ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความจริงหรือหลอกลวง?
ขอโทษค่ะ สั้นมาก... แต่งไว้นานแล้วเหมือนกัน= ='' หากมีเวลาก็อยากหยิบมาปัดฝุ่นทุกเรื่องเลยทีเดียว..
Chapter 2
ยามเช้าเช่นทุกวัน แต่ในวันนี้กลับมีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไป
เมื่อชีวิตประจำวันไม่เหมือนเดิม เมื่อมีใครบางคน... ขาดหายไป
"มีใครเห็นราบี้คุงมั่งรึเปล่า??" ริน่ารี่เอ่ยอย่างร้อนรน ในมือถือเอกสารสำคัญที่พี่ของเธอให้เธอเอาไปส่งให้ที่ห้องของบุคคลที่ถูกกล่าวถึงเมื่อครู่นี้ ลมหายใจหอบน้อยๆเนื่องจากวิ่งมาเป็นเวลานานพอสมควร
"ไม่นี่ครับ?" อเลนเอ่ยตอบในขณะที่มือข้างหนึ่งกำลังจะตักข้าวเช้าคำโตเข้าปากพอดิบพอดี
"มีอะไรเหรอครับรินารี่?" ว่าพลางวางช้อนลงไปที่เดิมโดยที่ยังไม่ได้แตะต้องสักคำ พร้อมมองท่าทางแตกตื่นของเพื่อนสาวคนนี้ ดวงตาของเธอสั่นระริกระคนตื่นตระหนก
"คือ... เมื่อเช้าชั้นจะเอาเอกสารไปให้ราบี้คุง แต่ว่าในห้องไม่มีใครอยู่เลย" คำพูดพรั่งพรูจากริมฝีปากบาง สีหน้าของเธอฉายแววกังวลอย่างเด่นชัด
จนทำให้เขารู้สึกกังวลไปด้วย แต่ก็พยายามพูดปลอบใจคนตรงหน้าไม่ให้คิดมากเกินไป
"คงจะไปอาบน้ำล่ะมั้งครับ..." เหตุผลที่เขาขุดขึ้นมาปลอบนี่มันช่างไม่เข้าท่า แต่ไม่รู้ว่าจะสรรหาเรื่องใดมาเอ่ยตอบดี เมื่อเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเช่นกัน
"ไม่ใช่อย่างนั้น.. นอกจากไม่มีใครอยู่แล้ว..." คำพูดที่เอื้อนเอ่ยถูกระงับเมื่อริมฝีปากบางนั่นเม้มแน่นก่อนจะเผยอขึ้นอีกครั้ง "ในห้องนั่นหน้าต่างถูกเปิดเอาไว้... ที่สำคัญ..."
"ที่สำคัญ???" ดวงตาสีเงินเบิกกว้างมากขึ้น พร้อมด้วยคิ้วที่กำลังขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย
"ที่สำคัญ... เราพบผ้าโพกหัวของราบี้ กับหมวกทรงสูงแปลกๆด้วยจ้ะ..."
อเลนกำลังประมวลผลสิ่งที่ได้ยิน ลักษณะที่คุ้นเคยของสิ่งที่หลงเหลืออยู่ กับสิ่งสำคัญที่ราบี้ไม่ยอมให้ห่างจากกายแม้เพียงชั่วเวลาหนึ่ง
ยิ่งกว่านั้นหมวกทรงสูงที่ติดค้างในความทรงจำนั่น...
"รินารี่ครับ... หมวกนั่น สีดำใช่รึเปล่าครับ...?" เหงื่อผุดพรายขึ้นบนใบหน้าหวาน ก่อนที่สมองจะตื้อตึงเพราะคำตอบต่อมา
"ใช่จ้ะ"
...ใช่...
...เจ้าของของสิ่งนั้น...
...ร่างสูงคล้ำคุ้นตา...
...โนอาห์...
ทิกี้ มิกส์!!!!
+++++
เปลือกตาบางเปิดขึ้นส่งผลให้เห็นดวงตาสีมรกตเขียวใส แม้จะมีเพียงข้างเดียวก็ตาม สิ่งที่เจ้าตัวเห็นเบื้องหน้าพร่ามัวไม่คุ้นตา จนทำให้ต้องยกมือที่ไร้แรงขึ้นขยี้เบาๆ ก่อนที่ภาพนั้นจะเด่นชัดยิ่งขึ้น
ห้องว่างที่เต็มไปด้วยสีขาวและดำสลับกันอย่างลงตัว ดูราวกับตารางหมากรุกที่เคยปรากฏตอนที่เล่นกับปู่ของเขา
"ที่นี่..." ราบี้พึมพำพลางดันตัวขึ้นจากเตียงนุ่ม ก่อนที่จะหันไปมองรอบกายแล้วเรียงลำดับความทรงจำใหม่
"เมื่อวาน...ชั้น..." มือเรียวกุมที่หน้าผากของตนเองก่อนหลับตานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
แอ๊ด...
พลันได้ยินเสียงประตูถูกเปิดออกเบาๆ ร่างบางดีดตัวสะดุ้งพลางตั้งรับ มือจับไปที่ตำแหน่งเดิมที่คุ้นเคยแต่ไร้ซึ่งของคู่กาย ดวงตาสีมรกตออกแววไม่ไว้วางใจผู้มาเยือน
"ไง ตื่นแล้วรึ?" ชายหนุ่มผมหยักศกเอ่ยทักอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าดูไม่เหมาะกับแว่นตาหนาที่สวมใส่อยู่เอาเสียเลย
ราบี้คลายการระวังตัวลงแต่ไม่ถึงกับปล่อยตัวตามสบายนัก ก่อนที่จะกระโดดชิดผนังห้องเมื่อคนตรงหน้าเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง สีผิวจากขาวกลายเป็นคล้ำและปรากฏแผลเป็นตรงกลางหน้าผาก แว่นที่ใส่ค่อยๆเลือนหายไปจนทำให้สามารถเห็นหน้าได้อย่างชัดเจน
"แก..." ร่างกายสั่นเทิ้ม รู้สึกเจ็บแปลบที่ตาขวา
...หรือนี่เป็นลางสังหรณ์...
ชายร่างคล้ำยิ่มกริ่มก่อนเสยผมขึ้นในท่าทางทะมัดทะแมง
"ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวโนอาห์ ว่าที่บุ๊คแมน... อ๊ะ ไม่ใช่สิ" ชายร่างสูงหยุดคิดครู่หนึ่งก่อนเอ่ยต่อ
"ผู้ทรยศหักหลังต่อหน้าที่ตัวเอง พูดแบบนี้จะเหมาะกว่าไหม?"
Chapter 2
ยามเช้าเช่นทุกวัน แต่ในวันนี้กลับมีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไป
เมื่อชีวิตประจำวันไม่เหมือนเดิม เมื่อมีใครบางคน... ขาดหายไป
"มีใครเห็นราบี้คุงมั่งรึเปล่า??" ริน่ารี่เอ่ยอย่างร้อนรน ในมือถือเอกสารสำคัญที่พี่ของเธอให้เธอเอาไปส่งให้ที่ห้องของบุคคลที่ถูกกล่าวถึงเมื่อครู่นี้ ลมหายใจหอบน้อยๆเนื่องจากวิ่งมาเป็นเวลานานพอสมควร
"ไม่นี่ครับ?" อเลนเอ่ยตอบในขณะที่มือข้างหนึ่งกำลังจะตักข้าวเช้าคำโตเข้าปากพอดิบพอดี
"มีอะไรเหรอครับรินารี่?" ว่าพลางวางช้อนลงไปที่เดิมโดยที่ยังไม่ได้แตะต้องสักคำ พร้อมมองท่าทางแตกตื่นของเพื่อนสาวคนนี้ ดวงตาของเธอสั่นระริกระคนตื่นตระหนก
"คือ... เมื่อเช้าชั้นจะเอาเอกสารไปให้ราบี้คุง แต่ว่าในห้องไม่มีใครอยู่เลย" คำพูดพรั่งพรูจากริมฝีปากบาง สีหน้าของเธอฉายแววกังวลอย่างเด่นชัด
จนทำให้เขารู้สึกกังวลไปด้วย แต่ก็พยายามพูดปลอบใจคนตรงหน้าไม่ให้คิดมากเกินไป
"คงจะไปอาบน้ำล่ะมั้งครับ..." เหตุผลที่เขาขุดขึ้นมาปลอบนี่มันช่างไม่เข้าท่า แต่ไม่รู้ว่าจะสรรหาเรื่องใดมาเอ่ยตอบดี เมื่อเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเช่นกัน
"ไม่ใช่อย่างนั้น.. นอกจากไม่มีใครอยู่แล้ว..." คำพูดที่เอื้อนเอ่ยถูกระงับเมื่อริมฝีปากบางนั่นเม้มแน่นก่อนจะเผยอขึ้นอีกครั้ง "ในห้องนั่นหน้าต่างถูกเปิดเอาไว้... ที่สำคัญ..."
"ที่สำคัญ???" ดวงตาสีเงินเบิกกว้างมากขึ้น พร้อมด้วยคิ้วที่กำลังขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย
"ที่สำคัญ... เราพบผ้าโพกหัวของราบี้ กับหมวกทรงสูงแปลกๆด้วยจ้ะ..."
อเลนกำลังประมวลผลสิ่งที่ได้ยิน ลักษณะที่คุ้นเคยของสิ่งที่หลงเหลืออยู่ กับสิ่งสำคัญที่ราบี้ไม่ยอมให้ห่างจากกายแม้เพียงชั่วเวลาหนึ่ง
ยิ่งกว่านั้นหมวกทรงสูงที่ติดค้างในความทรงจำนั่น...
"รินารี่ครับ... หมวกนั่น สีดำใช่รึเปล่าครับ...?" เหงื่อผุดพรายขึ้นบนใบหน้าหวาน ก่อนที่สมองจะตื้อตึงเพราะคำตอบต่อมา
"ใช่จ้ะ"
...ใช่...
...เจ้าของของสิ่งนั้น...
...ร่างสูงคล้ำคุ้นตา...
...โนอาห์...
ทิกี้ มิกส์!!!!
+++++
เปลือกตาบางเปิดขึ้นส่งผลให้เห็นดวงตาสีมรกตเขียวใส แม้จะมีเพียงข้างเดียวก็ตาม สิ่งที่เจ้าตัวเห็นเบื้องหน้าพร่ามัวไม่คุ้นตา จนทำให้ต้องยกมือที่ไร้แรงขึ้นขยี้เบาๆ ก่อนที่ภาพนั้นจะเด่นชัดยิ่งขึ้น
ห้องว่างที่เต็มไปด้วยสีขาวและดำสลับกันอย่างลงตัว ดูราวกับตารางหมากรุกที่เคยปรากฏตอนที่เล่นกับปู่ของเขา
"ที่นี่..." ราบี้พึมพำพลางดันตัวขึ้นจากเตียงนุ่ม ก่อนที่จะหันไปมองรอบกายแล้วเรียงลำดับความทรงจำใหม่
"เมื่อวาน...ชั้น..." มือเรียวกุมที่หน้าผากของตนเองก่อนหลับตานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
แอ๊ด...
พลันได้ยินเสียงประตูถูกเปิดออกเบาๆ ร่างบางดีดตัวสะดุ้งพลางตั้งรับ มือจับไปที่ตำแหน่งเดิมที่คุ้นเคยแต่ไร้ซึ่งของคู่กาย ดวงตาสีมรกตออกแววไม่ไว้วางใจผู้มาเยือน
"ไง ตื่นแล้วรึ?" ชายหนุ่มผมหยักศกเอ่ยทักอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าดูไม่เหมาะกับแว่นตาหนาที่สวมใส่อยู่เอาเสียเลย
ราบี้คลายการระวังตัวลงแต่ไม่ถึงกับปล่อยตัวตามสบายนัก ก่อนที่จะกระโดดชิดผนังห้องเมื่อคนตรงหน้าเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง สีผิวจากขาวกลายเป็นคล้ำและปรากฏแผลเป็นตรงกลางหน้าผาก แว่นที่ใส่ค่อยๆเลือนหายไปจนทำให้สามารถเห็นหน้าได้อย่างชัดเจน
"แก..." ร่างกายสั่นเทิ้ม รู้สึกเจ็บแปลบที่ตาขวา
...หรือนี่เป็นลางสังหรณ์...
ชายร่างคล้ำยิ่มกริ่มก่อนเสยผมขึ้นในท่าทางทะมัดทะแมง
"ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวโนอาห์ ว่าที่บุ๊คแมน... อ๊ะ ไม่ใช่สิ" ชายร่างสูงหยุดคิดครู่หนึ่งก่อนเอ่ยต่อ
"ผู้ทรยศหักหลังต่อหน้าที่ตัวเอง พูดแบบนี้จะเหมาะกว่าไหม?"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น