้ง แล้วก็ไข่เจียว น่ะ”
ชั้นตอบ เพราะคิดว่าถ้ามีคนช่วยทำด้วยก็ดีเหมือนกัน จะได้เสร็จไว ๆ
“นี่นาย มาเจียวไข่ แล้วกัน”
“ได้เลย ไม่อยากจะอวดว่าฝีมือระดับเชฟมาเองเลยนะ ชั้นทำไข่เจียวได้อร่อยที่สุดเลยแหละ”
(- - ) ไอ้ใข่เจียวเนี่ย มันต้องอาศัยฝีมืออะไรขนาดนั้นเลยเหรอ ฟ่ะ ชั้นแอบๆ มองไอ้ (พี่) โจ้
บรรจงทำไข่เจียวที่มันภูมิใจนำเสนอนักหนา อืม...........ก็น่ากินใช้ได้นี่
______________________________________________________
“จะกินละนะ”
ไอ้หน้าปลากะเบน พูดขึ้น หลังจากที่ช่วยกันทยอย เอาอาหาร มาวางบนโต๊ะ จนหมด
“อืม” ^ _ ^ ชั้นตอบยิ้มๆ ก็หิวเหมือนกันนี่นา
จากนั้น ชั้นกับ ไอ้(พี่)โจ้ ก็บรรจงตักอาหารใส่เข้าปากกันอย่างเอร็ดอร่อย
“อิ่มจัง” มันพูดพลางลูบท้อง
“จะไม่ให้อิ่มได้ไง นายกิน เข้าไปได้ไง ตั้ง 3 จาน”
“ก็มันอร่อยนี่ ไม่น่าเชื่อว่า เทอ จะทำอาหาร อร่อย”
มันทำหน้าเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง ว่าชั้นจะทำอาหารได้อร่อย ( อิอิ อย่างน้อยก็ถือว่าเป็นคำชม อ่ะนะ)
“จัดการให้เรียบร้อย นะ ยัย แจ๋ว”
มันสั่งชั้นก่อนจะลุกออกไป นั่นหมายถึงชั้นต้องเก็บโต๊ะเอง ล้างจานเอง แจ๋ว ! ย้ำสถานะกันซะจริง วุ้ย
(ไอ้หน้าปลากะเบน ที่จริงมันก็ไม่ใช่ คนเย็นชา อะไร นักหรอก ออกจะบ๊องๆ ต๊องๆ ด้วย ซ้ำ)
ชั้นคิดขณะคิดขณะยืนล้างจานอยู่ในครัว
..................ติ๊ง............ต่อง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ............................
เอ๊ะ ใครมาหว่า.....สงสัยคงเป็นแขกผู้มีเกียก (เกียกหมายถึงรองเท้าค่ะ ท่านผู้อ่าน) ภาษาหนือคำละคำ อิอิ
ของไอ้หน้าปลากะเบน
....................ติ๊ง..................ต่อง....ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..............................
“ฟ่ะ ไอ้คนที่อยู่ในบ้าน มันทำอะไรของมันอยู่ วะ ไม่ยอมไปเปิดประตู”
สงสัยต้องเป็นตูนี่แหละ ที่ต้องออกไปเปิดเอง (ชอบใช้แรงงานซินเดอเรล่า สาวแสนสวย ซะจริง เชียว อิอิ)
ชั้นเดินออกจากห้องครัว ผ่านห้องนั่งเล่น เห็นไอ้วายร้าย นั่งเล่นเกม อย่างเมามัน หุ หุ หุ
“นี่ นายไม่ได้ยินเสียง กด ออด รึไง หะ”
“ได้ยิน”
มันเสียสละเวลาอันมีค่า ของมันเงยหน้าขึ้นตอบ
“แล้วทำไม ไม่ไปเปิดประตู”
“ก็เทอ กำลังจะไปไม่ใช่เหรอ นี่ชั้นให้โอกาส เทอได้ทำงาน นะเนี่ย”
อืมมมมมมมมมมมมม >.< เอากะมันซึ้งในน้ำใจ จริง จริ๊ง
ชั้นกระทืบเท้า เดินจะออกไปเปิดประตู
“เฮ้ยๆ เบาๆ หน่อย เดี๋ยวพื้นบ้านชั้น พังหมด ตัวเทอ ยักกะคิงคอง ยักษ์ แน่ะ”
ชั้นหันหน้ามาหาต้นเสียงนั่น มองมันด้วยสายตาอาฆาตแค้นเต็มที่
“ดู๊ ดู ไม่ต้องดีใจที่ได้ไปเปิดประตู ขนาดนั้น ...ตาเขียวปั๊ด เลย อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
หึ หึ หึ ความอดทนที่มีอย่างจำกัดขาดลง สติสัมปะชัญญะ ขาดหาย
“ตายซะเถอะ ไอ้ บ้า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ชั้นพูดพลางว่งไล่ จะเตะก้นมัน มันลุกขึ้น ทันวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว แล้วชั้นกะมัน ก็วิ่งไล่กันอยู่ รอบๆ ห้อง นั่งเล่น
วู้ ................. ชั้นจับคอเสื้อมันได้แล้ว หุ หุ หุ เสร็จ ว่าพลางง้างเท้า กะเตะมันเต็มที่
“ลูกเตะ สไปเดอร์ แมนนนนนนนนนน”
.................ติ๊ง.................ต่อง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ......................
เวร ล่ะ ลืมไปสนิท ว่าจะมาเปิดประตู ชั้นรีบปล่อยคอเสื้อ ไอ้(พี่)โจ้ ร้างยักษ์ แต่สมองปลาทอง
แล้ววิ่งออกไปเปิดประตู
“อ่ะนะ แก ชั้นมาวันนี้นะยะ ไม่ได้มาชาติหน้า กว่าจะโผล่หน้า ออกมาเปิดประตู ได้”
ไอ้นก แขวะ ชั้นทันที ที่มันเห็นหน้าชั้น
“หวัดดี แป๋ม นึกว่าจะจะเจอแป๋มซะแล้ว”
โอม พูดขึ้นยิ้มๆ
“หวัดดี โอม โทษทีนะให้รอนานไปหน่อย”
“ไม่เป็นไร สำหรับแป๋ม นานแค่ไหน โอม ก็จะรอ”
โอมพูดพลาง ทำตาซึ้งๆ............. ถ้าชั้นมีโรงลิเก เป็นของตัวเอง รับรองได้ว่า โอมต้องได้เป็นพระเอกลิเกแน่ๆ
โคตรปากหวานเลย ง่ะ
“เอ่อ.............เข้าบ้านก่อนนะ ยืนอยู่ตั้งนาน คงร้องแย่”
ชั้นเดินนำทั้งสองเข้ามาในบ้าน
_____________________________________________________
“พี่โจ้ๆ เพื่อนแป๋ม แวะมาเยี่ยมแน่ะ”
ชั้นเลื่อนสถานะให้มันโดยอัตโนมัติ (เรียกพี่) เพื่อให้ดูดีหน่อยต่อหน้าแขก
“อ่ะ เพื่อนเทอ แล้วมาหาชั้นทำไม”
อืมมมมมมมมมมมมมม อ่ะนะ นี่มันโง่ จริงๆ หรือแกล้งโง่ ฟ่ะ เนี่ย แค่จะบอกให้รู้ว่าใครมา
อย่างน้อยมันก็เป็นเจ้าของบ้าน
“พี่โจ้ ขา.....................ทำไรอยู่คะ จำนกได้มั้ยเอ่ย”
เสียงทักทายแสนหวาน ออดอ้อน ของไอ้นก ที่ตอนนี้กำลังเดินเข้าไปหาไอ้(พี่)โจ้
“อ้าวจำได้สิ น้อนกคนสวย น่ะเอง”
มันพูดแล้วยักคิ้วให้ไอ้นก (ดูทำ.....เท่ห์ตาย ล่ะ )
“ไม่เจอพี่โจ้ตั้งนาน หล่อขึ้นเยอะเลยน้า”
“ก็ตามประสา คนหน้าตาดี อ่ะจ๊ะ”
อืมเอากะมัน เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
“พี่โจ้ นี่โอม เพื่อนเป๋ม”
ไอ้หน้าปลากะเบนหันมามองตามคำแนะนำ หน้านิ่งๆ เฉยๆ ของมันช่างกวนประสาทชั้นจริงๆ เชียว
“หวัดดี คับ”
โอม เอ่ยทักทาย
“อืม .............. เอากองไว้ตรงนั้นแหละ หึ”
พูดเสร็จ มันก็เดินเชิดหน้า ออกไปข้างนอก
“ชั้นจะออกไปข้างนอกนะ อย่าลืมหน้าที่ของเทอด้วยล่ะ ยัยแจ๋ว”
มันหันมาสั่ง .............ทำงี้ได้ไง ไร้มารยาทที่สุด มันเป็นศัตรูกับโอม ตั้งแต่ ชาติปางไหน ฟ่ะเนี่ย
โอมหันมายิ้มๆ (ไม่โกรธแหะ)
“สงสัยพี่ชาย จะหวงน้องสาวมากๆ เลยนะ มีน้องสาวน่ารัก ก็งี้แหละ โอมเข้าใจ”
>.< ไปกันใหญ่แระ โอมคิดว่าชั้นกับไอ้หน้าปลากะเบนเป็นพี่น้องกัน แต่ก็ช่าง เหอะ ขี้เกียจอธิบาย ยืดยาว
ชั้นยิ้ม แหะๆ ให้
“ไอ้แป๋ม แกไปทำอะไรให้พี่โจ้ วะ พี่แกถึงได้อารมณ์บูดออกไปอย่างนั้น”
“ชั้นจะไปทำอะไร พ่อ คู้น ท่านได้ ยะ”
ชั้นตอบไปอย่างประชดประชัน แล้วชั้น นก โอม ก็เพิ่งคุยกัน สักพัก ทั้งสองก็ขอตัวกลับ
ก่อนกลับ โอมหันมาพูดกับชั้นว่า
“โอม ชอบ แป๋มนะ ไว้โอมโทรหา”
โอม พูดพลางทำมือท่าคุยโทรศัพท์ (เท่ห์ โคตรๆ) ฟังแล้วใจมันสั่น หวิวๆ ไงก็ม่ายรู้จิ ^_^
(แหมๆ เนื้อหอมจริงๆ เลย วุ้ยตู)
____________________________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น