คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : กิโลที่ 8
LovE MeterS เผอิญรัก มาทักผม...[YAOI]
กิโลที่ 8
“ดูสิ พี่น้องคู่นั้นน่ารักจัง ซบไหล่กันด้วย ดูสิป้าอร”
“แหม น่ารักจริงๆเลยนะคะ คุณศรี”
“เด็กๆรักกันดีแบบนี้เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีแล้วนะคะ เห็นแบบนี้แล้วฉันก็นึกถึงลูก”
“ลูกคุณศรีก็น่ารักจ้ะ”
“แต่เขาทะเลาะกันตลอดเลย อิจฉาคู่นั้นจังเลย”
ผมกำลังฟังบทสนทนาของคุณป้าร้านน้ำกับคุณนายบ้านเศรษฐี มันจะไม่มีอะไรน่าสนใจถ้าบุคคลที่สามที่เขาพาดพิงไม่ใช่ผมกับไอเยลลีคาราจีแนน!
“แหม พวกเขาพูดว่าเราเป็นพี่น้องกันแน่ะครับไพร์”
“แต่ความจริงมันไม่ใช่ ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจ”
“แต่ไพร์ก็สนใจไม่ใช่เหรอครับ ผมเห็นว่าไพร์ฟังอยู่ตั้งนาน”
“เอาเหอะ ว่าแต่นายเป็นตัวอะไรกันแน่เนี่ย ไม่ว่าไปที่ไหนก็เจอ เบื่อหน้า”
“กัดเจ็บนะครับเนี่ย ผมเห็นว่าไพร์นอนพิงต้นไม้กลัวจะเมื่อยเลยให้ยืมไหล่ ได้ยินแบบนี้แล้วผมเสียใจ”
หมั่นไส้มันจังเว้ยเฮ้ย คิดว่าน่ารักเรอะ!!! เอ่อ ที่จริงมันก็แอบน่ารักนิดๆน่ะแหละ แต่ผมไม่ได้สนใจซะหน่อย เชอะ ก็แค่ผู้ใหญ่ไม่รู้จักโต =^=
“แล้ววันนี้ไม่รับคนรึไง ถึงได้ ‘ว่าง’ มาให้ฉันนอนพิง”
“ไม่กัดไม่ด่าผมสักประโยค กินข้าวไม่ลงเหรอครับ หือ”
อะ อะไรเนี่ย อยู่ๆมาจ้องหน้าพูดเสียงเข้มใส่ ผมขยับจะลุกหนี แต่มันก็เอื้อมมือมาดึงผมเอาไว้ ผลเป็นยังไงล่ะ ก็ละครน้ำเน่าไงครับ
ปึ้ก!
“ไพร์”
“อะไร”
“หนักอะ”
“ไอ้!!! ฮึ่ย”
แล้วใครใช้ให้ดึงล่ะ ดึงเราเองแท้ๆยังจะมาบ่น ผมผลักมันให้นอนราบไปกับพื้นแล้วขึ้นคร่อมก่อนจะตีๆๆๆๆมันไปแรงๆเอาสะใจ ได้ยินเสียงซุบซิบอะไรรึป่าวหว่า
“ป้าอรรรรรรร ดูสิคะตายแล้ววว”
“ไหน ตาเถรรรรรร”
ชัดเลย ผมมองไปที่สองหน่อที่ยังอยู่ที่เดิมไม่ได้จากไปไหนแล้ววกกลับมามองตัวเอง เอ่อ สภาพมันน่าเกลียดสุดๆเลยอ่ะ
คิดภาพนะครับ ผู้ชายควายๆสองคน คนนึงนอนราบไปกับพื้นอีกคนขึ้นไปคร่อมในท่าชวนสยิวสุดๆ อื้ม แบบที่ทุกคนคิดแหละครับ
“ไพร์ ลุกเถอะไพร์ทับ ‘ของ’ ผมอยู่”
“เอ๋”ของ อะไรวะ
มันพูดแล้วชี้ๆผมเลยก้มมองตาม เอิ่ม ครับ เข้าใจแล้วว่า ของ มันคืออะไร มันเป็นของที่สำคัญที่สุดของผู้ชายนั่นแหละ - -
ผมค่อยๆลุกขึ้นอย่างว่าง่ายก่อนจะส่งมือไปให้มัน เจเล่มองผมก่อนจะจับมือผมแล้วลุกขึ้นปักเศษหญ้าตามกางเกง ผมเองก็ปัดๆตามเสื้อตามกางเกง เละไปหมดเลยวันนี้
“เออนี่”ผมเรียก
“อีกห้าสิบเมื่อวาน ยังไม่ได้คืนเลยเอาไปดิ”
“ค่อยคืนก็ได้ กลับบ้านเลยไหม”
“อืม กลับไปนอนดีกว่า”
“ป่ะ”
ผมเดินตามร่างสูงของเจเล่ไป สักพักคนที่เดินอยู่ตรงหน้าก็หันมาก่อนจะส่งมือมาให้ ไอผมก็ไม่รู้ทำไงเลยเอื้อมไปจับมืออีฝ่ายไว้ กลายเป็นว่าเราเดินจับมือกันเดินไปตามริมสระน้ำ
“จอดรถไว้ไหน”ผมถาม
“อีกฝั่งนึง พามาเดินเล่น รู้นะว่ายังไม่อยากกลับบ้าน”
“ไม่ๆ กลับเลยๆ เดี๋ยวเสียเวลานายอีก”
“ไม่ละ เดินกับไพร์สนุกดี^ ^”
ถึงจะไม่เข้าใจแต่ผมก็ไม่ใส่ใจอะไรมาก ผมกับเจเล่เดินไปเรื่อยๆลมพัดทำให้ผมสบายเผลอแกว่งมือที่จับไว้กับอีกฝ่าย ทำไมกันนะ รู้สึกอบอุ่นดียังไงก็ไม่รู้
สมัยก่อนผมก็เคยแกว่งมือกับพ่อบ่อยๆ และก็กลายเป็นความเคยชิน
“รู้ไหม แต่ก่อนฉันกับพ่อก็เดินจับมือแกว่งไปมาแบบนี้บ่อยๆ พ่อเป็นคนเดียวและคนสุดท้าย”
“ผมได้รับเกียรตินั้นสินะ^ ^”
“พ่อไม่ใช่คนสุดท้ายแล้ว แต่ตอนนี้เป็นนาย”
“นี่”
“หือ”
“รู้ไหม ที่จริงเราเหมือนคนไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ แต่ทุกครั้งที่เราเจอกันมันทำให้ผมรู้จักไพร์มากขึ้น”
“งั้นเหรอ”
มันอาจจะจริงก็ได้ ทุกครั้งที่ผมเจอกับเจเล่ผมจะพูดเรื่องของตัวเองแบบไม่ได้ตั้งใจ มันเกิดขึ้นโดยที่ผมไม่รู้ตัวจริงๆ จะว่าไปเราก็ไม่ได้สนิทกันมากแต่ผมกลับว่าเขาบ้างละ ทุบตีเขาบ้างล่ะ แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรผม
“ถามจริง ไม่โกรธฉันบ้างเหรอ ที่ทั้งว่านาย ทั้งประทุษร้ายนายอีกต่างหาก”
“ไม่นี่ ทำไมเหรอ”
“แปลกคน”
“ฮ่ะๆ ผมคิดว่าไพร์ เป็นเหมือนน้องชายคนนึงมั้ง”
ทั้งที่เป็นคำตอบเรียบๆที่สมเหตุสมผล แต่ทำไม......
ทำไมผมถึงรู้สึกผิดหวังขึ้นมานะ
TBC
สวัสดีครับบบบบบบบบบบบ
ตังมาอัพแล้ว เป็นยังไงกันบ้างงงง
ตังรู้สึกว่าไพร์เป็นพวกจะเข้มแข็งก็ได้ จะอ่อนแอบ้างก็มี
แต่โดยรวมแล้วตังชอบนิสัยของไพร์มากๆเลยล่ะ[ก็แกแต่งไม่ใช่เรอะ]
เอ่อ นี่ตังบ่นอะไร ฮาๆ ข้ามๆมันไปนะครับ พบกันตอนหน้า
ตอนนี้ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ :3
ความคิดเห็น