ข้าเนี่ยแหละ ตัวเอกด้านวายร้าย

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

‘ข้าขอถามท่าน’ หญิงสาววัยกลางคนซึ่งหน้าตาซีดเซียวบ่งบอกถึงสุขภาพร่างกายไม่ดีนัก ดวงหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาบนใบหน้าของนาง ประกอบกับทรงผมที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงยิ่งดูน่าสมเพชและเวทนายิ่งนัก

‘ท่านไม่เคย...ไม่เคยรักข้าเลยใช่หรือไม่’ นางมองไปทางบุรุษวัยกลางคนที่ยังคงมีความหล่อเหลาคงอยู่ ซึ่งแม้ว่านางจะอยู่ในสภาพน่าเวทนาเช่นนี้ เขาก็ยังคงไม่เข้ามาใกล้นางเลยแม้แต่น้อย กระทั่งสายตาของเขาก็แทบจะไม่เหลือบแลนางเลย

‘เจ้ารู้คำตอบดีอยู่แล้ว’ นั่นคือคำตอบที่เขามอบให้นาง

‘ช่างน่าน้อยใจนัก’ นางนึกสมเพชตัวเองยิ่งนัก ‘ข้าอยู่กับท่านมาจนถึงตอนนี้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา...ท่านก็ยังไม่รักข้า’ ยิ่งคิด ยิ่งพูด นางยิ่งเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยที่ตัวข้าเองยังคงเก็บความหวังลมๆแล้งๆไว้กับตัว ความหวังว่าสักวัน...สักวันเขาจะรักข้า แม้เพียงน้อยก็ยังดี แต่ความจริงนั้นร้ายกาจยิ่งกว่า ‘เขาไม่แม้กระทั่งเหลือบแลข้าด้วยซ้ำ’

‘ทำไมกัน’ นางถามเขา ‘ทำไมท่านถึงไม่รักข้า ทั้งที่เราแต่งงานกันอย่างถูกต้อง ทั้งที่เราอยู่กินด้วยกันฉันสามีภรรยากันมานานหลายปีเช่นนี้ ทำไมกัน...’ นางมองเขาด้วยสายตาน้อยเนื้อต่ำใจ

‘เจ้าแน่ใจหรือว่าอยากรู้’ เขาถามนางกลับด้วยสีหน้าเย็นชา

ฮึก นางกัดริมฝีปากแน่นเพื่ออดกลั้นความเจ็บปวดที่ทรวงอก พร้อมกล่าวว่า ‘ข้าแน่ใจ’ แม้ในใจนั้นจะไม่อยากรับรู้ แต่นางเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยกับชีวิตแบบนี้ แม้ข้าจะเป็นที่หนึ่งในคฤหาสน์แห่งนี้ตามกฎหมาย แต่สาวใช้ต่างก็รู้ดีว่าความจริงแล้ว ใครคือนายหญิงที่แท้จริง

 ‘เพราะข้ารักนาง และเพราะตัวตนเจ้า’ เขามองด้วยสายตารังเกียจเดียดฉันท์ ‘ข้ารังเกียจตัวตนของเจ้า แต่ด้วยอำนาจของบิดาเจ้า ทำให้ข้าต้องจำใจรับเจ้าเข้ามาอย่างช่วยไม่ได้’ เขาว่าแล้วก็หมุนตัวเตรียมจากไป

 ‘ท่าน...’ นางมองเขาด้วยสายตาเจ็บปวด ‘เขาช่างใจดำนัก’ น้ำตาต่างพลั่งพรูยิ่งขึ้น ‘หากว่า...หากว่าตัวตนของข้ามิใช่เป็นดังเช่นนี้ ท่านจะรักข้าบ้างหรือไม่เล่า’

เขาหยุดชะงักเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า ‘เจ้าอย่ากล่าวอันใดที่เป็นไปไม่ได้เลยจะดีกว่า’ ก่อนจะเดินจากไป

นางรีบลุกขึ้นและจับแขนของเขาไว้ กล่าวว่า ‘ทำไมท่านถึงรักนางเล่า’

เขารีบแกะแขนของข้าออกจากแขนของเขา พร้อมมองนางด้วยสายตาเย็นชา ‘เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า’ แล้วเดินจากไปทันที

นางทรุดลงทันใด พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นน่าสงสารยิ่งนัก นางไม่เข้าใจว่าทำไมหรือเพราะเหตุใด นางไม่เข้าใจอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่หัวใจของนางกลับเจ็บปวด เจ็บปวดอย่างคนที่กำลังขาดใจ มือข้างหนึ่งของนางยกขึ้นมาทุบบริเวณตำแหน่งของหัวใจด้วยคิดว่าจะสามารถลดความเจ็บปวดลงได้บ้าง ทันใดนั้นสายตาของนางก็เหลือบไปเห็นวัตถุสีเงินซึ่งสะท้อนแสงอยู่บริเวณลิ้นชักข้างเตียง ด้วยอะไรไม่ทราบนางจึงลุกขึ้นไปหาวัตถุชิ้นนั้น พร้อมหยิบขึ้นมาแทงตนเองทันที!

ปึก! เสียงกระแทกของฝ่ามือและโต๊ะดังขึ้น

“โง่ งี่เง่า งมงาย” เสียงหวานเปล่งออกมาด้วยความหงุดหงิด “คลั่งรัก ไร้ที่ติจริงๆ” เธอกล่าวออกมาด้วยเสียงประชดประชัน พร้อมกับถอนหายใจและส่ายศีรษะ

ความจริงแล้วเธอควรจะสะใจด้วยซ้ำที่ตัวร้ายของเรื่องมีจุดจบที่น่ายินดีเช่นนี้ แต่ไม่รู้เพราะอะไร เธอกลับหงุดหงิด และยิ่งหงุดหงิดมากเมื่อนางตัดสินใจที่จะจบชีวิตของตัวเอง แต่นอกจากนั้นเธอยังรู้สึกทั้งดีและแย่กับพระเอกเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน รู้สึกดีที่พระเอกรักนางเอกมาก แต่ก็รู้สึกแย่ที่พระเอกเลือกที่จะทำลายชีวิตทั้งชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งที่รักเขาทั้งชีวิต

“ไม่รักไม่ว่า แต่ทำไมยังไม่ปล่อยนางไป ฉันชักไม่เชื่อแล้วล่ะว่าเขาจะไม่เคยหวั่นไหวกับนางร้ายคนนี้เลยสักกะผีก” เธอเริ่มวิเคราะห์ “จริงอยู่ว่าตัวนางร้ายเองจะมีฐานะที่ไม่ธรรมดา แต่เพื่อเสริมอำนาจของตัวเอง เขากลับใช้วิธีนี้” มือของเธอเริ่มวนเป็นวงกลม “มันแปลกๆนะ”

ทันใดนั้น หน้าจอคอมฯ ที่ค้างหน้าเนื้อเรื่องของนิยายก็กระพริบ จนหญิงสาวหลุดออกจากความคิดมาสังเกตบริเวณหน้าจอที่ตอนนี้เป็นสีดำไปแล้วเรียบร้อย พร้อมกับมีอักษรสีขาวปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วเป็นบรรทัดและหายไปทันที

‘คุณคิดว่านิยายเรื่องนี้เป็นอย่างไร’

‘ผู้หญิงคนนี้แย่ขนาดนั้นเลยหรอ’

‘พระเอกคนนี้ดีจริงหรอ’

‘แล้วนางเอกล่ะ คุณคิดว่าเธอเป็นอย่างไร’

‘คุณอยากรู้เนื้อเรื่องที่แท้จริงหรือไม่’

‘หรือว่า...’

‘คุณอยากเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องนี้หรือไม่’

‘คุณสามารถทำได้นะ’ เธอตากระตุกเล็กน้อยเมื่อเจอประโยคนี้

‘คุณสามารถช่วยเปลี่ยนแปลงโลกนี้ รวมถึงโชคชะตาของเธอ’ เธอเริ่มรู้สึกแปลกๆกับประโยคเหล่านี้ ‘มันไม่ปกติ’ เมื่อเธอคิดได้เธอจึงรีบลุกจากที่นั่งของเธอทันที แต่เนื่องจากอักษรเหล่านี้ปรากฏขึ้นและจางหายไปอย่างรวดเร็วมาก เธอจึงไม่สามารถตั้งตัวได้อย่างรวดเร็วนัก

‘ช่วยเธอหน่อยสิ’ พร้อมกับอีโมคอนรูปยิ้ม

ประโยคสุดท้ายปรากฏขึ้น พร้อมกับสติของเธอที่ดับวูบ ก่อนจะหมดสติ ‘เดี๋ยวนะ... ฉันยังไม่ได้ยินยอมไม่ใช่หรือไงกัน!’ เธอคิด

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เอาล่ะค่ะ ตอนนี้น้องก็หมดสติไปแล้ว

เรามาคอยติดตามชีวิตของน้องต่อไปดีกว่าว่าน้องจะยังไงต่อไป

#ยิ้มชั่วร้าย