แผ่นดิน

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ ๓

 ตอนที่ ๓

ครั้งถึงสีเมฆบ้าน  สีหมอกผู้น้องจึงถามว่าพี่เป็นเช่นใดบ้างชาวเชียงแสรู้ข่าวหมดแล้วข้าว่าเราไปปรึกษากำฮอดดีกว่า   สีเมฆว่าได้สิ   พอถึงข้านของกำฮอด   กำฮอดก็ออกมารับที่หน้าบ้านเอามือจับบ่าของสีเมฆแล้วบอกแก่สีเมฆว่าสักวันชาวจิ๋นจะต้องชดใช้  กำฮอดจึงชวนให้สีเมฆและสีหมอกเข้าร่วมและห้ามแพร่งพรายเรื่องการปลดแอกจากการปกครองของจิ๋น   ทันใดนั้นก็มีชายร่างเล็กผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นว่าข้ารู้ความของพวกสูแล้ว   ทั้งสามคนตกใจหยิบดาบหมายจะฟันชายผู้นั้นชายผู้นั้นจึงว่าช้าก่อน ไม่ว่าพวกสูจะทำการอันใดข้าขอร่วมด้วย     สีหมอกจึงว่าเหตุใดเราจะเชื่อสูได้ว่าไม่ใช่ข้าพวกจิ๋น  ข้าชื่อ  พะสิน เป็นพ่อค้าเหล็กและข้าวจากแคว้นลือ     ข้ามาที่นี่เพื่อค้าขายเป็นครั้งแรกจึงต้องการมาคำนับสู ผู้มีหน้ามีตาในเชียงแสแต่มินึกเลยว่าจะได้รู้ความในเข้า   แคว้นลือมีแดนติดกับเชียงแสเพียงข้ามแม่น้ำโขงหากเจียงหัมใคร่ทำร้ายแคว้นลือ    มีหรือเราจะพ้นภัยเราจำต้องร่วมมือกัน    และถามว่าพวกสูคิดจะทำประการใดต่อ   ทั้งสามลดดาบลงและตอบว่าเรายังไม่มีแผน   แต่พะสินกล่าวว่าข้ามี    ข้าได้เห็นทหารจิ๋นมาซื้อข้าวของในตลาดบอกว่าอีก  7 วันจะเป็นวันเกิดของท่านข้าหลวงข้าว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะลงมือ  กำฮอดสูกับข้าพอจะเข้างานฉลองได้  แต่สีเมฆกับสีหมอกเห็นทีทหาร     จิ๋นคงจะไม่วางใจด้วยมีคดีกันมาก่อน    ให้คนมีฝีมือดาบแห่งเชียงแสช่วยทำทีว่าเป็นข้าทาสทำงานในงานฉลองเพื่อจะได้เป็นกำลังสุ้กับทหารจิ๋น   แลพวกท่านพอจะมีสหายอีกซักคนหรือไม่คนที่เก่งกาจในการใช้มีดสังหาร   ข้าจะให้คนผู้นี้ปลอมเป็นสหายข้าทำทีว่าจะเข้าไปคำนับเจียงหัม  ให้ใกล้พอที่จะใช้มีดสังหารเจียงหัมเสีย   สีหมอกตอบว่ามี   เขาคือสีเภา  ชายผู้นี้หวังจะเอามีดปักอกชาวจิ๋น  มานานแล้ว

          พอถึงวันงาน  นายทหารน้อยใหญ่ของจิ๋นต่างดื่มสุราจนเมามายละเลยมิเฝ้ายาม   กำฮอดและพะสินเห็นดังนั้นก็ดีใจเห็นทีคราวนี้จะสมความคิด  พะสินจึงว่าแก่สีเภาว่าถ้าข้าบอกให้สูคำนับเจียงหัมเมื่อใดให้สูหยิบหีบใบนี้ไปเปิดต่อหน้าเจียงหัมประดุจว่าจะมอบของกำนัลแต่ในนี้จะมีสิ่งที่พาเจียงหัมสู่ความตายสีเภาตอบว่าได้    ผ่านไปได้ซักพักเจียงหัมกับเหล่าแม่ทัพเริ่มเมาในสุราฤทธ์แรงที่คนไทนำมาให้       ฝ่ายคนไทที่ปลอมตัวเป็นทาสก็รอเสียงร้องของเจียงหัมเป็นสัญญาณเพื่อจะสังหารทหารจิ๋นทั้งหมด    พะสินจึงคิดว่าได้เวลาแล้วจึงกล่าวว่าท่านข้าหลวงเจียงหัมเพราะบารมีของท่านแท้ๆที่ข้ามาค้าขายในคราวนี้ประสบคราวสำเร็จยิ่งนักข้าและสหายข้าจึงขอมอบของกำนัลแก่ท่าน      เจียงหัมว่าเจ้านี้ดีนักไม่เหมือนคนไทคนอื่นๆไม่เคยสึกนุกในคุณของชาวจิ๋นเลยมีของอันใดก็แสดงมาเถิด        สีเภาจึงลุกพร้อบกับหยิบหีบว่างไว้ตรงหน้าเจียงหำแล้วเปิดออก  พะสินคิดว่าคราวนี้สิบสองพันนาเห็นที่จะเป็นเอกราชง่ายดายกว่าที่คิด     สายตาคนไททุกคู่จับจ่ออยู่ที่สีเภาแต่สีเภาพูดขึ้นว่าขอให้ท่านข้าหลวงมีดเล่มนี้ไปลองถือด้วยเถิดว่าถนัดมือรึไม่      คนไททุกคนสงสัยยิ่งนักทำไมสีเภาทำเช่นนั้นหากมีดอยู๋ในมือเจียงหัมแล้วไหนเล่าสีเภาจะมีอาวุธสังหารเจียงหัม      เจียงหัมว่ามีดเล่มนี้ดีแท้และก็สั่งชาวจิ๋นกลับเข้าจวน   คนไททั้งหมดแยกย้ายกันกลับบ้านแล้วคิดว่าสีเภากลัวเจียงหำ   ส่วน  กำฮอด  พะสิน  ถามสีเภาว่ารู้หรือไม่ว่าท่านทำสิ่งใดลงท่านทำให้ชาวไทต้องทรมานเพราะเจียงหัมไปอีกนานเลยทีเดียว