คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Shinee Maknae :: รอยยิ้ม
7
รอยยิ้ม
“ฮโยซอน ไปทานข้าวกันเถอะ ผมซ้อมเสร็จแล้วล่ะ ^^”
“ซึงกิไปเถอะ ฉันไม่หิว ขอนั่งอ่านเนื้อเพลงอยู่ตรงนี้ดีกว่า” ฉันพูดกับซึงกิจบก็หันไปสนใจกับเนื้อเพลงต่อ ภาษาไทยอ่านยากจังเลยแหะ แล้วฉันจะร้องได้มั้ยล่ะเนี้ย... “มินทา นายจะไปกินข้าวหรือจะนั่งอ่านเนื้อเพลงอยู่กับฉัน”
“นั่งอยู่กับเจ้แหละ ยังไม่หิวเลยเนี้ย...เจ้อ่านถึงตรงไหนแล้วเนี้ย”
“ท่อนของโซโลน่ะมันเป็นท่อนที่เสียงสูงมากเลยนะ สำหรับฉันน่ะไม่เท่าไหร่หรอกแต่นายน่ะจะทำได้จริงๆหรอ -0-“ ฉันไม่ได้ดูถูกมินทานะ แต่เสียงค่อนข้างสูงสำหรับผู้ชายเลยล่ะ...
“ได้อยู่แล้ว ถ้าไม่ได้ก็คงให้จงฮวาฮยองช่วยสอนให้ก็แค่นั้นเองครับ”
มินทาหยิบข้าวปั้นที่ดูเหมือนว่าจะซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อขึ้นมาแล้วเอามาส่งให้ฉัน ฉันก็รับมันมาด้วยความเต็มใจ...ขี้เกียจแกะห่อพาสติกนี่ชะมัดเลยแหะ “แกะให้หน่อยดิ ขี้เกียจแกะเอง”
“เจ้นี่นะ พอซึงกิฮยองออกไปคราบนางพญาผู้หยิ่งใหญ่ก็หายไปกลายเป็นอาเจ้ขี้บ่นและขี้เกียจซะงั้น ไม่ไหวๆ”
“นายบ่นอะไรมินทาใครเป็นนางพญาแล้วใครเป็นอาเจ้กันล่ะ เงียบๆไปเลยเอาข้าวปั้นมาได้แล้ว นายเอาไปแกะหรือเอาไปทำอะไรกันแน่นานชะมัดเลยเนี้ย” ฉันแกล้งทำเป็นบ่นยาวเป็นพรืดให้มินทาหงุดหงิดเล่น สนุกดี ฮ่าๆๆๆๆ “ขอบคุณนะ”
ฉันรับข้าวปั้นแล้วมานั่งกินไปอ่านเนื้อเพลงไปเพื่อวิเคราะห์เนื้อหาเพลงตามเสียงโน้ตว่าสูงต่ำขนาดไหน...ฟังไปฟังมาก็ร้องได้ไม่ยากเลยนิการออกเสียงชัดกว่าเพลงญี่ปุ่นเยอะเลย
“เจ้ ผมว่าเจ้ไม่ได้แค่วิเคราะห์เนื้อเพลงแล้วล่ะมั้งเนี้ย เจ้ฟังขนาดนี้เจ้คงจะแกะเนื้อเพลงแล้วล่ะ -*-“
“It’s you,It’s you,It’s you you you~” ฉันลองร้องเพลงท่อนโซโลให้มินทาฟัง ดูเหมือนมินทาจะทำหน้าแบบไม่ไหวจะเคลียร์กับการร้องเพลงของฉัน ฮ่าๆๆ แกล้งมินทาได้สนุกจริงๆแหะ~
“อะไรของเจ้ ท่อนโซโลแค่นั้นผมก็ร้องได้แล้ว -3-“
“มินทา สาหร่ายติดมุมปากน่ะ” ฉันใช้นิ้วโป้งปาดเอาสาหร่ายที่มุมปากของมินทาออก เป็นเด็กหรือยังไงล่ะเนี้ยกินข้าวปั้นสาหร่ายติดมุมปาก งี่เง่าจริงๆ
“ขอบคุณครับเจ้ หน้าตาเจ้บอกว่าผมเป็นคนงี่เง่าน่ะครับ = = ก็ผมยังเด็กนี่หน่ากินข้าวปั้นแล้วสาหร่ายติดปากก็ไม่แปลกนี่หน่า แง้ๆๆๆ -3-“
“ไอ้บ้า อย่ามาทำตัวเป็นเด็กอนุบาลสามได้มั้ยเนี้ย เห็นแล้วรับไม่ได้” ฉันแกล้งทำเป็นพูดเสียดสีมินทาที่ดูเหมือนว่าจะทำตัวเป็นเด็กน้อยเพื่ออ้อนฉัน ดูเป็นเด็กน้อยงี่เง่ามากกว่านะเนี้ย -*-
มินทายู่ปากแล้วก็หันหลังให้ฉัน งอนแน่ๆเลยเจ้าเด็กงี่เง่านี่ ฉันลุกออกไปจากเตียงเพื่อไปเอาพุดดิ้งที่โฮวานเอามาให้ฉันจะได้ง้อมินทา
“โฮวาน พุดดิ้งที่เธอเอามาล่ะอยู่ไหนเนี้ย”
“หมดแล้ว ยงโฮกินไปแล้วน่ะ เธอไปซื้อที่ร้านสะดวกซื้อสิเดี๊ยวฉันลงไปเป็นเพื่อนก็ได้นะ แต่ตอนขึ้นขึ้นมาเองนะฉันจะกลับไปนอนที่หอพัก”
ฉันเดินออกไปจากห้องซ้อมพร้อมกับโฮวาน เราเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อพร้อมกัน ถ้าจำไม่ผิดคืนนี้มีซ้อมการแสดงเดี่ยวของแต่ละคู่นี่หน่าแล้วโฮวานกลับไปนอนที่หอพักแล้วจะซ้อมยังไงล่ะเนี้ย
“คืนนี้มีซ้อมที่การแสดงของแต่ละคู่นี่แล้วเธอกับยงโฮไม่ซ้อมกันหรอ “
“คงไม่น่ะ เพราะฉันกับยงโฮยังสรุปไม่ได้เลยว่าจะแสดงอะไร เพราะแร๊ปทั้งคู่จะให้แร๊ปใส่กันก็ไม่ไหวนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ฉันเคยเห็นโฮวานฟังเพลงแร๊ปแล้วแร๊ปออกมาแบบHigh speedฉันนั่งอยู่ข้างๆแล้วสะดุ้งเผลอทำแก้วน้ำตกแตกเลย...นึกภาพยงโฮกับโฮวานแร๊ปใส่กันแล้วแบบ...เวทีพังแน่ๆเลย...
“ก็ให้เธอร้องเพลงสิ เธอก็ร้องได้นิแอ๊บเสียงแบ๊วๆน่ะ อ้ะ ลิฟต์มาแล้ว” ฉันเดินเข้าไปในลิฟต์กับโฮวาน
ว่าแต่จะซื้ออะไรมาง้อมินทาดีนะ เป็นพวกขนมก็ดีนะ พุดดิ้งดีมั้ยนะหรือจะเป็นพวกมันฝรั่งอบกรอบดีนะ...ซื้อๆไปให้หมดเลยดีกว่าถ้าเหลือจะได้ให้พวกซึงกิกินไปให้หมดเลย
“ให้ฉันร้องเพลงแบบเสียงหวานๆเต้นแบ๊วๆน่ะหรอก็ดีนะ เสียงฉันก็ไม่ห้าวมากร้องเพลงคงจะไหวแหละ...”
“ยงโฮเขาไม่หงุดหงิดหรอที่สรุปการแสดงไม่ได้ซักทีเนี้ย”
“หงุดหงิดหรอ อย่างตานั่นน่ะไม่กล้าหงุดหงิดใส่ฉันหรอก หึๆ” หึๆ...โฮวานหัวเราะหึๆอย่างนี้ก็หมายความว่ายงโฮน่ะโดนโฮวานแร๊ปแบบความเร็วสูงใส่ไปแล้วสินะเลยไม่กล้าหือกับโฮวาน “เดี๊ยวฉันพาไปร้านสะดวกซื้อนะ ^^ ว่าแต่เธอจะไปซื้ออะไรหรอเนี้ย”
“ซื้อขนมไปง้อมินทาน่ะ ฉันไปแกล้งมินทาเอาไว้เยอะ เด็กงี่เง่าเลยงอนเข้าให้เลยเนี้ยสมควรมั้ยล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“ไปว่ามินทาว่างี่เง่า ฉันว่าเธองี่เง่ากว่ามินทาอีกนะ = =”
ฉันเดินหัวเราะไปเดินตามโฮวานเข้าร้านสะดวกซื้อไป “จะซื้ออะไรล่ะ พวกขนมกรุบกรอบหรือเป็นลูกอมดีล่ะ”
“เอามาให้อย่างละนิดอย่างละหน่อยแล้วกัน เดี๊ยวฉันจะไปดูพวกเครื่องดื่มเอาไปแช่ในตู้เย็นน่ะ” ฉันเดินไปดูที่ตู้แช่น้ำผลไม้น้ำอัดลมต่างๆ ว่าแต่จะเอาอะไรไปดีนะ...
ฉันหยิบน้ำส้ม น้ำแครอท แล้วก็น้ำผลไม้รวมและน้ำอัดลมไปอย่างละสองขวด เผื่อพวกซึงกิจะหิวน้ำกินไปให้บวมน้ำตายไปเลย -3-
“พอมั้ยฮโยซอน เยอะมากแล้วนะเนี้ย”
“พอแล้วล่ะ เดี๊ยวฉันไปจ่ายเงินแล้วกัน” ฉันกับโฮวานไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์จ่ายเงินตรงหน้าร้าน “เอาผ้าห่มมาให้ฉันด้วยใช่มั้ย”
“เอามาสิ ถ้าเธอห่มผ้าแล้วจะนอนยังไงล่ะ - -;;”
“5000วอนคะ” ฉันส่งเงิน5000วอนให้พนักงานที่เคาท์เตอร์แล้วถือถุงใส่สารพัดขนมออกไปจากร้านสะดวกซื้อ
“โฮวาน เรียกรถกลับดีๆล่ะ เดี๊ยวฉันขึ้นไปง้อเจ้าเด็กงี่เง่าก่อน”
“โอเคจ้ะ เจอกันพรุ่งนี้นะ~~”
ฉันล่ำลาโฮวานเสร็จฉันก็เดินเข้าไปขึ้นลิฟต์ในบริษัท...แล้วก็ได้เจอกับพวกซึงกิที่ดูเหมือนว่าจะกลับมาจากออกไปทานข้าว
“ฮโยซอนไปซื้ออะไรมาน่ะเยอะแยะเชียว”
“ซื้อขนมมานิดหน่อยน่ะ เผื่อคืนนี้ซ้อมแล้วจะหิวกันน่ะ”
“เยี่ยมจริงๆเลยที่รักของผม~~” ฉันเดินเข้าไปในลิฟต์กับพวกซึงกิ โดยฉันกำมือของซึงกิเอาไว้แน่น “ว่าแต่ทานขนมพวกนี้เยอะๆเดี๊ยวจะอ้วนเอานะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ได้ทานเอง ซื้อมาให้พวกนายนั่นแหละ” จงฮวาที่ได้ยินคำพูดของฉันก็แทบจะตะครุบถุงขนมที่ฉันถืออยู่เลย ถ้าไม่ติดว่าฉันเดินออกมาจากลิฟต์น่ะ = = พวกนี้นี่นะ...
ฉันเดินเข้าไปในห้องนอน ก็พบกับมินทาที่กำลังหลับสนิทอยู่บนเตียงนอน อีกตั้งนานกว่าจะถึงเวลาซ้อมปล่อยให้เขาหลับไปก่อนดีกว่าเนอะ
“ฮโยซอน อ้าวเจ้ามินทามานอนอยู่ที่นี่เอง นึกว่าหายไปไหนปล่อยให้นอนแล้วกัน แล้วไม่ออกไปข้างนอกหรอคนอื่นนั่งเล่นกันอยู่น่ะ”
“ไม่อะจ้ะ ซึงกิออกไปเถอะ ฉันขออยู่เฝ้าเจ้าเด็กนี่แล้วกัน ^^” ฉันส่งยิ้มให้ซึงกิแล้วนั่งอ่านนิตรสารแฟชั่นทำท่าเป็นเชิงไล่ซึงกิออกไปจากห้อง
แล้วเขาก็ออกไปจริงๆ ขออยู่ง้อเจ้าเด็กนี่แบบสงบๆแล้วกัน....
“อืม...อ้าว เจ้กลับมาแล้วหรอ...” มินทาเห็นหน้าฉันแล้วก็หันหน้าหนีฉันไป อ้าวยังงอนอยู่อีกหรอเนี้ย ช่วยไม่ได้แหะ
ฉันหยิบพุดดิ้งสตอเบอร์รี่ส่งให้มินทา “นี่ ซื้อมาแทนคำขอโทษที่ว่านายว่าเป็นเด็กงี่เง่านะ อย่างอนฉันเลยนะ มินทาเด็กน้อยของเจ้”
“ไม่งอนก็ได้ครับ แต่เจ้อย่าว่าผมอีกนะผมเสียใจจริงๆนะนั่นน่ะ”
“ไม่ว่าแล้วจ้า ยิ้มได้แล้วนะเด็กดี~” มินทายิ้มแบบสดใสร่าเริงที่ให้ความรู้สึกว่าเป็นเด็กดีออกมา...ฉันอยากจะเก็บรอยยิ้มนี่เอาไว้คนเดียวจังเลย หวังว่าจินฮยอนคงไม่ได้รอยยิ้มนี้ไปนะ... “ว่าแต่รู้ได้ยังไงเนี้ยว่าผมชอบพุดดิ้งแบบนี้น่ะ”
“เห็นสีสวยดีเลยคิดว่านายจะชอบน่ะ”
“เจ้นี่เยี่ยมจริงๆเลยนะเนี้ย แบบนี้สิถึงเป็นคนสำคัญของผม ^^”
รอยยิ้มแบบนี้ ขอให้เป็นของฉันคนเดียวด้วยเถอะ...
“เราจะมาซ้อมรอบดึกกันนะ เอาคู่จงฮวากับจินฮยอนก่อนแล้วกันนะ เพลงAll Pretty สินะ ว่าแต่ไปบอกทางค่ายนู่น...อ่อจับมือกับศิลปินทุกค่ายนี่หน่าคราวนี้น่ะ ไปเริ่มซ้อมกัน”
ฉันนั่งฟังเพลง พลางพึมพำร้องเพลงออกมา อารมณ์ตอนนี้ของฉันไม่เหมือนคนมีความรักเลยแหะ เหมือนคนที่กำลังสับสนอะไรบางอย่างมากกว่า ฉันจะร้องเพลงนี้ออกมาได้ดีมั้ยเนี้ย...
“เจ้เป็นอะไรทำหน้าเครียดเชียว”
“มินทา อย่าเอาหน้ามาใกล้มากเดี๊ยวจินฮยอนเข้าใจผิดแล้วจะแย่นะนายน่ะ...”
“อ้ะ ขอโทษครับ ว่าแต่เป็นอะไรทำหน้าตาแบบเข้าไม่ถึงเนื้อหาของเพลงซะอย่างนั้น ร้องได้แล้วไม่ใช่หรอ”
“อารมณ์ของฉันมันไม่เข้าถึงเนื้อเพลงน่ะสิ ไม่ได้อารมณ์แบบใช่เธอคนเดียว~” ฉันแกล้งทำเป็นลากเสียง
“เจ้ - - เป็นอะไรมากมั้ยเนี้ย....”
“ฮ่าๆๆๆ เวลาฮโยซอนออนนี่อยู่ซ้อมจนดึกก็จะเป็นอย่างนี้แหละคะอย่าไปใส่ใจเลย ออนนี่จะกลายเป็นคนเมาแล้วก็ชอบทำเสียงประหลาดๆ”
“เงียบไปเลยยุนรา ฉันก็แค่วอร์มเสียงก่อนร้องเพลงแค่นั้นเองอย่ามาใส่ร้ายกัน” แต่ก็เป็นความจริงที่พออยู่ซ้อมดึกๆแล้วฉันจะเบลอๆแล้วกทำตัวติงต๊อง = =
“วันนี้ผมนอนที่นี่แล้วกัน กว่าจะเลิกซ้อมคงจะดึกเลยกลัวกลับไปไม่ได้อาบน้ำฮยองชอบให้ผมนอนไปเลยแล้วค่อยตื่นตอนเช้า...”
“เราแค่ต้องการให้นายพักผ่อนให้เพียงพอนะน้องรักของพี่ = =”
“ซึงกิฮยองอย่ามาตบหัวแล้วลูบหลังดิ มินทาจะงอนฮยองจริงๆนะ” มินทายู่ปากทำตัวเป็นเด็กงี่เง่าอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าซึงกิหัวเราะชอบใจใหญ่เลยแหะ “ผมงอนฮยองนะไม่ได้เล่นตลกคาเฟ่ ง้อสิครับอย่ามาเอาแต่หัวเราะชอบใจอย่างนี้สิครับ -3-“
“โอ๋ๆ มินทาอย่างอนฮยองเลยนะเด็กดีของฮยอง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” ซึงกิหัวเราะออกมาอย่างไม่ยั้งดูแล้วสดใสจริงๆเลยแหะ พี่ใหญ่นั่งหัวเราะน้องเล็ก น้องเล็กก็มางอนพี่ใหญ่แบบงี่เง่า สรุปวงนี้มันงี่เง่ายังไงๆอยู่นะเนี้ย - -;;
“เฮ้ พวกนายเงียบๆหน่อย สองคนนี้ซ้อมไม่ได้เพราะเสียงของพวกนายนะ เข้าใจมั้ย เงียบเดี๊ยวนี้เลย !!!”
ทุกคนเข้าสู่โหมดเงียบ ฉันก็ฟังเพลงแล้วก็ร้องพึมพำต่อโดยที่นั่งข้างๆมินทา และมินทาก็มองฉันแบบว่า ‘อีเจ้นี่ เลิกพึมพำได้มั้ย ผมรำคาญ’ แต่ฉันก็ยังคงพึมพำร้องเพลงต่อไปโดยไม่สนใจเจ้าเด็กมินทาที่อยู่ข้างๆ
“ทำให้มันหวานๆหน่อยดิจงฮวา แล้วก็จินฮยอนไม่ได้ให้เต้นแบบล้อเลียน เดี๊ยวให้สวยๆหน่อยสิจ้ะ - -;; กลับไปพักได้แล้วไปๆ มินทากับฮโยซอนน่ะวันนี้ไม่ต้องซ้อมแล้ว ซ้อมไปตอนกลางวันแล้วนิ”
“ขอบคุณครับ งั้นเดี๊ยวผมเข้าไปนอนแล้วนะครับ ฝันดีนะทุกคน” มินทาเดินตามฉันเข้าไปในห้อง...อย่าบอกนะว่าเจ้าเด็กนี่จะนอนที่ห้องฉัน -*- “จินฮยอนนูนาฮะ มาทานขนมที่ห้องผมมั้ยฮะ เจ้ฮโยซอนซื้อขนมมาเต็มเลย~~”
“ถ้าไม่เป็นการรบกวนก็ได้นะ ฮโยซอนไม่ว่าอะไรใช่มั้ย”
“อืม มาสิทุกคนซ้อมเสร็จก็มาได้เลยนะ” ฉันเดินเข้าห้องไปพร้อมกันมินทา จงฮวาและจินฮยอน กะว่าจะได้นอนไวๆซักหน่อย
“งั้นเดี๊ยวผมอาบน้ำก่อนนะครับ”
“อะนี่ เสื้อผ้าที่ซึงกิเอามา นายเอาไปใส่สิ” จงฮวาโยนกระเป๋าใส่เสื้อผ้าที่ซึงกิเอามาเมื่อเช้าให้มินทา แล้วมินทาก็เดินเข้าไปอาบน้ำให้ห้องน้ำของฉัน... - -
“ว่าแต่ห้องนี้ดูกว้างๆกว่าห้องของพวกฉันอีกนะเนี้ย...ห้องนี้มีแค่สองเตียงนี่หน่า ของเจ้ใหญ่ทั้งสองคนนี่หน่าเลยต้องกว้างหน่อย ฮ่าๆๆ”
“โฮวานเป็นคนขี้รำคาญน่ะ เลยไม่อยากนอนกับคนเยอะๆ” ฉันไม่ค่อยอยากพูดถึงโฮวานเลย เดี๊ยวยัยนี่จะโทรมาหาไม่ก็รายการที่ยัยนี่ไปออกจะเปิดเอง เป็นพวก ตายยากสินะ....
"ไว้วงพวกนายมีแฟนกันหมดหาเวลาไปเที่ยวด้วยกันดีกว่า น่าจะสนุกดี ฮ่าๆๆ”
“อาจจะเป็นหลังจากคัมแบคแล้วคัมแบคอีก คิจองอาจจะหายากซักหน่อยสเป็กหมอนั่นสูงจะตายเนอะ...” ฉันนั่งดูจงฮวากับจินฮยอนนั่งคุยกันไปดื่มชาที่น่าจะเป็นชาของจินฮยอน
“ดื่มชาอะไรกันหรอเนี้ย...”
“ชาอังกฤษน่ะ ฮโยซอนสนใจมั้ยล่ะเดี๊ยวฉันไปเอามาทั้งกาแล้วกันมินทาจะได้ดื่มด้วย อร่อยมากๆเลย ^^” จินฮยอนเดินออกไปจากห้องของฉัน เพื่อจะไปเอากาน้ำชาที่ห้องของตัวเอง...
“จงฮวา ซึงกิของชอบทานอะไรเป็นพิเศษหรือป่าว”
“น่าจะเป็นไก่ทอดกับเต้าหู้ผัดผักน่ะ ทำไมหรอ...อ๋อ..จะทำให้ฮยองกินสินะ คุณภรรยาที่แสนดี~”
“เงียบไปเลยจงฮวา แล้วมินทาชอบทานอะไรล่ะ”
“มินทชอบกินอะไรก็ได้ที่มีสีชมพูและมีสตอเบอร์รี่น่ะ เด็กน้อยมั้ยล่ะโดยเฉพาะแพนเค้กซอสสตอเบอร์รี่นะเจ้ามินทาชอบสุดๆเลย ฮ่าๆ” ฉันเริ่มนั่งคุยกับจงฮวาหลังจากที่ฉันเริ่มแกะมันฝรั่งอบกรอบกิน “เห้ย กินบ้างดิ”
จงฮวาหยิบขนมในถุงฉันไปกินอย่าหน้าตาเฉย...เรียกว่าแย่งไปเลยดีกว่า - -;;; ไอ้พวกนี้ขาดแคลนขนมกันหรือยังไงเนี้ย... -0-
“อร่อยอะของพรีเนี้ย -..-“
“ขี้งกจริงๆนะเนี้ยนายน่ะ เอาไปกินเลยไปฉันรอดื่มชาของจินฮยอนก็ได้ -3-“ ฉันนั่งรอนอนรอทั้งจินฮยอนและมินทาที่ยังอาบน้ำไม่เสร็จ โดยมีไอ้เป็ดนั่งกินขนมยั่วฉันอยู่ตรงหน้า ไอ้ตัวกินขนม ไอ้ชอบเขมือบ -___-
“มองอย่างนี้หมายความว่ายังไง มีขนมอย่างอื่นตั้งเยอะแยะก็กินอย่างอื่นไปสิไม่เห็นต้องนั่งรอจินฮยอนแล้วมาจ้องฉันอย่างนี้เลย น่ากลัวชะมัด...” ฉันจ้องจงฮวาต่อไปพูดมากชะมัดเลยไอ้เป็ดนี่ -*- “อย่าขมวดคิ้วสิครับ ผมขอโทษครับเจ้ดูมๆ _ _lll”
“คำว่า เจ้ดูมๆ ให้มันหายไปเถอะ มินทาเลิกเรียกฉันอย่างนี้ก็ดีจะตายแล้วนายอย่ามาเรียกฉันอย่างนี้อีกคน -*-“
“เจ้ผมอาบน้ำเสร็จแล้วจะไปอาบมั้ย...อ้าวฮยอง แล้วจินฮยอนนูนาหายไปไหนล่ะเนี้ย” มินทาเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำแล้วก็วางกระเป๋าลงข้างๆเตียงของฉัน “จงฮวาฮยอง -*- นั่นมันขนมของเจ้ฮโยซอนไม่ใช่หรอ”
“ฉันแย่งมา -3-“
“มาแล้วทุกคน อ้าวมินทาอาบน้ำเสร็จแล้วหรอ มาดื่มชากันสิ ^^” จินฮยอนเดินเข้ามาพอดี แล้วเธอก็รินชาใส่แก้วที่เอามาด้วย
“ขอบคุณฮะนูนา~~”
“ขอบใจนะจินฮยอน ชาหอมมากเลย” ฉันรับถ้วยชามาแล้วยกขึ้นมาดมเล็กน้อย กลิ่นหอมมากเลย...อย่างนี้คงเป็นชาสายพันธุ์อังกฤษที่เอาไว้ดื่มยามเช้า...
“ว่าแต่วันนี้มินทาไม่ค่อยยิ้มออกมาแบบทุกๆวันเลยเนอะ เป็นอะไรหรือป่าวหรือว่าจะไม่ค่อยสบายน่ะ”
อย่าบอกนะว่าที่มินทาไม่ยิ้มเพราะเรื่องตอนนั้นที่ฉันบอกไป...
“ผมยิ้มให้ใครไม่ได้หรอกครับ ก็รอยยิ้มของผมเป็นของเจ้ฮโยซอนคนเดียวนี่หน่า จริงๆไม่เจ้ ^^”
....ไอ้บ้า ไอ้เด็กบ้านี่ -///////-
----------------------------------------
อยากให้เม้นกันให้หน่อย ._.
ความคิดเห็น