แผ่นดิน

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ ๒

 ตอนที่ ๒

                ขณะที่ ผาเมือง กำลังขี่ม้ากลับแคว้นยูโรด้วยความเป็นห่วงเพื่อนว่าเป็นเช่นใด  ก็มีชายสามคนคุมม้าขวางหน้าผาเมืองไว้      ผาเมืองจึงตะโกนถามว่าพวกสูจะมากุมตัวข้าหรือมิใช่       ชายตัวใหญ่ที่สุดในนั้นจึงตอบว่าสูจำเพื่อนสูมิได้รึ   ข้ากำฮอดเพื่อนสูเอง       สูจงเดินทางไปกับข้าก่อนเถิดระหว่างทาง ผาเมืองจึงเล่าเรื่องที่เกิดในเมืองให้กำอาดฟังพร้อมถามว่า เหตุใดสูจึงมาอยู่กลางป่าเช่นนี้และไฉนแคว้นของสูจึงปฏิบัติกับผู้มาเยือนเช่นนี้   กำฮอดจึงว่าเจียงหัมนั้นสิทำให้เชียงแสต้องระทมพวกข้ากำลังหารือกันว่าจะฆ่าเจียงหัมเสียแล้วขับไล่พวกจิ๋น ออกจากแคว้นไทเสีย    แต่ยังขาดด้วยคนและเวลาทำการ     ทหารจิ๋นนั้นคุมเข้มนักและชาวเชียงแสยังกลัวเจียงหัมอยู่มาก ผาเมืองว่างเช่นนั้นข้าจะช่วยสูเองถึงคราวคนไทต้องชวยกันแล้ว   กำฮอดดีใจยิ่งนักกุมมือผาเมืองแล้วบอกว่าท่านนั้นมีโทษเห็นจะเข้าเมืองอีกมิได้หลังเขาภูสันตองแดนเมืองเชียงแสนั้นมีถ้ำอยู่ท่านจงไปหลบที่นั่นก่อนเถิดข้าจะให้คนนำอาหารมาให้ทุกวัน     ครั้นกลับถึงบ้านบัวคำน้องสาวกำฮอดก็ถามว่าพี่เป็นอะไรไฉนสีหน้าจึงเคร่งเครียดนัก     กำฮอดว่าพี่ส่วนตัวโจรที่เจียงหัมตามหาอยู่เป็นห่วงด้วยว่าจะหาคนกล้าพอที่จะส่งข้าวปลาไปให้มิได้     บัวคำตกใจแล้วว่าถ้าเป็นเช่นนี้จะช่วยพี่เอง กำฮอดจึงว่าข้าดีใจยิ่งนักที่สูอาสา

                ในเมืองเชียงแสนั้นมีหญิงชื่อสร้อยทองรักใคร่อยู่กับสีเมฆแต่เจียงหัมนั้นใครได้ในตัวสร้อยทอง     จึงสั่งให้ทหารไปนำตัวสร้อยทองมา      ขณะนั้นสร้อยทองกำลังพบปะกับสีเมฆคนรักอยู่ ทหารจิ๋นนั้นเข้าไปกุมตัวสร้อยทองโดยบอกเพียงว่าท่านข้าหลวงต้อการพบสู     สีเมฆจึงว่าอย่าเลยว่าวันนี้ค่ำแล้วพอรุ่ง พรุ่งนี้ข้าจะพานางไปพบท่านข้าหลวงเอง   ทหารจิ๋นจึงรุมกันทุบสีเมฆจนสลบไป   สร้อยทองตกใจร้องไห้ไม่หยุดจนถึงจวนของเจียงหัม   เจียงหัมว่าสูอย่าร้องเลย   ขอให้สูยอมเป็นเมียข้าเสียเถิดครอบครับสูจะได้อยู่สบายขึ้น    สร้อยทองว่าข้ามีคนรักอยู่แล้วปล่อยข้ากลับไปหาเขาเถิดเขาถูกทหารของสูทำร้ายสลบอยู่กลางป่า 

เจียงหัมเห็นสร้อยทองมิยอมจึงใช้กำลังเข้าข่มเหง     ฝ่ายสีเมฆฟื้นขึ้นไม่พบสร้อยทองจึงรีบไปที่จวนของเจียงหำและถามว่าคนรักข้าอยู่ใจนั้นใช่หรือไม่สร้อยทองอยู่ในนั้นใช่หรือไม่ทหารจิ๋นมิได้ตอบประการใด     ขณะนั้นสีเมฆได้ยินเสียงสร้อยทองร้องมาจากข้างในจึงพยายามบุกเข้าไปแต่ทหารจิ๋นทำร้ายและห้ามไว้สีเมฆจึงตะโกนว่าสร้อยทองๆ   นางจึงตะโกนว่าสีเมฆช่วยด้วย    สร้อยทองนั้นหนีเจียงหัมจนติดอยู่ที่ท่าริมน้ำเห็นจะหนีไม่พ้น จึงว่าแก่เจียงหัมว่ากายข้านั้นหมายใจจะให้คนที่ข้ารักแต่ถ้าสูใคร่ได้ไว้ก็จงตามหาเอาเถิดสร้อยทองก็กระโดดลงแม่น้ำโขงและหายไปกับสายน้ำ    สีเมฆเห็นเสียงเงียบไปแต่มิรู้จะทำประการใดจึงได้แต่ยืนร้องไห้หน้าจวนถึงเช้า   ทหารจิ๋นจึงบอกว่าสร้อยทองกระโดดน้ำตายแล้ว  สีเมฆนิ่งมิตอบประการใด    เดินไปหยั่งริมแม่น้ำโขงแล้วว่าสร้องทองสูนั้นไปสบายแล้วทิ้งข้านี้ทรมานอยู่คนเดียว   ซักวันนึงเจียงหัมจะได้ชดใช้ความชั่วของมัน