คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : กิโลที่ 11 อัพแล้วคร้าบบบบบบบบบ :)
LovE MeterS เผอิญรัก มาทักผม...[YAOI]
กิโลที่ 11
“เฮ้อ..ฉันอะนะ ก็อยากจะขึ้นแท็คซี่ของพี่เจสักครั้งจริงๆเลย”
“โธ่ อย่าว่าแต่แกเลย ฉันก็อยาก แต่ติดที่ไม่มีปัญญาไปแย่งคนอื่นขึ้นล่ะนะ”
“นั่นน่ะสิ แย่งยากกว่าขอถ่ายรูปดาราอีก ให้ตาย”
“ก็นะ เฮ้ออออ”
ผมกำลังฟังบทสนทนาของเด็กโรงเรียนสตรีชื่อดังที่บ่นๆตามประสา ก็จริงแหละ ใครๆก็อยากจะขึ้นรถของ[ไอ้]เจเล่กันทั้งนั้น ไม่ว่าจะ เด็ก คนชรา รึแม้แต่คนมีรถ? แต่ตอนนี้ผมกำลังสะใจครับ เพราะผมกำลังรอสารถีที่ทุกคนอยากขึ้นมากที่สุดอยู่ถึงจะไม่แน่ใจว่าเขาจะมารับผมรึป่าวแต่อย่างน้อยผมก็ได้ป่วนนิดๆหน่อยๆละนะ คึคึ
ผมยืนพิงกำลังข้างๆโรงเรียน ผ่านไปไม่ถึงสิบห้าหน้าที รถเขียวเหลืองคันคุ้นเคยก็มาจอดอยู่ตรงหน้า พร้อมกับร่างของคนขับที่ก้าวลงจากรถด้วยสีหน้าเหนื่อยๆ เจเล่ค่อยๆเดินเข้ามาหาผมที่ยังพิงกำแพงอยู่อย่างนั้น
“ไพร์...”อุ้ย เสียงโหดมาเชียว
“อา ไรเหรออออ”
“ทำแบบนี้ทำไม?”
“แบบหนายยยยย”ผมเอียงคอถาม
“อย่าให้ผมพูดเลย ไพร์ก็น่าจะรู้ตัวดี”
เจ็บแหะ อะไรๆ แค่แกล้งนิดๆหน่อยๆเองนา แค่นี้ต้องโมโหด้วย ผมเชิดหน้าขึ้นก่อนจะหันกลับหลังเดินไปตามทางข้างหน้า ชิส์ ว่าจะอาศัยรถฟรีแต่ถ้าแบบนี้คงไม่ดีละ เดินกลับละกัน
“ไพร์”เสียงทุ้มเรียกขัดผม “จะไปไหน”
“ก็เห็นอารมณ์นายไม่รับแขก ฉันกลับเองก็ได้”
“เฮ้อออออ ไพร์ครับ”
“อะไรอีกล่ะ”
“ถ้าผมไม่รับไพร์ แล้วผมจะรีบกลับมาถึงนี่ทำไมล่ะครับ หืมมมมม”
ผมยิ้มกว้างทันทีแม้จะยังหันหลังให้อีกฝ่าย เท้าที่ก้าวอยู่กลับหลังก่อนจะเดินกลับไปหาเจเล่ที่ยืนพิงรถตัวเองอยู่
“ยิ้มมาเชียวนะ แกล้งคนอื่นเนี่ย สนุกขนาดนั้นเลย”
“มากกกกกกกกกก เอ้า ไปได้ยัง ยุงกัดแล้วเนี่ย”
เจเล่ยิ้มมาให้ผมเหมือนทุกครั้งก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้ผมขึ้นรถ ถึงว่ามันจะไม่ใช่เบนซ์ก็เถอะ แต่ผมก็ภูมิใจแหะที่มีคนเปิดประตูให้ โฮะ โฮะ
หลังจากที่รถเริ่มออกตัวอีกฝ่ายก็เปิดประเด็นทันที
“เห็นน้องไฟเล่าให้ฟังว่าไพร์มีคนมาจีบ จริงเหรอครับ”
“ไฟ? ไปคุยกันตอนไหนเนี่ยยยยย”
“ผมถามต้องการคำตอบนะ ไม่ใช่ย้อน”
“ง่ะ”
“ฮ่าๆ ก็ได้ๆ ผมตอบก่อน ก็คุยกันตลอดแหละตั้งแต่วันนั้น โอเค คราวนี้ไพร์ตอบ”
“อืม”
“หา”
“ก็ อืมมมมมมม ไง”
“แค่นี้? จะไม่ขยายความเพิ่มเติมหน่อย”
ผมยกยิ้มพร้อมกับพยักหน้า กวนบาทาคนอื่นนี่ก็เป็นกิจกรรมที่แซ่บดีเนาะ ผมยิ้มหวานให้จนมือหนาผลักหัวผมเบาๆ
“กวนประสาทจริงๆนะเรา”
“หึ”
ผมเอื้อมมือไปเปิดวิทยุแก้เซ็ง อันที่จริงที่ผมตอบแค่อืมไม่ใช่อะไรหรอกครับ ไม่อยากตอบคำถามสักเท่าไร เท่าที่ฟังดูไฟคงไม่ได้บอกว่าที่มาจีบผมคือผู้ชาย แล้วใครจะยอมเสียหน้าให้ถูกล้อกันล่ะครับ จริงป่ะ
ยังมีอีกคดีที่พรุ่งนี้ผมต้องเคลียร์นะครับ ไอ้ฟายนอล ไปรู้จักมักจี่กับไอ้เยลลี่นี่ตอนไหนไม่เคยเล่าให้ผมฟัง ตัวเองได้แต่เบ่งให้ผมพูดทีตัวเองละ เก็บเงียบ ชิชะ
“เอาล่ะ ขอถามมั่ง ไฟพูดถึงฉันว่าไงบ้าง”
“….”อุ้ย ไหงไม่ตอบอ่ะ เสียเซลฟ์อ่า
“ทำไมไม่ตอบอ่ะ”
“ผมจะตอบก็ต่อเมื่อไพร์ตอบคำถามผม”
แหมมมมม่ ใบหน้าเปื้อนยิ้มของหมนี่ดูกวนบาทากว่าผมหลายเลเวลนัก
“นายก็กวนประสาทเหมือนกันล่ะน่า!”
“แลกกันไงครับ รู้ป่าวช่วงที่ผ่านมาไพร์ถามแต่ผมฝ่ายเดียวเลยนะ”
“ง่ะ ก็ได้ๆ แต่เป็นพรุ่งนี้นะ อยากรู้อะไรถามได้เลย”
ที่ผมพูดแบบนี้ไม่ใช่อะไรหรอกครับ เพราะหนึ่งผมไม่อยากตอบวันนี้ ส่วนข้อสอง ถึงบ้านผมแล้ว
“วันนี้ฟรีนะ! >W<”
“คร้าบบบ ก็รู้อยู่แล้วล่ะว่าต้องมาฟรี พรุ่งนี้สัญญาแล้วนะ ผมจะมารับที่โรงเรียนสามโมง ถ้าสามโมงไม่เห็นหน้า ผมไปจริงๆด้วย”
“คร้าบผม คุณพ่ออออ ไปได้แล่ว ฝันดีนะ”
“ครับ ฝันดี”
รถแท็คซี่ของเจเล่ขับผ่านผมไป ใบหน้าหล่อๆนั้นหันมายิ้มให้ผม ซึ่งผมมีมารยาทก็เลยยิ้มตอบกลับไป คิดแค่นั้นจริงๆนะเออ
“กลับมาแล้วคร้าบบบบบบบบบบ”
ผมเอ่ยกับความมืดเช่นเดิมเหมือนทุกๆวันหลังจากที่เข้าบ้าน ยกมือไหว้รูปพ่อกับแม่ที่ตั้งอยู่บนตู้ และลูบรูปของมารีน น้องสาวเป็นการทักทาย กิจวัตรของผมในแต่ละวันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เรียน กิน นอน ผัดไปเรื่อยๆ และแสนจะน่าเบื่อ แต่หลังจากที่เจเล่เข้ามาอยู่เป็นกิจวัตรที่สี่ของผมแล้วชีวิตมันดูสดใสขึ้นยังไงไม่รู้
“พ่อครับ แม่ครับ รีน ตอนนี้พี่มีความสุขมากเลยล่ะ”
เหมือนคนบ้าเข้าไปทุกทีพูดกับตัวเอง ผมพูดที่หน้ารูปของน้องสาวก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องนอน ห้องของผมเป็นห้องที่อยู่ด้านหน้าจึงมีระเบียงที่กว้างอยู่ ที่ตรงนั้นเป็นที่ที่ผมกับครอบครัวชอบมาดูดาวด้วยกัน
ผมวางกระเป๋าเป้ไว้บนเตียงปิดผ้าม่านเปิดแอร์ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ ถามว่าผมทำการบ้านไหม ไม่ครับ[เด็กดีไม่ควรทำนะครับ/แต่ตังก็ทำแหละ 55] รอลอกไฟที่เดียวดีกว่า ผมไม่ได้ขี้เกียจนะแค่หากิจกรรมให้วันพรุ่งนี้ เดี๋ยวไม่มีอะไรทำ จริงๆนะเออ เชื่อสิ! [ร้อนตัวทำไม?]
ฮ้า สดชื่นครับช่วงเวลาหลังอาบน้ำ ผมเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ หนาวเหลือเกินนน บรือออ ว่าแล้วผมก็กระโดดขึ้นไปบนเตียงอย่างที่ชอบทำ พาดผ้าเช็ดผมไว้ที่ราวที่อยู่ข้างๆ เตรียมปิดไฟ
แกร๊กกกๆ
หืมมม อะไรน่ะ
แกร๊กกกๆ
ไอ้ยะ ผมกลัวจริงนะเนี่ย เสียงอะไร พ่อครับ แม่ครับ รีน คิดถึงแต่ไม่ต้องมาหาก็ได้นะครับผม T T
ปึกกก!
เฮ้ยย ผมว่าไม่ใช่ละ เสียงแบบนี้มันหินกระทบประตูระเบียงห้องผมชัดๆ ทำไมถึงรู้น่ะเหรอ ก็ประตูระเบียงผมเป็นกระจกไม่ใช่ไม้เสียงเลยดังและแต่ก่อนพ่อก็ทำแบบนี้กับผมน่ะครับ แหะๆ เอาล่ะมันไม่ใช่ประเด็น
ประเด็นคือ มีคนปาหินใส่ประตูห้องของผม คนๆนั้นคือใครและต้องการอะไร ผมลงจากเตียงเปิดไฟ เปิดประตูระเบียงเดินไปชะโงกดูข้างล่างเตรียมด่าคนที่บุกรุกบ้านของผมแต่ต้องชะงักกึก
ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มกวนส้นที่ยืนอยู่ข่างล่าง...
คือใบหน้าของ ไอ้แฟร์!!!!!!!
TBC
อัพแล้วครับบบ ขอโทษจริงๆครับที่หายไปเลย T^T ไม่รู้จะขอโทษยังไงดี
แต่ตอนนี้อัพแล้วล่ะครับบ เฮฮฮฮฮ คิดถึงทุกคนอยู่นะครับบบบผมมมม
เอาล่ะตอนนี้ก็เซอร์วิสให้พระเอกนิดนึง ตอนหน้านี่สิ มือที่สามนั้นมาจากไหน
มาทำไม เพื่ออะไร รอชมกันด้วยนะครับผมมม ตอนนี้ ขอบคุณที่อ่านน้า :3
ความคิดเห็น