คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 ll รถไฟฟ้าพาซวย
CHAPTER 1
รถไฟฟ้าพาซวย
"จะออกไปแตะขอบฟ้าาา แต่เหมือนว่าโอบาม่าไม่เข้าจายยย"
"-_-+"
"ตือดึ้ดตึดตื้อ ตือตื้อดือดึ้ด เอ้า! สาวบางโพนี่โก้จริงๆ"
"-_-+"
"ทั้งสะโพกอกเจ้าเอยยย ไม่น่าเลย มาหลงรักสาวบางโพธิ์"
รู้มั้ย?...ว่าฉันเคยรักสถานที่นี้มากที่สุด รถไฟฟ้าใต้ดิน คือสถานที่ที่ฉันสามารถอยู่เงียบๆคนเดียวได้ ฉันรักความเงียบ ชอบความสงบ และไอ้สาวบางโพธิ์โอบาม่านี่กำลังเอาความสงบสุขของฉันไป! -_-+
"นาย! เงียบซักทีได้มั้ย คนอื่นเขามองหมดแล้วเนี่ย!" ฉันหันไปเอ็ดนายเด็กกางเกงน้ำเงินที่ยืนรูดเสาเต้นสาวบางโพธิ์อยู่ใกล้ๆ
"รูปทรงสง่า หน้าตางามยิ่ง หญิงใดมาเปรียบ เทียบสาวบางโพธิ์ ^O^" เจ้าตัวคนส่งเสียงยังไม่หยุดเต้นยึกยัก สงสัยจะไม่ได้ยินที่ฉันพูดล่ะมั้ง
"นี่นายพิชญ์! หุบปาก!" ฉันหันไปเอ็ดเขาอีกครั้ง
"หะ? เธอพูดว่าไรนะ?" เขาทำหน้าตาเหลอหลาเหมือนได้ยิน ก็แน่สิยะ...นายนั่นดันใส่หูฟังอยู่แถมถ้าให้เดาก็คงจะเปิดเพลงสาวบางโพธิ์ดังลั่นอยู่ชัวร์ -*-
กึก!
"ฉันบอกว่า...เงียบ-ซัก-ที-ได้-มั้ย? ฉัน-รำ-คาญ! -*-" ฉันเอื้อมมือไปดึงหูฟังนายนั่นออก ก่อนจะกรอกเสียงเนือยๆแกมรำคาญลงไปในเบ้าหูขาวๆนั่น
"มันดังขนาดนั้นเลยเหรอ? ( '_' )"
"มากกก"
นอกจากมันจะสร้างความรำคาญให้ฉันแล้วมันยังรบกวนคนอื่นด้วย! นายนี่ไม่รู้จักมารยาทสังคมเลยหรือไง สงสัยจะโดนเลี้ยงแบบตามใจจนเคยตัว
ถ้าเลี่ยงได้ฉันก็จะพยายามไม่เดินทางโดยรถไฟฟ้า แต่เพราะ จันทร์เจ้า เพื่อนของฉันดันขาเดี้ยงไปไหนมาไหนคนเดียวแทบไม่ได้ ฉันกับยัย อ๋อมแอ๋ม ก็เลยต้องทำหน้าที่เพื่อนที่ดี U_U คอยไปรับไปส่งมันจากสถานีลาดพร้าวถึงสถานีสุขุมวิททุกวันจนกว่าขายัยจันทร์จะหายเป็นปกติ ส่วนฉันก็จะนั่งรถไฟเลยไปที่สถานีหัวลำโพงและรอคุณพ่อมารับกลับบ้านปกติ
แต่ทุกๆครั้งที่ฉันขึ้นมาในรถไฟฟ้านี่ ฉันก็จะเจอกับแก๊งเด็กเซนต์เบลเลิร์น โรงเรียนชาย
ล้วนผูดี๊ผู้ดีที่ส่งเสียงดังเฮฮาราวกับว่าตัวเองเป้นเจ้าของรถไฟ -*-
...ร่วมถึงนายพิชญ์ คุณนักร้องเสียงดีที่พึ่งร้องเพลงสาวบางโพธิ์จบไป โดยปกติแล้วนายพิชญ์จะลงสถานีพระราม 9 แต่รู้สึกว่าเขาจะลืมลงมั้ง ก็เลยนั่งรถไฟต่อไปเรื่อยๆแล้วค่อยนั่งกลับไปที่สถานีพระราม 9
-_-;
"นี่ขวัญ! ( '_')" นายนั่นเอื้อมมือมาสะกิดฉันยิกๆ...แต่ใครจะสนล่ะ
"ขวัญ...เธอได้ยินฉันรึเปล่า" ไม่รู้ ไม่ได้ยิน -*-
"ของขวัญ!" ต่อให้เรียกชื่อเต็มฉันก็ไม่หันหรอกนะ.."
"คุณกัณณิกาครับ ผมรู้ว่าคุณได้ยินผม หันมาคุยกันหน่อยเด้! -3-" ไม่รู้ไม่ได้ยิน -_-;
"คุณอาบบุญ! คุณจะหันไม่หัน!" ผึ่ง! นั่นเสียงเส้นความอดทนของฉันขาด -_-;
"ใครสั่งใครสอนให้เรียกนามสกุลฉันฮะ!!! =[]="
ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบนามสกุลของฉันแต่อย่างใดนะ U_U แต่ฉันไม่ชอบเท่านั้นแหละ...นามสกุลนี้น่ะ ฉันมีเหตุผลของฉัน
"เรียกไม่ได้เหรอ? ^^"
"ถ้านายไม่ใช่พ่อฉัน ก็ไม่ต้องมาสะเออะเรียก -_-+" อย่าหาว่าฉันเล่นพ่อล่อแม่เลยนะ ก็มันรำคาญนี่ -_-
"...ขอโทษ ._." นายพิชญ์ตีน่าซื้อแบบสำนึกผิด
"เออ..ช่างเหอะ เมื่อกี้นายมีอะไร? เรียกฉันทำไม?" ฉันยิงประเด็นถามนายพิชญ์กลับ ผู้ชายตรงหน้าฉันเอาแต่เงียบก่อนที่คิ้วของเขาจะขมวดกันเป็นปมราวกับว่ากำลังนึกอะไรบางอย่าง ก่อนที่เขาจะปริปากถาม
"จันทร์เจ้าอาการเป็นยังไงบ้าง ไอ้ตะวันมันฝากถามมา มันบอกว่าวันนี้มันไม่มาโรงเรียนกลัวว่าจะไม่มีใครไปส่งจันทร์เจ้าที่คอนโด"
"บอกตะวันว่าไม่ต้องห่วงยัยจันทร์มันหรอก แล้วก็ไม่ต้องไปส่งมันแล้วด้วย U_U"
"อ้าว...ทำไมอ่ะ?"
"แม่ยัยอ๋อมแอ๋มมันผ่าตัดเสร็จแล้ว คราวนี้มันก็เลยมาส่งจันทร์ได้ปกติ อีกอย่าง...ยัยแอ๋มมันก็ลงสถานีเดียวกับจันทร์ แถมยังอยู่คอนโดเดียวกันอีก ให้หน้าที่นี้เป็นของยัยแอ๋มเถอะ อย่าลำบากเพื่อนนายเลย"
จะว่าไป...ก็เพราะยัยจันทร์เจ้าขาเดี้ยงนั่นแหละ เลยทำให้ฉันต้องมาขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อไปส่งมัน แต่วันแรกที่ฉันมาส่งยัยแอ๋มมันบอกว่าแม่มันผ่าตัด คงจะมาส่งยัยจันทร์ตอนเลิกเรียนไม่ได้ซักสี่ห้าวัน แล้ววันนั้นพวกเราสองคนก็เจอกับแก๊งเด็กเซนต์เบลเบิร์นพอดี และหนึ่งในแก๊งนั้นก็มีนายตะวันที่บ้านอยู่ใกล้ๆกับยัยจันทร์เจ้าเสียด้วย ฉันเลยถือโอกาศนี้ให้นายตะวันไปส่งจันทร์เจ้าถึงที่บ้าน แต่ตอนนี้ยัยอ๋อมแอ๋มกลับมาแล้ว คงไม่ต้องลำบากนายนั่นแล้วล่ะ
ตะวันจันทร์เจ้า...สองคนนี้ดูเหมาะสบกันดีเนอะ U_U
"ไม่ลำบากหรอก! ไม่ดีหรือไง จันทร์เจ้าจะได้นั่งรถหรูๆกลับบ้าน จะได้แวะกินร้านเค้กชีฟอง
เต้้้้้ระหว่างเดินทาง ไปกับตะวันน่ะ...ดีกว่าตั้งเยอะ!"
"แต่พวกฉันเกรงใจ เดี๋ยวพวกนายมาทวงบุญคุณจะทำยังไง -_-"
"พวกฉันไม่เลวทรามขนาดนั้น -_-"
"แต่..."
"เธอไม่รู้หรือไงว่าตะวันน่ะชอบจันทร์เจ้า อีกอย่าง...พวกเพื่อนๆโรงเรียนเธอก็อยากให้สองคนนี้เป็นแฟนกันอยู่แล้ว ปล่อยให้สองคนนั้นเขาอยู่ด้วยกันไปเถอะ"
"ฉะ...ฉันรู้" นั่นสิ สองคนนั้นเขาน่าจะไปกันได้สวย ทั้งตะวันจันทร์เจ้าเหมาะสมกันทั้งคู่ เพื่อนๆทุกคนเขาก็อยากให้เป็นแฟนกันทั้งนั้น ฉันน่าจะปล่อยยัยจันทร์ไปได้แล้ว...
'สถานีต่อไป คลองเตย
Next station Klong Taoi'
"เฮ้อาบบุญ! ฉันไปก่อนนะ ^^" นายพิชญ์พูดพลางถอดหูฟังและเก็บไอพอดลงกระเป๋ากางเกง เขาเตรียมตั้งท่าจะเดินไปรอหน้าประตูแต่ก่อนไปเขาดันหันมาโบกมือหย็อยๆพลางยิ้มแป้นใส่ฉัน...ฮึ่ย บอกว่าอย่าเรียกอาบบุญ -_-!
"...อือ"
ตุบ!
แต่อยู่ดีๆระหว่างที่นายพิชญ์กำลังเบียดเสียดคนภายนอกออกไป พวงกุญแจลายลิลัคคุมะก็หล่นตุบออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา...ฉันต้องเอาไปคืนสินะ
"เฮ้!" ดูเหมือนว่าจะไม่ทัน...เพราะประตูรถไฟฟ้าก็ปิดลงซะก่อน ให้ตายสิ -_-;
'ไม่ดีหรือไง จันทร์เจ้าจะได้นั่งรถหรูๆกลับบ้าน จะได้แวะกินร้านเค้กชีฟองเต้ระหว่างเดินทาง' มันก็ดีจริงๆนั่นแหละ
'เธอไม่รู้หรือไงว่าตะวันน่ะชอบจันทร์เจ้า อีกอย่าง...พวกเพื่อนๆโรงเรียนเธอก็อยากให้สองคนนี้เป็นแฟนกันอยู่แล้ว ปล่อยให้สองคนนั้นเขาอยู่ด้วยกันไปเถอะ' นั่นสิ บางทีฉันควรปล่อยให้สองคนนั้นเขาอยู่ด้วยกันบ้าง
...เฮ้อ
"ขวัญ...เป็นอะไรไปลูก?" เสียงของชายชราซึ่งมีศักดิ์เป็นปู่ของฉันเอ่ยถามขึ้น ขณะที่ฮอนด้าซีวิคสีบ
ลอนด์แล่นทะยานไปบนท้องถนน คุณปู่คงเห็นฉันนั่งเงียบไม่พูดอะไรมานาน
"เปล่าค่ะ...ขวัญแค่เพลียเฉยๆ" ฉันนั่งมองพวงกุญแจน้องคุมะสีชมพูที่นายพิชญ์ทำตกไว้โดยไม่เลื่อน
สายตาไปไหน คุณปู่เองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ...ท่านคงจะเกรงใจไม่อยากรบกวนฉันล่ะมั้ง U_U
"...ปู่คะ" ไม่รู้คิดยังไง ฉันถึงปริปากอยากจะถามปู่เอาซะดื้อๆ ไม่รู้สิ...ตอนนี้เรื่องราวในหัวฉันมันตีกัน่ยุ่ง
ไปหมด ทั้งเรื่องตะวันกับจันทร์เจ้า...ทั้งเรื่องอะไรหลายๆอย่าง ฉันไม่อยากให้เขาสองคนไปไหนมาไหนด้วยกัน ฉุนทุกครั้งที่มีแต่คนอวยคู่นั้น นี่ฉัน...เป็นอะไรเนี่ย? U_U
"หือ?"
"ปู่เจอกับย่าได้ยังไงอ่ะคะ"
"...ฮะฮะฮ่า เราสนใจเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ ร้อยวันพันปีเห็นเอาแต่พูดเรื่องงาน" คุณปู่หัวเราะรื้นก่อนจะ
ส่งยิ้มอันอบอุ่นมาให้ฉัน
"น่า...ปู่แค่ตอบหนูมาว่าปู่เจอย่าได้ยังไงก็พอ"
"ตอนแรกปู่ชอบคนคนนึง...เขาชื่อเพียงอร :)"
"เพียงอร?...โหย ชื่อโบร๊าณโบราณ -..-"
"อย่างงี้แหละ ชื่อคนแก่...ตกลงจะฟังต่อมั้ย? :)"
"ฟังสิคะ"
"...ปู่แอบรักเขาข้างเดียว เพราะว่าเพียงอรรักกับเพื่อนของปู่ ไปๆมาๆปู่ก็ได้รู้จักกับย่าที่เป็นเพื่อนสนิท
ของเพียงอร แล้วนั่นแหละ...สุดท้ายปู่กับย่าก็รักกัน :)" ปู่ฉันพูดไปยิ้มไป
"...ง่ายไปป่ะปู่? -_-;"
"ตามจริงมันยาวกว่านี้...ถ้าอยากฟังเดี๋ยวปู่จะเล่าให้ฟัง คื--"
"พอเลยค่ะปู่! รถจะเลี้ยวเข้าซอยบ้านอยู่แล้ว...เดี๋ยวจะยาว -_-;"
บางที...เรื่องของฉันอาจจะเป็นแบบปู่ก็ได้นะ
แอบรักเขาข้างเดียว สุดท้ายเขาก็ดันมารักกับเพื่อนเราแทน
แล้วสุดท้าย...ฉันก็มารักกับเพื่อนของเขา
เฮ้ย!!!...ไม่ๆ ฉันไม่รักกับนายพิชญ์สาวบางโพธิ์แน่ๆ =[]=
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ใครที่ไม่เข้าใจว่าอินี่เขียนอะไร?
ให้ไปอ่านเรื่องของจันทร์เจ้าก่อนนะ
จิ้ม
ความคิดเห็น