คลิปหลอนซ่อนตาย

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3

“โอ๋ ๆ ๆ ฉันล้อเล่นน่า เรื่องอย่างนี้ใครเขาเอามาล้อเล่นกันเล่า”

อรกล่าวอย่างสำนึกผิดเมื่อเห็นอาการของเพื่อน

“แสดงว่าอรก็เห็นใช่ไหม เห็นแต่แกล้งบอกไม่เห็นเหรอ”

“เฮ้ย อ๋อม อ๋อมเอาจริงเหรอเรื่องผู้หญิงนั่น ไม่ได้อำอรเหรอ อรว่าอรไม่เอาเรื่องยุให้เอิร์ธมีแฟนใหม่หรอกมาล้อเล่น ไม่ใช่เรื่องนี้”

อรมองหน้าเพื่อนอย่างสงสัย

“อ๋อมเห็นจริง ๆ เหรอ ตอนนี้ยังอยู่ไหม” อรย้ำ พลางเหลือบลงมองจอมือถือที่หยุดภาพคลิปค้างไว้ แล้วก็ต้องทำหน้าเหวอ เมื่ออ๋อมพยักหน้า

“นี่ อ๋อมตื่นดีแล้วใช่ไหม ไม่ง่วงแล้วนะ” อรย้ำแล้วย้ำอีก

“ให้คนอื่นดูดีไหมอ๋อม”

อรถามอย่างจริงจัง

“อรยังไม่เห็นเลย ถ้าคนอื่นไม่เห็นเหมือนอร เขาก็หาว่าอ๋อมกุเรื่องเท่านั้นเอง”

“งั้นรอเอิร์ธ”

อรเสนอ

“ว่าแต่นี่ก็ถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว ทำไมเอิร์ธยังไม่มาอีกนะ” อ๋อมมองนาฬิกาข้อมือแล้วหันไปมองทางที่เอิร์ธจะเดินมาเป็นประจำ

จนแล้วจนรอดสองสาวก็ต้องไปห้องเรียนกันสองคน โดนไร้เงาของเอิร์ธอย่างเคย

เวลาร่วงเลยไปจนถึงเที่ยงอ๋อมก็ชักเป็นห่วงแฟนหนุ่ม ชะเง้อชะแง้มองหา

“อ๋อม อรว่าเราไปกินข้าวก่อนเถอะเดี๋ยวคนจะเยอะ”

อ๋อมเดินตามไปด้วยใบหน้าเป็นกังวล เมื่อได้ข้าวราดแกงมาวางที่โต๊ะ เธอก็ควานหามือถือเพื่อจะโทรหาแฟนหนุ่ม

“เดี๋ยวอรไปซื้อน้ำมาให้นะ”

“ฝากด้วยนะอร”

เธอกดเลขหมายปลายทางที่ต้องการทันที

‘หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’ เสียงอัตโนมัติดังขึ้น  เธอเรียกซ้ำอีกครั้ง จนแน่ใจว่าเอิร์ธปิดมือถือ

“เป็นไง ติดต่อได้ไหม เอิร์ธเป็นอะไรหรือเปล่า”

อรเดินถือน้ำหวานสองแก้วกลับมา

“ไม่ติดน่ะสิ เอิร์ธปิดมือถือ  เป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้”

“ใจเย็นนะอ๋อม เอิร์ธอาจจะมีธุระอะไรสักอย่างก็ได้” 

อรปลอบ

“น่าจะโทรมาบอกสักนิดนะ จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”

อ๋อมแฟนหนุ่มอย่างเป็นห่วง

กลางดึกของคืนนั้น 

บรู๊วววววว..................

เสียงไอ้บ๊อบบี้ สุนัขของป้าพรเจ้าของหอพักหอนขึ้นอย่างโหยหวน ในขณะที่หญิงสาวกำลังดำดิ่งสู่นิทรารมณ์

ตื๊ด..............ตื๊ด..............ตื๊ด.................

เสียงโทรศัพท์มือดังขึ้น อ๋อมพลิกตัวไปคว้าในตำแหน่งที่เคยวางไว้ประจำโดยไม่ลืมตา เธอกดปุ่มรับสายทันที โดยไม่ทันได้ดูว่าปลายสายเป็นใคร

“ฮัลโหล”

“.............”

ไม่มีเสียงตอบรับ เธอรออยู่อึดใจอย่างง่วงงุน จนเอะใจ จึงเผยอเปลือกตาขึ้นมามาหน้าจอ แต่ภาพที่เห็น กลับทำให้ความง่วงหายไปเป็นปลิดทิ้ง

ภาพคลิปวิดีโอที่อรถ่ายไว้กำลังเล่นไปอย่างไม่สนใจเธอ ความทรงจำที่ว่าเธอเคยเห็นอะไรมาแล้วจากคลิปนี้ ทำให้เธอกระโดดลุกขึ้นนั่ง 

ภาพชายหนุ่มคมเข้มที่กำลังเดินผ่านมาอยู่ตรงกลางกลุ่ม และกำลังหันไปทางซ้ายมือและชะลอฝีเท้าลงเล็กน้อย ทำให้หนุ่มหน้าตี๋ทางซ้ายมือเดินแซงหน้าขึ้นมาพลางยิ้มร่า ในขณะนั้นนั่นเองที่เงาผู้หญิงผมยาวถึงกลางหลังหันหลังให้กล้องเดินตามมาด้วย เธอแน่ใจว่าต้องเป็นนักศึกษา เพราะถึงแม่ว่าท่อนบนลำตัวจะถูกบังด้วยเส้นผม แต่ท่อนล่างคล้ายจะเป็นกระโปรงนักศึกษาสีดำ แต่ไม่ทราบความยาวเพราะถูกบังด้วยคณะที่เดินตามมาด้วย เธอพยายามเพ่งสายตามองด้วยใจที่เต้นระทึก
 

ในความมืด ภาพนั้นยิ่งชัดเจน แต่ภาพหญิงสาวกลับเป็นแค่เงา เก็บรายละเอียดของสีได้ไม่ชัดเจน เหมือนภาพซ้อนมากกว่าจะเป็นคนจริง เธอสูงแค่เพียงไหล่ของผู้ชายทั้งกลุ่มเท่านั้นเอง คลิปเล่นไม่ถึงนาทีก็จบ แต่เธอยังอยู่ในอาการตื่น ๆ หายใจไม่ทั่วท้อง 

 

บรู๊ววววว............

เสียงไอ้บ๊อบบี้หอนโหยหวนขึ้นมาอีกรอบ หลังจากที่เงียบไปสักพัก สุนัขตัวอื่นหอนรับกันเป็นทอด ๆ เธอขนลุกเกรียวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ 

          ลมเย็นข้างนอกพักพรูเข้ามาทางหน้าต่าง ตีผ้าม่านให้กระพือในความมืด เธอรีบมุดลงผ้าห่มอย่างหวาดกลัว ในมือกำมือถือแน่นอย่างลืมตัว จนเมื่อเสียงหมาหวนหยุดลง เธอถึงได้ผ่อนคลายและผล็อยหลับต่อได้อีกครั้ง ก่อนฟ้าจะสางอย่างอ่อนล้า