คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 เสียงหัวเราะ
“555++” เสียงหัวเราะดังออกมาจากห้องๆหนึ่งทำให้ฉันเกิดความสงสัยอย่างมาก ฉันจึงพาตัวเองเดินไปเปิดประตูบานนั้นออก และข้างนั้น ฉันก็พบกับความว่างเปล่า
“นี้มันยังไงกันแน่” และตัวฉันเองที่ยังสงสัยไม่เลิกก็เดินเข้าไปในประตูนั้น
“ครืน” และเมื่อได้ยินเสียงแบบนั้น ซึ่งฉันก็รับรู้ได้เลยว่า ประตูมันไดเปิดลงแล้ว และใช่ มันเป็นจริง ประตูบานนั้น บานที่ฉันพึ่งจะเดินเข้ามาได้ปิดลง
“ปล่อยฉันนะ” และฉันก็รีบวิ่งไปเปิดประตู แต่สิ่งที่ได้รับกลับมานั้น คือประตูที่ไม่ขยับเขยือนแม้แต่น้อย
“ฮิๆๆ” เสียงหัวเราะที่ดังมาจากข้างหลังของฉัน ทำให้ฉันเสียวสันหลังวาบ ฉันจึงรีบหันไปดู แต่มันกลับไม่มีอะไร
“อีกแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วทำไมทุกคน” และยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบภาพทั้งหมดก็เริ่มหมุนเป็นวงกลม จนฉันเซ ยืนไม่อยู่
“555++ ฮ่าๆๆ ฮิๆๆ หึๆๆ” เสียงหัวเราะทั้งหลายดังขึ้นมา แถมยังดังมากจนฉันต้องปิดหูตัวเองให้แน่น แต่ก็ยังมีเสียงผ่านเข้ามาสู่โสตประสาทของฉัน
“555++” เสียงหัวเราะเหล่านั้นก็ยังคงดังต่อไป
“หึๆ ไม่ชอบหรอ” และมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาทำให้ฉันหันซ้ายที ขวาทีเพื่อหาที่มาของเสียงนั้น
“ไม่ต้องหาหรอก ยังไงเธอก็ไม่มีทางหาฉันพบ” เสียงนั้นเตือนฉันก่อนที่ฉันจะกลับมาอยู่นิ่งๆ และเสียงหัวเราะเหล่านั้นก็ได้หายไป
“คุณต้องการอะไรกันแน่” ฉันถามออกไปก่อนจะมองซ้าย-ขวาไม่เลิก
“บอกว่าไม่ต้องพยายามไงละ เพราะอีกไม่นานเราจะได้พบก็แล้ว ส่วนสิ่งที่ฉันต้องการก็คือ เธอ” เสียงนั้นพูดพร้อมทุกอย่างที่เริ่มจะมืดมิดลง
“ทำไม แกต้องการอะไรจากฉัน” เมื่อได้ยินคำตอบออกมาดังนั้นทำให้ฉันเริ่มโมโห
“หึๆ ไม่ได้หมายถึงแบบนั้นหรอก สบายใจได้ แต่ที่ฉันต้องการคือการที่เธอมารับตำแหน่งหนึ่งตั้งหาก” มันเริ่มพูดพร้อมยิ้มออกมา ทำไมฉันถึงรู้นะหรอ ทั้งๆที่มองไม่เห็นมัน ก็เพราะฉันรู้สึกได้นะสิ ว่ามีสายตาจ้องมองมาพร้อมรอยยิ้มชอบใจ
“ตำแหน่ง?? ตำแหน่งอะไร” ตำแหน่งอะไร ประธานาธิปดีหรอ หรือว่าภารโรง แต่ถ้าเป็นภารโรงจริงๆ ฉันไม่เอาด้วยนะ
“หึๆ หลังจากนี้ เธอก็จะรู้เอง ไปละ แล้วพบกันใหม่ ในอีกไม่นานนี้นะ” แล้วทุกอย่างก็หายไป พร้อมกับมีเสียงแทรกเข้ามา
“โกะ...ซิโกะ...ชิซึโกะ...ชิซึโกะ ตื่นเดี๋ยวนี้” เสียงที่แสนคุ้นเคยของอาจารย์สาวดังขึ้น
“อืม” และฉันที่เริ่มรู้สึกตัวว่าหลับไปในห้องเรียนเริ่มลืมตาขึ้นมาทีละนิด
“อาจารย์” แต่ภาพที่ฉันเห็นมันเลือนลางอย่างมาก
“ชิซึโกะ เธอตัวร้อนมากเลยนะ ใครก็ได้อาสาเพื่อนไปห้องพยาบาลที” และเมื่อครูสาวพูดจบก็มีคนอาสามาช่วยนั้นก็คือนาสึยะ เพื่อนสาวที่ฉันสนิทที่สุดนั้นเอง
“ไปกันเถอะชิซึโกะ” และเธอก็พยุงฉันขึ้น
“อืม ขอบใจนะ” และยังไม่ทันทีฉันจะก้าวเท้าออกจากห้อง ก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้น
“สำออย” มันจี๊ดถึงหัวใจของฉันเลย แต่เมื่อฉันไปหาเจ้าของเสียง แต่ก็ไม่พบว่ามีใครพูด แต่ถ้าฉันจำไม่ผิด เสียงนี้เป็นเสียงของ ซิสึเมะ ยัยจอมอวดของห้องเรา
“ชิซึโกะเป็นอะไรรึเปล่า” เสียงของนาสึยะเรียกสติของฉันกลับคืนมาทำให้ฉันรีบตอบกลับเธอไป เพื่อไม่ให้เธอเป็นห่วง
“อะ เปล่าจ๊ะ รู้สึกเมื่อกี้หูฉันจะฝาดนะ” ฉันพูดพร้อมหันมายิ้มให้นาสึยะ
“งั้นก็ดีแล้วละ เราไปกันเถอะ” และเธอก็ยิ้มให้ฉันทีหนึ่ง และพวกเราก็เดินไปยังห้องพยาบาล
“คุณครูคะ เพื่อนหนูไม่สบายนะคะ ช่วยรักษาทีคะ” นิสึยะพูดพร้อมส่งฉันให้ครูห้องพยาบาล
“จ๊ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ” และหลังจากนั้นครูพยาบาลก็ถามเรื่องต่างๆของฉัน และให้ฉันนอนพัก และในระหว่างนั้นฉันก็ได้ยินเสียงอีกแล้ว มันดังว่า
“มาทำไมก็ไม่รู้ คนกำลังพักสบายๆ” และนั้นก็เป็นน้ำเสียงของครูพยาบาล ซึ่งครูเขาก็ไม่ได้พูดอะไรเลยสักนิด หูฉันฝาดเป็นครั้งที่2ของวันสินะ น่าประหลาดจังแหะ
“...” และฉันก็เผลอหลับไป
“ที่นี้มัน” และฉันที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็พบกับสถานที่เดิมก็คือสถานที่ที่ฉันฝันเห็นเมื่อตอนนอนหลับในห้องเรียน
“ไงครับ เราพบกันอีกแล้ว” และฉันก็ได้มั่นใจเสียทีว่าเสียงที่ฉันคุยด้วยนั้นเป็นผู้ชาย
“นาย” และฉันที่หันไปมองรอบๆ และถ้ามันเป็นแบบครั้งที่แล้วถ้าฉันหันไปข้างหลังมันคงไม่เจออะไร แต่ครั้งนี้กลับมีเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน ยืนอยู่ข้างหลัง
“...” เขาไม่พูดอะไรแค่ส่งยิ้มมาให้ฉัน แล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ
“ผมบอกแล้วไงว่า เดี๋ยวก็พบกันนะ” เขาบอกก่อนที่จะเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น และฉันก็ถอยหลังไปทีละนิด
“นาย” และใช่ เจ้าของเสียงนี้ก็คือคนที่คุยกับฉันตอนที่ฉันนอนในห้อง และเป็นคนๆเดียวกับคนตรงหน้าฉันด้วย
“ตกใจอะไรหรอ” และยังไม่ทันที่ฉันจะถอยหลังอีกก้าวนายนั้นก็มาอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว และด้วยความตกใจ สมองสั่งการให้ฉันวิ่ง ฉันจึงวิ่งๆๆ แต่ว่า ฉันก็ต้องรีบหยุด เพราะหมอนั้นมาอยู่ตรงหน้าฉันอีกครั้ง และเมื่อฉันที่กำลังจะวิ่งหนีอีกรอบก็โดนจับมือไว้
“หึ ไม่ต้องหนีหรอกนะ” ถึงเจ้านั้นจะพูดแบบนั้น แต่ฉันก็พยายามวิ่งหนี แต่ว่า...ขามันไม่ยอมขยับ
“หึ บอกแล้วว่าไม่ต้องพยายามหรอกนะ เพราะมันไม่มีผลอะไร” เจ้านั้นพูดพร้อมหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า และด้วยสัญชาติญาณฉันต้องก็สั่งฉันหลับตาปี๋
“กลัวมากเลยหรอ” และเมื่อเวลาผ่านไปสักพักก็มีเสียงดังอยู่บริเวณหูของฉัน มันทำให้รู้สึกเสียวสันหลังวาบและต้องลืมตาขึ้นมา
“นายทำอะไรกับฉัน” และฉันที่หลุดออกมาจากพันธนาการของเจ้านั้นก็รีบพูดออกไปพร้อมกระโดดหนีออกมา
“หึๆ ลองดูที่มือดีๆสิ” และเมื่อเจ้านั้นพูดจบฉันก็ลองมองมาที่มือของตัวเอง และพบกับแหวน ใช่ แหวนแถมยังอยู่ที่นิ้วนางข้างขวาด้วยสิ แถมยังพอดีกับนิ้วฉันเสียด้วย
“ฉันขอหมั้นเธอไว้ก่อนแล้วกัน แล้วเจอกันใหม่ วันพรุ่งนี้นะ” และเมื่อพูดจบฉันก็ตื่นขึ้นมา พอมองไปยังนิ้วมือของตัวเองมันก็มีจริงๆด้วยแหวนนั้นนะ
“อ้าว ชิซึโกะ ตื่นแล้วหรอ ครูพยาบาลถามฉัน
“คะ ดีขึ้นมากแล้วละคะ” ฉันตอบพร้อมหันไปมองนาฬิกา
“ตอนนี้เพื่อนๆกำลังกินข้าวเที่ยงกันอยู่ ไปกินก็ได้นะ ไข้เธอบดแล้ว” ครูพยาบาลพูดพร้อมส่งยิ้มมาให้
“คะ ขอบคุณนะคะ” และเมื่อฉันกำลังจะปิดประตูหมดทั้งบานฉันก็ได้ยินเสียงว่า
“ไปสักที น่ารำคาญ” และฉันเชื่อว่าครั้งนี้ ไม่ใช่หูฝาด แต่ทำไมกัน ความคิดที่ปักใจเชื่อแบบนี้
“ไง” และเมื่อฉันเดินเข้ามาในห้องก็พบกับนาสึยะที่นั่งรอฉันอยู่
“อ้าว นาสึยะ เธอยังไม่ไปกินข้าวหรอ” ฉันถามออกไปพร้อมค้นหาข้าวกล่องในลิ้นชักของตัวเอง
“อืม ฉันรอเธออยู่นะ” เธอตอบฉันด้วยคำตอบที่ทำให้ฉันนิ่งอึ้งไปเลยว่า
“ทำไม เธอถึงรอละ” ฉันตอบพร้อมหยิบข้าวกล่องออกมาจากโต๊ะ
“ไม่รู้สิ แต่ฉันคิดว่าเธอจะต้องขึ้นมาตอนนี้แน่เลยนะสิ” เธอบอกฉันก่อนที่จะพาออกนอกเรื่อง
“เราไปกินข้าวกันเถอะ” และเธอก็พาฉันกินข้าวเที่ยงกับเพื่อนๆ และพวกเราก็หัวเราะกันอย่างสบายใจ แต่เอะ แล้วแหวนวงนี้ ไม่มีใครเห็นอย่างงั้นหรอ
ขอหมั้น โอ้ แม่เจ้า
ความคิดเห็น