รักนิดๆกับนายสนิทข้างบ้าน

ลำดับตอนที่ #2 : สาวน้อยผู้น่าสงสาร ต้องอยู่คนเดียว (จริงๆ เหรอเนี่ย) >0

“ฮ้าวววววววววววว...... กี่โมงแล้วฟ่ะเนี่ยโคตร ง่วงจังเลยอ่ะ ขอต่ออีกสักนิดเถอะน่า ++++++อืมมมมม ”



คร่อก.......ฟี้........ ๆๆๆๆๆๆ  ###########



“ไอ้แป๋ม เอ้ย  ตื่นได้แล้วลูก สายแล้ว นะ”



คนที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ ลืมตาปรือ พร้อมจับหมอนสีฟ้าลายดอก ที่ตอนนี้เอามาปิดหูทั้ง 2 ข้างไว้



“ค้า............... ตื่นแล้วแม่”           คร่อก............. งึมๆๆๆๆๆๆๆ       #############



ทันใดนั้นคนบนเตียงต้องกุลีกุจอตื่น จนแทบจะตกจากเตียง เพราะเสียงเคาะประตู



(ไม่ใช่สิเรียกว่าทุบ จะถูกกว่ามั้ง  ) ดังราวกับฟ้าจะถล่ม แผ่นดินจะทลาย



ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เงียบบบบบ  ------------- โครมมมมม ๆๆๆ  พลั๊กกกๆๆๆๆๆๆ



“จะตื่น ไม่ตื่น ไอ้ลูกคนนี้ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนกัน ”



หุยยยยยยยยย  อะไรเนี่ย วันหยุดที่แสนจะมีความสุขของชั้น



“แม่จ๋า แป๋มตื่นแล้ว กำลังพับที่นอนอยู่อ่ะแม่ ”



“เออๆ เสร็จแล้ว ลงมาช่วย แม่ทำกับข้าวด้วย เร็วๆ นะ”



ฟ่ะ อะไร ว่ะเนี่ย วันหยุดพักผ่อน น่าจะได้นอนตื่นสายยยยยยย  ตื่นมาก้อได้กินกับข้าวของโปรด ตามด้วยเล่นเกม



หรือดูทีวี เอ๊ะ หรือจะอ่านนิยาย ดีล่ะ ( เออเอากะมันแค่คิดยังคิดไม่ตก ) เฮ้อ ! ชีวิตไอ้แป๋ม น่าอนาถ เอ้ย !



น่าสงสารแท้ๆ (เหมือนนางเอกในนิยายน้ำเน่า ซะงั้น)



“ได้ยินที่แม่พูดมั้ย แป๋ม”



“จ้าๆๆๆ ...  แม่ได้ยินแล้ว หูแป๋มไม่ได้หนวกซะหน่อย”



“ได้ยินแล้วทำไมไม่ขานตอบล่ะ ที่โรงเรียนไม่สอนเรื่องมารยาทรึไง”



อ่ะนะ โรงเรียนตูผิดอีก  วุ้ยยยยยย !



“เจ้าค่ะ คู้นนาย เดี๋ยวดิชั้น จะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ ”



“ไอ้ลูกคนนี้ นี่มัน ต่อล้อต่อเถียงเก่งนักเชียว”















@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@



















“แป๋ม  พ่อมีอะไรจะบอกลูก”



พ่อพูดขึ้นในระหว่าง กินอาหารมื้อเช้าที่ชั้นถูกแม่ปลุก (พร้อมขี้หู ขี้ตา) จากเตียงนุ่มๆ ให้มาช่วยกันทำ รู้สึกว่า



วันนี้จะมีอะไรพิเศษ บางอย่าง ที่ชั้นยากจะคาดเดาได้



“อื่อ......... อะไรเหรอ พ่อ”



ชั้นพูดพลางหยิบขาไก่ทอดชิ้นโต สวาปามเข้าไป โดยไม่มองแม้แต่หน้าพ่อ



“แป๋ม พ่อจะคุยอะไรด้วย ฟังก่อนสิ อย่ามัวแต่กิน\"



ชั้นหันมามอง หน้าพ่อ ทั้งที่ขาไก่ชิ้นโต นั้นยังคาปากอยู่



“พ่อกับแม่ ต้องไปธุระที่ต่างประเทศ พอดีมีงานด่วนเข้ามาน่ะ แล้วตอนนี้โรงเรียนลูกก็ยังไม่ปิด ลูกคงต้องอยู่บ้าน



นี้คนเดียวแล้วล่ะนะ”



หลังจากพ่อพูดจบ ขาไก่ชิ้นนั้น (ที่ตอนนี้ไม่ค่อยจะโตแล้วเพราะชั้นแทะ เอ้ย !กินไปมากแล้ว) เผลอหลุดออกจาก



ปาก หน้าเริ่มซีดสลด ตาเริ่มแดง น้ำใสๆ เริ่มไหลซึมออกมา (จากหน้าตาที่สวยงาม น่ารักๆ ของชั้น)ตอนนี้เริ่ม



บิดเบี้ยว หน้าแหยๆ



“พ่อกับแม่ไปแค่ 3 เดือนเอง เดี๋ยวก็กลับ ดูทำหน้าเข้าสิ เราโตแล้วนะ อายุก็ 17 ปีเข้าไปแล้ว”



แม่พุดพลางมองหน้าชั้นด้วยแววตาที่ สงสาร อย่างจับใจ



“แป๋มอยู่ได้สบายมาก ก็แป๋ม ลูกพ่อนี่ ต้องเก่งเหมือนพ่ออยู่แล้ว”  เออ เอากะมัน เฮ้อ พูดไปได้ไงฟ่ะ ตู



“แต่ไม่ต้องห่วงนะลูก แม่ฝากคุณป้ามาลี ให้ช่วยดูแลหนูอีกที คงหายห่วงได้ อย่าไปดื้อกับป้าเค้า ล่ะ”



ป้ามาลี คือ ป้าที่ปลูกบ้านอยู่ข้างๆบ้านของชั้นนี่เองแหละ ครอบครัวเราสนิทกันมากๆ ราวกับว่าเป็น



ญาติต่างสายเลือดก็ไม่ปาน (เวอร์ไปป่าววะ)  ป้ามาลีมีลูกชาย 2 คน ชื่อ พี่เจม กับไอ้โจ้ เอ้ย! โจ้ ไอ้คนหลังเนี่ย



แสบนัก เป็นคู่กัดตลอดกาลกับชั้นเลยแหละ ส่วนพี่เจมน่ะเหรอ หล่อลากกระชากใจสาวๆ  เท่ห์ ใจดีสุดๆ



แถมยังเอาใจเก่งอีกต่างหาก  ส่วนไอ้โจ้ น่ะเหรอ หน้ายังกะปลากะเบน ตาก็ตี่ (ตาตี๋ๆ) ผิวขาวยังกะกระดาษชำระ



เช็ดก้น(หุหุหุ แอบกัด) สำอางซะไม่มี (ที่จริงมันหล่อมากๆ เลยล่ะ ถ้าไม่มีอคติรู้สึกมันจะหน้าตาดีกว่าพี่เจมอีก)



ตัวสูงยังกะเปรตวัดสุทัศ นิสัยก็แย่ ปากก็เหม็น (รู้ได้ไง ฟ่ะ ยังกะเคยดมซะงั้น)  เย็นชาราวกับน้ำแข็วขั่วโลกเหนือ



พูดจามะนาวไม่มีน้ำ ผิดกับเวลามันคุยกะสาวๆ แหมๆ มีจ๊ะๆ จ๋าๆ ชั้นงี้เห็นแล้วอยากจะเอาหน้าหล่อๆ ของมัน



โคกกะพื้นให้เสียโฉมไปเลย















@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@













“ฝากยัยตัวแสบ ด้วยนะคะ พี่มาลี”



หนูไม่ได้ชื่อยัยตัวแสบ น้า แม่ ก้อ ชั้นออกจะเป็นเด็กสาว ที่แสนจะน่ารัก ตาโต จมูกนิด ปากหน่อย ผิดก็ขาวราว



กับหยวกกล้วย ส่วนนิสัยน่ะรึ เป็นกุลสตรี เรียบร้อย ราวกับผ้ายับที่ผับไว้ ( เอ้ย ! ม่าย ช่าย ๆ ราวกับผ้าผับไว้)



อิอิ.... ทำม่ะ.......... เข้าข้างตัวเองมันผิดตรงไหน หว่า หุหุหุ  ^0^



“ฝากตัวด้วย   น้า...ค้า .....       คู้นนนน   ป้า” ^_^



ชั้นพูดแล้วทำหน้าตา คิกขุ น่ารัก อินโนเซ้น นิดๆ



“ไม่ต้องห่วง นะคะ คุณมล เดี๋ยวพี่จะดูแลยัยแป๋มให้อย่างดีเลยล่ะ”



ป้ามาลี พูดพลาง ลูบหัวชั้นอย่างเอ็นดู



หลังจากพ่อกับแม่ ขับรถออกไปสนามบินแล้ว ขณะที่ชั้นกำลังจะเดินเข้าบ้าน



“ยัยหน้าปลาบู่ @@@@ อยู่คนเดียวระวัง น้า............. หุ หุ หุ”



เสียงตะโกนมาจากอีกฟากหนึ่งของบ้าน ซึ่งมีรั้วเตี้ย ๆ กั้นอยู่ แน่ล่ะจะเป็นเสียงใครไปไม่ได้ ก็เสียงไอ้หน้าปลากะ



เบน ไง ตอนนี้ มันได้ที เยาะเย้ยชั้นใหญ่เลย ก็มันรู้ว่าชั้นกลัว ผี กลัวสารพัด แม้กระทั้งเสียงฟ้าแลบฟ้าร้อง และที่



สำคัญ กลัวหมา .....( กลัวมากๆ กลัวจนขี้ขึ้นสมองเลยล่ะ)



“ทำม่ะ ไอ้แป๋มซะอย่าง ไม่มีกลัวอยู่แล้ว เฟ้ย”



ชั้นเดินออกมาข้างรั้ว เพื่อประจันหน้ากะมัน มันก็เดินลงมาเหมือนกัน



ตอนนี้ชั้นกับมัน ประจันหน้ากัน สงครามสายตา ก็เกิดขึ้น



“ยัยหน้าปลาบู่”



“นายนั่นแหละ ไอ้หน้าปลากะเบน”



“ชิส์.....................”  ชั้นทำเสียงเหมือนรังเกียจมันสุดๆ



“เชอะ...................”



มีตอบกลับด้วยแหะ   ผู้ชาย ไรว่ะเนี่ย  ?



“แหวะๆๆๆๆๆๆ.......” ชั้นไม่ยอมแพ้ มันง่ายๆหรอก จึงทำเสียงเหมือนจะอ้วกใส่หน้ามันซะให้ได้



“โห ๆ  ยัยหน้าปลาบู่ ชั้นยังไม่ได้ทำอะไร เทอเลยนะเนี่ย ท้องซะแล้ว”



“จะบ้าเร้อ ไอ้หน้าปลากะเบน ไม่ใช่ปลากัดนะยะ ถึงจ้องหน้ากันแล้วจะท้องเนี่ย”



“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  อ้าว! ไม่ใช่หรอกเร้อ ก็นึกว่าใช่ซะอีก ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”



มันหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง และน่าเกลียดน่ากลัว ทำหน้าทำตาเยาะเย้ยชั้นอย่าง กับว่ามัน



เป็นผู้ชนะซะเต็มประดา



“ ถึงชั้น เป็น ปลากัด ชั้นก็ไม่กัดกะนายหรอกย่ะ เพราะคนอย่างนายน่ะไม่คู่ควร  หุ หุ หุ เชอะ !”



พูดได้แค่นั้น ก็วิ่งกลับเข้าบ้าน ปล่อยให้ไอ้โจ้ หน้าปลากะเบน มัน ยืนตะลึง ที่มันเป็นผ่ายพลาดท่า



แฮ่ ๆ @@@@@@@ คราวนี้ชั้นชนะ  เฟ้ย    !!!!!!!!!!!!!! >.<









_________________________________