[FMA fanfiction] Reflection

ลำดับตอนที่ #1 : Part 1 - เงา

ทุกครั้งที่จ้องมองกระจก ไม่ว่าจะมองอีกสักกี่ครั้งก็ยังรู้สึกสับสน...


จะเป็นเช่นนี้ไปอีกนานเพียงใดกันนะ..?

ดวงตาสีน้ำตาลมองภาพที่สะท้อนจากร่างของตนผ่านกระจกเงาบานน้อยที่ตั้งติดอยู่บนกำแพงสีอ่อน

สายตาอันแข็งกร้าวดูไม่เหมาะกับเจ้าของร่างเล็กที่กำลังยืนอยู่เอาเสียเลย

"...ไม่ใช่... ใบหน้าแบบนี้.. ลักษณะแบบนี้.."

ทั้งๆที่เป็นร่างกายของตัวเอง.. ทำไมรู้สึกเหมือนกำลังมองใครอีกคนที่ไม่ใช่ตัวเองอยู่


....คนที่พี่รักจนหมดใจคนนั้น....


ทั้งผมที่พี่ตัดให้จนสั้น จากที่เคยไว้ยาวจนถึงกลางหลัง....

ทั้งเสื้อผ้าที่พี่จัดไว้ให้ เสื้อของคนๆนั้น....

กระทั่งเสียงพี่ที่เรียกชื่อของผม.. แต่เหมือนไม่ได้เรียกผมจริงๆ...

ถึงแม้จะเรียกว่าอัล แต่เหมือนได้ยินเสียงต่อท้ายที่ไม่คุ้นเคย


พี่กำลังเรียกผมจริงๆน่ะเหรอ? ไม่ใช่คนที่พี่มองผ่านตัวผมคนนั้น..


เพล้ง!

กระจกบานน้อยแตกกระจายจากแรงชกของคนที่ยืนสะท้อนเงาอยู่เบื้องหน้า

เลือดไหลเป็นทางจากมือลงสู่ข้อศอก หยดลงพื้นให้เปื้อนเป็นดวง

"ทำไมกัน!" อัลกัดฟันกรอด นึกเจ็บใจตัวเอง



"ทำไมถึงเป็นผมไม่ได้..."

เข่าที่ยืนหยัดอยู่อย่างแข็งแรงกลับทรุดอ่อนลงอย่างง่ายดาย พลางหยิบเศษกระจกชิ้นที่กระจายอยู่บนพื้นขึ้นมาส่อง



"คนๆนี้.. คือคนที่พี่ต้องการใช่ไหม.."


ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ

ยิ่งมองตนเองยิ่งสับสน

ยิ่งรักพี่มากเพียงใด ยิ่งทำใจยอมรับสิ่งนั้นไม่ได้

บาป.. มันเป็นบาป.. ใช่มั้ยฮะ..?



เสียงกระจกที่แตกเรียกให้คนที่อยู่ข้างนอกต้องรีบวิ่งเข้ามาหาอย่างเหนื่อยหอบ

ทันที ที่เอ็ดเวิร์ดย่างเท้าเข้ามาในห้อง เหมือนมีอะไรบางอย่างพาให้ร่างที่ยืนอยู่ต้องเบือนสายตาไปมองที่มือคนตรง หน้า พลางเห็นน้ำสีแดงสดหยดลงบนพื้นสีน้ำตาลอ่อน

..เลือด..

" อัล!!" ทันทีที่สิ้นเสียงร้อง ร่างบางก็รีบพาตัวเองเข้าไปหาคนตรงหน้า หากแต่ว่าสีหน้าคนที่บาดเจ็บอยู่นั้นกลับเรียบเฉย ไม่มีการแสดงอาการอะไรเลยแม้แต่น้อย

"ไปโดนอะไรมา กระจกแตกแล้วบาดมืออย่างงั้นหรือ? เป็นอะไรมากรึเปล่า?" เอ็ดเวิร์ดพูดโดยที่ไม่มีโอกาสให้อีกฝ่ายได้ตอบ พลางหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมาเช็ดเลือดที่กำลังไหลอยู่อย่างไม่มีทีท่า ว่าจะหยุดได้อย่างง่ายดาย


ไม่มีโอกาสให้อีกฝ่ายได้ตอบ... หรืออีกฝ่ายที่ว่านั้นไม่อยากตอบอะไรกันแน่...


"นายเองก็ชอบเป็นอย่างนี้นะ พอบาดเจ็บก็ไม่ค่อยดูแลรักษาตัวเอง.."

"นั่นหมายถึงผมหรือฮะ?"

ในที่สุดคนที่ปิดปากเงียบก็ยอมเอ่ยปากพูดเสียที แต่ทว่าสิ่งที่พูดนั้นกลับทำให้เอ็ดเวิร์ดต้องชะงักมือที่กำลังเช็ดเลือดอยู่

"ชะ..ใช่สิ ถามอะไรแปลกๆ"

ไม่ใช่หรอก.. ผมรู้ ผมรู้ว่าคนที่พี่พูดถึง คนที่เคยอยู่เบื้องหน้าพี่ คนที่พี่เป็นห่วงน่ะ..

"คนที่พี่เป็นห่วงจริงๆ... ใช่ผมแน่หรือฮะ?"

ดวงตาสีน้ำตาลจ้องประสานสายตา ยิ่งพาให้ร่างบางเบื้องหน้าเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดมากขึ้นทุกที จนต้องเบือนหน้าตนเองหลุบตาต่ำลง

"นะ..แน่สิ พูดอะไรของนายกันน่ะอัล วันนี้นายทำตัวแปลกๆนะ..?"


ถ้าเป็นเช่นนั้น ทำไมพี่ถึงต้องเบือนหน้าหนีด้วยล่ะฮะ..

ทำไมพี่ถึงไม่สบตากับผมตรงๆ..

ทำไมกัน!!!!

แรงโทสะที่อยู่เหนือเหตุผลพาให้ร่างเล็กที่ตอนนี้คุมสติตัวเองไม่อยู่ เพียรใช้กำลังทั้งหมดเข้าผลักคนตรงหน้าอย่างสุดแรง

โดยที่เอ็ดเวิร์ดยังไม่ทันตั้งตัว ร่างของเขาก็ล้มไปพร้อมกับน้ำหนักที่ทาบทับลงมา

โครม!!!

"โอ้ย.." เสียงครางของคนข้างล่างที่บ่งบอกถึงความเจ็บที่แล่นขึ้นมาบนหัว

"ทำอะไรของนายน่ะอัล!" ว่าพลางเอามือลูบไปที่ท้ายทอยตัวเองเบาๆ


"...ผม..น่ะ..."

เสียงที่พูดเบาราวกระซิบ ทำให้ร่างข้างใต้ได้ยินไม่ถนัดนัก

"..อัล?"

"การที่ผมจะรักพี่น่ะ... ความรู้สึกนี้มันเป็นบาปอย่างงั้นหรือฮะ..."



**


ดวง ตาสีน้ำตาลทองที่เคยอ่อนโยนอยู่เสมอกลับแข็งกร้าว ภายในสะท้อนถึงความหม่นหมองที่ซ่อนเก็บไว้ มือเล็กยังคงกดทับบนร่างกายของผู้ที่อยู่เบื้องใต้ ด้วยน้ำหนักตัวที่ไม่ได้เบานักทำให้เอ็ดเวิร์ดเริ่มหายใจติดขัดมากขึ้นทุกที

" อึก..! อะ..อัล ลุกออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!" เสียงเรียกเตือนไม่ได้ทำให้อัลสะดุ้งแม้แต่น้อย รังแต่จะยิ่งกดทับมากขึ้นไปอีก จนเมื่อคนที่หายใจลำบากเริ่มมีสีหน้าไม่สู้ดี คนที่อยู่ข้างบนจึงค่อยๆคลายแรงกดออก

หยาดน้ำใสหลั่งรินเพียงเล็กน้อย หยดลงบนใบหน้างามที่กำลังตกตะลึงกับภาพตรงหน้า

" การที่ผมรักพี่.. มันเป็นเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้นสินะฮะ.." เลือดที่ไหลออกจากฝ่ามือเปื้อนบนเสื้อเชิ้ตสีขาวจนเป็นรอยด่างอย่างเห็นได้ ชัด

"เพราะงั้น... พี่ถึงไม่เคยมองตัวตนของผมที่เป็นของผมจริงๆ.. พี่มองตัวผมสะท้อนถึงคนๆนั้นตลอดเวลา" อัลพูดเม้มปากจนเลือดซึม พยายามห้ามน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาไม่พอเสียที

"อัล.." เอ็ดรู้สึกอึดอัดจนพูดไม่ออก รู้... รู้ตัวว่ามองอัลแล้วคิดถึงใครคนนั้นอยู่ตลอดเวลา รู้ว่าอัลต้องรู้สึกอะไรบางอย่าง รู้ว่าน้องชายในสายเลือดคนนี้ต้องเสียใจ แต่ว่า..

เขาไม่สามารถลืม

ไม่อาจลืม

ใบหน้าสุดท้ายที่เห็น... พร้อมกับรอยยิ้ม

ทุกการกระทำ คำพูด แม้แต่น้ำเสียงของนายที่ยังแจ่มชัดอยู่ในความทรงจำ เพียงแต่ไม่อาจจับต้องหรือฟังได้อีก


ฉัน... คิดถึงนาย อัลฟอนส์...

" พี่ขอโทษ... อัล" เอ็ดขยับแขนเพื่อปิดใบหน้าของตนเอง เขาคงแย่มากที่ทำให้อัลรู้สึกไม่ดีถึงเพียงนี้ ยิ่งกับความรู้สึกของคนที่อยู่ตรงหน้าในขณะนี้ รับรู้แต่ไม่อาจตอบสนอง

"ขอโทษที่พี่รักนายไม่ได้"

เพียงสิ้นคำ อัลกลับยิ้ม เจ้าตัวลุกออกจากร่างของเอ็ดเวิร์ด หยาดน้ำใสยังคงหยดลงบนพื้น

"ผมรู้ฮะ... รู้มาตั้งนานแล้ว" ตั้งแต่ที่พี่กลับมาพบผม แล้วก็ย้อนกลับไปที่นั่นอีกครั้ง... ที่ๆมีเขาอยู่

" แต่แค่ผมอยากจะบอกความรู้สึกนี้กับพี่ พี่คงไม่ว่าอะไรผมใช่มั้ยฮะ" เจ้าตัวยังคงพูดแล้วเดินห่างออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเสียงที่เคยได้ยินชัดกลับเป็นเพียงเสียงแว่วราวกระซิบ

"หาก ความรู้สึกนี้ทำให้เลือดสายสัมพันธ์ที่ไหลเวียนอยู่ในร่างผมมันบาปนัก ผมก็จะคืนตัวผมลงสู่พื้นดิน เพราะฉะนั้น... พี่ฮะ" มือเล็กที่อาบเลือดค่อยเปิดกระตูอย่างเบามือ พร้อมกับหันหน้ามาพูดอีกครั้ง


.
.
.
.
.
.
.

"ลาก่อนนะฮะ.. พี่"




เหมือนเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน




To be continue