คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
(มาติน : take)
ตอนนั้นพวกผมยังอายุแค่8ปี พวกผมก็ถูกคนมาดัดนิสัยพวกผมกัน แต่ก็ต้องเปลี่ยนมาหลายคนเลยทีเดียว ทำยังไงได้ก็พวกผมไม่ต้องการให้ใครมาบงการชีวิตนี้ครับ แล้วก็มีอีกเหตุผลหนึ่งที่พวกผมทำแบบนี้ลงไป
(มาติน: no take)
“นี้พวกเธอ หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เสียงของสาววัยทำงานพูดขึ้น เธอต้องมาดูแลเด็กพวกนี้ที่เป็นตัววุ่นวายที่สุด
“อะไรกันนะป้าพวกผมนะ ยังมีแรงอีกนะ” เด็กๆทั้ง4คนที่ผู้หญิงคนนั้นต้องดูแลพูดขึ้น
“อะไรกัน พวกเธอนี้มัน......” ยังไม่ทันที่จะพูดจบหญิงคนนั้นก็สลบไป
“อะไรกัน แค่เล่นยิงปืน ไล่จับ แค่นี้หมดแรงแล้วหรอ คนอะไรเนี่ย” เสียงของมาตินพูดขึ้นมา
“งั้นพวกเราไปนอนกันเถอะนะ” มาเกียพูดขึ้นหลังจากนั้นทุกคนก็เดินไปนอนกัน
วันต่อมา
“อะไรกันเนี่ย มีมาอีกคนแล้วงั้นหรอ” เสียงของแบล็กที่เริ่มบ่นขึ้นมาเพราะมีคนมาดัดสันดานใหม่อีกคน
“จะบ่นอะไรอีกเล่า มันเป็นแบบนี้มานานแล้วนี้” มาเกียบอก
“งั้นเรามาจัดหนักให้เลยดีกว่า” มาตินเสนอ
“โอเค/ได้สิ/อืม” อีก3คนก็ตกลงโดยดี
แต่เมื่อต่อมาเรื่อยๆคุณพ่อของพวกเขาก็เริ่มอ่อนใจจนในที่สุดก็เลิกวิธีนี้ในตอนที่พวกเขาอายุได้10ปี
ช่วงเวลานั้นก็ล้วงผ่านมานานและในตอนนี้พวกเขาก็มีอายุ14ปีกันแล้ว
และในตอนนี้พวกเขาก็ได้เติบใหญ่ขึ้นมาจนกลายเป็นหนุ่มหล่อกันไปจนหมด
ณ หน้ารร.xxxที่พ่อของพวกเขาเป็นอาจารย์ใหญ่อยู่นั้นเอง
ถึงพวกเขาจะมีหน้าตาเหมือนกันแต่ก็มีความหล่อออกไปคนละแนว มาตินออกแนว โหดๆ มาเกียออกแนวเท่ห์ๆ แบล็ก แนว ซ่าๆ ส่วนไวท์ออกแนวเรียบๆ จึงมีความแตกต่างกัน
“เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงรถสปอร์ตรุ่นใหม่ขับมาถึงรร.แล้วจอดอยู่ตรงหน้ารร.นั้น
“ขอบคุณนะลุง แล้วมารับตอนเย็นนะฮะ” พูดจบรถคนนั้นก็แล่นชิวออกไปทันที
“อ๊ายยยยยยยยย นั้นพวกมาตินนี้หน่า” เสียงสวยๆที่เห็นพวกมาติมาถึงรร.ก็กรี๊ดกัน
“อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย” เสียงกรี๊ดที่ดังอย่างไม่หยุดหย่อนยังคงดังต่อไป
“เสียงนี้อีกแล้วน่าเบื่อจริงๆ จะกรี๊ดกันทำไมทุกวันกันเนี่ย” เสียงสบถของเด็กสาวนาม ‘ลิตเติ้ล’ พูดขึ้น เธอได้ยินเสียงกรี๊ดนี้ทุกวันจนชินไปเสียแล้ว แต่เธอคงจะไม่โวยถ้านี้ไม่ใช่วันสอบ ตอนนี้เธอกำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่ ซึ่งมันจะพาเข้าไปสู่การขึ้นม.3ของเธอ
“น่าๆลิต ทนไปหน่อยเถอะน่า” เสียงเพื่อนสาวนาม ‘เอล่า’ หรือเอ พูดขึ้น
“แล้วเอเธอไม่คิดว่ามันรบกวนกันบ้างรึไง ถึงจะทำแบบนี้มาตลอกทั้ง2เทอมก็เถอะ แต่ฉันก็ทนไม่ไหวเหมือนกันนะ” ลิตพูดด้วยความโมโหที่เริ่มก่อตัวขึ้นแต่เธอก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงนั้นใกล้เข้ามาแล้ว
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ท่านมาตินคะ ฉันขอตามท่านไปตลอดชีวิตนะคะ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น
“แต่ผมคงจะให้คุณตามผมไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอกนะครับ” มาตินตอบออกไป
“ทำไมละคะ” เสียงผู้หญิงคนเดียวกันถามขึ้น
“ก็เพราะผม............” ประโยคหลังจากนั้นเขาก็ไปกระซิบข้างๆหูของเด็กคนนั้น
“อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย คุณมาตินบ้าที่สุดเลยคะ” เด็กคนนั้นบอก
“เขาบอกว่าอะไรหรอเธอ” เสียงเด็กอีกคนถามขึ้น
“ใครจะบอกให้โง่ละ” เสียงของเด็กคนนั้นตอบ
“อีกแล้วๆ น่าเบื่อจริง” ลิตพูดขึ้นเบาๆ แล้วเธอก็เดินเข้าห้องไปเพื่อไปหาที่นั่งอ่านหนังสือ
ตอนเย็นของวันนั้น
“อ๊ากกกกกกกก ถ้าฉันติดตัวแดงต้องโทษเจ้าพวกงั้งนานนนนนนนนนนนนนน” ลิตที่เดินออกมากห้องสอบพูดกับเพื่อนของเธอ
“ลิตเธอทำไมได้เลยหรอ” เอถามขึ้น
“เปล่าหรอกฉันคิดไม่ออกแค่บางข้อนะ” ลิตตอบกลับมาอย่างง่ายๆ
“งะ...งั้นหรอ” เอตอบกลับมา
“อืมๆ” ลิตพูดจบก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินกลับบ้านทันที แต่ไม่ทันไรก็มีอะไรไม่รู้ตกมาที่เท้าของลิต
“อะ นี้อะไรเนี่ย” ลิตพูดขึ้นแล้วหยิบมันขึ้นมา
“ผลการเรียนของน.ร.แต่ละคนงั้นหรอ” ลิตพูดขึ้นด้วยความงงกับว่ากระดาษแผ่นนี้มาอยู่ที่นี้ด้วยเหตุใด
“อะ หนูจ้ะขอคืนนะ” เสียงของลุงคนหนึ่ง (พูดสักแก่เลย/ลุงคนนั้น) พูดขึ้น
“ของคุณลุงหรอคะ” พูดจบลิตก็ยื่นกระดาษแผ่นนั้นไปให้
“ขอบใจจ๊ะ พอดีลุงคิดว่าจะมารับลูกชายลุงหน่อยนะ แต่ลุงไม่รู้ว่าพวกนั้นลงมารึยังนะ” ลุงคนนั้นตอบ
“งั้นก็ขอให้หาเจอเร็วๆนะคะ” พูดจบลิตก็หันไปยิ้มให้กับคุณลุงคนนั้น
บทนำยาวมาก บทต่อไปก็จะมีชื่อว่า ความซวยมาเยี่ยม
แล้วช่วยติดตามชมด้วยนะคะ
ความคิดเห็น