D.Gray-Man : บี้ยู(ไม่มีชื่อเรื่อง)

ลำดับตอนที่ #3 : Part V & VI [Fin]

แต่ง Part V ไว้นานแล้ว แต่เพิ่งหยิบมาปัดฝุ่นค่ะ
จะพยายามปัดให้ได้ทุกเรื่องนะคะ ^^'' ถ้าเป็นไปได้ Part VI เพิ่งแต่งเมื่อกี้ ภาษาอาจจะไม่ดีเท่าเดิม (จากที่เน่าอยู่แล้ว)
เพราะไม่ได้แต่งนานมากจริงๆ

ขอบคุณที่อ่านนะคะ

****



Part V

ความอบอุ่นที่ได้รับ สัมผัสที่ใบหน้า...

ไม่รู้ว่าเมื่อกี้เขาทำสีหน้าแบบไหนออกไป แต่มีความรู้สึกว่าคนตรงหน้านี้ยินดี และยิ้มให้กับเขา คนที่มีอารมณ์ขันและรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าเสมอนั้น

...ในตอนนี้ ไม่ได้แสดงสีหน้าเศร้าอีกต่อไปแล้ว...

คำเอ่ยว่าชอบ เอ่ยว่ารัก ความหมายนี้เขาไม่เคยเข้าใจ ไม่แม้แต่จะนึกหรือพูด หรือแม้แต่ได้รับคำๆนี้จากใคร

คนตรงหน้านี้ชอบเขาจริงๆหรือ?

คันดะเอามือน้อยๆกุมทับมือของคนที่สัมผัสใบหน้าของเขาอยู่ "ราบี้..." เสียงหวานเอ่ยเบาๆหากแต่ดังพอให้คนที่อยู่ใกล้ได้ยิน

"ฉัน... จะมีสิทธิได้รับคำว่า 'รัก' จากใครได้ด้วยอย่างงั้นเหรอ?" คนที่ไม่เคยเข้าใจใคร ไม่เคยเห็นใครมีความหมาย แม้กระทั่งตัวเอง

ยิ่งคิดยิ่งเศร้านัก ไม่เคยคิดเลยว่าจะไม่ชอบการอยู่โดดเดี่ยวได้ ตั้งแต่มีเจ้าหมอนี่เข้ามาวุ่นวายกับชีวิตเขา

"ยู..." ราบี้ไม่เรียกเปล่า สองมือทำหน้าที่ดึงแก้มเนียนใสนั่นแรงๆ

"โอ๊ย!!!" คันดะรีบเอามือกุมแก้มที่โดนดึง ซึ่งบัดนี้ออกสีแดงจางๆ น้ำตาเล็ดออกจากดวงตากลมใส "ทำอะไรวะแก!!?" แถมด้วยคำสบถว่าออกไปอีกหนึ่ง

"ยูน่ะ คิดมากไปต่างหาก ใครๆก็ชอบยู อยากเป็นเพื่อนกับยู" ราบี้เอ่ยก่อนเอาหน้าผากไปชนกับคนตรงหน้า

"ทุกคนน่ะ ชอบยูนะ" ว่าพลางสบตาจนดวงตาสีรัตติกาลประสานกับสีเขียวมรกตกลมโต

สีที่เหมือนอัญมณีที่เปล่งประกายยามค่ำคืน ตรงข้ามกับสีดำรัตติกาลของเขา...

แต่ในตอนนี้สีเขียวนั่นจะแปรเปลี่ยนให้สีดำมืดนั้นสดใส...

"ฉันชอบยูนะ" ราบี้เอ่ยซ้ำอีกครั้ง

"ไม่คิดจะเร่งอะไรยู แค่อยากให้ยูรู้เท่านั้นเอง" เอ่ยพลางยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวๆเรียงกันเป็นแถบ

คันดะได้เพียงแต่พยักหน้า ใบหน้าใสเริ่มขึ้นสีแดงเรื่อๆเล็กน้อย

ถึงแม้จะไม่ตอบ หรือรับคำ แต่แค่ให้คนตรงหน้านี้รู้ก็พอใจแล้ว เด็กหนุ่มผมสีส้มคิดพลางเอามือน้อยๆดึงร่างบางให้เดินตามไป

"ฉันจะพายูไปดูที่ลับของฉันมั่งนะ ตอบแทนที่ให้ฉันไปที่นายคราวก่อน"

คันดะสงสัยกับคำพูดของราบี้ "ที่ฉัน??" เครื่องหมายคำถามผุดขึ้นบนหัวจนร่างบางคิ้วขมวดเข้าหากัน

"ก็ใต้ต้นไม้คราวก่อนไง" เด็กน้อยยิ้มยิงฟันให้

"!? นั่นนายตามฉันไปเองไม่ใช่รึไงกันน่ะ" คันดะแว้ดใส่คนหลงตัวเองอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

"เอาน่า ยูอย่าคิดมากเลย เดี๋ยวฉันพาไปที่ฉันมั่งก็หายกันแล้วนะ" คำพูดนั้นพาให้คันดะแอบถอนหายใจเฮ้อ แล้วรอยยิ้มบางๆก็ผุดขึ้นมาแบบที่ไม่มีใครสังเกตุ

เอาเหอะ... แค่เจ้าหมอนี่เท่านั้น

ให้ลากไปแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ


Part VI

"ที่นี่มัน..." ร่างเล็กหันขวับไปมา เมื่อได้พบกับที่ลับที่ไม่ค่อยเหมาะกับตัวตนของคนข้างๆเอาเสียเลย ในเมื่อที่นี่เป็นที่ๆทั้งมืด ทั้งเงียบและแคบ

...อย่างที่ไม่คิดว่าแสงสว่างอย่างนายจะอยู่ที่นี่ได้

"อาจจะเหมาะกับยูด้วยล่ะมั้งนะ" ราบี้ยิมยิงฟันให้ ก่อนมองขึ้นไปบนกำแพงที่ไม่ค่อยเหมือนกำแพงซักเท่าไหร่ เพราะที่อยู่ในตอนนี้คือในโพรงไม้ธรรมดาๆที่มีลมเย็นๆกำลังสบาย และมองเห็นท้องฟ้าจากรูเล็กๆที่อยู่ข้างบน

สายตาที่เหม่อลอยไปไกลทำให้คันดะไม่รู้เลย ว่าคนๆนี้คิดอะไรอยู่กันแน่

"อาจจะเหมาะกับฉันที่ไม่ชอบที่ที่มีคนวุ่นวาย.. แต่ฉันไม่คิดว่าจะเหมาะกับนายหรอกนะราบี้" คนพูดก้มหน้าลงพร้อมชันเข่าตัวเองขึ้น

"ทำไมยูคิดแบบนั้นล่ะ ฉันน่ะนะ.. ชอบที่นี่ เพราะเป็นที่ที่ทำให้ใจสงบได้มากที่สุด แล้วอีกอย่าง.."

"อีกอย่าง?" เด็กหนุ่มผมดำเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสงสัย

"ก็เอาไว้หลบปู่ด้วยไง ฮ่าๆๆๆ".คำตอบที่ได้รับมันทำให้คนฟังอยากเอามือเขกกบาลไปให้รู้แล้วรู้รอด คนๆนี้ไม่รู้จักคำว่าเงียบขรึมเลยรึไงกัน

เพียงแต่ความคิดนั้นต้องหยุดชะงักไป เมื่อดวงตาสีเขียวข้างนั้นครู่นึงฉายแววเศร้า ใช่... แต่ก็เป็นเพียงชั่ววูบ


...ปิดบังอะไรอยู่กันแน่... ราบี้ คนไหนคือตัวตนที่แท้จริงของนายกันแน่นะ

ระหว่างด้านแสงสว่างกับอีกด้านหนึ่งที่หลงเหลือ



แต่การที่เขาจะไปขุดคุ้ยอะไรก็ไม่ใช่นิสัย ดังนั้นเงียบไปจะดีต่อทุกฝ่ายมากกว่า ในเมื่ออดีตของเขาเองก็ไม่ได้ถูกรับรู้โดยคนข้างๆนี่เช่นกัน

"....ชีวิตไม่ได้มีความสุขเสมอไปหรอกนะ...ยู..."
ชั่ววูบที่คันดะพึมพำกับตัวเองเบาๆ เหมือนจะเข้าใจคนข้างๆขึ้นมา เพียงนิดเดียว.. แต่นั่นนับเป็นความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของคันดะ ที่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่นได้แม้เพียงวูบเดียว ก็เพียงพอ...

"ฉันจะยกที่นี่ให้เป็นที่ลับของยูด้วยนะ" ราบี้พูดแล้ว... ยิ้ม พร้อมยกมือคนตรงหน้าขึ้นมากุมไว้อย่างหลวมๆ

"เวลาที่นายเศร้า นายเหงา อยากคิดอะไรเพียงลำพัง ก็มาที่นี่ได้เสมอ... ฉันรู้สึกว่าที่นี่ทำให้ใจสงบลงได้จริงๆ แม้ว่าบางครั้งจะเจอฉันด้วยก็เหอะนะ" ว่าแล้วก็หัวเราะยิ้มร่า

"...อาจจะทุกครั้งล่ะมั้ง" คนฟังตอบต่อ ยิ้มนิดๆที่มุมปากเรียว


...ก่อนหัวเราะเบาๆ....



ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะสามารถหัวเราะหรือยิ้มได้อีกครั้ง เพราะเจ้านี่ใช่หรือเปล่า เขาเองก็ไม่แน่ใจ...
หากเป็นไปได้ การอยู่แบบนี้ตลอดไปก็ดีเหมือนกัน แม้จะรู้สึกรำคาญบ้าง แต่ก็ไม่มากมายนัก


ราบี้.. 'เพื่อน' คนแรก และคนเดียวของฉัน










....
"คันดะคุง ราบี้เขาไปแล้วนะ บุ๊คแมนเพิ่งพาตัวไปเมื่อเช้านี้เอง" โคมุอิพูดราวกับเอ่ยรายงานให้ฟังก็ไม่ปาน



ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยได้.. แม้กระทั่งคำลา...



"งั้นหรือ จะมาบอกฉันทำไมกัน" เหมือนหัวใจที่น้ำแข็งริ่มละลาย กลับเกาะกุมคืนมาทีละน้อยๆ จนไม่อาจอบอุ่นได้ดังคืนวาน

ความสุข... ไม่เคยจีรัง เขาท่องคำนี้ไว้ในใจเสมอมา

หัวใจ... ไม่เคยอบอุ่น เพราะน้ำแข็งไม่เคยละลาย

ความรู้สึก... ไม่เคยจำเป็น เขาไม่ต้องการ

'เพื่อน'...

ไม่...

ไม่เคย...



ไม่เคยมีตัวตน ไม่ว่าจากนี้ หรือตลอดไปก็ตาม

แต่ถึงกระนั้น...


"ขอบคุณ... และลาก่อน"
คำๆนี้ เป็นคำแรกและคำสุดท้าย... จากความรู้สึกของฉัน


Fin