คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1ฝากลูกชายไว้กับคนที่เธอรัก เอ๊ย ไว้ใจ
“นี้ครับลาเต้ที่คุณสั่ง”กอร์นวางลาเต้แก้วร้อนๆบนโต๊ะของแขกสาวนาม ‘โรมี่’
“ขอบใจจ๊ะ” พูดจบโรมี่ก็ยกลาเต้ขึ้นมาจิบ
“วันนี้คุณโรมี่มีอะไรรึเปล่าครับ ถึงมาร้านของผมได้” กอร์นถามขึ้น
“หืม แปลว่าป้ามาไม่ได้งั้นสิ” โรมี่ถามขึ้นมา
“เปล่านะครับ” กอร์นรีบแก้ตัว
“55 ป้าล้อเล่นนะ” พูดจบกอร์นก็ออกอาการ
“เฮ้อ ตกใจหมดเลย” กอร์นพูดจบดรมี่ก็หัวเราะต่อไป
“55 ยังไงฉันก็มีเรื่องอยากจะให้ช่วยด้วยนะ” พูดจบก็มีเสียงๆหนึ่งขัดจังหวะขึ้นมา
“ก๊อง แก๊งๆ” เสียงกระดิ่งที่ประตูแสดงว่ามีแขกมา
“ผมขอตัวนะครับ” พูดจบกอร์นก็วิ่งไปต้อนรับแขก
“กอร์นป้าต้องขอฝากด้วยนะ” พูดจบโรมี่ก็หันไปสนใจลาเต้ต่อ
หลังจากนั้นก็ถึงเวลาปิดร้านของวันนี้แล้วนั้นคือเวลา10.00น.ลูกค้าทุกคนออกจากร้านไปกันจนเหลือเพียงไม่กี่คน ซึ่งในนั้นก็คือโรมี่นั้นเอง
“คิดเงินด้วยครับ” ลูกค้าคนหนึ่งพูดขึ้นกอร์นก็ไปคิดเงินแล้วในตอนนี้ในร้านก็เหลือเพียงแค่โรมี่
คุณโรมี่ครับ มีอะไรจะคุยกับผมหรอครับ” กอร์นที่เห็นแบบนั้นก็เดินมาถาม
“ให้เธอปิดร้านก่อนดีกว่าจ๊ะ” พูดจบกอร์นก็เดินไปปิดร้าน
“มีอะไรหรอครับ คุณโรมี่” กอร์นถามขึ้น
“กอร์น ตอนนี้ป้าไม่รู้จะพึ่งใครแล้วละ” หลังจากที่กอร์นเดินเข้ามาโรมี่ก็พูดขึ้นทันที
“เอ๊ะ” กอร์นร้องขึ้น
“กอร์นรับปากนะว่าจะช่วยป้า” โรมี่พูดขึ้นมา เธอพยายามอ้อนวอนกอร์น
“ครับ ผมจะช่วยเท่าที่ช่วยได้”หลังจากที่สมองน้อยๆของกอร์นจะประมวลผลเสร็จก็ใช่เวลาไม่มาก
“ขอบใจจ๊ะ คือตอนนี้ครอบครัวป้านะตกอยู่ในอันตราย ป้าจะอยู่ต่างประเทศแต่อยากพาลูกป้าไปด้วย ป้าเลยอยากฝากลูกป้าไว้กับกอร์นคุงนะ ในตอนนี้ไม่รู้จะพึ่งใครดีแล้ว” โรมี่พูดจบกอร์นที่เป็นคนขี้สงสารจึงพูดขึ้นว่า
“งั้นผมจะช่วยก็ได้ครับ” กอร์นพูดจบโรมี่ก็เงยหน้าขึ้น
“ขอบใจมากจ๊ะกอร์น”พูดจบโรมี่ก็กอดกอร์นแน่
“อะ ไม่เป็นไรครับ แต่คุณโรมี่จะไปนานแค่ไหนครับ” กอร์นถาม
“สัก3เดือนจ๊ะ” ดรมี่พูดพร้อมปาดน้ำ
“แล้วลูกของคุณโรมี่” พูดจบก็มีเด็กชายที่มาจากไหนไม่รู้โผล่ออกมาจากข้างหลังโรมี่
“เฮ้ย” ซึ่งกอร์นก็ตกใจมาก
“นี้คือลูกชายป้าเอง” พูดจบโรมี่ก็ดึงเด็กคนนั้นมาอยู่ข้างหน้า
“ชื่อคิรัวร์จ๊ะ อายุน้อยกว่ากอร์น1ปีจ๊ะ อยู่ป.5เองละ ไม่เก่งเท่ากอร์นเลย” โรมี่พูดแนะนำลูกชาย
ก่อนหน้านี้
“คุณแม่หมายความว่ายังไงกันครับ จะให้ผมทำตัวเป็นเด็กป.6งั้นหรอ” เด็กชายนามคิรัวร์ถามขึ้น
“ใช่ ตอนนี้ครอบครัวเรากำลังตกอยู่ในอันตรายนะจ๊ะ มันช่วยไม่ได้จริงๆ” แม่ของคิรัวร์นาม โรมี่พูดไกล่เกลี่ย
“แต่มันเกินไปนะครับ ผมจบมหาลัยแล้วนะครับ” คิรัวร์แย้ง
“ก็นะจ๊ะ แต่คนที่ลูกจะไปอยู่ด้วยก็จบมหาลัยแล้วเหมือนกัน อายุเท่าๆกับลูกนี้ละ เขาเป็นเด็กที่เก่งนะ แต่ซื่อไปนิด แต่แม่ก็ไว้ใจ” โรมี่พูดให้เห็นสาเหตุว่าทำไมเธอต้องทำแบบนี้
“แต่คุณแม่ครับ” คิรัวร์นั้นพยายามหาคำพูดมาพูดแต่ก็ไม่มีคำพูดไหนจะเอามาพูดได้เพราะมันจริงที่ตอนนี้ครอบครัวของเขาตกอยู่ในอันตราย และแม่ของเขาก็อยากจะให้เขาปลอดภัย ในที่สุดเขาจึงยอมตกลง
จบบทที่1 ยาวมากเลยแหะ
ความคิดเห็น