คลิปหลอนซ่อนตาย

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7

“อ๋อม ถ่ายเป็นวิดีโอนะ ไล่จากบริเวณรอบนอกก่อน แล้วค่อยเลื่อนเข้าไป” อรยืนกำกับอยู่ข้าง ๆ

 

“แล้วทำไมอรไม่ถ่ายเองเล่า”

 

“อ้าว ก็อรมองไม่เห็นนี่  แต่ก็ไม่ใช่ว่าอยากหรอกนะ”

 

อ๋อมเริ่มไล่มุมกล้องตั้งแต่บริเวณรอบนอกที่ไม่มีคนอยู่เลื่อนเข้าบริเวณม้านั่ง บางคนในกลุ่มหันมาเจอ ก็แอ็คท่าหล่อ โบกไม้โบกมือ ชูสองนิ้วเป็นพัลวัน 
บอมเลือกที่นั่งตรงกลางกลุ่ม จิกองศาหล่อซะกล้องแทบแตก อ๋อมเห็นแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ ถัดจากบอม ก็คือ ‘เชน’ ขวัญใจยัยอร ที่เจ้าตัวยืนบิดด้วยความเขินอายแถมแอบหลบอยู่หลังเพื่อนซะมิด 

 

เชนเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดีในแบบฉบับของชายที่เป็นแมนอกสามศอกโดยแท้ รูปหน้าคม ดวงตาค่อนข้างโตแฝงแววสนุกร่าเริง จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเป็นรูปกระจับ อรเผลอพิจารณาอยู่นานก่อนจะรู้สึกตัว 

 

‘ยัยอรตาถึงไม่ใช่เล่นแฮะ’ 

 

ก่อนจะค่อยเลื่อนกล้องจากมือถือมาทางขวา และพยายามมองหาอะไรบางอย่างที่คาดว่จะได้เจอ ตรงไหล่ซ้ายของเชนมองดูคล้ายผ้าผืนสีดำที่อาจจะอยู่ผิดที่ผิดเวลา ความยาวเกือบสองศอก อ๋อมกดปุ่มซูมเพื่อจะได้เห็นชัด ๆ ตรงจุดที่เธอสงสัย ก่อนที่เลนส์กล้องจะค่อย ๆ เลื่อนไปทีนิด ๆ มือเธอสั่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อคิดว่ามันคืออะไรที่เธอจะต้องเจอ 

 

และแล้ว  เมื่อเลนส์กล้องผ่านในส่วนที่เธอคิดว่าเป็นผ้าผืนสีดำ  กลับ
ปรากฎเสี้ยวหน้าด้านข้างของผู้หญิงคนหนึ่งนั่งหันหลังให้เชน ชัดเจนอยู่กึ่งกลางภาพ ด้วยขนาดที่ใหญ่ตามที่เจ้าของซูม อ๋อมยืนตัวแข็งด้วยความตื่นเต้น 

           'จะใช่คนเดียวกันไหมนะ'

 

 เธอผู้นั้น เจ้าของเรือนผมสีดำสนิทที่เธอเข้าใจว่าเป็นผ้าผืนค่อยหันหน้ามาทีละนิด เหมือนรู้ว่ากำลังโดนแอบถ่ายวิดีโออยู่ ใบหน้าที่น่าจะดูชวนมองด้วยความสดใสของวัยสาวกลับดูหมองคล้ำ เศร้าสร้อย ดวงตากลมโตสบประสานกับตากล้องจำเป็นอย่างจัง ริมฝีปากเธอแย้มนิด ๆ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยคนหนึ่งในความรู้สึกของ
อ๋อม ตัวเล็ก บอบบาง น่าทนุถนอม 

 

เมื่อเธอหันมาเต็มตัว เธอใช้มือปัดผมที่ปิดบังลำตัวอันบอบบางออก อ๋อมสะดุ้งเฮือก มือถือหลุดจากมือที่สั่นเทา ลงบนพื้นหญ้า เธอตัวสั่นเทาก้มลงหยิบมือถือขึ้นมา อรมัวแต่มองเชนไม่สังเกตเพื่อน แต่เมื่อหันกลับมา เพื่อนหน้าซีดตัวสั่น เหมือนจะเป็นลม

 

“อ๋อม” อรตะโกนเสียงดังอย่างตกใจ เข้าไปพยุงเพื่อนยืน อ๋อมยืนหันข้างให้กลุ่มหนุ่ม ๆ ที่นั่งเป็นนายแบบให้

 

“กลับเถอะอร” ซุ่มเสียงยังสั่นเครือ อรใจไม่ดี

 

“จ้ะ จ้ะ” 

 

“กลับแล้วนะบอม ขอบคุณมาก ๆ “ อรหันกลับไปโบกมือให้บอม โดยที่อ๋อมไม่หันไปมอง อรก็นึกแปลกใจ

 

เมื่อกลับไปที่ม้านั่งของคณะที่ทั้งสองเรียน  อ๋อมอาการดีขึ้นมาบ้าง

 

“อ๋อม เกิดอะไรขึ้น”

 

“อร อ๋อมยังใจไม่ดีอยู่เลย แต่เอาเถอะยังไงก็ต้องเล่าอยู่ดี”

 

อ๋อมเริ่มเล่าตอนที่กำลังถ่ายวิดีโอกลุ่มเพื่อน ๆ ของบอมจนมาถึงผ้าผืนยาวสีดำที่เธอคิดว่ามันมาอยู่ผิดที่  แล้วเธอก็เงียบไป พยายามควบคุมอาการสั่นของลำตัวที่เริ่มกลับมาอีก

 

“อ๋อม ไหวไหม” อรคว้ามือเพื่อนมากุม พลางนวดคลึงให้ผ่อนคลาย  เวลาผ่านไป อรรอคอยอย่างอดทน ข่มกลั้นความอยากรู้ไว้ เพื่อให้เพื่อนรู้สึกผ่อนคลายมากที่สุดและพร้อมที่จะเล่า

 

“ผ้าสีดำที่อ๋อมคิดว่ามันไม่น่าจะอยู่ตรงนั้น จริง ๆ แล้วมันไม่ใช่ผ้า มันคือ ผมของผู้หญิงคนหนึ่ง”

 

อาการเดิมของอ๋อมกลับมาอีก แต่อรกุมมือไม่ยอมปล่อย พลางลูบหลังมือเบา ๆ

 

“ผู้หญิงคนนั้น ตอนแรกหันหลังให้เชน หันข้างให้กล้อง แต่เหมือนเธอจะรู้ตัว เธอค่อย ๆ หันหน้ามามอง เธอเป็นคนสวยเลยล่ะอร แต่ออกจะเศร้า ๆ เหมือนเธอจะยิ้มให้นิดหน่อยด้วย แล้ว....แล้ว เธอก็....ก็....”

 

อรมองหน้าเธอ มือที่อรกุมไว้เริ่มสั่นขึ้นมาอีก

 

“ไหวไหมอ๋อม พักก่อนไหม”

 

อรเป็นห่วงเพื่อนมาก เธอคิดไม่ออกว่าอะไรจะร้ายแรงขนาดทำให้เพื่อนของเธอเป็นอย่างนี้ได้

 

“อ๋อมอยากเล่า อรจะได้รู้เหมือนที่อ๋อมเห็น คือ เธอ.....เธอเป็นคนที่ผมยาวมาก สวยด้วย ดำสนิทและตรงสวย ถ้ายืนเต็มตัวน่าจะถึงเข็มขัดเลยล่ะอร แล้วเธอก็เอามือปัดผมออกจากตัว”

 

“อร เธอ...เธอ...”

 

“อ๋อม อะไร เธอทำไม”

 

“เธอมีแต่หัวกับคอ ไม่มีลำตัว....”

 

“กรี๊ดดดด....”

 

เสียงกรีดร้องดังลั่นไปทั่วคณะ ทั้งนักศึกษา ทั้งอาจารย์ ต่างเดินเข้ามาเมียงมองสองสาว คนหนึ่งหน้าซีดเป็นไก่ต้ม อีกคนฟุบหน้าลงกับฝ่ามือตัวเอว ผมยาวที่ถูกดัดเป็นลอนกระจายปิดหน้าปิดตา ตัวสั่นเป็นลูกนก 

 

อ๋อมตั้งสติได้ เลื่อนตัวเข้ามากอดเพื่อนไว้แน่น ปากก็พร่ำบอกว่า “ไม่เป็นไรนะอร ไม่เป็นไร” ทั้งที่คนปลอบอาการก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันสักเท่าไร   

 

อรเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อน น้ำหูน้ำตาไหลเป็นทาง เครื่องสำอางค์ที่ถูกเคลือบมาอย่าง บัดนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา 

          อ๋อมรู้สึกผิดที่เล่าให้เพื่อนฟัง เธอคิดว่าตัวเองเป็นคนขวัญอ่อนกว่าอร แต่เอาจริง ๆ เข้า สาวเปรี้ยวของเรากลับอาการหนักยิ่งกว่า