คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part III&IV
Part III
...เพื่อน...
คำๆนี้ไม่เคยมีปรากฎในพจนานุกรมของ คันดะ ยู
ยิ่งคำว่าเพื่อนสนิทด้วยแล้ว... ยิ่งไม่มีทาง
แต่ทว่า ตั้งแต่ที่เจ้านั่นปรากฎตัวขึ้นมา เข้ามายุ่มย่ามกับเขา ชีวิตที่เต็มไปด้วยความราบเรียบกลับกลายเป็นมีสีสรรอย่างน่าประหลาด
จากความเงียบขรึมไร้อารมณ์ กลับกลายเป็นการต่อปากต่อคำ แม้จะไม่พูดกันดีๆเท่าไหร่นัก แต่ก็นับว่าเป็นความเปลี่ยนแปลงที่ไม่น่าเชื่อ ใช่... ไม่น่าเชื่อว่าตัวเขาจะรู้สึกสนใจใครได้มากถึงขนาดนี้
"บ้าเอ๊ย..." คันดะสบถดังพรืด พยายามลืมสิ่งที่มารบกวนจิตใจของเขาออกไปให้หมด
'ยังไงก็ไม่ต้องการสนิทสนมกับใคร หากไม่บรรลุเป้าหมาย' คิดอย่างนั้น แต่ในหัวกลับนึกถึงภาพใครบางคนที่กำลังยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
'เมื่อไหร่เจ้านั่นจะเลิกยุ่งซะที... ถ้ามายุ่งกับฉันล้ำเส้นที่ขีดเอาไว้' หากเป็นเช่นนั้น จะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่
.
.
.
"ยู~" ราบี้เอ่ยทักด้วยสีหน้ายิ้มไม่เปลี่ยนแปลงเมื่อเห็นคนที่เขาต้องการคุยด้วยเดินเข้ามาที่โรงอาหาร เด็กน้อยถือถาดอาหารอย่างระมัดระวังก่อนเข้ามาใกล้จนสามารถเดินข้างๆกันได้
นับว่าแปลกประหลาดนัก ที่จะมีใครซักคนอยู่ข้างๆเด็กหนุ่มปากร้ายสีหน้าเรียบสนิทคนนั้น
"...."
"อย่าเงียบสิ" เด็กน้อยยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนรู้สึกได้ว่า คนตรงหน้ากำลังหลบสายตาของเขาอยู่ "นี่ยู...?" ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ร่างของเขาก็ถูกผลักกระเด็นลงไปกองกับพื้น อาหารบนถาดกระจัดกระจายเกลื่อน
เสียงเอะอะโวยวายดังเซ็งแซ่ขึ้น
"อย่ามายุ่งกับฉัน" เอ่ยพลางสะบัดหน้าแล้วเดินหลีกไปอย่างรวดเร็ว ผู้คนในโรงอาหารต่างไม่ตื่นตระหนกกับนิสัยแบบนี้ของคันดะ เพราะว่าแบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่กับอีกคนหนึ่งที่กำลังมองด้วยสายตาสงสัยอย่างแน่นอน
ดวงตาสีเขียวมรกตมองร่างที่กำลังห่างออกไปมากขึ้นทุกที
'ทำไม...เมื่อกี้ถึงทำสีหน้าลำบากใจแบบนั้นล่ะยู?'
Part IV
เด็กหนุ่มปัดฝุ่นที่ติดกายออกเบาๆ ดวงตาสีเขียวมรกตเหม่อลอยพลางมองจ้องไปยังสถานที่เบื้องหน้าที่เคยมีร่างของเด็กหนุ่มผมดำยาวยืนอยู่
เขาแปลกใจ...
ใช่... แปลกที่ยูอารมณ์ฉุนเฉียวแบบนั้น
แปลกที่ยูทำสีหน้าลำบากใจเช่นนั้น...
ที่ทำอย่างงั้นคงมีเหตุผลใช่ไหม?
ที่จริงแล้วนายไม่ได้เกลียดฉันใช่มั้ย?
ฉันจะไปหาคำตอบจากปากของนายเอง!
ราบี้รีบวิ่งตามร่างบางไปทันที มีลางสังหรณ์ว่ายูจะต้องกลับไปที่ห้องของตัวเองอย่างแน่นอน เท้าเล็กๆมาหยุดอยู่ที่เป้าหมาย ราบี้กลั้นใจ 2-3 ทีก่อนเอื้อมมือไปเคาะประตู
ก๊อกๆ
...เงียบ...
ก๊อกๆๆๆ
...ยังคงไม่มีเสียงตอบกลับจากคนข้างใน
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!
ราบี้เคาะรัวเร็ว จนในที่สุดประตูก็ถูกแง้มออกอย่างช้าๆ พร้อมใบหน้าหวานบึ้งตึงไร้อารมณ์
"มีธุระอะไร" คันดะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา ร่างบางมองคนตรงหน้าแบบผิวเผิน ดวงตาสีรัตติกาลไม่ยอมประสานโดยตรง เหมือนหลบเลี่ยงคล้ายคนทำความผิด
ราบี้คว้าข้อมือบางแน่น จนทำให้คนที่ถูกดึงมืออยู่ทำสีหน้าไม่พอใจ
"ทำไมต้องหลบตา" เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงเข้มอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
"ทำไมต้องหนี" ราบี้ยังคงกำข้อมือเล็กๆนั่นแน่น และเพิ่มแรงให้มากขึ้น
"แล้วทำไม... ถึงทำสีหน้าแบบนั้นล่ะ..." ดวงตาสีเขียวมรกตฉายแววเศร้า เจ็บที่คนตรงหน้าไม่เคยปรึกษา เจ็บที่คนๆนี้ไม่ยอมพูดอะไรเลย
ราบี้ดึงร่างเล็กๆเข้ามากอดแน่น การกระทำเช่นนี้ทำให้คันดะรู้สึกปวดใจเหลือเกิน
"ยู..." ไออุ่นที่ได้รับ สัมผัสที่มีทำให้ร่างบางรู้สึกแปลกๆ เหมือนไม่มีใครมาทำแบบนี้กับเขานานมากแล้ว
"ฉัน... ชอบนายมากนะ" เอ่ยพลางกระชับแขนแน่นขึ้น จนทำให้คนที่ถูดกอดรู้สึกอึดอัด... อึดอัดทั้งกาย ทั้งใจ...
"......." ร่างบางยังคงนิ่งเงียบ ไม่เอ่ยตอบ... ไม่ใช่ เพียงแต่เค้าไม่รู้ว่าจะพูดว่ายังไงดีต่างหาก
"หากทำได้ ฉันไม่ต้องการสนใจนายเลย" นิ่งอยู่นานในที่สุดก็สามารถเอ่ยคำพูดออกมาได้ แม้จะรู้สึกลำบากก็ตามที
"ถ้าทำได้ ฉันก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้" ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากอยู่กับนายให้ยาวนานกว่านี้... อยากสนิทกับนายให้มากกว่านี้...
ยิ่งคิดจิตใจยิ่งสับสน เขากำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่กันแน่นะ
ราบี้คลายอ้อมกอดพลางเอามือทั้งสองข้างไปจับที่ใบหน้าหวาน
"ฉันไม่กลัวว่าจะลำบากแค่ไหน... ให้รู้แค่ว่าฉันชอบยู... แค่นั้นจะได้มั้ย...?" เอ่ยพลางยิ้มอย่างไร้เดียงสา
คันดะยิ้มน้อยๆ... แม้จะเป็นเพียงแค่รอยยิ้มบางๆที่ผุดขึ้นมา แต่เด็กน้อยก็สังเกตุเห็น
ไม่ใช่ภาพลวงตา... เขาเห็นยูยิ้ม แม้จะเพียงนิดเดียวเท่านั้น แต่แค่นี้ก็ทำให้เขาดีใจได้แล้ว
ฉันชอบยูมากนะ...
ชอบมาก...
นายจะชอบฉันตอบบ้างหรือเปล่า...ยู?
***
อ่า.... มาต่อแล้วค่ะ อภัยให้ด้วยที่ดองนานมากถึงมากที่สุด
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้แต่งฟิคด้วย สกิลหด ขออัพตัวเองก่อนนะคะ = =!!''
จริงๆไม่รู้ว่าจะอ่านฟิคไหน... เพราะดองไปหมด TT_TT ขอโทษน้องที่มาทวงวันนี้ด้วยน่อ
จะพยายามแต่งต่อจ้า
ความคิดเห็น