รักนิดๆกับนายสนิทข้างบ้าน

ลำดับตอนที่ #4 : ฐานะใหม่ ในบ้านศัตรูตัวร้าย

แกร๊กกกกกก ๆๆๆ ...........แกร๊กกกกกกกกกกกๆๆๆๆๆๆ



“ตูเข้าบ้านผิดป่ะ วะ”



ด้วยความไม่แน่ใจว่าใช่บ้านที่ตัวเองอยู่มาตั้ง 17 ปี รึป่าว ชั้นเลยเดินออกไปดู ป้ายเลยที่บ้าน



( เออเอากะมัน ฉลาด ซะจริง โว้ย)



“ 248/16  ก็ใช่นี่หว่า”



ชั้นเดินเข้าไปในบ้านอีกครั้ง และพยายาม ไขกุญแจบ้าน ^_^ ! สู้โว้ย !!!  



แกร๊กกกกกกกกกกกก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ



“ใช่ คุณแป๋ม รึป่าว คับ”



ชั้นหันไปมองตามเสียง



“ใช่ ค่ะ ชื่อแป๋ม” ชั้นมองหน้าผู้ชาย หน้าแปลก เอ้ย ! แปลกหน้าคนนี้ด้วยสายตาประมาณว่า



เรารู้จักกันด้วยเหรอ ?



“นี่ของจำเป็น ทั้งหมด ที่คุณต้องใช้ เราเก็บเอาไว้ในกระเป๋า หมดแล้วคับ”



“อะ........ไร     อะไรนะ”



ชั้นจ้องหน้ามันราวกับจะถามว่ามันเรื่องอะไรกัน เนี่ย



“ไม่ต้องตกใจ นะคับ คือว่าคุณพ่อของคุณสั่งให้ผมมาเปลี่ยน กุญแจ ในบ้านใหม่ทั้งหมด



แล้วก็ติดตั้งระบบรักษาความปลอดภัยไว้ในบ้าน  เอ่อ........... นี่คับ มี จ.ม ถึงคุณด้วยคับ”



ชั้นรับ จ.ม นั้นมา รีบแกะอ่าน.......................ชั้นแทบจะร้องกรี๊ดดดดดดด ออกมา



เมื่ออ่าน จ.ม นั่นจบ  อะไรน่ะเหรอ ก็พ่อกับแม่ชั้น จะให้ชั้นไปอยู่บ้าน ไอ้หน้าปลากะเบน นั่น



เป็นการถาวร (จากเคยไปเฉพาะนอนตอนกลางคืนอย่างเดียว) ด้วยเหตุผล(ที่ฟังดูไม่เข้าท่าที่สุด)  



ว่ากลัวขโมยขึ้นบ้าน และเป็นห่วงชั้นว่าจะถูกหลอกจากไอ้พวกเซลแมนขายของ



(คิดว่าลูกสาวตัวเอง โง่ขนาดนั้นเลยรึไง ฟ่ะ เนี่ย)



“ตู..........จะบ้าตายยยยยยยยยยยยย”



ชั้นรีบหยิบโทรศัพท์ ติดต่อ หาพ่อกับแม่ เพื่อจะฟังคำอธิบายจากเรื่องที่เกิดขึ้น



.........................ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก.......................................



“จบ............ นี่ชั้นต้องอยู่กับไอ้โจ้หน้าปลากะเบนจริงๆ เหรอเนี่ย”



“ฮื้อออออออออๆๆๆๆๆๆๆ” ชั้นร้องให้ออกมาเสียงดัง อย่างไม่อายสายตาประชาชี



“เทอ จะร้องไห้อีกนาน มั้ย”



ชั้นเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง คุ้นๆ นั้น



“จะมาเยอะเย้ย  ชั้นเหรอ ไอ้หน้าปลากะเบน ถ้าจะมาชวนทะเลาะด้วยล่ะก้อ เสียใจย่ะ ไม่มีอารมณ์”



ชั้นพูดได้แค่นั้น ก็ก้มหน้าก้มตา ร้องไห้ต่อไป



“ฮื้อออออออออออๆๆๆๆๆๆๆ”



“เทออยากขนกระเป๋า พวกนี้เข้าบ้าน เองงั้นเหรอ”



สะดุด  ค่ะ สะดุด  !!!!!!!!!!!!!!!! ชั้นหันไปมองกระเป๋าที่ใส่เสื้อผ้า และของใช้ของชั้นทั้งหมด



มันมีตั้ง 4-5 ใบ แน่ะ แต่ละใบใหญ่ๆ ทั้งนั้น ( ตูขนไปเอง ตายแน่ๆ  เลย)



ชั้นรีบเช็ดน้ำหูน้ำตา แล้วลุกขึ้น ไปที่กระเป๋า และส่งสายตา อ้อนวอน อย่างสุดฤทธิ์สุดเดช



มาทางนายโจ้ (มารยาหญิง เฟ้ย อิอิ)  ได้ผล แหะ !  



มันเดินเข้ามา แล้วยกกระเป๋า ขึ้นท้ายรถ ทีละใบๆ จนหมด



“เทอจะนอนอยู่หน้าบ้านนี่ ก็ตามใจ นะ”



พูดแล้วมันก็ ก้าวขึ้นรถ เตรียมจะขับออกไป



“เฮ้ย ๆ ! ........... รอก่อนดิ”  ชั้นพูดได้แค่นั้นก็วิ่งขึ้นรถ มันแทบไม่ทัน



(ที่จริง บ้านก็อยู่ข้างๆ กันนี่แหละ แต่ที่ต้องใช้รถก็เพราะ กระเป๋ามันหนักแล้วก็มีหลายใบด้วย)













+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++













“คราวนี้ก็เป็น หน้าที่ ของเทอแล้วนะ”



มันพูดพร้อมกับเปิดท้ายรถที่มีกระเป๋า ของชั้นใส่ไว้



“ห๊า !!!!!!!!    นายหมายความว่าไง  นายจะไม่ช่วยชั้นขนขึ้นไปงั้นเหรอ”



“ไม่ใช่ ธุระ”  มันพูดขึ้นพร้อมแลบลิ้น ปลิ้นตา ล้อเลียนชั้นสุดฤทธิ์



“นี่ๆๆๆๆๆๆ  นายยยยยยยยยยยยย เดี๋ยวสิ นายโจ้.......... ไอ้หน้าปลากะเบน มาช่วยชั้นก่อน”



ไร้ วี่แวว  ไอ้ยักษ์ ตัวใหญ่ ที่เดินเข้าบ้านไปหน้าตาเฉย



“เอาวะ  ตูขนเองก็ได้ เฟ้ย !   ไม่ง้อ.............. ไอ้พวกแล้งน้ำใจ”



ชั้นค่อยๆ ลากกระเป๋า ขึ้นไปบนห้องทีละใบๆ อย่างทุลักทุเล  จนครบ  แต่แทบสลบ



มันเหนื่อยโคตรๆ หนักก็หนัก (หมดแรงเลยตู)



“มันแกล้งกันชัดๆ ฮึ  คอยดูต้องหาทางเอาคืนให้ได้”



ชั้นล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ พักเอาแรง ซักแป๊บ เหอะน่า +++++++++



พลั๊กกกกกกกกกกก  ปังๆๆๆๆๆๆๆ   !!!!!!!!!!!!!



ชั้นสะดุ้ง สุดตัว กับเสียง เคาะประตู ไม่ใช่สิ เสียงกระแทกประตูเหมือนมันจะพังเข้ามาซะให้ได้



“เออๆ  ได้ยินแล้ว เดี๋ยว ดิ”



ชั้นพูดพลางรีบไปเปิดประตู กลัวว่าถ้าช้ากว่านี้ คงได้ทำประตูใหม่ แน่ๆ



“มีอะไร กับชั้นอีกล่ะยะ  พ่อคนมีน้ำใจ”



ชั้นพูด ด้วยน้ำเสียงประชดประชันกระแทกแดกดันมันสุดฤทธิ์  พร้องมองไปยังเจ้าตัวการที่ทำให้



ชั้นต้องเหนื่อยขนาดนี้  มันยืนพิงประ ตู   เต๊ะท่า เก๊กหล่อ เต็มที่  ชั้นเห็นแล้วพาลคลื่นไส้อาเจียน



อยากจะอ๊วกใส่หน้าที่มันคิดว่าหล่อซะเต็มประดา



“เก็บของเสร็จแล้ว  ใช่ ม่ะ”



“เออ   อ่ะดิ  อย่าบอกนะว่าจะมาช่วยชั้นน่ะ  เหอะๆๆๆๆๆๆ   มาสายเกินไปหน่อยม้างงงง  ยะ”



“เปล๊า”  มันพูดพลางยักไหล่ และฉีกยิ้ม ออกมา ซึ่งมันทำให้ชั้นรู้สึก ถึงอันตายที่จะมาถึงตัว



(ชั้นเหนื่อยนะยะ ไม่มีแรงขัดขืนนายนะ  ถ้านายคิดจะปล้ำ ชั้น น่ะ )  น่านนนนนนนนน



ดูความคิดมัน เฮ้อ คิดไรอยู่ฟ่ะ เนี่ย ตู



“เคยได้ยิน ม่ะ   อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปั้นวัว ปั้นควายให้ลูกท่านเล่น”



“โห .................. โตขนาดควายเรียกพี่........ นี่...ยัง คิดจะเล่นปั้นวัวปั้นควายอีก เร้ออออออ”



ชั้นพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้า........ ที่คิดว่ากวนโอ้ยยยยมันที่สุด   ^0^  



“ หึ หึ  หึ  ชั้นคิดไม่ผิดจริงๆ ว่าหัวสมองที่บรรจุด้วยขี้เลื่อย อย่างเทอเนี่ย มัน ต้องคิดได้ แค่นี้”



=__= !



“นี่นายจะหาว่าชั้น โง่ งั้นเหรอ”



“ไม่ได้จะหาว่า เฟ้ย  ว่าเลยแหละ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”



มันหัวเราะชอบใจ  ที่ได้ด่าชั้น



“นี่.....................ดู...นี่ดิ     ที่ชั้นพูดไว้ มันผิดซะที่ไหน”



กระดาษ อะไรซักอย่าง ชูชึ้น พอให้ชั้นมองเห็นได้  แว๊บ......!  



(-- . --)  ( ใบเกรดตู นี่หว่า)



“นี่......นายเอามาได้ไง”



ชั้นพูดพลาง ไล่คว้า กระดาษที่อยู่ในมือ ของหมอนั่น



“ หุ  หุ  หุ    ถ้าพ่อ กับ แม่ เทอรู้ว่าลูกสาวสุดที่เลิฟ ติด 0  วิชาพระพุทธศาสนาเนี่ย จะเกิดอะไรขึ้นน้า.....”



มันลอยหน้า ลอยตา พูด.........  ชั้นงี้อยากจะจับมันยัดใส่ตระกร้าแล้วก็เตะซ้ายเตะขวา กระทืบๆ



ซะให้จมธรณี ไปเลย (เอาวะเป็นไงเป็นกัน ชั้นพูดขึ้น ก่อน จะตัดสินใจทำอะไรบางอย่างลงไป)



“ขอร้องนะคะ.......พี่โจ้.......สุดดดดดดดหล่อๆๆๆๆ  อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ แป๋ม เลยนะ



พี่โจ้  อยากได้อะไร     ต้องการให้แป๋ม ทำอะไร  ได้ทุกอย่างเลย  นะค้าๆๆๆๆๆๆๆๆ  ขอร้อง ล่ะ”



มันยืนแสยะ ยิ้ม อย่างมีเลิศนัย   ด้วยความที่มันถือไพ่เหนือกว่า



“เอาละๆ  เพื่อเห็นแก่ เด็กผู้หญิง ขี้เหร่ๆ ตาดำๆ  อย่างเทอ ชั้นรับปากว่าจะไม่บอกเรื่องนี้ให้ที่บ้านเทอรู้”



ชั้นมองหน้ามัน ราวกับเห็นมันเป็นพระเจ้ามาโปรด  ตอนนี้หน้าไอ้หน้าปลากระเบน ช่างหล่ออะไรแบบนี้



“ ขอบคุณ   น้า...........ค้า..........พี่โจ้ ช่างเป็นคนดีอะไรปานนี้”



“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”



นี่มันหัวเราะอะไร  ฟ่ะ  ชั้นอุตส่าห์ ชมมันแท้ๆ นะเนี่ย



“ชั้นไม่บอกเรื่องที่เทอติด ศูนย์....... ก้อได้”



ดู............ มันย้ำ  



“แต่.............มีข้อแม้ว่า..........”



“ข้อแม้........ข้อแม้อะไร” ชั้นสวนกลับทันควัน



“คนใช้”  มันพูดขึ้นมา ลอยๆ  โดยไม่มี ประธาน กริยา กรรม (สงสัยมันจะตกภาษาไทย)



“อ๋อๆ...........จะให้แป๋มหาคนใช้ให้   ได้เลย...... สบายมาก  เดี๋ยวอิชั้นจัดการให้



พี่ จะเอาหน้าตาแบบไหน  อายุเท่าไหร่ ได้ทั้งนั้น”  ^_^



ชั้นพูดทำท่าทางราวกับว่าจะเสกคนใช้ขึ้นมาได้ซะงั้น  (อิอิ) อวดมันซะหน่อย



จะได้รู้ว่าเราเก่ง ( แค่ติด 0 พระพุทธ เอ๊ง )



“อืม..........ชั้นต้องการคนใช้ หน้าตา .......แบบ.....เทอ   น่ะ”



สะอึก.............@@@@@@@@@@@   คนใช้หน้าตา  แบบเทอ  (  ก็ตู นี่หว่า )



“ชั้นมาเป็นแขกนายนะ ไม่ใช่มาอยู่ใน ฐานะคนใช้ซะหน่อย”



“โอ..เค๊ ..........เป็นแขก........นะ”



มันพูดเสร็จก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ทำท่าจะกด ( มันจะโทรไปไหนซะอีก โทรไปฟ้อง พ่อกะแม่ ตู อ่ะดิ



ดู๊......ดู  ความร้ายกาจของมัน)



“ก็ได้”



ชั้นพูดขึ้น (เกือบจะเป็นตะโกนแระ)



“ดี...........มาก.........น้องแจ๋ว (หมายถึงคนใช้นั่นแหละ) ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เทอมีหน้าที่ ทำความสะอาด



ดูแลบ้าน  ทำงานบ้านทุกๆ อย่าง  รวมทั้งทำกับข้าวด้วย  โอ เค๊”



มันหันมาสั่งชั้น ( ทำยังกะว่ามันเป็นท่านชายผู้สูงศักดิ์ กำลังสั่งงานคนรับใช้ อยู่ ยังไง ยังงั้น)



ซวยจริงจร๊ง   ซวยซ้ำ  ซวยซ้อน  มหาซวย โคตรซวย  ตู ....จะบ้าตายยยยยย   !















@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@















“นี่ๆ   เทอ”



มีเสียงเรียกมาจากข้างหลัง ขณะที่ชั้นกำลังทำหน้าที่คนใช้ ถูพื้นอยู่  ก็พบผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่ง



ผมยาวสยาย เข้าชุดกับสายเดี่ยว เอวลอยกระโปรงสั้นแค่คืบ ยืนเท้าสะเอวอยู่



“มาหาใคร  เหรอ คะ”



ชั้นถามอย่างสุภาพที่สุด เท่าที่ ผู้หญิงน่ารักๆ เรียบร้อยๆ คนหนึ่งจะกระทำได้ (อิอิ)



“โจ้   อยู่มั้ย”



อ๋อ ที่แท้ก็มาหาไอ้หน้าปละกะเบน นี่เอง



“  อ้าว !  นัท  มาแล้วเหรอ  รู้มั้ย   ผมรอตั้งนาน   คิดถึงจะแย่”



โอ้  พระเจ้า จอร์จ  มันยอดมาก   ...... แทบไม่น่าเชื่อว่าจะออกมาจากปากไอ้หน้าตะกวด คนนี้



(แหะๆ  แอบตั้งฉายาใหม่ให้มัน )มันพูดด้วยเสียงออดอ้อน เต็มที่



“นัท .....ก็คิดถึง โจ้ เหมือนกัน  ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันแน่ะ”



แล้วทั้งสอง ก็สวมกอดกัน ท่าทางหวานชื่น ชวนอ๊วก



“   โจ้  ว่า เราขึ้นไปคุยกันข้างบนดีกว่า อยู่แถวนี้ มีคนเกะกะ ลูกหูลูกตา”



(เออแน่ะ  ตู ผิดอีก  ดีนะที่มันยังเห็น ว่าเป็นคน อ่ะ)  ว่าแล้วมันก็โอบเอว คนชื่อนัท ขึ้นไปบนห้อง



( รู้ทันหรอกน่า จะหลอกพาสาวขึ้นห้อง แล้วยังมาใช้ ตู เป็นข้ออ้างอีกแน่ะ)



ชั่วโมงผ่านไป.......................  2  ชั่วโมงผ่านไป..............3 ชั่วโมงผ่านไป...............



“มันขึ้นไปทำอะไร ข้างบนกันนักหนาฟ่ะ ป่านนี้แล้วยังไม่ลงมาอีก”



ต่อม สอดรู้สอดเห็นเรื่องของชาวบ้าน เริ่มทำงาน



“เอาวะ  เป็นไง  เป็นกัน”



ชั้นค่อยๆ ย่อง........  ย่อง................... ขึ้นไปข้างบน  แล้วเอาหูแนบกับประตูห้องนอน (คู่กัดหมายเลขหนึ่ง)



เผื่อจะมีเสียง อะไรเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน มั่ง    อิอิ