หอพักรักเต็มหัวใจ

ลำดับตอนที่ #5 : งานวัฒนธรรม

ตอนที่5-->งานวัฒนธรรม

เวลาผ่านไปไว้เมื่อโกหก(ก็นี้มันFicนี้หว่า) พรุ่งนี้ก็เป็นวันวัฒนธรรมแล้ว ทุกคนเลยดูวุ่นวายไปหมดฉากต่างถูกยกและจัดให้สวยงาม ส่วนละครเพิ่มซ้อมเสร็จไปเมื่อกี้ แต่ฉากสุดท้ายก็ได้แค่ค้าวๆเท่านั้นเพราะฉันต้องไปทำหน้าที่เด็กเสริฟ

“เหนื่อยชะมัด” ฉันเริ่มบ่น

“อ่ะน้ำ”

“ขอบใจ”ฉันเงยหน้าบอกตามเสียง เสียงนั่นก็คือ ซองแจ

หลังจากดื่มน้ำ ฉันเดินไปเปลี่ยนชุด เพราะฉันกำลังอยู่ในชุดของเด็กเสริฟ  แต่ฉันรู้สึกไม่มีแรง มองอะไรไม่เห็น มึนหัวตุบๆ หรือว่าฉันจะเป็นลม ไม่หน่า ฉันต้องไปเป็นลมตรงที่ผู้คนเยอะไมต้องมาเป็นลมตรงที่ห่างไกลความเจริญอย่างนี้ แล้วสายตาฉันเห็นร่างชายคนนึงซึ่งฉันมองไม่ชัด โอ้พระเจ้าทรงโปรด แล้วฉันก็หลับไป

-----อีกด้านที่กำลังวุนวายอยู่-----

“ใครเห็นโพลิบ้าง”

คำตอบของแต่ละคนคือ ไม่เห็น เทอไปอยู่ไหนของเทอโพลิ(หรือเทอจะไปปารีส) ฉันหาเทอไม่เจอหน่า

เทอไปอยู่ที่ไหนเนี่ยร.ร.เลิกแล้วนะ ผมต้องจำใจเดินกลับหอคนเดียวผมคิดว่าเทออาจอยู่ที่หอก็ได้ผมวิ่งสุดชีวิตเท่าที่แรงผมจะมี

-----เมื่อถึงหอ------

“โพลิมาแอบอยู่นี้เอง”แล้วผมก็เปิดประตูเข้าไปในห้อง แต่สิ่งที่พบก็คือ “ว่างเปล่า”

“เทอไปตายไหนเนี่ย”

“โธ่เว้ย เทอจะทำให้ฉันบ้าตายอยุ่แล้วนะ”

“โพลิออกมาซะที หยุดแกล้งผมได้แล้ว”

ไม่มีเสียงตอบจากความว่างเปล่าอยู่แล้ว ถ้ามีล่ะ ตัวใครตัวมันล่ะกัน-_-^^ วันนั้นผมต้องนอนคนเดียวในห้องโดยไม่มีเทอ โพลิ

----เช้าวันรุ่งขึ้น----

ผมลุกจากเตียงในตอนเช้าตรู่ ผมไม่เคยตื่นเช้าขนาดนี้ ถ้าโพลิอยู่คงแปลกใจ ผมรีบอาบน้ำเพื่อตามหาโพลิ เทออยู่ไหนนะ วันนี้วันงานด้วย เทอต้องแสดงละครนะโพลิ

ผมออกจากหอและวิ่งหาเทอทั่วร.ร. วันนี้ผมคงจะรู้จักร.ร.มากขึ้นแน่ๆเลย

----อีกด้านของโพลิ----

“อือ  อูอ อือ อือ” เสียงอู่อี้ของฉัน ใครกันที่จับฉันมัดมือชกเฮ้ยมัดมือมัดเท้าไว้อย่างนี้ เช้าแล้วตายล่ะหว่า วันนี้งานวัฒนธรรมด้วย แน่เลย ใครทำให้ฉันไม่ได้เป็นนางเอกเนี่ย จะบ้าตาย พระช่วยกล้วยแขก(กล้วยทอดก็คือกล้วยแขกช่ายปะ)

นี่ไอ้คนแต่งแก้มัดให้ที

จะบ้าหรอ ฉันเป็นคนแต่งนะ จะให้แทรกซึมไปทางคีบอร์ดแล้วแก้มัดให้แกรึไง-_-^^

เอางั้นได้ก็ดี:P

ทำได้มีหวังเงิน10ล้านกองอยู่หน้าบ้านแล้วo_O

ง่ะ=_+ อะไรวะ ช่วยแค่นี้ไม่ได้ จำไว้เลย

จะจำไมให้เปลืองเนื้อที่สมอง=_=

เออ ขอร้องคนอ่านก็ได้ คนอ่านค่า ช่วยแก้มัดหน่อยสิคะO-O

พอเหอะมันจะนอกบทมากไปแล้ว-_-^^มาเข้าเรื่องได้แล้ว

ฉันพยามจะร้องเผื่อเสียงของฉันจะรอดพาช่องแคบมะละกาผ่านออกไปข้างนอกให้คนอื่นได้ยินบ้าง เวลาผ่านไป10นาที มันไม่ได้ผล ฉันจึงเอาตัวกระแทกกับประตู คราวนี้เสียงดังขึ้น แล้วมันก็ได้ผลมีชาย2คนเดินเข้ามา ท่าทางดุดัน หน้ากลัว หรือว่า2คนนี้ไม่ใช่พระเอกขี่ม้าขาวมาช่วย แต่มันคือ คนร้าย

“เฮ้ย คิดจะหนีหรอ ยังเร็วไปน้อง” ชายคนแรกที่มีหนวดเคราเต็มหน้า(บ้านนายไม่มีที่โกนหนวดรึไง)

“ฮ่าฮ่า ไม่มีทางหนีไปได้หรอ”คนนี้ดูสะอาดสะอ้านผิดกับคนแรก

ชายคนแรกเดินมาแก้เทปกาวที่ปิดปากฉันอยู่

“อยากจะพูดอะไรมั้ย”

พูดว่า แกไปตายซะ นี่ไม่ใช่เวลาหยิ่ง ได้โอกาสแล้ว

“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ” ฉันส่งเสียงเท่าที่ฉันมีออกไป

“เฮ้ย”แล้วชายคนแรกก็เอามือมาปิดปากของฉัน อี้ สกปรก มือเค็มจัง แหวะ อยากจะอ้วก

“ซวยแล้ว เฮ้ยทศแกไปเปิดปากมันไมวะเ ดี๋ยวก็ซวยหมู่หรอก”

“เอาหน่า เล่นหนุก”

“เออ”

ฉันไม่รู้ว่าเสียงของฉันจะไปเตะหูใครเข้ามั้ย แต่ขอให้มีเหอะ พระเอกน่ะ

แล้วสิ่งที่ฉันคิดไว้มันก็มาหาฉันซะที พระเอก ของฉัน

“ปัง!!!!!!!”

จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก วิยาม่า ลี นายมาช่วยฉันซะที

แค่2นาทีพวกนั้นก็ล้มลง

“ใครส่งแกมา”

“...เอ่อ....”

“ใคร”แล้ววิยาม่าก็ต่อยพวกนั้นอีกหนึ่งที

“พวกเราไม่รู้จัก+_+”

“ใคร-_-”

“ผมรู้ว่า คนคนนั้นเพิ่งย้ายเข้ามาฮะo_O”

“ใครบอกมาให้ชัดๆ-_-”

“เออจริงสิ เคยได้ยินว่าเพื่อนมันเรียกว่า คิม คิมคิมไรวะ^_^++”

“ คิม ซองแจ- -* ”

“ช่ายๆคนนั้นแหละ^^jj”

ห๊า!!!!!!!(ของหายอีกแหละ)คิม ซองแจ เพื่อนสมัยอนุบาลที่ฉันเคยสัญญาว่าจะแต่งงานด้วยน่ะหรอO_O(เรียกซะยาว กลัวจำไม่ได้หรอ)เป็นคนจ้างพวกมันมาจับฉัน

“เราไปกันเหอะโพลิ”

“ไปไหน”

“เดี๋ยวก็รู้”

“แล้ว2คนนี้ล่ะ”

“ขังไว้”

“ห๊า!!!”

แล้ววิยาม่าก็ขังพวกเค้า2คนเอาไว้ในห้องห้องเดิมที่ฉันถูกขังนั่นแหละ

“จะพาฉันไปไหน”

“ไปเปลี่ยนชุด”

“-_-??”

“ไม่ต้องมาทำหน้างง”

“-_-??”

“จะแสดงละครอยู่แล้วไป ไปเปลี่ยนชุด”

“อ้อO_oได้”

“แล้วนายจะไปไหนไปจัดการคนที่ชื่อ คิม ซองแจ-_-^^^”

“เดี๋ยวo_O”

“ไมอีกล่ะ-_-^^^^”

“เอ่อ อย่าเพิ่งไปตอนนี้ได้มั้ย รอให้แสดงละครจบก่อนนะO_O”

“ถ้าเทอต้องการ เอางั้นก็ได้”

“ขอบใจ”แล้วฉันก็เดินเปลี่ยนชุด กลับออกมาหมอนี่ก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม รักษาคำพูดดีนิ น่ารักจัง

“เอา ทุกคนพร้อมรึยัง อีก10นาทีขึ้นแสดง”

“ พร้อมแล้ว” เสียงทุกคนที่แฝงไปด้วยความตื่นเต้น

--------10นาทีผ่านไป--------

“เอา โพลิตานายแล้ว”

แล้วฉันก็ก้าวขาออกไป พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วยนะค่ะ>_< ไมถึงตื่นเต้นอย่างนี้นะ เมื่อขาข้างขวาก้าวไปแตะกับพื้นเวทีด้านนอก มีฮือฮามากมายจากผู้คน

“เฮ้ย ห้องไหนเนี่ย สวยอย่างกะผู้หญิง”

“ว้าว สวยจัง”

“มีแฟนยังจ๊ะ”

หลายคนตะโกนถามคำถามมากมายใส่ฉัน โพลิอย่าตื่นเต้นนะ พยายามเข้าสู้ๆๆ

ละครดำเนินไปอย่างรวดเร็ว เมื่อฉากสุดท้ายมาถึง

“โธ่ องค์หญิงผู้น่าสงสาร ข้าจะช่วยท่านเอง” แล้ววิยาม่าก็ก้มลงจุมพิตฉัน ไมหน้าฉันต้องแดงด้วย

////O_O/////ละครจบลง เสียงปรบมือมากมาย ผู้คนโห่ร้องเพราะชื่นชอบละครของห้องเรา

“เรามีเรื่องต้องคุยกันหน่อยโพลิ”

“อืมO_Oจ้า”เรื่องอะไรของเค้าหน่า

“ไปเจอที่หลังร.ร.”

“อือ”

เมื่อฉันเปลี่ยนชุดเสร็จ(ไม่อยากถอดเลย) ฉันวิ่งไปหลังร.ร.ตามนัด วิยาม่านายเรียกฉันมาทำไมนะ-_-??(ฉันอยากจะไปเดินเที่ยวในงานกะนายมากกว่า)