ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Friendship...
"กรี๊ดดดดด! ยัยเบบี้!!!!=[]=^"
เสียงเล็กแหลมของคิมเยริมหรือเยริ เพื่อนสนิทที่สุดแสนจะมือหนักประดั่งแรงกระบือมาจุติของเบบี้ร้องขึ้นดัง ทำเอาอีกคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์ต้องเงยหน้าขึ้นมามอง
"อะไรของแกเนี่ย"
"นี่แกไปเที่ยวกับมาร์คอีกแล้วเหรอ"
เบบี้ขมวดคิ้วพลางมองไปที่โทรศัพท์ในมือเยริก็เห็นรูปตัวเองกับมาร์คซึ่งน่าจะเป็นรูปถูกใครสักคนแอบถ่ายตอนไปเที่ยวกันเมื่อสองวันก่อน จริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญโตอะไรนักหรอก ถ้าคนอย่างมาร์คลีไม่ใช่ผู้ชายหน้าตาดี เรียนเก่ง กีฬาเล่นได้ทุกประเภท ฐานะไม่ใช่เล่นๆอีกต่างหาก พูดสั้นๆเข้าใจง่ายๆเลยละกันว่า 'Perfect'
"เพื่อนกัน...ไปเที่ยวกันก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่"
เบบี้พูดขึ้นและพยายามปรับน้ำเสียงของตัวเองให้ปกติที่สุดเพื่อจะปิดบังความรู้สึกหนึ่งจากเยริ
ความรู้สึกที่ไม่ว่าเธอจะคิดอีกสักกี่ครั้งหรือคิดให้ตายยังไงมันยังคงเป็นเหมือนทั้งตราบาป ทั้งความรู้สึกผิดอยู่ในใจ... ที่เธอกลับไปรักเพื่อนสนิทอย่างมาร์คลี
"แน่ใจนะว่าแกคิดแค่เพื่อนน่ะ เบบี้?"
แต่เหมือนจะลืมไปว่าเยริเองเป็นเพื่อนสนิทเช่นกัน แถมยังสนิทกับเบบี้สุดๆถ้าไม่นับมาร์คลีอะนะ เพราะฉะนั้นมันไม่ใช่เรื่องแปลกเลยถ้าจะถูกมองออกง่ายๆแบบนี้
"ฉันรู้ว่าแกไม่ได้คิดกับมาร์คลีแค่เพื่อนหรอก ใช่มั้ย?" เยริพูดออกมาตรงๆด้วยสายตาค่อนข้างจะซีเรียส ทำเอาคนถูกถามอย่างเบบี้ก้มหน้าก้มตาเงียบไม่พูดอะไร แต่สำหรับเยริการที่เบบี้เงียบและหลบสายตาทำให้เธอได้ผลลัพธ์ของข้อสงสัยนี้อย่างชัดเจนทีเดียว
"ไม่ได้นะเว้ยเบบี้ แกน่าจะรู้ดีที่สุดนะว่าถ้าบอกไปจะเป็นยังไง"
"ใช่...ฉันรู้" หลังจากเงียบไปสักพักเบบี้จึงเงยหน้าขึ้นพูด "ฉันถึงไม่บอกมาร์คไง"
"แน่นอนว่าแกต้องไม่! และห้ามบอกเด็ดขาด ยิ่งคนแบบมาร์คลี..."
"ฉันทำไมเหรอ คิมเยริม-_-;;"
ผู้เป็นใจความหลักในเรื่องปรากฏขึ้นอย่างไม่คาดคิดและเดินตรงมายังโต๊ะที่ทั้งสองคนนั่งอยู่ มาร์คนั่งลงข้างๆเบบี้พร้อมยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายมาที่เยริแทน "ว่าไง กำลังนินทราอะไรกันครับ"
"เปล๊า~ ใครจะไปกล้านินทราคุณชายมาร์คลีผู้เพรียบพร้อมทุกอย่างล่ะ เนอะเบบี้ :) " ไม่ว่าเปล่าเจ้าตัวยังแอบเอาศอกมาสะกิดเบาๆอีกต่างหาก ทำเอาอีกคนที่เหมือนตกอยู่ในภวังค์เรียกสติกลับมาแทบไม่ทัน
"อ...อืม ใช่มั้ง"
มาร์คขมวดคิ้วมองทั้งคู่อย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก แต่ก็พยักหน้ารับๆไปแบบนั้นตามฉบับนิสัยของเขาซึ่งไม่ค่อยสนใจหรือคิดอะไรมากอยู่แล้ว ทำให้เพื่อนสนิทคิดไกลแบบเบบี้ใจชื้นขึ้นหน่อยระดับนึง
ถ้าถามถึงเหตุผลที่ทำให้ความรู้สึกของคำว่าเพื่อนต้องเปลี่ยนไปเป็นอีกแบบ คงตอบได้ไม่ง่ายเลยว่าทำไม มันอาจเป็นเพราะความใกล้ชิด ความสนิทที่คุยกันทุกวัน แกล้งกันทุกวัน ได้ทำอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน หรืออะไรพิเศษที่มาร์คได้ทำให้เบบี้ จึงทำให้เส้นกั้นบางๆของคำว่าเพื่อนในใจเบบี้ค่อยๆหายไปและกลายเป็นความรักอีกแบบแทน
ถึงจะรู้อยู่แก่ใจดีว่าแบบนี้มันไม่ดีทั้งมาร์คและตัวเอง แต่จะห้ามความรู้สึกได้ยังไงล่ะ ในเมื่อใจเธอเองรู้สึกไปแล้ว และเข้าใจดีว่าถ้าบอกไปมันอาจจะไม่เหลืออะไรสักอย่าง นอกจากจะไม่ได้เป็นมากกว่าเพื่อนแล้วคำว่าเพื่อนที่มีมาคงหายไปด้วยอีกนั่นแหละ
"บี้...เบบี้" มาร์คเอื้อมมือมาสะกิดที่ไหล่เล็กคนข้างๆ แต่ยังไม่ได้รับการตอบรับใดๆอยู่ดี จึงเลื่อนใบหน้าอันเกลี้ยงเกลาของตนเข้าไปใกล้อย่างคิดจะแกล้งอีกฝ่ายให้ตกใจเล่น
"เฮ้ย!" แน่นอนว่าความคิดของมาร์คลีไม่มีผิดพลาด เขายิ้มชอบใจราวกับว่าเมื่ออีกฝ่ายถลึงตาใส่ตนแบบโกรธๆ
"ฮ่าๆๆ โทษที ฉันเรียกแกตั้งหลายครั้งแล้วแต่แกไม่ยอมตอบเองนี่"
"แล้วเรียกฉันทำไม?"
"ดูเวลาด้วยยัยเบ๊อะ นี่มันเข้าเรียนแล้วนะ-_-" มาร์คส่ายหน้าเบาๆเอือมๆให้กับพฤติกรรมของเพื่อนสนิทตัวเล็กคนนี้ ตั้งแต่รู้จักกันมาตรงนี้แหละที่เบบี้ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
"อ้าว แล้วยัยเยริล่ะ"
"ขึ้นห้องไปก่อนแล้ว และฉันก็กำลังจะขึ้นตามไปติดๆ ถ้าแกไม่ไปก็นั่งอยู่ตรงนี้รอปกครองมาเรียกไปละกันนะ ยัยจิ๋ว Bye!"
"รอด้วยเด้!"
ห้องเรียน...
"เอาล่ะๆทุกคน นั่งที่ให้เรียบร้อยและเตรียมเรียนได้แล้ว"
เสียงอาจารย์ประจำคลาสกึ่งพูดกึ่งตะโกนทำให้นักเรียนทุกคนในห้อง ไม่ว่าจะกำลังจับกลุ่มคุยกัน เล่นกัน ล้วนแต่หยุดการกระทำต่างๆทั้งหมดและแยกย้ายไปนั่งกันตามที่นั่งตัวเอง
"อย่างที่รู้กันว่าแต่ละคนมีบัดดี้ประจำตัวอยู่แล้ว และอาจารย์หวังว่างานที่สั่งไปครั้งก่อนทุกคนจะทำกันมาครบนะครับ^^"
รอยยิ้มที่เหมือนจะธรรมดาแต่กลับแฝงไปด้วยความเยือกเย็นทำเอานักเรียนทุกคนคอยขนลุกไปตามๆกัน แม้จะเป็นวิชาแนะแนวที่หลายคนว่าสบายๆก็เถอะ แต่เพราะในชื่อเสียงเรียงนามของอาจารย์ 'เลโอ' กลับทำให้วิชาแห่งความสบายของนักเรียนกลายเป็นเครียดได้ไม่แพ้วิชาหลักเลยทีเดียว
"นี่มาร์ค แกคงไม่ได้ลืมทำใช่มั้ย"
"เฮ้ย เห็นแบนี้ฉันก็ทำงานเหมือนกันนะเว้ย"
"ให้มันจริงเถอะ"
เบบี้ส่ายหัวพลางถอนหายใจให้กับความขี้คุยของเพื่อนสนิทคนนี้ มาร์คลีไม่ได้เข้าข่ายว่าเป็นคนที่ไม่เรียนหนังสือ แต่เขาเป็นประเภทที่ต่อให้ไม่ตั้งใจเรียนอะไรมากผลการเรียนก็ออกมาดีอยู่เสมอ
น่าอิจฉามั้ยล่ะคนแบบนี้!
"มาร์ค ยืนขึ้น"
อาจารย์เอ่ยขึ้นและจ้องตรงไปยังมาร์ค แค่เรียกชื่อครั้งเดียวทำเอานักเรียนทั้งห้องพลอยสะดุ้งตามกันไป ผิดกับเจ้าของชื่อที่ยืนขึ้นตามคำสั่งอย่างสบายๆ
"ครับอาจารย์"
"หวังว่าเธอคงจะทำงานมาส่งผมนะครับ ใช่มั้ย"
"แน่นอนครับอาจารย์ ระดับมาร์คลี ผมไม่ทำให้อาจารย์ผิดหวังหรอก เดี๋ยวอาจารย์เสียใจ~" มาร์คพูดติดตลกนิดๆแม้ว่าหน้าอาจารย์ประจำวิชาคนนี้จะไม่เล่นด้วยก็ตาม=_= "งานที่สั่งครั้งที่แล้วคือให้เขียนเกี่ยวกับบัดดี้ของตัวเองสินะครับ"
"ผมไม่รู้ ผมมีหน้าที่สอนและสั่งไม่ได้มีหน้าที่จำ^^++"
"เออะ...ครับ งั้นเริ่มเลยนะครับ"
เมื่อรู้สึกได้ว่าบรรยากาศรอบข้างค่อนข้างเยือกเย็น มาร์คจึงตัดสินใจเข้าเรื่องเป็นงานเป็นการ
"สวัสดีครับ...ผมชื่อลีมินฮยอง หรือเรียกอีกชื่อมาร์ค เกิดที่แวนคูเวอร์ ประเทศแคนาดาครับ ครั้งแรกที่ผมมาที่เกาหลี ผมไม่รู้จักใครและแน่นอนว่าไม่มีใครรู้จักผมเหมือนกัน" มาร์คเว้นจังหวะพูดเขาเงยหน้าจากสมุดของตัวเองก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่และเริ่มพูดต่อ
"ผมพูดภาษาเกาหลีไม่ได้ นอกจากภาษาอังกฤษผมไม่สามารถสื่อสารกับใครได้เลย จนผมได้เข้ามาเรียนที่นี่ ผมได้รู้จัก'เบบี้' บัดดี้ของผม เธอเป็นคนใจดีมากครับคอยสอนภาษาเกาหลีให้ผมจนตอนนี้ผมมีเพื่อนและผมสามารถสื่อสารกับทุกคนได้ ถึงจะเป็นบัดดี้ที่ขี้บ่นไปบ้าง ชอบเอาแต่ใจ ขี้แยเหมือนเด็กๆ และชอบทำร้ายร่างกายผม แต่ก็น่ารักมากๆ เป็นคนเดียวที่เวลาผมมีปัญหาผมสามารถบอกเธอได้ทุกเรื่อง เวลาเหงาไปเที่ยวด้วยกัน ผมรู้สึกดีจริงๆ และคิดว่าเธอคงรู้สึกเหมือนกันกับผม ขอบคุณนะครับบัดดี้ อยากให้เป็นแบบนี้ไปทุกวันเลย :)"
มาร์คยิ้มและช้อนตาขึ้นมามองทำให้สายตาของเขาคู่นั้นประสานกับดวงตากลมสวยของหญิงสาวเพื่อนสนิท ที่ตั้งแต่เขาพูดมาตั้งแต่ต้นจนจบเธอยังคงมองที่เขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปไหน
"เนื้อหาโอเค แต่ควรเขียนเพิ่มเติมให้มากกว่านี้ ถือว่าผ่านครับ นั่งลงได้"
แปะๆๆ
มาร์คโค้งตัวรับเสียงปรบมือจากเพื่อนก่อนจะนั่งลงและหันไปหาเพื่อนสนิทที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเขา
"บอกแล้วว่าทำงานมา เขียนอย่างดีเลยนะเนี่ย"
เขายิ้มเยาะอย่างเป็นผู้ชนะ เบบี้เองก็ทำได้แค่เพียงยักไหล่ให้อีกฝ่ายเท่านั้น ตั้งใจว่าจะหันกลับไปตั้งใจเรียนแล้วแท้ๆแต่เพราะคำพูดของมาร์คลี สติ สมาธิที่ตั้งใจไว้ทั้งหมดกลับพังทลายอย่างง่ายดาย...
"แต่ฉันอยากให้เราเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆจริงๆนะ บัดดี้ของฉัน :)"
-------------------------------------
รอนานกันม้ายยยTT ตอนแรกมาแบบอึนๆ ไม่อยากค้างไว้นานงะ555
ติดชมได้ตามสบายนะคะ จะทำให้ดีขึ้นค่ะ หวังว่าทุกคนจะเอนจอยกับฟิคนี้ :-]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น