คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : กิโลที่ 5
LovE MeterS เผอิญรัก มาทักผม...[YAOI]
กิโลที่ 5
“เฮ้อ แย่จังเลย สงสัยว่าน้าจะแก่แล้วจริงๆสิเนี่ย”
“ไม่หรอกครับ คุณน้ายังสวยอยู่เลย จริงๆนะครับ เหมือนนางฟ้า..~^ ^”
“ม่ะ แหมมมมมม เจก็ พูดแบบนี้น้าก็เขินสิเนี่ย บ้า!”
“ก็มันเรื่องจริงนี่ครับ^ ^”
ผมกำลังฟังบทสนทนาของหนุ่มหล่อกับน้าคนสวย ความรู้สึกถึงออร่าสีชมพูของวัยรุ่นแผ่ซ่านไปทั่วบ้าน แม้ว่าข้างๆผมจะให้ความรู้สึกหดหู่ไปหน่อยก็เถอะ
“นั่นคง..เป็นพี่ชายในอนาคตกูใช่ไหมวะ ไพร์”
“อ่า”
ผมอยากตอบว่าใช่นะ เพราะมันเหมือนจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ ทักษะการพูดเอาใจนั้นแกร่งกล้ามาก สาวน้อยใหญ่ รุ่นเล็กรุ่นใหญ่ ติดหมอนี่กันให้ขวั่ก ก็เข้าใจอยู่หรอก ผมเองก็หมั่นไส้อยู่นิดๆเหมือนกันล่ะน่า
เรื่องที่น้าฟ้ากับไอเยลลี่เน่านี่คุยกันก็ไม่ใช่เรื่องอะไร ก็เรื่องที่น้าแขนเจ็บนี่ล่ะครับ เพราะมัวแต่สนใจไอเพื่อนรัก ทำให้ผมปะติดปะต่อเรื่องไม่ค่อยถูก ประมาณว่าน้าฟ้าถูกรถเฉี่ยว น่าจะอย่างนั้น ถ้าถามว่าแล้วทำไมลูกชายสุดสวาทไม่เข้าไปดูแลคุณแม่ละก็ ผมคงตอบได้แค่ว่า เพราะไอเจเล่ไงครับ - -
“ไพร์ กูรู้สึกเหมือนแม่กูกับมาสิบสี่อีกครั้ง= =”
อื้มมมม ผมพยักหน้ารัวๆ เป็นอันว่าเข้าใจกันครับ ก็นะ น้าฟ้ายังสวยอยู่จริงๆ เมื่อก่อนไอไฟชอบมาโวยวายใส่ผมบ่อยๆบอกว่าแม่มันมีคนมาจีบอีกแล้วบ้าง ไม่อยากมีพ่อใหม่บ้าง แต่เดี๋ยวนี้ไฟมันคงเริ่มชินมั้งครับ คนมีแม่หน้าเด็กก็เงี้ย
“ไฟ ลูกกกก”เสียงหวานๆดังขึ้นเบาๆ
“ครับแม่”
“ไปทำกับข้าวให้แม่หน่อยนะลูก อยากทานอะไรก็ทำเลยปริมาณก็ให้พอสี่คนนะลูก”
“ครับ”
สงสารครับ รู้สึกสงสารไฟขึ้นมานิดๆ รู้สึกเหมือนมันจะถูกน้าฟ้าลืมไปชั่วขณะถ้าทำได้มันก็คงอยากไปนั่งจิ้มพื้นอยู่ที่มุมห้องล่ะมั้งนะ
เสียงช้งเช้งดังขึ้นในครัว ตามมาด้วยกลิ่นหอมๆลอยออกมา โอยยยยยยย หิววววว เอ น้ำลายไหลป่าวหว่า
“ไพร์ๆ”ไฟเรียกผม “มาช่วยยกจานกับข้าวหน่อย”
“อื้อๆ ไหนมั่งอะ”
“สองจานตรงนั้น เดี๋ยวกูกลับมาตักข้าวเอง”
“อือๆ”
ผมวางจานผัดผักกับไข่เจียวบนโต๊ะ ไฟถือจานข้าวสี่จานตามมา น้าฟ้าหันมาก่อนจะชวนไอเจเล่กินข้าวร่วมกัน
ช่วงที่กินข้าวผมลองสังเกต ไฟเฮิร์ตอยู่ครับ นั่งกินเงียบๆ น้าฟ้าก็เปิดประเด็นเป็นบางช่วง มีไอเยลลี่คาราจีแนนเป็นลูกคู่ เป็นมื้อที่อึดอัดสำหรับผมอย่างแรง
มื้อดึกจบไปด้วยสองอารมณ์คือสดใสกับมาคุ คงไม่ต้องบอกนะครับว่าอารมณ์ไหนของใคร =w= ไอเยลลี่คาราจีแนนช่วยไฟยกจานข้าวไปเก็บในครัว กลับออกมาแล้วพูดขึ้น
“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะครับ อร่อยมากเลย งั้นผมขอตัวก่อนวิ่งอีกสักรอบน่าจะได้ลูกค้า ไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ”ว่าแล้วก็ไหว้น้าฟ้าที่พยักหน้ารับไหว้ ก่อนจะเดินไปหน้าบ้าน
“เดี๋ยว!!!”
“หืม?”
“ฉันจะกลับบ้าน ไปส่งหน่อยสิ หาลูกค้าอยู่ไม่ใช่รึไง”
เจเล่ยิ้มน้อยๆก่อนจะวาดมือไปด้านข้าง ท่าประมาณเชิญให้มาขึ้นว่าอย่างงั้น ไฟสะกิดผม
“ไหนว่าจะค้างบ้านกูไง”
“ไม่ดีกว่า กูมีเรื่องที่อยากรู้”
“ฮะ?”
“เอาน่าๆ ไปละ น้าฟ้าหวัดดีครับ”ผมดันหลังไฟให้เข้าบ้าน มันมีเรื่องอยากจะถามแม่เยอะผมรู้ ส่วนตัวเองเดินไปที่แท็กซี่เหลืองเขียวคุ้นตา
“จำได้ใช่ไหมว่าบ้านฉันอยู่ไหน”ผมถามตอนที่รถออกตัว
“จำได้สิครับ แม่นเลยล่ะ ว่าแต่ว่านะ”มันหันมามองผม แล้วพูด
“ผมเพิ่งจะรู้ว่าไพร์ ชอบเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้กับคนอื่นวันต่อวัน”
“หา?”
“ไม่ต้องงงเลย เมื่อวานไพร์ยังแทนตัวเองว่า‘ผม’อยู่เลยนี่นา น่ารักดีออก”
“พะ..พูดมากน่า ฉันจะใช้ยังไงมันก็เรื่องของฉัน แล้วก็อย่ามาใช้คำว่า น่ารัก ด้วย!!”
“ทำไมล่ะ ก็มันน่ารักดีจริงๆน้า ผมชอบนะ แบบนั้น”
“ไปชอบกับคนอื่นไป๊!”
“ก็ผมชอบเวลาที่ไพร์พูดนี่นา”
“โรคจิต”
“ขอบคุณที่ชมครับ”
มันโรคจิตจริงๆน่ะแหละ!!!!!
TBC
ตอนที่5 ครับบบ ก่อนอื่นตังต้องขอโทษที่หายไปนาน[มากๆๆๆๆ]
คือว่าตังเพิ่งสอบเสร็จครับ ก่อนหน้านี้พี่ของตังหักดิบว่าสอบห้ามแตะคอม
มันกระทันหัน ตังเลยไม่ได้ลงบทความ ต้องขอโทษจริงๆครับ
แต่ว่าตอนนี้ปิดเทอมแล้ว เฮฮฮฮ มีเพื่อนๆคนไหนยังสอบไม่เสร็จ สู้ๆนะครับ
พบกันตอนหน้า ตอนนี้ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านครับ :3
ความคิดเห็น