คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ทางเลือกแห่งความเจ็บปวด
เรื่องใหม่ที่ไม่ค่อยใหม่เพราะว่าไม่ได้อัพที่นี่ค่ะ
ช่วงบ้ากี้บี้ทำให้บี้อุเคะมาแรง= =
ชื่อเรื่องคล้ายๆกัน อยากแสดงความเจ็บปวดของแต่ละคู่ค่ะ 555 +(ซาดิสม์)
A path of painful -Bookman-
หากไร้ซึ่งหนทางสว่าง... เจ้าจะอยู่ ณ แห่งหนใด...
ความเจ็บปวดที่ตาข้างขวาแผ่ซ่าน มือหยาบแตะเบาๆที่ผ้าปิดตาสีดำสนิท ดวงตาสีมรกตเหม่อลอยไปไกล
หากไร้ซึ่งคนสำคัญ... เจ้าจะสามารถยืนหยัดอยู่ได้หรือไม่...
เพียงหลับตาก็นึกถึงร่างบางยามร่ายรำต่อสู้ ผมสีดำพลิ้วไหวตามตามเคลื่อนไหวของร่างกาย เย็นชา... แต่ก็งดงาม
หากไร้ซึ่งหัวใจ... เจ้าจะยัง... คงอยู่ในโลกนี้หรือเปล่า...
ความคิดที่พรั่งพรู แล่นขึ้นในหัวสมอง เสียงกระซิบเบาๆราวกับใครสักคนมาเตือนให้รำลึกข้างๆหู
เพราะว่าบุ๊คแมน... ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งใด
ไม่ยุ่งเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ไหน
ไม่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้น จะเป็นเช่นไร...
ไม่ว่า... ชีวิตเล็กๆนี้ จะดับสูญกลายเป็นฝุ่นผงหรือไม่ก็ตามที...
"สวัสดี" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยจากผู้ที่ถูกเรียกได้ว่าเป็นศัตรูอันดับหนึ่งของคนสำคัญสำหรับเขาปรากฎตัวขึ้น
...โนอาห์...
"นาย..."
...ลอร์ดทิกี้ มิกส์...
ร่าง สูงคล้ำยืนเฉิดฉายท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องผ่านหน้าต่างที่บัดนี้ถูก เปิดออกกว้าง ชายหนุ่มพร้อมหมวกทรงสูงใบเดิมที่คุ้นตาเดินก้าวเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ
เจ้า ของห้องมือจับมั่นไว้ที่ศาสตราวุธคู่กาย หากแต่ยังมิอาจดึงออกมาได้ ในเมื่อร่างกายและมือที่เป็นอิสระถูกเกาะกุมด้วยผีเสื้อแสนสวยนับสิบตัว มันกางปีกบินเฉกเช่นเหล่าผู้คนที่กำลังเต้นรำ
"ไม่ต้องระแวง วันนี้ฉันมาดี" ชายร่างคล้ำยิ้มกริ่ม ก่อนเรียกผีเสื้อที่รายล้อมรอบกายให้กลับไป ณ สถานที่เดิมที่มันเคยอยู่ ไม่นานก็บินกลับเข้ามือแกร่งที่ถูกยื่นออกมารองรับของๆตนกลับคืน
ร่างบางเกร็งตัว ระมัดระวังตัวเองอย่างเต็มที่ ก่อนที่จะได้ยินเรื่องที่ทำให้ดวงตาสีมรกตเบิกกว้าง
"นายอยากจะเลิกเป็นเอ็กโซซิสก์มั้ยล่ะ" ทิกี้ยิ้มก่อนที่จะถอดหมวกใบเดิมออก แล้วก้าวเท้าเข้าไปใกล้มากขึ้น
"นายพูดบ้าอะไร... ไอ้โนอาห์!!" ราบี้ตะคอกกลับ คำพูดพรั่งพรูออกจากปากตามอารมณ์ที่ขุ่นเคือง
"คันดะ...ยู ใช่มั้ย เอ็กโซซิสก์ผมสีดำยาว" คนถือวิสาสะก้าวเท้าต่อไปจนกระทั่งถึงตัวคู่สนทนา
เพียงแค่ได้ยินชื่อ 'คนๆนั้น' ร่างกายกลับหยุดนิ่ง
'ยู...'
"นายช่วยอะไรเค้าไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ..." ทิกี้ยังเอ่ยซ้ำ คำพูดที่กรีดลึกลงไปในจิตใจ ยิ่งตอกย้ำให้อยู่ในความเป็นจริงมากยิ่งขึ้น
'ไม่...'
"ก็เพียงแค่นายเป็นผู้ที่ทำหน้าที่จารึกประวัติศาสตร์เท่านั้น" ยิ่งฟังยิ่งทิ่มแทง
'ไม่นะ...'
"นายเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้" คำพูดกรีดซ้ำที่รอยแผลเดิม หัวใจที่ดำมืดเจ็บขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ
"แม้ว่าคนสำคัญของนายจะตายต่อหน้านายก็ตาม"
"ไม่!!!!!!" ร่างบางตะโกนก้อง กายยังรู้สึกสั่นไหว คล้ายโดนเข็มเล็กๆนับพันทิ่มแทงที่หัวใจ
ทิกี้ยื่น มือออกมา เผยให้เห็นถุงมือสีขาวสะอาดที่ไร้รอยแปดเปื้อน หากแต่ในความเป็นจริงคนตรงหน้าไม่ได้บริสุทธิ์เช่นนั้น ราบี้เงยหน้าขึ้นมองผู้เยี่ยมเยียนยามรัตติกาลด้วยดวงตาหวาดหวั่น
" มาสิ พวกเราจะช่วยเธอเอง ไม่มีอะไรที่โนอาห์ทำไม่ได้... แม้แต่การทำให้หลุดพ้นจาก'ผู้จารึก'" มือที่สั่นไหววางลงบนฝ่ามือคล้ำเบาๆ ก่อนที่ชายร่างสูงจะกรีดยิ้มขึ้น
"แล้วนายจะสมปรารถนา... อย่างที่ต้องการ"
พลันร่างทั้งสองก็หายวับไปในความมืดพร้อมกับฝูงผีเสื้อสีดำที่พุ่งออกมารายล้อม
...เหลือเพียงแค่ ผ้าโพกหัวของสำคัญของคนที่เคยอยู่ ณ ห้องนี้ทิ้งไว้เท่านั้น...
To be continued
ความคิดเห็น