คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : กิโลที่ 4
LovE MeterS เผอิญรัก มาทักผม...[YAOI]
กิโลที่ 4
6.00 P.M.
“นี่ๆ แกดูนั่นสิ นั่นใช่ ไพเรท ที่เป็นเดือนโรงเรียนประจำเขตรึป่าว”
“เอ๋ อ๊ะ! ใช่ๆ หล่อเหมือนกันนะเนี่ย อยากขอเบอร์จัง”
“เอาสิ เดี๋ยวชั้นรอ”
“เอ่อ แกไม่ห้ามหรอ ปกติห้ามนี่นา”
“ถ้าแกชอบ ชั้นไม่ห้ามหรอก”
“งั้นไม่ขอละ อยู่กับแกดีกว่า ไป ไปกินไอติมกัน”
“อื้ม ^-^”
ผมกำลังฟังบทสนทนาของสาวๆโรงเรียนนานาชาติในขณะที่เดินไปบ้านไอไฟครับ พวกเธอสวยครับ แต่ผมลองฟังจากบทที่คุยกันเมื่อกี้ มันดูเหมือน แฟนหนุ่มงอนแฟนสาวยังไงอย่างงั้น ไม่ใช่ผมคิดว่าพวกเธอตีฉิ่งนะครับ!!! แต่ผมดูจากปฏิกิริยาเอา = =
“ไพร์”ไอไฟเรียกผม
“หือ”
“มึงคิดยังไงกับสองคนเมื่อกี้”อ้อ~มึงก็สงสัยสินะ
“เลส คิดว่านะ”
“กูก็ว่างั้น แค่ยังไม่รู้ตัวกัน”
ผมพยักหน้าเพิ่มตัวเลขความเป็นจริงให้สูงขึ้น ช่วงนี้ผมสังเกตไอไฟอยู่ครับ รู้สึกว่ามันสนใจพวกผู้หญิงมากเป็นพิเศษ คือไม่ใช่ว่าผมสังเกตว่ามันเป็นแต๋วรึป่าวนะครับ แต่ผมรู้ๆมาจากเพื่อนๆในห้องว่าช่วงนี้ ไอไฟเหมือนจะจีบๆน้ำข้าวห้อง Gifted อยู่มันคงอยากมั่นใจมั้งครับว่าน้ำข้าวไม่ได้ชอบผู้หญิง จะว่าไปน้ำข้าวที่ว่าเมื่อเช้าเธอขอเบอร์ผมนี่หว่า! ไอไฟมันจะรู้สึกยังไงอะ มันจะโกรธผมป่าวอะ!
“เป็นไร ไพร์ ทำหน้าหงอย”
“ป๊าว!!”เสียงสูงไป...รึป่าวหว่า
“โกหก”รู้ดีจริง
“จริงๆนะ!”
“สัญญา..”
“ไม่เห็นต้องขู่เลย T T ที่เขาว่ามึงจีบน้ำข้าวห้องสอง จริงป่าว แล้วใช่คนเดียวกับที่ขอเบอร์กูเมื่อเช้า...ป่าวอะ”
คำหลังผมพูดอ้อมแอ้ม ไม่กล้าสบตามันอะ!! เวลามันโกรธหรือไม่พอใจนะ น่ากลัวสุดๆ แต่ถ้าในเวลาปกติมันก็ดูดีมากนะครับ ผิมเข้มของนักกีฬาของโรงเรียน สาวๆที่ชอบมันก็มี แต่ไม่เห็นมันจะเลือกใครสักคน ตอนแรกผมนึกว่ามันเป็นเกย์ซะอีก บรื๋ออออ
“หืม? เอ้อ ก็ใช่ แต่กูก็จีบของกู มึงก็ส่วนของมึง แล้วไงอะ”
“หา”ทำไมมันง่ายอย่างงี้ว่ะ!
“อะไรอีก ไปส่องกระจกไป ตาเท่าไข่ห่านละ”
ผมส่ายหน้าให้แล้วมองหน้ามันด้านข้าง มันชิลจริงๆครับ ไม่มีสีหน้าอะไรเลย ไม่โกรธ ไม่หึง ไม่หวง แต่มันดูนิ่ง นิ่งจนหน้ากลัวไปหน่อย แต่ก็คง...ไม่มีอะไรมั้งนะ
ผมเลิกสนใจเรื่องส่วนตัวของไอไฟแล้วเดินตามมันไปเรื่อยๆ อีกสองซอยก็ถึงแล้วครับ ข้างทางบ้านมันของกินให้เพียบ เห็นแล้วก็หิว อา น้ำเต้าหู้ ข้าวมันไก่ น้ำปั่น สังขยา ไก่ปิ้ง หมูสะเต๊ะ โอยยย เห็นแล้วหิวววว!!! น้ำลายไหลรึป่าวเนี่ย
“เช็ดน้ำลายซะ จะหยดใส่พื้นแล้ว ฮ่าๆ”ฮะ! อะไรนะ ไหลจริงดิ!!!
ผมเอามือไม้ปาดปากไปมา โอยหมดกันนนน แต่เอ๊ะ! ไม่เห็นเปียกเลย แห้งสนิท.. ผมมองไปที่ ไอฟายยยยยยย มันยืนอมยิ้มแบบกลั้นขำเต็มที่ หนอยยย มาเล่นตอนคนเขาเคลิ้มหิว
“ไอฟายยยยยยยยยยยยยยย!!!”
“ฮ่าๆ อะไร ล้อเล่นน่า โอ๊ย! อย่าตีดิ ล้อเล่นครับ โอ๋ๆ”
“ไอฟาย!!! มึงแกล้งกูอะ รู้ป่ะ เมื่อกี้ป้าร้านน้ำเต้าหู้ขำกูด้วย งอนมึงแล้ววววว โป้ง!!!”
ผมว่าแล้วเดินเลี่ยงออกมา จะว่าโกรธมันก็ส่วนหนึ่งแต่ที่ใหญ่ๆคือผมอายครับ ตั้งแต่ตอนเช็ดน้ำลายละ และยังเมื่อกี้อีก ก็ไอฟายมันลูบหัวผมอย่างกับน้องชาย พวกป้าๆเขามองแล้วยิ้มๆกัน ผมอายนี่!!!!
“ไพร์”ไอไฟเรียกผมแล้ววิ่งตามมา
“งอนเหรอ โอ๋ๆ เดี๋ยววันนี้กูให้แม่ทำไข่ตุ๋นกุ้งให้มึงเป็นพิเศษ หายงอนนะครับ ไอเพื่อนยาก”
อย่าหาว่าผมเห็นแก่ตัวเลยนะ...
“ไม่!!! มึงต้องเป็นคนทำทั้งไข่ตุ๋น ปลาทอด หมูนึ่งมะนาว ปลาคล้าวต้มแซ่บ ยำแหนมสามรส ส้มคั้นสดเย็นๆ..”
“พอๆ ได้ แล้วกินให้หมดนะ ถ้าไม่หมดมึง....ตาย”
“เหอะ!! กูหิวมากกกกตอนนี้ แค่นี้จิ๊บๆ”
ไอไฟผลักหัวผม แล้วเดินไปไขกุญแจหน้าบ้าน บ้านของไอไฟเป็นบ้านเดี่ยวเล็กๆครับ มีแค่มันกับแม่ เพราะพ่อมันเสียไปเมื่อ5ปีก่อนเพราะอุบัติเหตุ
“แปลกว่ะ”ไอไฟพูดขึ้นมา
“หือ ยังไงอะ”
“แม่จะไม่ล็อคประตูถ้าไม่ออกไปข้างนอก แล้วปกติเวลานี้แม่ก็จะทำกับข้าว ไม่ออกไปไหน”
“คิดมากน่า ลองโทรถามดิ น้าฟ้าอาจจะไปซื้อของที่ตลาดก็ได้”ไอไฟพยักหน้าแล้วหยิบโทรศัพท์ออกไปโทรข้างนอก
ผมตอบแล้วเข้าไปในบ้าน เปิดไฟห้องรับแขกนั่งบนโซฟา ฟ้าใส คือชื่อของแม่ไอไฟนอลครับ แต่ผมเรียกว่าน้าฟ้า ท่านเคยให้ผมเรียกว่าแม่นะ แต่ผมก็ยังทำใจเรื่องครอบครัวไม่ได้แต่ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่ยิ้มน้อยๆให้ผม น้าฟ้าเป็นคนที่สวยมากๆ และก็ใจดีมากๆ ทุกวันนี้ค่าผ่อนบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ส่วนหนึ่งก็มาจากน้าฟ้านี่ล่ะครับ ผมก็ปฏิเสธช่วงแรกๆแต่ท่านบอกว่า มีเงินประกันของพ่อไฟนอล และเงินจากงานที่ทำ ทุกวันนี้เหลือไปก็ไม่ได้ทำอะไร สู้เอามาใช้เพื่อให้น้องไพร์มีบ้านเป็นชื่อตัวเองดีกว่า พูดตรงๆครับ น้ำตาไหล คุณๆจะเชื่อไหมครับว่าในโลกจะมีคนที่ทำให้คนอื่นมากมายขนาดนี้โดยไม่หวังอะไรแถมยังส่งเสียค่าเรียนให้ผมโดยไม่ต้องการให้ตอบแทนอะไรเลย ท่านเหมือนนักบุญที่มาให้ชีวิตใหม่กับผมได้เลย
“ไอไพร์”
“หือ เฮ้ย!! อะไรไอไฟ มึงเป็นไร!!”
ช็อคครับ ไอไฟเดินเข้ามาเอ่ยเสียงสั่นๆ ใช่ครับ ไอไฟร้องไห้!! ไม่อยากจะเชื่อเลยครับ !!!!
โทรศัพท์ในมือถูกกำแน่น โทร.ไม่ติดอย่างงั้นเหรอ ต้องเป็นอย่างงั้นแน่ๆ ไอไฟขี้อ่อนไหวครับ เพราะมันเสียพ่อไปแล้วเหลือแต่น้าฟ้าคนเดียว มันคงเครียดเพราะโทรไม่ติดเพราะปกติต่อให้เสียงดังจนไม่ได้ยินริงโทนแค่ไหน น้าฟ้าก็จะรับโทรศัพท์ด้วยความรวดเร็ว คงไม่ใช่ว่าเกิดอะไรขึ้นหรอกนะ..
“ไพร์ ไพร์ แม่ไม่รับโทรศัพท์ ฮึก! พอโทรซ้ำๆเข้าอยู่ดีๆก็ปิดเครื่อง ฮึกๆ ทำไงดี”
“ใจเย็นๆก่อน อย่าเพิ่งคิดมาก ไม่เป็นไรๆ”
มันเกิดมีอะไรขึ้นมาเนี่ยยยย น้าฟ้า น้าฟ้าไปที่ไหนกันครับ ผมกับไฟเป็นห่วงนะครับ อยู่ที่ไหนครับ น้าฟ้า...
แกร๊ก!!
“อ้าวไฟ กลับมาแล้วเหรอลูก..”
“แม่!!!!!”ไอไฟที่ได้ยินเสียง รีบกระโดดข้ามโซฟาไปเลยครับ เร็วจริงๆไอนี่
ผมสวัสดีน้าฟ้าที่รับอ้อมกอดไอไฟไปเต็มๆแขนของท่านใส่เฝือกที่คล้องคอ เธอยิ้มเบาๆให้ผมแล้วลูบหัวลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ท่านคงจะรู้ว่าสึกถึงความเป็นห่วงของลูกชายได้จึงพยายามยกมือกอดปลอบใจเบาๆ แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งที่ผมคุ้นเคยดังเข้ามา
“คุณครับ ถ้าไม่เป็นอะไรแล้ว ผมขอตัวเลยนะครับ^ ^”
“อ้าว จะกลับแล้วเหรอ อยู่ทานข้าวกันก่อนสิ ลูกชายน้าทำกับข้าวอร่อยนะ”น้าฟ้าดันไอไฟออกก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาไปพูดไป
“ไม่เป็นไรครับ อ๊ะ อ้าว ไพร์^ ^”
รอยยิ้มเป็นเอกลักษณ์จริงๆไอหมอนี่ คุ้นๆไหมครับ คือว่าไงดี ไม่คุ้นแล้วล่ะ
ไอเยลลี่คาราจีแนนไงครับ = =
TBC
แม้ตังจะโอนเอียงไปว่าไฟ น่ารักดีก็เถอะ 555 เจอกันตอนหน้าาาา
เม้นกันหน่อยนะครับ ขอบคุณทีอ่าตอนนี้ครับ :3
ความคิดเห็น