ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : การเผชิญหน้า
“แป๋ม..........กลัว เหรอ”
โจ้คงจะเห็นชั้นนั่งซุกอยู่มุมห้อง ทำท่าเหมือนหมดอาลัยตายอยากกับชีวิต
“ไอ้กลัว........ก็กลัว อยู่ อ่ะนะ แต่ไอ้หิวนี่ดิ พยาธิในท้องเรียกหาข้าวกันระงมเลย”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เทอเนี่ยนะ จริงๆ เลย เป็นผู้หญิงที่ไม่มีเซ้นความเป็นผู้หญิง เอาซะเลย
ผู้หญิงส่วนใหญ่เค้าต้องตอบว่า กลัวจัง ไม่ค่อยหิว อะไรประมาณนี้มากกว่านะ”
= . = !
ชั้นคงจะตอบแบบนั้นเหมือนกันแหละถ้าคน คนนั้นไม่ใช่นาย นะยะ เสียงประตูห้องที่ทำ
จากไม้ไผ่ เปิดออก มีผู้หญิง เดินถืออะไรซักอย่างเข้ามา 2 คน เมื่อวางของลงแล้ว พวกหล่อน
ก็ยืนมองชั้นกะโจ้ยังกะ ไม่เคยเห็นคน ซะงั้น (ชั้นต่างหากล่ะที่ต้องเป็นฝ่ายมองพวกหล่อน
น่ะ เฮ้อ !) ผู้หญิงแก่ๆ คนหนึ่ง พูด ขึ้น ซึ่งแน่นอนแหละว่าชั้นกะโจ้ ฟังไม่รู้เรื่อง แกก็พูดๆ
ของแกไป..............ชั้นฟังมานานพอสมควร จึงยกมือห้ามแก
“ป้า.......แป๋ม ไม่เข้าใจที่ป้าพูดหรอก อย่าลำบากเลย” -- . -- !
แล้วพี่แก ทั้ง 2 ก็ซุบซิบๆ กัน ก่อนเดินออกจากห้องไป
“โจ้..........นายทำหน้า ยังกะเข้าใจ ที่เค้าพูดงั้นแหละ”
“แน่ล่ะซิ ...........ชั้นรู้ว่าเค้าพูดไรกะเรา”
“จริง อ่ะ.........โม้”
“จริงๆ ไม่เชื่อก็ไม่ได้ง้อ”
“งั้นเค้าพูดว่าไง บอกหน่อย จิ” ^ 0 ^
“เค้าเอาอาหาร แล้วก็เสื้อผ้ามาให้ น่ะ............อืม ฉลาดใช้มั้ยล่ะ” ^ _ ^
ชั้นมองไปทางของที่ยกมาเมื่อกี้ ใช่จริงๆ ด้วย อาหาร แล้วก็ผ้า.........ชุดไรเนี่ย แค่นี้ใครก็รู้
ว่าเป็นอาหาร กะ เสื้อผ้า..........โด่ นึกว่า เก่ง ไอ้ปัญญาอ่อน เอ้ย !
“อ่ะนะ.............ไม่ต้องฟังออกก็รู้ ย่ะ”
ชั้นล่ะ อดที่จะประชดประชันมันไม่ได้ ชั้นรีบเข้าไปดูอาหาร ก่อนเป็นอันดับแรก
“โห หอมจังๆ .........ไก่ย่าง.........อันนี้อะไร อ่ะ คล้ายๆ มันบด”
ด้วยความหิว ชั้นกะโจ้ เริ่มจัดการกับอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า
“ใจเย็นๆ ก็ได้ เจ๊.............ถ้าอาหารเกิดใส่ยาพิษขึ้นมาเนี่ย เทอต้องตายก่อนชั้นชัวร์ๆ”
“ตายเพราะโดนยา ก็ยังดีกว่า ตายเพราะหิว ย่ะ”
= . = !
ชั้นพูดทั้งๆ ที่ปากยังเคี้ยวไก่ ตุ้ยๆ
“แล้วเอาไงดี กับ เสื้อผ้า นี่ล่ะ”
ชั้นหยิบเสื้อผ้า ที่ถูกเย็บแบบแปลกๆ ขึ้นมา พลางขอความเห็นจากโจ้
“ชั้นว่าเรา เปลี่ยนเสื้อผ้า กันก็ดีนะ ตัวนี้เหม็นจะแย่แระ แล้วอีกอย่างใส่อย่างงี้ จะได้
ดูกลมกลืนกับคนที่นี่ด้วย เวลาหนี จะได้ไม่เป็นจุดสนใจไง โอเค๊ !”
อืมมมมมมมม ชั้นก็คิดได้อย่างนายอ่ะนะ แต่นายอ่ะมา แย่งพูดไปก่อน อิอิ
“ใส่ก็ได้...........ว่าแต่มันใส่กันยังไง ล่ะเนี่ย”
แล้วเรา 2 คน ก็ศึกษาวิธีการใส่เสื้อผ้า จนสำเร็จ ตอนชั้นเปลี่ยนชุดก็เอาผ้า มาปิดตา
ไอ้(พี่)โจ้ ซะให้มิด (เดี๋ยวมันแอบดู ไอ้นี่ ยิ่งไม่น่าไว้วางใจอยู่ด้วย)
“นี่ก็ดึกแล้ว นอนพักเอาแรง กันดีกว่า ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ต้องเจออะไร อีกบ้าง”
โจ้พูดเสร็จ ก็ล้มตัวลงนอน ชั้นมองไปที่ที่เราจะนอน หมอน........หมอนข้าง...........
ฟูกนุ่มๆ...........(ไปหานอนเอาเองที่บ้างเหอะ) มีแต่พื้นและความว่างเปล่า
“ชั้นเป็นผู้หญิงนะ จะให้มานอนร่วมกับผู้ชายได้ไง”
“-- . -- ! อ่ะนะ เทอเนี่ย เรื่องมากจริง หรือว่าเทออยากจะไปนอนกับพวกคน
ข้างนอกนู้น.......ไปดิ ตามสบาย”
“ล้อเล่นๆ...............นอนในนี้แหหละ ก็มันไม่มีหมอนนี่ เจ็บหัว แย่เลยเนอะ”
ที่จริงชั้นก็แกล้งๆ พูดไปงั้นแหละ เพราะไม่อยากอยู่คนเดียว............ก็ไอ้(พี่)โจ้ทำท่าจะหลับ
แล้วอ่ะดิ เงียบ...........ก็เงียบ กลัว........ผีผผผผผผผผผผ ต้องหาเรื่องชวนคุยซะหน่อย
“อะๆ ให้ยืมแขน แล้วรีบนอน ล่ะ ชั้นง่วงแล้ว”
โจ้ ยื่นแขนออกมา ส่วนแขนอีกข้างงก็ใช้รองหัวตัวเองแทนหมอน .........นอนก็นอน ว่ะ
ทำไมมันเงียบ...........งี้
หมอนใบนี้ก็นุ่มๆ ดีเหมือนกัน แหะ” ^ - ^
_______________________________________
“ไอ้คู่นี้นี่ มันรักกันจริงๆ เฟ้ย นอนกอดกันกลมเชียว”
ชั้นได้ยินเสียงประตูเปิดออก แล้วก็เสียงพูดดังแว่วๆ ขึ้นมา ด้วยความงัวเงีย ค่อยๆ ลืมตา
ขึ้นหันไปมองหน้า โจ้ ซึ่งหน้าห่างจากหน้าชั้น แค่คืบเดียว..........โจ้หันมามองหน้าชั้นยิ้มๆ
.........เมื่อคืนนอนสบายจัง ยังกะได้กอดหมอนข้างแน่ะ.......อื่อ.....หมอนข้าง เฮ้ย ! .....มือ
และขาชั้นตอนนี้ กอดก่าย อยู่บนตัวไอ้หน้าปลากะเบน...ชั้นรีบเอาลงอย่างรวดเร็ว ทำราว
กับไม่มีไรเกิดขึ้น (ก็อายอ่ะดิ ชั้นลืมไปนึกว่านอนอยู่ที่บ้าน)
“พวกเอ็งตื่น กันแล้วเหรอ”
ชั้นกับโจ้รีบลุกขึ้นนั่ง ทันที ไอ้มนุษย์ปลาดๆ มายืนออกันอยู่หน้ากระท่อมเต็มไปหมด
“โจ้ๆ มันเจะเอาเราไปต้มกัน เหมือนในหนัง..........พวกเผ่ากินคนป่ะ อ่ะ”
ชั้นแอบกระซิบ พลางเกาะแขนโจ้ แน่น........โจ้เอามือมา จับมือชั้นไว้ พลางบีบๆ ให้กำลังใจ
“เดี๋ยวข้าจะพาพวกเอ็ง ไปพบหัวหน้าเผ่า ท่านจะตัดสินว่าจะเอายังไง กับพวกเอ็ง”
มันพาชั้นกับโจ้ เดินไปทางไหนก็ไม่รู้ โดยเอาผ้าปิดตาไว้
“ถึงยังเนี่ย ทำไมมันไกล จัง ฟ่ะ เหนื่อยแล้วนะ”
พวกมันพาชั้นกะโจ้ เดินมาเรื่อยๆ ตาก็ถูกปิดไว้มองไม่เห็น ดีนะที่โจ้จับมือไว้ตลอดทาง เลย
ช่วยให้อุ่นใจขึ้นได้บ้าง
ไอ้เด็กคนนี้ นี่บ่นได้ตลอดทาง จริง วุ้ย ! เดี๋ยวก็ปล่อยไว้ที่นี่ซะเลย.........เสือยิ่งชุมๆ อยู่”
อี้ > . < มีเสือด้วยเหรอ ตูไม่บ่นก็ได้ ยังไม่อยากเป็นอาหารของเสือตอนนี้
“ถึงแล้ว............... เอาผ้าปิดตาพวกมัน 2 คนออกซิ”
เมื่อผ้าปิดตาถูกแกะออก โอ้แม่เจ้า คนแต่งตัวประหลาดๆ รายล้อม ชั้นกะโจ้อยู่เต็มไปหมด มีตั้งแต่เด็ก
ตัวเล็กๆไปจนถึงคนแก่ มองไปรอบๆ เห็นกระท่อมเรียงราย อยู่ดูคล้ายๆ เป็นหมู่บ้าน
มีผู้เฒ่าคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาหาเรา
“พวกเอ็ง เป็นใคร แล้วมาที่นี่ ต้องการอะไร”
ผู้เฒ่าคนนี้ดูท่างทางจะเป็ฯที่เคารพ นับถือของคนพวกนี้ พูดขึ้นที ทุกคนเงียบกริบ
“พวกเรา หลงทางเข้ามา น่ะคับ ไม่ได้ตั้งใจจะมาบุกรุกหรือก่อความยุ่งยากวุ่นวาย ที่นี่”
โจ้พูดขึ้น ด้วยทีท่าที่แสดงความจริงใจ และความบริสุทธิ์ใจ กับการเข้ามาที่นี่ของเรา 2 คน
ผู้เฒ่า ยิ้ม ให้พวกเราเล็กน้อย ก่อนสั่งให้คนแก้เชือกที่มัดมือเราออก
“พวกเอ็ง ดูไม่เหมือนเป็นศัตรู ที่จะเข้ามากอบโกย แสวงหาผลประโยชน์ จากที่นี่ ข้าเชื่อเอ็ง
เมื่อพวกเอ็ง หลงทางเข้ามา ยังหมู่บ้านเรา เราก็จะต้อนรับพวกเอ็งที่เหมือนแขกมาเยือนบ้าน”
ผู้เฒ่า พูดภาษาแปลก ๆ ให้พวกชาวบ้านฟังอีกครั้ง จากสีหน้าที่ดูไม่เป็น มิตร ของคนพวกนี้เมื่อกี้
กลับมายิ้มแย้ม.........ดูมีมิตรไมตรีอย่างเห็นได้ชัด
“พวกเอ็งอยู่ที่นี่ได้ตามสบาย แล้วข้าจะหาคนนำทางพาพวกเอ็งกลังออกไป ให้ได้ // ซาแจ๊ะ กับ ซูยอ เอ็ง 2 คน
รับหน้าที่ดูแล หาข้าวหาน้ำ ที่หลับที่นอน ให้มันด้วยแล้วกันนะ”
“ได้ๆ ท่านพ่อเฒ่า เดี๋ยวข้า 2 คน จะดูแลให้เป็นอย่างดีเลย จ๊ะ.....อิอิ โดยเฉพาะพี่คนหล่อ”
คนที่ชื่อ ซาแจ๊ะ พูดขึ้น.......สาวน้อย ผมหยิก ผิวยังกะถ่าน ท่าทางช่างเจรจาพูดขึ้น พลางส่งสายตา
หวานซึ้ง ยักคิ้วหลิ่วตา ให้ ไอ้(พี่)โจ้ ตัวแสบ.........ชิส์ ขนาดเข้าป่า ยังไม่วาย มีแต่เรื่องผู้หญิง ซูยอผู้ชายหุ่นล้ำบึ้ก
ผิวสีถ่านไม่แพ้ซาแจ๊ะ ทำท่าไม่พอใจ สงสัยจะแอบชอบซาแจ๊ะอยู่แหง๋ๆ
“นี่ๆ นายโจ้ อย่าอ่อย บริหารเสน่ห์ให้มากนักนะ ระวังเหอะ จะได้อยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต หรือไม่ก็จะโดนเจ้าหมึกดำข้างหลัง
ฆ่าตาย เพราะไปแย่งสาวคนรัก เค้ามา ขอเตือน ย่ะ”
ชั้น กระซิบกระซาบ กะ ไอ้(พี่)โจ้ ระหว่างที่เรากำลังเดินทางไปที่พัก โดยมีซาแจ๊ะ นำทาง ซูยอตามหลัง
“ให้ทำไงได้.............ก็คนมันหน้าตาดี อ่ะนะ”
= . = ! ไม่ละอายปาก เล้ย คนเรา เชอะ !
“แหวะๆ หน้าตาดี ไปหมด..........หมายถึง หน้าตาดีหายไปหมด ทิ้งไว้ แต่หน้าหนาๆ ที่ฉาบด้วยปูนตราเสือ อ่ะดิ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“โห...............มากไปแล้วนะ ยัย หน้าปลาบู่”
ไอ้(พี่)โจ้ มันจับปลายผม ที่ชั้นรวบมัดไว้ แล้วก็ดึง ไปตลอดทาง
“โอ้ยๆๆๆๆๆ เจ็บนะเว้ย ไอ้ซาดิสซ์”
“ถ้าไม่เจ็บ แล้วจะดึง ทำไม ล่ะ ยัยเบื๊อก”
แล้วจู่ๆ ยัยซาแจ๊ะ ก็หยุด เดินขึ้นมา ซะเฉยๆ พลางหันหน้ามา (ทำหน้ายังกะ อึ ไม่ออกมาหลายวันซะงั้น)
“ซาแจ๊ะ มีเรื่อง อยากถาม พี่คนหล่อ เป็นอะไร กะยัย ขี้เหร่ นี่”
> 0 < ยัยขี้เหร่ .......หูฝาด ........ฟังผิด.........หรือว่า.....มันว่าตู โหนังดำดอทคอม หัวหยิก ยังกะฝอยขัดหม้อ
ปากเจ่อ ดั้งหัก (งี้เรียกสวยเหรอ ยะ) ชิส์.......ไม่ดูตัวเองซะเล้ย ดูไอ้คนหล่อ.....
หล่อตายล่ะ หัวเราะไร นักหนา ฟ่ะ แค่มันชมว่าตู ขี้เหร่ แค่เนี้ย
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ คือยัยขี้เหร่ เนี่ยน่ะนะ เป็นคนรับใช้ ของพี่คนหล่อ เอง อ่ะ คับ” ^ o ^
+ . + อืม......เอากะมัน ตูเลยกลายไปเป็นคนรับใช้ของมันซะงั้น พอยัยซาแจ๊ะ ไอ้ยินแค่นั้นแหละ
ยิ้มแก้มบาน ปานว่าปากจะฉีกถึงใบหู
“จริง เหรอ ยัยขี้เหร่”
แน่ะ ดูมันมีถาม เพื่อ ความแน่ใจ ซะด้วย
“นี่หล่อน ชั้นมีชื่อนะจะบอก ไม่ได้ชื่อยัยขี้เหร่ เรียกให้มันถูกๆ หน่อย”
\"แล้วชื่อไร ล่ะ”
ดูมัน จีบปากจีบคอ ทำสะดีดสะดิ้ง คิดว่าทำแล้วจะดูดีขึ้น รึไง ยะ
“ชื่อแป๋ม แล้วนายเนี่ย ไม่ได้ชื่อ คนหล่อ หรอก ย่ะ ชื่อ นายโจ้ ต่างหาก”
“เอาล่ะๆ ยัยแป๋ม อย่าเรื่องมากนักเลย น่า ชื่อไร ความหล่อ ของชั้น กับความขี้เหร่ ของเทอก็ยังอยู่เหมือนเดิม แหละ”
น่าน.........ปากมัน เหอ ๆ ๆ ๆ ๆ สมกันอย่างกะผีเน่า กับโลงผุ
“นังซาแจ๊ะ เอ็งเป็นผู้หญิง เข้าใกล้ผู้ชายที่เค้ามีเจ้าของแล้ว ระวังผิดผี เดี๋ยวผีท่านโกรธ ลงโทษหักคอเอ็ง เข้า
อย่าหาว่าข้าไม่เตือน นะโว้ย”
“ไม่ต้องเลย ซูยอ เอ็ง ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของข้า เอ็งอิจฉา ที่ข้าชอบพี่คนหล่อ แทนที่จะชอบเอ็ง ใช่มั้ยล่ะ”
“ทำไม ข้าต้องอิจฉาเจ้าด้วย ซาแจ๊ะ อย่างเจ้า ให้เปล่าๆ ข้ายังต้องคิดดูก่อนเลย”
“ไอ้หมา..........ซูยอ เอ็ง เอ็ง”
= o = มันจะเถียงกันอีกนานมั้ยเนี่ย
“เดี๋ยวเถียงกันเสร็จเมื่อไหร่ เรียกชั้นแระกันนะ นั่งคอยอยู่ตรงนี้แหละ”
ชั้นหย่อนก้นลงใต้ต้นไม้ กะจะนั่งรอมันเถียงกันให้เสร็จก่อน .........เมื่อยขาจะแย่
“เอาล่ะ ๆ ทั้ง 2 คน อย่าเพิ่งเถียงกันเลยนะ นำทางต่อไปเหอ นะ นะ นะ”
โจ้ เข้าไปห้ามศึก................ซึ่งก็ได้ผล ยัยซาแจ๊ะ ฉีกยิ้มหวานหยดย้อย ชวนฝันร้ายส่งให้โจ้
“เห็นแก่พี่คนหล่อ หรอกนะ ไอ้ซูยอ.............เอ็งระวังตัวไว้ให้ดีเหอะ”
___________________________________________
“โจ้ เมื่อ เราจะได้กลับบ้าน กันซักที ล่ะ ป่านนี้พวกนั้นคงออกตามหาเราให้วุ่น ไปแล้ว”
“พวกเค้ากำลังหาเส้นทางออกไปข้างนอก ให้เราอยู่ น่ะ......ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ไง เทอก็ได้
กลับไปพบหน้านายโอม เอ๊ะ หรือว่า นายติ๊ก ดีล่ะ”
= . = ! พูดดีด้วยกับมันเกิน 10 คำไม่ได้ซะที ไอ้พวกชอบหาเรื่องถากถางชาวบ้าน เนี่ย ....มี
ความสุขนักรึไง ฟ่ะ ชั้นพยายามทำเป็นไม่ได้ยิน ที่มัน จิก...ยังต้องพึ่งพามันอยู่ รอให้ออกจากที่นี่ได้ก่อนเหอะ ชั้นคนนี้
จะถีบหัวส่งนายแน่ๆ หุ หุ หุ
“แปลก จัง.......ทำไม คนที่นี่เค้าไม่เคยออกไปข้างนอกกันเลยรึไง นะ แล้วเค้าอยู่กันยังไงน่า แบบนี้”
“คนที่นี่ เค้าไม่ต้องกิน KFC ไม่รู้จักพิซซ่า ไม่ต้องแต่งตัวตามก้นใคร เค้าอยู่กันได้ ด้วยตัวของเค้าเอง เทอดูแหล่งอาหารเค้าซิ
อุดมสมบูรณ์ แค่ไหน”
“ ไหน อ่ะ ชั้นยังไม่เห็นมีร้านค้าเลยสักกะแห่ง เท่าที่เราเดินผ่านๆ มา”
“ -- . -- ก็ป่านี่ไงคือร้านค้าของคนที่นี่ เค้าไม่ได้ใช้เงินทองแลกซื้อ แต่เค้าใช้กำลัง ความสมารถ ภูมิปัญญาพื้นบ้าน
ของเค้าในการทำมาหากิน เลี้ยงชีวิต อย่างการ ล่าสัตว์ หาของป่า นี่แหละ คือวิถีชีวิต ของคนในอดีต ล่ะ”
“แต่ ตอนแรกๆ ดูพวกเค้า ไม่ค่อยชอบเราเลย เนอะ ดูกลัว ๆ เราซะด้วยซ้ำ”
“อืม........เค้าคงกลัว เราจะเข้ามาแสวงหาผลประโยชน์ จากถิ่นที่อยู่ ของเค้า ล่ะมั้ง เห็นมั้ย ไม่ต้องมีความเจริญก้าวหน้า
ไม่ต้องพึ่งพาเทคโนโลยี เค้าก็อยู่กันได้ มีความสุขด้วยนะ.....สุขแบบเรียบง่าย ไม่ต้องใส่หน้ากากเข้าหากันให้เมื่อย ด้วย”
ชั้นมองหน้า โจ้ อย่างทึ่งๆ ที่จริงสมองมันก็ไม่ได้บรรจุแต่ขี้เลื่อยอย่างเดียวนะนเย คิดไรดีๆ พูดไรเข้าท่ากับเค้าก็เป็นด้วยแหะ
_____________________
โจ้คงจะเห็นชั้นนั่งซุกอยู่มุมห้อง ทำท่าเหมือนหมดอาลัยตายอยากกับชีวิต
“ไอ้กลัว........ก็กลัว อยู่ อ่ะนะ แต่ไอ้หิวนี่ดิ พยาธิในท้องเรียกหาข้าวกันระงมเลย”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เทอเนี่ยนะ จริงๆ เลย เป็นผู้หญิงที่ไม่มีเซ้นความเป็นผู้หญิง เอาซะเลย
ผู้หญิงส่วนใหญ่เค้าต้องตอบว่า กลัวจัง ไม่ค่อยหิว อะไรประมาณนี้มากกว่านะ”
= . = !
ชั้นคงจะตอบแบบนั้นเหมือนกันแหละถ้าคน คนนั้นไม่ใช่นาย นะยะ เสียงประตูห้องที่ทำ
จากไม้ไผ่ เปิดออก มีผู้หญิง เดินถืออะไรซักอย่างเข้ามา 2 คน เมื่อวางของลงแล้ว พวกหล่อน
ก็ยืนมองชั้นกะโจ้ยังกะ ไม่เคยเห็นคน ซะงั้น (ชั้นต่างหากล่ะที่ต้องเป็นฝ่ายมองพวกหล่อน
น่ะ เฮ้อ !) ผู้หญิงแก่ๆ คนหนึ่ง พูด ขึ้น ซึ่งแน่นอนแหละว่าชั้นกะโจ้ ฟังไม่รู้เรื่อง แกก็พูดๆ
ของแกไป..............ชั้นฟังมานานพอสมควร จึงยกมือห้ามแก
“ป้า.......แป๋ม ไม่เข้าใจที่ป้าพูดหรอก อย่าลำบากเลย” -- . -- !
แล้วพี่แก ทั้ง 2 ก็ซุบซิบๆ กัน ก่อนเดินออกจากห้องไป
“โจ้..........นายทำหน้า ยังกะเข้าใจ ที่เค้าพูดงั้นแหละ”
“แน่ล่ะซิ ...........ชั้นรู้ว่าเค้าพูดไรกะเรา”
“จริง อ่ะ.........โม้”
“จริงๆ ไม่เชื่อก็ไม่ได้ง้อ”
“งั้นเค้าพูดว่าไง บอกหน่อย จิ” ^ 0 ^
“เค้าเอาอาหาร แล้วก็เสื้อผ้ามาให้ น่ะ............อืม ฉลาดใช้มั้ยล่ะ” ^ _ ^
ชั้นมองไปทางของที่ยกมาเมื่อกี้ ใช่จริงๆ ด้วย อาหาร แล้วก็ผ้า.........ชุดไรเนี่ย แค่นี้ใครก็รู้
ว่าเป็นอาหาร กะ เสื้อผ้า..........โด่ นึกว่า เก่ง ไอ้ปัญญาอ่อน เอ้ย !
“อ่ะนะ.............ไม่ต้องฟังออกก็รู้ ย่ะ”
ชั้นล่ะ อดที่จะประชดประชันมันไม่ได้ ชั้นรีบเข้าไปดูอาหาร ก่อนเป็นอันดับแรก
“โห หอมจังๆ .........ไก่ย่าง.........อันนี้อะไร อ่ะ คล้ายๆ มันบด”
ด้วยความหิว ชั้นกะโจ้ เริ่มจัดการกับอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า
“ใจเย็นๆ ก็ได้ เจ๊.............ถ้าอาหารเกิดใส่ยาพิษขึ้นมาเนี่ย เทอต้องตายก่อนชั้นชัวร์ๆ”
“ตายเพราะโดนยา ก็ยังดีกว่า ตายเพราะหิว ย่ะ”
= . = !
ชั้นพูดทั้งๆ ที่ปากยังเคี้ยวไก่ ตุ้ยๆ
“แล้วเอาไงดี กับ เสื้อผ้า นี่ล่ะ”
ชั้นหยิบเสื้อผ้า ที่ถูกเย็บแบบแปลกๆ ขึ้นมา พลางขอความเห็นจากโจ้
“ชั้นว่าเรา เปลี่ยนเสื้อผ้า กันก็ดีนะ ตัวนี้เหม็นจะแย่แระ แล้วอีกอย่างใส่อย่างงี้ จะได้
ดูกลมกลืนกับคนที่นี่ด้วย เวลาหนี จะได้ไม่เป็นจุดสนใจไง โอเค๊ !”
อืมมมมมมมม ชั้นก็คิดได้อย่างนายอ่ะนะ แต่นายอ่ะมา แย่งพูดไปก่อน อิอิ
“ใส่ก็ได้...........ว่าแต่มันใส่กันยังไง ล่ะเนี่ย”
แล้วเรา 2 คน ก็ศึกษาวิธีการใส่เสื้อผ้า จนสำเร็จ ตอนชั้นเปลี่ยนชุดก็เอาผ้า มาปิดตา
ไอ้(พี่)โจ้ ซะให้มิด (เดี๋ยวมันแอบดู ไอ้นี่ ยิ่งไม่น่าไว้วางใจอยู่ด้วย)
“นี่ก็ดึกแล้ว นอนพักเอาแรง กันดีกว่า ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ต้องเจออะไร อีกบ้าง”
โจ้พูดเสร็จ ก็ล้มตัวลงนอน ชั้นมองไปที่ที่เราจะนอน หมอน........หมอนข้าง...........
ฟูกนุ่มๆ...........(ไปหานอนเอาเองที่บ้างเหอะ) มีแต่พื้นและความว่างเปล่า
“ชั้นเป็นผู้หญิงนะ จะให้มานอนร่วมกับผู้ชายได้ไง”
“-- . -- ! อ่ะนะ เทอเนี่ย เรื่องมากจริง หรือว่าเทออยากจะไปนอนกับพวกคน
ข้างนอกนู้น.......ไปดิ ตามสบาย”
“ล้อเล่นๆ...............นอนในนี้แหหละ ก็มันไม่มีหมอนนี่ เจ็บหัว แย่เลยเนอะ”
ที่จริงชั้นก็แกล้งๆ พูดไปงั้นแหละ เพราะไม่อยากอยู่คนเดียว............ก็ไอ้(พี่)โจ้ทำท่าจะหลับ
แล้วอ่ะดิ เงียบ...........ก็เงียบ กลัว........ผีผผผผผผผผผผ ต้องหาเรื่องชวนคุยซะหน่อย
“อะๆ ให้ยืมแขน แล้วรีบนอน ล่ะ ชั้นง่วงแล้ว”
โจ้ ยื่นแขนออกมา ส่วนแขนอีกข้างงก็ใช้รองหัวตัวเองแทนหมอน .........นอนก็นอน ว่ะ
ทำไมมันเงียบ...........งี้
หมอนใบนี้ก็นุ่มๆ ดีเหมือนกัน แหะ” ^ - ^
_______________________________________
“ไอ้คู่นี้นี่ มันรักกันจริงๆ เฟ้ย นอนกอดกันกลมเชียว”
ชั้นได้ยินเสียงประตูเปิดออก แล้วก็เสียงพูดดังแว่วๆ ขึ้นมา ด้วยความงัวเงีย ค่อยๆ ลืมตา
ขึ้นหันไปมองหน้า โจ้ ซึ่งหน้าห่างจากหน้าชั้น แค่คืบเดียว..........โจ้หันมามองหน้าชั้นยิ้มๆ
.........เมื่อคืนนอนสบายจัง ยังกะได้กอดหมอนข้างแน่ะ.......อื่อ.....หมอนข้าง เฮ้ย ! .....มือ
และขาชั้นตอนนี้ กอดก่าย อยู่บนตัวไอ้หน้าปลากะเบน...ชั้นรีบเอาลงอย่างรวดเร็ว ทำราว
กับไม่มีไรเกิดขึ้น (ก็อายอ่ะดิ ชั้นลืมไปนึกว่านอนอยู่ที่บ้าน)
“พวกเอ็งตื่น กันแล้วเหรอ”
ชั้นกับโจ้รีบลุกขึ้นนั่ง ทันที ไอ้มนุษย์ปลาดๆ มายืนออกันอยู่หน้ากระท่อมเต็มไปหมด
“โจ้ๆ มันเจะเอาเราไปต้มกัน เหมือนในหนัง..........พวกเผ่ากินคนป่ะ อ่ะ”
ชั้นแอบกระซิบ พลางเกาะแขนโจ้ แน่น........โจ้เอามือมา จับมือชั้นไว้ พลางบีบๆ ให้กำลังใจ
“เดี๋ยวข้าจะพาพวกเอ็ง ไปพบหัวหน้าเผ่า ท่านจะตัดสินว่าจะเอายังไง กับพวกเอ็ง”
มันพาชั้นกับโจ้ เดินไปทางไหนก็ไม่รู้ โดยเอาผ้าปิดตาไว้
“ถึงยังเนี่ย ทำไมมันไกล จัง ฟ่ะ เหนื่อยแล้วนะ”
พวกมันพาชั้นกะโจ้ เดินมาเรื่อยๆ ตาก็ถูกปิดไว้มองไม่เห็น ดีนะที่โจ้จับมือไว้ตลอดทาง เลย
ช่วยให้อุ่นใจขึ้นได้บ้าง
ไอ้เด็กคนนี้ นี่บ่นได้ตลอดทาง จริง วุ้ย ! เดี๋ยวก็ปล่อยไว้ที่นี่ซะเลย.........เสือยิ่งชุมๆ อยู่”
อี้ > . < มีเสือด้วยเหรอ ตูไม่บ่นก็ได้ ยังไม่อยากเป็นอาหารของเสือตอนนี้
“ถึงแล้ว............... เอาผ้าปิดตาพวกมัน 2 คนออกซิ”
เมื่อผ้าปิดตาถูกแกะออก โอ้แม่เจ้า คนแต่งตัวประหลาดๆ รายล้อม ชั้นกะโจ้อยู่เต็มไปหมด มีตั้งแต่เด็ก
ตัวเล็กๆไปจนถึงคนแก่ มองไปรอบๆ เห็นกระท่อมเรียงราย อยู่ดูคล้ายๆ เป็นหมู่บ้าน
มีผู้เฒ่าคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาหาเรา
“พวกเอ็ง เป็นใคร แล้วมาที่นี่ ต้องการอะไร”
ผู้เฒ่าคนนี้ดูท่างทางจะเป็ฯที่เคารพ นับถือของคนพวกนี้ พูดขึ้นที ทุกคนเงียบกริบ
“พวกเรา หลงทางเข้ามา น่ะคับ ไม่ได้ตั้งใจจะมาบุกรุกหรือก่อความยุ่งยากวุ่นวาย ที่นี่”
โจ้พูดขึ้น ด้วยทีท่าที่แสดงความจริงใจ และความบริสุทธิ์ใจ กับการเข้ามาที่นี่ของเรา 2 คน
ผู้เฒ่า ยิ้ม ให้พวกเราเล็กน้อย ก่อนสั่งให้คนแก้เชือกที่มัดมือเราออก
“พวกเอ็ง ดูไม่เหมือนเป็นศัตรู ที่จะเข้ามากอบโกย แสวงหาผลประโยชน์ จากที่นี่ ข้าเชื่อเอ็ง
เมื่อพวกเอ็ง หลงทางเข้ามา ยังหมู่บ้านเรา เราก็จะต้อนรับพวกเอ็งที่เหมือนแขกมาเยือนบ้าน”
ผู้เฒ่า พูดภาษาแปลก ๆ ให้พวกชาวบ้านฟังอีกครั้ง จากสีหน้าที่ดูไม่เป็น มิตร ของคนพวกนี้เมื่อกี้
กลับมายิ้มแย้ม.........ดูมีมิตรไมตรีอย่างเห็นได้ชัด
“พวกเอ็งอยู่ที่นี่ได้ตามสบาย แล้วข้าจะหาคนนำทางพาพวกเอ็งกลังออกไป ให้ได้ // ซาแจ๊ะ กับ ซูยอ เอ็ง 2 คน
รับหน้าที่ดูแล หาข้าวหาน้ำ ที่หลับที่นอน ให้มันด้วยแล้วกันนะ”
“ได้ๆ ท่านพ่อเฒ่า เดี๋ยวข้า 2 คน จะดูแลให้เป็นอย่างดีเลย จ๊ะ.....อิอิ โดยเฉพาะพี่คนหล่อ”
คนที่ชื่อ ซาแจ๊ะ พูดขึ้น.......สาวน้อย ผมหยิก ผิวยังกะถ่าน ท่าทางช่างเจรจาพูดขึ้น พลางส่งสายตา
หวานซึ้ง ยักคิ้วหลิ่วตา ให้ ไอ้(พี่)โจ้ ตัวแสบ.........ชิส์ ขนาดเข้าป่า ยังไม่วาย มีแต่เรื่องผู้หญิง ซูยอผู้ชายหุ่นล้ำบึ้ก
ผิวสีถ่านไม่แพ้ซาแจ๊ะ ทำท่าไม่พอใจ สงสัยจะแอบชอบซาแจ๊ะอยู่แหง๋ๆ
“นี่ๆ นายโจ้ อย่าอ่อย บริหารเสน่ห์ให้มากนักนะ ระวังเหอะ จะได้อยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต หรือไม่ก็จะโดนเจ้าหมึกดำข้างหลัง
ฆ่าตาย เพราะไปแย่งสาวคนรัก เค้ามา ขอเตือน ย่ะ”
ชั้น กระซิบกระซาบ กะ ไอ้(พี่)โจ้ ระหว่างที่เรากำลังเดินทางไปที่พัก โดยมีซาแจ๊ะ นำทาง ซูยอตามหลัง
“ให้ทำไงได้.............ก็คนมันหน้าตาดี อ่ะนะ”
= . = ! ไม่ละอายปาก เล้ย คนเรา เชอะ !
“แหวะๆ หน้าตาดี ไปหมด..........หมายถึง หน้าตาดีหายไปหมด ทิ้งไว้ แต่หน้าหนาๆ ที่ฉาบด้วยปูนตราเสือ อ่ะดิ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“โห...............มากไปแล้วนะ ยัย หน้าปลาบู่”
ไอ้(พี่)โจ้ มันจับปลายผม ที่ชั้นรวบมัดไว้ แล้วก็ดึง ไปตลอดทาง
“โอ้ยๆๆๆๆๆ เจ็บนะเว้ย ไอ้ซาดิสซ์”
“ถ้าไม่เจ็บ แล้วจะดึง ทำไม ล่ะ ยัยเบื๊อก”
แล้วจู่ๆ ยัยซาแจ๊ะ ก็หยุด เดินขึ้นมา ซะเฉยๆ พลางหันหน้ามา (ทำหน้ายังกะ อึ ไม่ออกมาหลายวันซะงั้น)
“ซาแจ๊ะ มีเรื่อง อยากถาม พี่คนหล่อ เป็นอะไร กะยัย ขี้เหร่ นี่”
> 0 < ยัยขี้เหร่ .......หูฝาด ........ฟังผิด.........หรือว่า.....มันว่าตู โหนังดำดอทคอม หัวหยิก ยังกะฝอยขัดหม้อ
ปากเจ่อ ดั้งหัก (งี้เรียกสวยเหรอ ยะ) ชิส์.......ไม่ดูตัวเองซะเล้ย ดูไอ้คนหล่อ.....
หล่อตายล่ะ หัวเราะไร นักหนา ฟ่ะ แค่มันชมว่าตู ขี้เหร่ แค่เนี้ย
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ คือยัยขี้เหร่ เนี่ยน่ะนะ เป็นคนรับใช้ ของพี่คนหล่อ เอง อ่ะ คับ” ^ o ^
+ . + อืม......เอากะมัน ตูเลยกลายไปเป็นคนรับใช้ของมันซะงั้น พอยัยซาแจ๊ะ ไอ้ยินแค่นั้นแหละ
ยิ้มแก้มบาน ปานว่าปากจะฉีกถึงใบหู
“จริง เหรอ ยัยขี้เหร่”
แน่ะ ดูมันมีถาม เพื่อ ความแน่ใจ ซะด้วย
“นี่หล่อน ชั้นมีชื่อนะจะบอก ไม่ได้ชื่อยัยขี้เหร่ เรียกให้มันถูกๆ หน่อย”
\"แล้วชื่อไร ล่ะ”
ดูมัน จีบปากจีบคอ ทำสะดีดสะดิ้ง คิดว่าทำแล้วจะดูดีขึ้น รึไง ยะ
“ชื่อแป๋ม แล้วนายเนี่ย ไม่ได้ชื่อ คนหล่อ หรอก ย่ะ ชื่อ นายโจ้ ต่างหาก”
“เอาล่ะๆ ยัยแป๋ม อย่าเรื่องมากนักเลย น่า ชื่อไร ความหล่อ ของชั้น กับความขี้เหร่ ของเทอก็ยังอยู่เหมือนเดิม แหละ”
น่าน.........ปากมัน เหอ ๆ ๆ ๆ ๆ สมกันอย่างกะผีเน่า กับโลงผุ
“นังซาแจ๊ะ เอ็งเป็นผู้หญิง เข้าใกล้ผู้ชายที่เค้ามีเจ้าของแล้ว ระวังผิดผี เดี๋ยวผีท่านโกรธ ลงโทษหักคอเอ็ง เข้า
อย่าหาว่าข้าไม่เตือน นะโว้ย”
“ไม่ต้องเลย ซูยอ เอ็ง ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของข้า เอ็งอิจฉา ที่ข้าชอบพี่คนหล่อ แทนที่จะชอบเอ็ง ใช่มั้ยล่ะ”
“ทำไม ข้าต้องอิจฉาเจ้าด้วย ซาแจ๊ะ อย่างเจ้า ให้เปล่าๆ ข้ายังต้องคิดดูก่อนเลย”
“ไอ้หมา..........ซูยอ เอ็ง เอ็ง”
= o = มันจะเถียงกันอีกนานมั้ยเนี่ย
“เดี๋ยวเถียงกันเสร็จเมื่อไหร่ เรียกชั้นแระกันนะ นั่งคอยอยู่ตรงนี้แหละ”
ชั้นหย่อนก้นลงใต้ต้นไม้ กะจะนั่งรอมันเถียงกันให้เสร็จก่อน .........เมื่อยขาจะแย่
“เอาล่ะ ๆ ทั้ง 2 คน อย่าเพิ่งเถียงกันเลยนะ นำทางต่อไปเหอ นะ นะ นะ”
โจ้ เข้าไปห้ามศึก................ซึ่งก็ได้ผล ยัยซาแจ๊ะ ฉีกยิ้มหวานหยดย้อย ชวนฝันร้ายส่งให้โจ้
“เห็นแก่พี่คนหล่อ หรอกนะ ไอ้ซูยอ.............เอ็งระวังตัวไว้ให้ดีเหอะ”
___________________________________________
“โจ้ เมื่อ เราจะได้กลับบ้าน กันซักที ล่ะ ป่านนี้พวกนั้นคงออกตามหาเราให้วุ่น ไปแล้ว”
“พวกเค้ากำลังหาเส้นทางออกไปข้างนอก ให้เราอยู่ น่ะ......ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ไง เทอก็ได้
กลับไปพบหน้านายโอม เอ๊ะ หรือว่า นายติ๊ก ดีล่ะ”
= . = ! พูดดีด้วยกับมันเกิน 10 คำไม่ได้ซะที ไอ้พวกชอบหาเรื่องถากถางชาวบ้าน เนี่ย ....มี
ความสุขนักรึไง ฟ่ะ ชั้นพยายามทำเป็นไม่ได้ยิน ที่มัน จิก...ยังต้องพึ่งพามันอยู่ รอให้ออกจากที่นี่ได้ก่อนเหอะ ชั้นคนนี้
จะถีบหัวส่งนายแน่ๆ หุ หุ หุ
“แปลก จัง.......ทำไม คนที่นี่เค้าไม่เคยออกไปข้างนอกกันเลยรึไง นะ แล้วเค้าอยู่กันยังไงน่า แบบนี้”
“คนที่นี่ เค้าไม่ต้องกิน KFC ไม่รู้จักพิซซ่า ไม่ต้องแต่งตัวตามก้นใคร เค้าอยู่กันได้ ด้วยตัวของเค้าเอง เทอดูแหล่งอาหารเค้าซิ
อุดมสมบูรณ์ แค่ไหน”
“ ไหน อ่ะ ชั้นยังไม่เห็นมีร้านค้าเลยสักกะแห่ง เท่าที่เราเดินผ่านๆ มา”
“ -- . -- ก็ป่านี่ไงคือร้านค้าของคนที่นี่ เค้าไม่ได้ใช้เงินทองแลกซื้อ แต่เค้าใช้กำลัง ความสมารถ ภูมิปัญญาพื้นบ้าน
ของเค้าในการทำมาหากิน เลี้ยงชีวิต อย่างการ ล่าสัตว์ หาของป่า นี่แหละ คือวิถีชีวิต ของคนในอดีต ล่ะ”
“แต่ ตอนแรกๆ ดูพวกเค้า ไม่ค่อยชอบเราเลย เนอะ ดูกลัว ๆ เราซะด้วยซ้ำ”
“อืม........เค้าคงกลัว เราจะเข้ามาแสวงหาผลประโยชน์ จากถิ่นที่อยู่ ของเค้า ล่ะมั้ง เห็นมั้ย ไม่ต้องมีความเจริญก้าวหน้า
ไม่ต้องพึ่งพาเทคโนโลยี เค้าก็อยู่กันได้ มีความสุขด้วยนะ.....สุขแบบเรียบง่าย ไม่ต้องใส่หน้ากากเข้าหากันให้เมื่อย ด้วย”
ชั้นมองหน้า โจ้ อย่างทึ่งๆ ที่จริงสมองมันก็ไม่ได้บรรจุแต่ขี้เลื่อยอย่างเดียวนะนเย คิดไรดีๆ พูดไรเข้าท่ากับเค้าก็เป็นด้วยแหะ
_____________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น