คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part I &II
Part I
"ยู~" เสียงใสๆของเด็กน้อยคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง โดยที่ยังไม่ทันได้รู้ตัวก็พบว่าตัวของเขาโดนอะไรบางอย่างกระโดดทับซะแล้ว!
ดวงตาสีดำขลับจ้องมองผู้มาเยือนด้วยอารมณ์บ่จอยอย่างบอกไม่ถูก "แก... เมื่อไหร่จะลุกไปซะที!!" เสียงใสแต่ดุดันตวาดผู้มาเยือนอย่างไม่เกรงกลัว
"แหะๆ โทษที" มือน้อยคลำหัวสีส้มป้อยๆก่อนลุกออกจากตัวคนที่ตนเองกระโดดทับอย่างลืมตัว
"ไม่ได้เจอยูตั้งนานแหน่ะ เพราะปู่บุ๊คแมนแท้ๆ ไม่งั้นชั้นก็ได้อยู่ที่ศาสนจักรได้นานกว่านี้" ปากน้อยๆนั่นพูดไม่หยุด จนคันดะเริ่มคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความรำคาญ
ร่างบางแต่สมส่วนปัดฝุ่นออกจากชุดเชิ๊ตสีขาวสะอาด ก่อนจะเดินไปยังฝั่งตรงข้าม
"ยู~"
คันดะหันหน้ากลับมาอีกครั้งพร้อมเอ่ยกำชับเสียงเข้ม "หยุดเรียกว่า 'ยู' ซะที!" แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้ายิ้มออกจะติดกวนตีนอีกนิดหน่อยด้วยซ้ำ ก่อนเอ่ยต่ออย่างไม่กลัวเกรง
"ยู~ ยู~" พร้อมแย้มรอยยิ้มให้กว้างกว่าเดิมอีก มือน้อยๆโบกหยอยๆเป็นจังหวะ
คันดะถอนหายใจก่อนจะรีบเดินไปอย่างไม่สนใจ
....เจ้าบ้า....
Part II
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ? ที่เจ้านั่นมาตามติดเขาขนาดนี้ ทั้งๆที่เขาไม่ต้องการให้ใครมาสนิทด้วย หรือทำตัวสนิทสนมกับใครแท้ๆ...
ทุกครั้งที่มีคนเข้ามาหา อยู่ได้เพียงไม่นานก็ต้องหนีหายไปทุกครั้ง แต่กับเจ้านั่น ไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ตามก็ไม่ยอมถอยห่างออกไปเลย มีแต่จะทำตัวสนิทสนมยิ่งกว่าเก่าเสียอีก
ร่างบางถอนหายใจน้อยๆใต้ต้นไม้ใหญ่ ลมเย็นๆพัดเอื่อยทำให้เจ้าตัวนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยจนไม่สังเกตุว่ามีคนนั่งมองการกระทำนั้นอยู่ข้างหลังตรงพุ่มไม้หนา ในไม่ช้าคันดะก็หลับไปด้วยท่าทางกอดเข่าก้มหน้าลงกับหัวเข่าของตัวเอง
ราบี้เห็นดังนั้นจึงคิดจะเข้าไปหา (ไม่สิ แอบเข้าไปดูหน้าตาตอนหลับต่างหาก! ก็เขาไม่เคยเห็นเลยนี่นา) แต่กลับได้ยินเสียงทักจากทางด้านหลัง
เด็กน้อยสะดุ้งตกใจเมื่อมีคนมาจับบ่าเขาโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะหันกลับไปมองว่าเป็นใครกันแน่
"นายมาทำอะไรแถวนี้น่ะ" ดีชาเอ่ยทักเสียงเรียบ
"โห่... ดีชาน่ะเอง ตกใจหมดเลย" ราบี้เอามือกุมหน้าอกพร้อมถอนหายใจเอื่อยๆเป็นเชิงว่าโล่งอก
"แล้วทำไมต้องตกใจด้วยล่ะ นายทำอะไรผิดแล้วไม่ยอมสารภาพหรือไง?" ดีชาเอ่ยพลางเอามือขยับหมวกพอเป็นพิธี ก่อนจะจัดท่าทางนั่งลงยองๆแบบคนตรงหน้า
"เปล่าหรอก ไม่มีอะไร ก็นายเล่นมาด้านหลังนี่นา? ตอนแรกฉันนึกว่าฉันอยู่คนเดียวซะอีก" ราบี้พูดจ้อยๆก่อนที่ดีชาจะมองแล้วส่ายหน้าเล็กน้อย "อ๋อ เหรอ แล้วนั่นคันดะนี่?" ดีชาชี้นิ้วไปทางด้านต้นไม้ใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้า
ร่างเล็กในอาภรณ์สีขาวสะอาดตากำลังหลับอยู่ใต้ต้นไม้นั่น ผมยาวสีดำเป็นเงาปลิวไสวตามแรงลมที่พัด
"อย่าบอกนะว่านายตามคันดะมาน่ะ" ดีชาพูดจี้ถูกจุดจนทำให้ราบี้แอบสะดุ้งไปเล็กน้อย "นาย... " เด็กน้อยสวมหมวกเอ่ยพลางเอามือทั้งสองข้างวางบนไหล่ของคนตรงหน้า
"จะตามฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่ใกล้มากไประวังจะดับซะก่อนแล้วกัน ฉันไปล่ะ" เอ่ยพลางจากไป ทิ้งให้ราบี้เกาหัวแกรกๆอยู่ตามลำพัง
...ก็ช่วยไม่ได้นี่นา... คนมันชอบไปแล้วนี่
เมื่อหมดตัวกวน (?) ราบี้จึงค่อยๆย่องเข้าไปให้ถึงที่ที่ร่างบางหลับอยู่ ใบหน้าแม้ยามหลับก็ยังน่าค้นหาและดึงดูดใจของเขามากนัก จนอดไม่ได้ที่ก้มตัวลงไปรับความหอมหวานจากริมฝีปากบางนั่น
แต่ก่อนที่ปากจะไปประกบ คนตรงหน้าที่หลับอยู่กลับพึมพำในลำคอเบาๆ ทำให้ราบี้สะดุ้ง ก่อนตัดสินใจล้มเลิกการกระทำนั่นไป
'ไม่ได้สิ... ต้องไม่ใช่ตอนนี้! เกิดยูตื่นขึ้นมามีหวังเขาซวย 108 แน่ๆเลย' แต่คิดแล้วก็ยังแอบเสียดาย ราบี้จ้องหน้ายามหลับของคนตรงหน้านานแสนนานจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปมาก คันดะตื่นขึ้นมาแต่เบื้องหน้ากลับพบเด็กน้อยผมสีส้มนั่งยิ้มแป้นอยู่ข้างหน้าเขา
"นาย!!? มาที่นี่ได้ยังไง" คันดะตะโกนว่าก่อนจะรีบถอยห่างไปมากกว่าเดิม แต่ติดตรงที่หลังของเขาเป็นต้นไม้น่ะสิ!
"ฉันก็เดินเล่นมาเรื่อย แล้วก็มาเจอยูนี่แหละ" เด็กน้อยผมสีส้มโกหกหน้าตาย
คันดะคิ้วขมวดเข้าหากันก่อนจะลุกออกจากที่นั่งตรงนั้นแล้วเดินไปอย่างไม่สนใจ แต่กลับโดนมือเล็กๆคว้าข้อมือบางนั่นไว้ได้
"ปล่อย!" คันดะหันหน้ากลับมา ผมสีดำสะบัดตามแรงหัน คำพูดที่กำลังจะไหลออกจากปากกลับต้องเก็บมันเข้าไป ในเมื่อคนที่ดึงมือเขาไว้โน้มหน้าเข้ามาใกล้จนริมฝีปากไปหยุดอยู่ที่แก้มเนียน!
ราบี้ถอยตัวออกห่างก่อนรีบลาคันดะที่กำลังช็อคค้างอยู่
"บ๊ายบาย ยู" เอ่ยพร้อมยิ้มกว้าง แล้วโบกมือไปมาเป็นจังหวะ "แล้วเจอกันที่ห้องอาหารนะ"
คันดะได้สติ ตั้งใจจะด่ากลับแต่คนตรงหน้าหนีหายไปเร็วราวลมกรด "อย่าให้เจออีกทีนะ...." คันดะสบถเล็กน้อยก่อนเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้แก้มของเขาเริ่มขึ้นสีแดงเรื่อ
ราบี้วิ่งมาไกลจนถึงห้องของตัวเอง พลางล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม
'ขอโทษนะยู ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจเลย แต่มันห้ามไม่ได้แฮะ...'. ราบี้คิดพลางเอามือแตะที่ริมฝีปากตัวเอง
...นุ่มจริงๆด้วยน่ะแหละนะ...
จบแค่ 2 Part เพราะแต่งมาแค่นี้ ฮา...
ความคิดเห็น