เล่ห์รัก(ใต้......นาง)

ลำดับตอนที่ #3 : ดอกไม้งาม[ตอนกลาง]

เว่ยชงหยวนกระตุกยิ้มกรุ้มกริ่ม บางครายังอยากแหงนหน้ามองท้องฟ้าแล้วหัวเราะให้ดังลั่นทั่วเมืองหลวง โอรสมังกรอารมณ์ดียิ่งยามจินตนาการถึงเด็กอ้วนที่ได้เห็นของขวัญของเขา ตาตีบตี่นั่นจะต้องเบิกกว้างยิ่งกว่าผลท้อสามผลรวมกัน โมโหโกรธากระทืบเท้าจนแผ่นดินสะเทือนเลือนลั่นแยกเป็นสอง แต่ก็ถือเสียว่าเขาช่วยให้นางได้เห็นโลกเต็มตาก็แล้วกัน ดีกว่าปล่อยให้หลับตามองโลกด้วยดวงตาเล็กเท่าเมล็ดแตง

แหม หลับตาเดินเช่นนั้นอาจจะสะดุดล้มหน้าทิ่มกองมูลสัตว์ไปแล้วก็ได้

เพียงคิดก็เบิกบานใจจนต้องลอบส่งเสียงหัวเราะในลำคอแล้ว

อา...อาจต้องเตือนเสด็จพ่อสักเล็กน้อย เมืองหลวงอาจเกิดเเผ่นดินไหวกะทันหัน

ก็ปีศาจหมูอาละวาดนี่นะ

เทศกาลซ่างหยวน[1]ปีนี้จึงคล้ายกับจะงดงามขึ้นกว่าเดิมอีกหลายส่วน เว่ยชงหยวนอารมณ์ดีเสียจนมิอาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้หมด แม้เห็นคนเมาสุราตั้งท่าคล้ายสุนัขโก่งคออาเจียน กลิ่นเหม็นคลุ้งโชยหึ่งตรงหน้ายังให้แช่มชื่นราวกับเดินเล่นท่ามกลางทุ่งดอกไม้งามที่มีสายลมพัดอ่อนจนชายอาภรณ์ปลิว ยิ่งเห็นคู่รักเดินเคียงกันดั่งนกยวนยางร่วมกันปล่อยโคมยิ่งเป็นสุข แม้ส่วนลึกในอกจะวูบโหวงด้วยสตรีที่วาดหวังจะร่วมปล่อยโคมด้วยยังมิเคยปรากฏกายสักครา

สตรีที่ทำให้หวามไหวในอกได้เช่นที่เสด็จพ่อทรงตรัสไว้ บางทีคงมิมีอยู่จริง

“ท่านตา โคมนี้เท่าไหร่” เพราะอย่างไรก็มิจำเป็นต้องรอผู้ใดมาปล่อยโคมลอยด้วยกัน โอรสมังกรจึงเลือกสรรโคมสีขาวราบเรียบอันหนึ่ง ...เรียบง่ายเหมือนดังความรักที่ปรารถนา

“ถะ...ถวาย...” เจ้าของร้านชราเงอะงะทำตัวไม่ถูกเมื่อมีโอกาสได้รับใช้เชื้อพระวงศ์ จนคนจะซื้อโคมต้องยกมือห้ามพร้อมรอยยิ้มเอื้ออารี

เขาที่ปีนรั้ววังหนีออกมาเช่นนี้ ยังมิอยากให้คนที่เสด็จพ่อส่งมาลากตัวตามหาเจอหรอก

“ไม่ต้องมากพิธี เราเพียงมาเดินเล่นเท่านั้น” อาจเพราะท่านตาตรงหน้าคล้ายคนจะเป็นลมทุกขณะ เขาจึงอดสงสารมิได้ ดูเหมือนเหล่าผู้เฒ่าชราจะไม่คุ้นชินกับการเจอเขาเดินตามท้องถนนสักที อาจมีเพียงเหล่าคุณหนูที่หมายสร้างสะพานข้ามมาหาเขาเท่านั้นกระมังที่หาญกล้าเข้ามาทักทายด้วยท่าทางเอียงอาย

เว่ยชงหยวนอยากบอกว่ามารยาเหล่านั้นยังไม่ถึงครึ่งที่สหายรักใช้ล่อลวงตระกูลขุนนางกังฉินสักนิด เขาเห็นจนชินตา จดจำไปจนถึงกระดูกแล้ว

เมื่อได้โคมดังใจหมายจึงลัดเลาะไปยังริมน้ำ เสด็จพ่อเคยตรัสว่าได้พบกับนางในดวงใจก็เมื่อครั้งที่พระองค์หนีเสด็จตาออกมาเที่ยวเล่นในเทศกาลซ่างหยวน ครั้งนั้นนอกจากจะได้ปล่อยโคมลอยออกไปไกลโพ้นจนตกที่หลังคาจวนผู้ใดมิทราบได้ ยังถูกโฉมงามคว้าเอาหัวใจติดมือกลับไปด้วย

บางครั้งเขาก็หวังว่าจะได้พบสตรีที่ทำให้ใจหวามไหวได้เช่นเดียวกับเสด็จพ่อ

มิต้องงามพิลาศดั่งนางเซียนจำแลง

ยิ่งมิต้องบริสุทธิ์ปราศจากโลกีย์ราวผุดจากดอกบัว

ขอเพียงแรกสบตา แรกมองรอยยิ้มก็ทำให้สายตาที่มองโลกนี้เปลี่ยนไปได้ก็พอ

หัวเราะให้ตนเองที่เพ้อฝันราวดรุณีแรกรุ่นหวังพบบุรุษดีงามแล้วครองคู่จึงตั้งใจอธิษฐานกับโคมสีขาวไร้ลวดลาย บางทีนอกจากขอให้แคว้นผิงสงบสุขไปอีกนับร้อยนับพันปี เขาควรใส่ความมาดร้ายลงไปด้วยสักเล็กน้อยหรือไม่ เผื่อเทพเซียนบนสรวงสวรรค์จะเห็นใจแล้วเปิดทางให้เขารังแกน้องชายได้ถนัดถนี่ เป็นการขอโทษที่ทำให้เขาต้องเปล่าเปลี่ยวมิมีสตรีเคียงกาย

นางในดวงใจหรือ?

เรื่องเช่นนั้นเขาอาจต้องรอเพียงโชคชะตาก็เป็นได้

นัยน์เนตรมังกรไล่มองผืนน้ำที่โผล่พ้นสุดปลายโคมทันทีที่ปล่อยมือให้มันลอยขึ้นสูงสู่ท้องนภาที่อาบย้อมด้วยแสงระยิบระยับสีส้มอย่างอ่อนโยน ภาพสะท้อนนั้นราวกับผืนฟ้าที่บรรจุดวงดารามากมาย กระนั้นยังมิอาจหยุดสายตาได้เท่าเงาลางเลือนจากอีกฟากฝั่ง

ปลายนิ้วเรียวเสลาที่เพิ่งละจากโคมลอยลายพยัคฆ์ยามกระหวัดเกี่ยวเส้นผมสีดำยาวที่ลู่ตามแรงลมระข้างแก้มช่างดูนุ่มนวล ริมฝีปากจิ้มลิ้มแย้มรอยยิ้มอ่อนโยนชวนให้ความอบอุ่นวาบผ่านกลางอก ยามมองตามสายตานางที่มองส่งเจ้าโคมลอยให้รวมกลุ่มบนนภาสีเข้มยิ่งคล้ายมองภาพวาดงดงามสงบนิ่ง

เยือกเย็นทว่ากลับชวนให้ร้อนวาบไปทั้งกาย ราวกับสายลมวสันตฤดู

ผู้คนล้วนหลีกทางให้คนงามได้ยืนชื่นชมกับบรรยากาศ มิมีผู้ใดกล้าสาวเท้าเข้าไปยืนเคียงร่างอรชรที่คล้ายกับนางเซียนผู้ถือกำเนิดจากกลางสายน้ำ

เย็นฉ่ำ อ่อนโยน ราวกับจะปลอบประโลมทุกทุกข์โศกให้ปลิวหาย

เว่ยชงหยวนสาวเท้าเร็วรี่ มิทันได้คิดสิ่งใดเพียงจับจ้องมิให้เงาร่างนั้นหายไปจากสายตา รู้ตัวอีกทีจึงหยุดยืนเคียงคนงามที่ได้ยลเพียงเสี้ยวหน้าขาวนวล กระนั้นยังเห็นว่านางงามนัก ยิ่งอาภรณ์สีฟ้าอ่อนที่สวมใส่ยิ่งส่งให้งดงามราวเทพธิดาแห่งสายน้ำ แม้เส้นผมจะถูกรวบสูงอย่างบุรุษยังมิอาจทำให้ด้อยค่าลงได้

มิทันได้เอ่ยทัก เจ้าของดวงหน้ารูปไข่กลับหันมองมา เพียงสบนัยน์ตาหงส์คมกล้าที่มิหลบเลี่ยงทั้งมิได้เจือความเขินอาย เสียงหนึ่งกลับดังก้องจนหนวกหู บางสิ่งในอกบีบรัดจนได้แต่ข่มกลั้นรอยยิ้ม

แรกสบประสานสายตา กลับได้รับรู้ถึงสิ่งที่มิเคยรู้สึก

เพียงยลรอยยิ้มกลับคล้ายบางสิ่งถูกช่วงชิงจนปลิดปลิว

ราวกับถูกนัยน์ตาและรอยยิ้มล่อลวง เขาแย้มรอยยิ้มตอบกลับอย่างไม่ลังเล กระทั่งเสียงกังวานใสดั่งระฆังแก้วบนผิวน้ำดังขึ้นจึงชะงักค้าง รู้สึกเหมือนทั้งร่างถูกทุบด้วยค้อนที่เรียกว่าความจริง

“ถงหลิ่งเฟินถวายพระพรองค์รัชทายาทเพคะ”

ภาพยามคนงามค้อมศีรษะลงเพียงนิดราวกับมิได้ใส่ใจการทำความเคารพเต็มพิธีการดั่งที่ควรกระทำ รอยยิ้มน้อย ๆ ที่แต่งแต้มริมฝีปาก ทั้งดวงตาคู่งามที่มองมาราวกับจะหยอกล้อทำให้มือไม้เย็นเยียบ

“ถงหลิ่งเฟิน?”

“เพคะ” เจ้าของอาภรณ์สีฟ้าอ่อนแย้มรอยยิ้มอ่อนโยนคราหนึ่ง เช่นเดียวกับดวงตากลมโตที่หยีลงยามเห็นท่าทางราวกับไม่เชื้อสายตาตนเองของเชื้อพระวงศ์แสนสูงศักดิ์ตรงหน้า

“ปีศาจหมูตอน?” ผู้สูงศักดิ์ทวนคำด้วยสีหน้าซีดเผือด ยิ่งเมื่อเห็นนางหัวเราะน้อย ๆ ในลำคอแลดูน่ารักน่าชัง ยิ่งเหมือนถูกคว้าเอาหัวใจไปเขย่าสักสี่สิบครั้งจนพานให้หน้ามืดตาลาย

“เพคะ ปีศาจหมูตอนนางนั้นคือหม่อมฉันเองเพคะ” ถงหลิ่งเฟินรู้สึกขบขันยิ่งที่ได้เห็นสีหน้าราวกับเจอปีศาจมารร้ายโดยมิทันตั้งตัวของผู้ที่เคยแย่งชิงพี่ชายนางไปเมื่อวัยเยาว์

“บุตรีสกุลถงที่ถูกส่งไปสำนักคุ้มภัยหงหยวนเพราะทำให้พระองค์ตกน้ำเมื่อหลายปีก่อนก็คือหม่อมฉันเพคะ”

“เป็นไป...ไม่ได้”

ไหนเล่าปีศาจหมูตอน!

นางต้องตัวใหญ่ราวกับภูเขาไท่ซาน ตาตีบตี่จนมองไม่เห็นทางให้ต้องสะดุดล้มหน้าจมกองมูลสัตว์ อารมณ์เกรี้ยวกราดร้ายกาจเพียงถูกมองหน้าย่อมต้องพุ่งเข้ามาทำร้ายตบตี กระโดดทับเขาจนอวัยวะภายในแหลกสลายมิใช่หรือ

แล้วสตรีตรงหน้าคล้ายกับที่กล่าวมาสักนิดหรือไม่!

“หม่อมฉันขอบพระทัยสำหรับของรับขวัญอย่างยิ่งเพคะ เสียแต่ว่าชุดนั้น...” ถงหลิ่งเฟินกระตุกรอยยิ้มขบขันเมื่อนึกถึงชุดสีชมพูอ่อนหวานราวกับคุณหนูน้อยที่ถูกวางไว้ในกล่องไม้เนื้อดี นางวางปลายนิ้วทาบลงบนอกตนอย่างหมิ่นเหม่ บ่งบอกว่าสิ่งใดที่ตนกำลังจะกล่าวถึง

“ออกจะเล็กไปสักเล็กน้อยเพคะ”

“!”

เว่ยชงหยวนนอกจากอับจนคำพูดแล้วยังรู้สึกเหมือนถูกจับไปนั่งอังข้างกองไฟจนใบหน้าร้อนฉ่าราวกับจะเป็นลมเสียให้ได้ เมื่อมองตามปลายนิ้วเรียวเสลาทั้งยังคำพูดคำจาบ่งบอกว่าเล็กเกินไป...

เจ้าสิ่งที่ควรมีมันมีมากไปหรือไม่!

ไร้ยางอาย!

ไร้ยางอายเกินไปแล้ว!

[1] หมายถึง เทศกาลโคมไฟ เป็นเทศกาลฉลองในวันขึ้น 15 ค่ำ เดือนอ้ายตามปฏิทินจันทรคติ เป็นสัญลักษณ์ของวันสุดท้ายในการฉลองเทศกาลปีใหม่ของจีนตามปฏิทินทางจันทรคติ

------------

บางอย่างมันก็เล็กเกินไป ไหนพี่บอกว่าน้องจะตัวใหญ่ไงคะ

เห็นแววแพ้มาแต่ไกล พี่หยวนของเราไม่น่าจะสู้ไหว

ใจมันสั่น ขามันจะเริ่มสั่นแล้วค่ะ//หัวเราะ