คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : กิโลที่ 7
LovE MeterS เผอิญรัก มาทักผม...[YAOI]
กิโลที่ 7
“อ.ประพาส สวัสดีค่า”
“อ้าว เมษา ยุพวรรณ สวัสดี จะไปไหนน่ะจะเข้าแถวแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ไปหยิบกระเป๋าค่ะ อ.คะพวกหนูส่งสมุดไว้บนโต๊ะแล้วนะคะ”
“โอ้ ดีๆ พวกเธอเป็นเด็กดีจริงๆ”
“อ.ต้องให้เกรดสี่พวกหนูด้วยนะ อุตส่าห์รีบไปส่งแต่เช้าเลย”
“ฮ่ะๆ ทำให้ได้แบบนี้ทุกงานเกรดไม่ไปไหนหรอกน่า ไป ไปเข้าแถว”
ผมกำลังฟังบทสนทนาของอาจารย์ประพาสสุดโหดกับเพื่อนร่วมห้อง ใบหน้าของอาจารย์ดูเปี่ยมไปด้วยความสุขเมื่อนักเรียนไปส่งงานตามกำหนด ลดอายุช่วงสี่สิบปลายๆของแกให้เหลือยี่สิบต้นๆ โลกนี้ช่างสวยงามเหลือเกิน
ซะที่ไหนฟะ!!!!!!!!
อนึ่ง ถ้าถามว่าตอนนี้ผมกำลังทำอะไร ผมคงตอบด้วยใบหน้าชื่นมื่น ก็งานของอ.ประพาสนั่นแหละ!!! เพราะเมื่อวานดันลืมกระเป๋าไว้ที่บ้านไอไฟทำให้ผมต้องรีบมานั่งปั่นจนตอนนี้มันจะเจ็ดโมงครึ่งแล้วก็ยังไม่เสร็จ อย่าถามเลยครับงานมีแค่ห้าข้อก็จริงแต่ลายมือของไอไฟมันสุดบรรยาย คุณเคยเห็นศิลาจารึกไหมครับ นั่นแหละ แบบนั้นเลย!!!!!!
“ไพร์ พอแล้วกูจะไปส่ง”ไฟเอื้อมมือมากำลังจะคว้าสมุดแต่ผมยื้อเอาไว้
“อีกนิดนึงดิ น้าๆ”ผมลองขอมันพยายามทำหน้าให้น่าสงสารที่สุด
“เหลืออีกเท่าไร”
“สองข้อเอง..”
“ไอ้เห่า!!!!! งานมีแค่ห้าข้อลอกไรนักหนาวะมึงแล้วกูก็ลอกมาให้มึงแล้วข้อนึงทำไมช้านักวะ”
“ไอ้บ้า!! ก็ดูลายมือมึงดิ อย่างกับว่ากูทำงานโบราณคดีงั้นแหละ ภาษาไดโนเสาร์รึไง ถึงได้อ่านไม่ออกขนาดนี้น่ะ!!!!!!!”
“บ่นใช่ไหม งั้นมึงไม่ต้องลอก กูไปส่งแล้ว ปล่อย ไม่ต้องมาบีบน้ำตา ปล่อย!!!!”
ผมจำใจปล่อยไอไฟไปส่งงานอย่างเสียไม่ได้ ตายแน่เลยกรูไม่น่าไปพูดงั้นเลย แล้วทีนี้จะทำไงดี ถ้าไม่ส่งโดนตีอีก โหยยยย แค่คิดถึงไม้เรียวผูกโบว์ของอ.แกก็เสียวตูดแล้วโว้ยยยยย
ขณะเข้าแถว เพื่อนๆที่แสนดีทั้งหลายต่างเม้าท์มอยกันอย่างเมามันส์ มีเพียงแค่ผมที่ทำหน้าเมือนคนใกล้ตาย ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ โดดดีไหมเนี่ยยยย
“ไพร์”ไอไฟเรียกผมครับ
“เชอะ!!!!”งอนมันซะเลย ฮ่าๆ
“อะไรของมึงอีกเนี่ย”
“เชอะ!!!!”
“กูไม่ใช่เรอะ ที่ควรงอนมึง”
“ไม่รู้แหละ”
“ตามใจ เชิญคุณเพื่อนรักงอนไปเลย กูไม่เคยง้ออยู่แล้ว”
ไอไฟพูดก่อนจะเดินไปคุยกับหัวหน้าห้อง ไรวะ ง้อกูหน่อยก็ไม่ได้ ถึงผมจะเป็นคนผิดก็เถอะ แต่ผมก็หวังนิดๆนี่นา เอาซี่ วันนี้กูจะโดด พรุ่งนี้กูจะไม่มาโรงเรียน ชิชะ [เอาจริงๆพรุ่งนี้ก็มาแหละ/ไพร์]
“ลุงงง ไอติมถ้วยนึง”
ผมตะโกนสั่งลุงคนหนึ่งที่ขี่รถไอติมกะทิที่สวนสาธารณะ ได้ยินไม่ผิดหรอกครับ ผมโดดเรียน [ไอเด็กเลว] ที่ผมโดดมาเนี่ยไม่ใช่ว่าเพราะผมงอนไอไฟหรอกนะครับ เอาตัวรอดจากไม้กายสิทธิ์ของประพาสตะหาก ผมรู้ฤทธิ์ไม้หายนะนี่ดี เพราะวันแรกที่อ.แกเข้าสอนผมก็โดนจัดไปสามที แสบตูดมากกกกก
“เอ้านี่ 10 บาท ว่าแต่ไอหนุ่มทำไมไม่ไปโรงเรียน”ลุง แทงใจผมมากกกกก
“ผมมีปัญหาน่ะลุง ฮ่ะๆ”
“อย่าคิดมากๆ แล้วที่หลังอย่าโดดเรียนนะ มันไม่ดีหรอก”
“คร้าบบ ขายดีๆนะลุง”
ผมโบกมือให้ลุงที่ขี่รถออกไป นั่งกินไอติมอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ของสวนสาธารณะ ลมเย็นๆมากระทบเบาๆ ผมนั่งกินไปหยิบโทรศัพท์มาฟังเพลงไป ได้อารมณ์จริงๆ[ได้ข่าวว่าแกโดดเรียนมา] ลมเย็นๆกับเพลงที่ฟังคลอกันไปเริ่มทำให้ผมง่วง
ผมเอาหลังพิงกับต้นไม้หลับตาลง ผมกะว่าจะไม่หลับนะแต่สติมันดับไปตอนไหนไม่รู้...
“อือ”
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ”
“หือ?”
ผมลืมตาขึ้นพร้อมกับคำถาม เอ ผมหลับไปแล้วไปหมอนี่ใครวะ แถมผมยังพิงไหล่เขาอีกต่างหาก
“ตื่นเร็วจัง เสียดาย ^ ^”
ชัดเลย อีกแล้ว อีกแล้ว หมอนี่อีกแล้ว โผล่มาจากไหน
ไอเจเล่!!!!!!!!!!!!!
TBC
สวัสดีอีกครั้งครับบบบบบบ
วันนี้ตังเป็นอะไรไม่รู้อยากลงอีกตอน
อ่านให้สนุกนะครับบบบบบบบบ
เม้นบอกตังได้นะครับว่ารู้สึกยังไงกันบ้าง
เจอกันตอนหน้า ตอนนี้ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านครับ :3
ความคิดเห็น