ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5 สมรภูมิรบภายในถ้ำ [85% มั้ง]
“เฟริน!” คาโลตะโกนออกมา พร้อมเรียกคทาคู่ใจมาไว้ในมือ ปากเริ่มขยับร่ายเวทย์หมายจะเอาชีวิตเจ้าปีศาจเบื้องหน้านี้ หากแต่คิลกลับห้ามคาโลไว้
“เฮ้ย! ใจเย็นๆหน่อยสิ ถ้าโดนเฟรินไปด้วยจะทำยังไงหา!?” พร้อมกันนั้นก็ใช้มือข้างที่ถนัด บีบเข้าที่ข้อมือที่ถือคทาของคาโลก่อนเอ่ยปากต่อ
“...ชั้นรู้ว่านายเป็นห่วงมัน แต่ว่าพลังของนายไม่ใช่น้อยๆ ถึงนายจะควบคุมพลังให้น้อยลงยังไงก็มีสิทธิโดนเฟรินได้”
เท่านั้นเอง คาโลก็พลันนึกขึ้นได้ ปากที่ขยับร่ายเวทย์ก็เริ่มหยุดและกลับมาตั้งสตินึกในสิ่งที่คิลพูด
‘...ใจร้อนเกินไป...’
“ฉันจะลองหาทางพาเฟรินออกมาให้ห่างจากเจ้าปีศาจนั่นดู” โรเอ่ย พร้อมกันนั้นก็เริ่มใช้เวทย์หมายโจมตีที่แขนของเจ้าสัตว์ประหลาดนั่น แสงสีเขียวพุ่งออกมาจากฝ่ามือของโรราวกับเป็นลูกธนูตรงมาที่แขนของเจ้าจิ้งจอกที่กำลังอุ้มเฟรินอยู่อย่างแม่นยำ แต่กลับโดนแขนอีกข้างกันเอาไว้ได้
เจ้าจิ้งจอกใช้แขนที่กันไว้นั้นปัดพลังของโรกลับออกมาหาเจ้าของ
โชคยังดีที่โรเอี้ยวตัวหลบทัน แสงสีเขียวที่สะท้อนกลับมาจึงแค่เฉียดหน้าจนเลือดไหลซิบๆออกมาเท่านั้น โรใช้มือขวาปาดเลือดที่ไหลบริเวณแก้มออก แล้วเลียเลือดพร้อมกับใช้สายตาคมกริบจ้องไปยังศัตรูที่อยู่เบื้องหน้า
“เก่งเหมือนกันนะ...นายน่ะ”
“หึหึ เจ้ามนุษย์กระจอกงอกง่อย น้ำหน้าอย่างพวกแกไม่สามารถทำให้ข้าบาดเจ็บได้หรอกนะ” พูดพลางขยับมือข้างที่ปัดพลังของโรออก
“มันก็ไม่แน่หรอกน่า!” ไม่ทันที่เจ้าจิ้งจอกจะรู้ตัว ก็มีร่างๆหนึ่งพุ่งตรงเข้ามาหามันจากทางด้านบน คิลกระโดดลอยตัวอยู่เหนือหัวพร้อมควักมีดออกมาขว้างไปปักที่ดวงตาของมันอย่างแม่นยำ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!”
เสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้องไปทั่วถ้ำ มือข้างที่ว่างก็ถูกยกขึ้นมากำดวงตาที่เต็มไปด้วยเลือด ใบหน้าอัปลักษณ์แสดงความเจ็บปวดและเคียดแค้น
.............ตาข้างขวาของมันบอดเสียแล้ว.............
“แก!!!บังอาจ!!” เมื่อความโกรธเข้าครอบงำ เจ้าจิ้งจอกจึงทิ้งร่างที่อยู่ในอ้อมแขนของมัน คาโลที่คอยโอกาสนี้อยู่ ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปดึงตัวร่างบางที่กำลังร่วงลงพื้นออกมา ผมสีเงินปลิวพลิ้วไสว
“แก!” เสร็จกัน.... เสียท่าเจ้ามนุษย์พวกนี้ซะแล้ว!!
“ถึงแกจะหนังหนาแค่ไหน แต่ถ้าเจอเข้าที่ดวงตาซึ่งเป็นจุดที่อ่อนที่สุด แกก็ไม่รอดเหมือนกันนะ” คิลหัวเราะเล็กน้อยในลำคอ
“หึหึหึหึ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!!”เสียงหัวเราะสะท้อนก้องไปทั่ว
“หัวเราะอะไร?” หัวคิ้วของคิลเริ่มขมวดเข้าหากัน
“ถ้าพวกแกคิดว่าแค่นี้จะชนะข้าได้.... คิดผิด!” ทันใดนั้นมันก็ชูมือทั้งสองข้างขึ้น
“ท่านเจ้าปีศาจผู้เป็นเจ้าแห่งรัตติกาล!! นายเหนือหัวของข้า ข้าขอพลังที่จะโค่นล้มเจ้ามนุษย์ต่ำต้อยนี้ด้วยเถิด!!!” สิ้นเสียงร้องตะโกน ก็เกิดกลุ่มพลังสีดำล้อมรอบตัวของเจ้าปีศาจจิ้งจอก มันหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนเอ่ยขอบคุณนายเหนือหัวของมัน
“ขอขอบพระคุณท่าน ข้าจะจัดการพวกมันสิ้นซาก” เจ้าจิ้งจอกก้มตัวลงแสดงความภักดี
“ไม่เป็นไร..... จัดการอย่าให้เหลือ อาละวาดให้สิ้น” เสียงดุดันสะท้อนก้องไปทั่วอาณาบริเวณนั้น ช่างแฝงไปด้วยอำนาจ
.........นี่หรือ........ปีศาจผู้เป็นเจ้าแห่งรัตติกาล........
--------------------------------------------------------------------------------------------
“มีใครเห็นคาโลบ้าง” มาทิลด้าเอ่ยถามเพื่อนร่วมชั้นของเธอ
“พวกเราไม่เห็นเลยนะครับ” ซีบิลตอบพร้อมหันหน้าไปถามกัสอีกคน
“ฉันเห็นครั้งล่าสุดตอนอยู่ที่โรงอาหารนะ” กัสบอกพลางนึกถึงตอนที่เห็นคิลคุยอยู่กับแองเจลิน่าที่โรงอาหาร
“แย่ล่ะสิ..” มาทิลด้าบ่นอย่างหัวเสีย
“พวกรุ่นพี่เค้าเรียกซะด้วย มาหายไปอย่างนี้เดี๋ยวชั้นก็โดนว่าน่ะสิ” เอ่ยพลางถอนหายใจเฮ้อ
“แล้วเฟรินกับคิลล่ะ? ถ้าเป็นเจ้าพวกนั้นน่าจะรู้”
“สองคนนั้นก็ไม่อยู่ ดูเหมือนว่าจะไปด้วยกันนะ”
“คุณโรด้วยครับ ไม่อยู่เหมือนกัน” คราวนี้ซีบิลบอกบ้าง เพราะเขาไม่เห็นโรเลยตั้งแต่เมื่อวาน
“รายนั้นน่ะช่างเหอะ ผลุบๆโผล่.......ๆ เอ๊ะ? ไม่อยู่?” ซีบิลพยักหน้าเป็นเชิงว่าใช่
“หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่านะ ดูเจ้าสองคนนั้น..คาโลกับคิลดูจะแปลกๆไป ตั้งแต่เฟรินความจำเสื่อม เจ้าโรเองก็เหมือนกันมีลับลมคมใน แต่รายนั้นแปลกอยู่แล้ว...” ต้องใช่แน่! ลางสังหรณ์ของเธอ ลางสังหรณ์ของผู้หญิงมักจะแม่นเสมอ ต้องเกิดอะไรขึ้นแน่
“ชั้นจะไปบอกพวกรุ่นพี่ก่อนดีกว่า เรื่องที่คาโลไม่อยู่ พวกนายน่ะ ถ้าสามคนนั้นกลับมาก็ล็อคตัวเอาไว้ก่อนนะ” มาทิลด้าบอกพลางหันตัววิ่งออกไป กัสและซีบิลเอ่ยรับคำ
“ได้เลย”
--------------------------------------------------------------------------------------------
กลุ่มพลังสีดำที่รายล้อมตัวมัน เริ่มถูกกลืนหายไปพร้อมกับทุกคนที่เริ่มสัมผัสถึงพลังที่ท่วมท้นออกมาได้
“ชิ.. เริ่มมาออกอาการบ้าตอนนี้ได้” คิลสบถเล็กน้อยก่อนเริ่มชักมีดออกมาเตรียมตั้งรับอีกครั้ง
ไม่ทันที่คิลจะชักมีดออกมา เจ้าปีศาจก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าแบบไม่ทันตั้งตัว
“เฮ้ย!” ตาของคิลเบิกกว้าง แขนถูกยกขึ้นมากันร่างเพื่อเตรียมรับบาดแผลที่จะเกิดขึ้นตรงหน้า แต่ยังไม่ทันที่มือของเจ้าปีศาจจะขย้ำลงไปที่ตัวของเหยื่อ กลับมีแท่งน้ำแข็งพุ่งมาปัดมือของมันทิ้ง!
“ขอบใจนะ คาโล” เสียงถอนหายใจดังเฮ้อเบาๆในลำคอ
“อย่าประมาทไป” สิ้นเสียงพูด คิลก็ม้วนตัวหลบ กระโดดถอยจากกรงเล็บที่จะมาขย้ำอีกเป็นรอบที่สองแทบไม่ทัน
“ไม่มีรอยแผลเลยรึเนี่ย..” คิลแค่นยิ้มให้กับตัวเอง พร้อมสำรวจไปที่มือของมันที่โดนพลังของคาโลไปเมื่อซักครู่นี้
ยังไม่จบบทเลย = = ขี้เกียจแต่ง................................+ไม่ว่างคับ TwT
“เฮ้ย! ใจเย็นๆหน่อยสิ ถ้าโดนเฟรินไปด้วยจะทำยังไงหา!?” พร้อมกันนั้นก็ใช้มือข้างที่ถนัด บีบเข้าที่ข้อมือที่ถือคทาของคาโลก่อนเอ่ยปากต่อ
“...ชั้นรู้ว่านายเป็นห่วงมัน แต่ว่าพลังของนายไม่ใช่น้อยๆ ถึงนายจะควบคุมพลังให้น้อยลงยังไงก็มีสิทธิโดนเฟรินได้”
เท่านั้นเอง คาโลก็พลันนึกขึ้นได้ ปากที่ขยับร่ายเวทย์ก็เริ่มหยุดและกลับมาตั้งสตินึกในสิ่งที่คิลพูด
‘...ใจร้อนเกินไป...’
“ฉันจะลองหาทางพาเฟรินออกมาให้ห่างจากเจ้าปีศาจนั่นดู” โรเอ่ย พร้อมกันนั้นก็เริ่มใช้เวทย์หมายโจมตีที่แขนของเจ้าสัตว์ประหลาดนั่น แสงสีเขียวพุ่งออกมาจากฝ่ามือของโรราวกับเป็นลูกธนูตรงมาที่แขนของเจ้าจิ้งจอกที่กำลังอุ้มเฟรินอยู่อย่างแม่นยำ แต่กลับโดนแขนอีกข้างกันเอาไว้ได้
เจ้าจิ้งจอกใช้แขนที่กันไว้นั้นปัดพลังของโรกลับออกมาหาเจ้าของ
โชคยังดีที่โรเอี้ยวตัวหลบทัน แสงสีเขียวที่สะท้อนกลับมาจึงแค่เฉียดหน้าจนเลือดไหลซิบๆออกมาเท่านั้น โรใช้มือขวาปาดเลือดที่ไหลบริเวณแก้มออก แล้วเลียเลือดพร้อมกับใช้สายตาคมกริบจ้องไปยังศัตรูที่อยู่เบื้องหน้า
“เก่งเหมือนกันนะ...นายน่ะ”
“หึหึ เจ้ามนุษย์กระจอกงอกง่อย น้ำหน้าอย่างพวกแกไม่สามารถทำให้ข้าบาดเจ็บได้หรอกนะ” พูดพลางขยับมือข้างที่ปัดพลังของโรออก
“มันก็ไม่แน่หรอกน่า!” ไม่ทันที่เจ้าจิ้งจอกจะรู้ตัว ก็มีร่างๆหนึ่งพุ่งตรงเข้ามาหามันจากทางด้านบน คิลกระโดดลอยตัวอยู่เหนือหัวพร้อมควักมีดออกมาขว้างไปปักที่ดวงตาของมันอย่างแม่นยำ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!”
เสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้องไปทั่วถ้ำ มือข้างที่ว่างก็ถูกยกขึ้นมากำดวงตาที่เต็มไปด้วยเลือด ใบหน้าอัปลักษณ์แสดงความเจ็บปวดและเคียดแค้น
.............ตาข้างขวาของมันบอดเสียแล้ว.............
“แก!!!บังอาจ!!” เมื่อความโกรธเข้าครอบงำ เจ้าจิ้งจอกจึงทิ้งร่างที่อยู่ในอ้อมแขนของมัน คาโลที่คอยโอกาสนี้อยู่ ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปดึงตัวร่างบางที่กำลังร่วงลงพื้นออกมา ผมสีเงินปลิวพลิ้วไสว
“แก!” เสร็จกัน.... เสียท่าเจ้ามนุษย์พวกนี้ซะแล้ว!!
“ถึงแกจะหนังหนาแค่ไหน แต่ถ้าเจอเข้าที่ดวงตาซึ่งเป็นจุดที่อ่อนที่สุด แกก็ไม่รอดเหมือนกันนะ” คิลหัวเราะเล็กน้อยในลำคอ
“หึหึหึหึ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!!”เสียงหัวเราะสะท้อนก้องไปทั่ว
“หัวเราะอะไร?” หัวคิ้วของคิลเริ่มขมวดเข้าหากัน
“ถ้าพวกแกคิดว่าแค่นี้จะชนะข้าได้.... คิดผิด!” ทันใดนั้นมันก็ชูมือทั้งสองข้างขึ้น
“ท่านเจ้าปีศาจผู้เป็นเจ้าแห่งรัตติกาล!! นายเหนือหัวของข้า ข้าขอพลังที่จะโค่นล้มเจ้ามนุษย์ต่ำต้อยนี้ด้วยเถิด!!!” สิ้นเสียงร้องตะโกน ก็เกิดกลุ่มพลังสีดำล้อมรอบตัวของเจ้าปีศาจจิ้งจอก มันหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนเอ่ยขอบคุณนายเหนือหัวของมัน
“ขอขอบพระคุณท่าน ข้าจะจัดการพวกมันสิ้นซาก” เจ้าจิ้งจอกก้มตัวลงแสดงความภักดี
“ไม่เป็นไร..... จัดการอย่าให้เหลือ อาละวาดให้สิ้น” เสียงดุดันสะท้อนก้องไปทั่วอาณาบริเวณนั้น ช่างแฝงไปด้วยอำนาจ
.........นี่หรือ........ปีศาจผู้เป็นเจ้าแห่งรัตติกาล........
--------------------------------------------------------------------------------------------
“มีใครเห็นคาโลบ้าง” มาทิลด้าเอ่ยถามเพื่อนร่วมชั้นของเธอ
“พวกเราไม่เห็นเลยนะครับ” ซีบิลตอบพร้อมหันหน้าไปถามกัสอีกคน
“ฉันเห็นครั้งล่าสุดตอนอยู่ที่โรงอาหารนะ” กัสบอกพลางนึกถึงตอนที่เห็นคิลคุยอยู่กับแองเจลิน่าที่โรงอาหาร
“แย่ล่ะสิ..” มาทิลด้าบ่นอย่างหัวเสีย
“พวกรุ่นพี่เค้าเรียกซะด้วย มาหายไปอย่างนี้เดี๋ยวชั้นก็โดนว่าน่ะสิ” เอ่ยพลางถอนหายใจเฮ้อ
“แล้วเฟรินกับคิลล่ะ? ถ้าเป็นเจ้าพวกนั้นน่าจะรู้”
“สองคนนั้นก็ไม่อยู่ ดูเหมือนว่าจะไปด้วยกันนะ”
“คุณโรด้วยครับ ไม่อยู่เหมือนกัน” คราวนี้ซีบิลบอกบ้าง เพราะเขาไม่เห็นโรเลยตั้งแต่เมื่อวาน
“รายนั้นน่ะช่างเหอะ ผลุบๆโผล่.......ๆ เอ๊ะ? ไม่อยู่?” ซีบิลพยักหน้าเป็นเชิงว่าใช่
“หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่านะ ดูเจ้าสองคนนั้น..คาโลกับคิลดูจะแปลกๆไป ตั้งแต่เฟรินความจำเสื่อม เจ้าโรเองก็เหมือนกันมีลับลมคมใน แต่รายนั้นแปลกอยู่แล้ว...” ต้องใช่แน่! ลางสังหรณ์ของเธอ ลางสังหรณ์ของผู้หญิงมักจะแม่นเสมอ ต้องเกิดอะไรขึ้นแน่
“ชั้นจะไปบอกพวกรุ่นพี่ก่อนดีกว่า เรื่องที่คาโลไม่อยู่ พวกนายน่ะ ถ้าสามคนนั้นกลับมาก็ล็อคตัวเอาไว้ก่อนนะ” มาทิลด้าบอกพลางหันตัววิ่งออกไป กัสและซีบิลเอ่ยรับคำ
“ได้เลย”
--------------------------------------------------------------------------------------------
กลุ่มพลังสีดำที่รายล้อมตัวมัน เริ่มถูกกลืนหายไปพร้อมกับทุกคนที่เริ่มสัมผัสถึงพลังที่ท่วมท้นออกมาได้
“ชิ.. เริ่มมาออกอาการบ้าตอนนี้ได้” คิลสบถเล็กน้อยก่อนเริ่มชักมีดออกมาเตรียมตั้งรับอีกครั้ง
ไม่ทันที่คิลจะชักมีดออกมา เจ้าปีศาจก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าแบบไม่ทันตั้งตัว
“เฮ้ย!” ตาของคิลเบิกกว้าง แขนถูกยกขึ้นมากันร่างเพื่อเตรียมรับบาดแผลที่จะเกิดขึ้นตรงหน้า แต่ยังไม่ทันที่มือของเจ้าปีศาจจะขย้ำลงไปที่ตัวของเหยื่อ กลับมีแท่งน้ำแข็งพุ่งมาปัดมือของมันทิ้ง!
“ขอบใจนะ คาโล” เสียงถอนหายใจดังเฮ้อเบาๆในลำคอ
“อย่าประมาทไป” สิ้นเสียงพูด คิลก็ม้วนตัวหลบ กระโดดถอยจากกรงเล็บที่จะมาขย้ำอีกเป็นรอบที่สองแทบไม่ทัน
“ไม่มีรอยแผลเลยรึเนี่ย..” คิลแค่นยิ้มให้กับตัวเอง พร้อมสำรวจไปที่มือของมันที่โดนพลังของคาโลไปเมื่อซักครู่นี้
ยังไม่จบบทเลย = = ขี้เกียจแต่ง................................+ไม่ว่างคับ TwT
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น