คลิปหลอนซ่อนตาย

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4

“อ๋อม เธอหน้าตาดูไม่จืดเลยว่ะ อดนอนเหรอ หรือวาเอิร์ธมีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

 
อรถามอย่างห่วงใย  เมื่อมาเจอสภาพเพื่อนรักหน้าตาอิดโรย ใบหน้าที่เคยขาวอย่างสุขภาพดี บัดนี้ ซีดขาวยิ่งกว่า แถมขอบตาดำคล้ำแสดงถึงการอดนอน ใบหน้าที่ยิ้มแย้มสดใสกลับกลายเป็นเต็มไปด้วยความกังวลกับอะไรสักอย่าง

“ อือ ก็เป็นห่วงเอิร์ธน่ะ ป่านนี้ยังติดต่อไม่ได้เลย”

อ๋อมปดเพื่อน เพราะกลัวอรจะหาว่าเหลวไหลกับเรื่องนั้น

“แต่มันเพิ่งจะผ่านไปวันเดียวเองนะอ๋อม วันนี้เอิระอาจจะมาก็ได้นะ เดี๋ยวค่อยถามดีไหม”

อรพยายามปลอบใจ

“แต่เอิร์ธก็ไม่เคยเป็นอย่างนี้เลยนะ”

 

แต่ผ่านไปสามวันเอิร์ธก็ยังไม่มาเรียนและขาดการติดต่อไปเลย เธอลังเลที่จะโทรไปหาที่บ้าน เพราะจนแล้วจนรอด เธอก็ยังไม่ได้ไปเที่ยวที่บ้านเอิร์ธตามคำชวนสักที และเธอก็ไม่แน่ใจว่าเธออยู่ในฐานะอะไร  เผื่อเป็นคนอื่นรับสายล่ะ

 

‘หรือจะบอกว่าเป็นเพื่อนห้องเดียวกัน อาจารย์ฝากให้ถามเพราะกลัวเรียนไม่ทันเพื่อน’

 

 

นั่งคิดไม่ตกอยู่จนเย็น ท้องไส้ก็เริ่มประท้วง เพราะได้เวลามื้อเย็นนานแล้ว 
อ๋อมลงไปสั่งอาหารตามสั่งกับป้าพร ในขณะที่นั่งรอคิวอยู่นั้น เสียงประกาศจากทางหอพักก็ดังขึ้น

 

“คุณอรจิรา อนันตวรางกูล มีแขกมารอพบที่หน้าหอพักค่ะ”

 

เธอรีบลุกไปบอกป้าพรว่า “เดี๋ยวกลับมาเอา” แล้วรีบออกไปดู ในใจก็มีความหวังว่าจะป็น เอิร์ธ แฟนหนุ่มที่ขาดการติดต่อไปหลายวัน

 

ที่หน้าหอพัก เอิร์ธ อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์ตามแบบฉบับ ยืนหันหลังรออยู่ อ๋อมจำได้ในทันที พลางนึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง

“เอิร์ธ”

เธอร้องเรียกก่อนที่จะไปถึงเสียอีก

เอิร์ธหันหน้ามาหาเธอ อ๋อมใจหายวูบอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าซีดขาวของเอิร์ธแฝงแวววิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด เธอสบตาแฟนหนุ่ม แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา รอให้เอิร์ธเป็นคนเริ่มบอกออกมาเอง เมื่อพร้อมที่จะเล่า ถ้าไม่พร้อมที่จะเล่าตอนนี้ เธอก็จะไม่ซักไซ้ เธอจะคอยเป็นกำลังใจให้เสมอ อย่างคนที่เข้าอกเข้าใจกัน คงเป็นด้วยเหตุผลนี้กระมังที่เธอและเอิร์ธเป็นมากกว่าเพื่อน มากกว่าแฟน มากกว่าความสัมพันธ์ภายนอกที่คนภายนอกจะหยั่งรู้ได้

“อ๋อม สบายดีไหม”

เธอแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ คนที่มาหาเธอสีหน้าอมทุกข์ขนาดนั้น ยังจะมาเป็นห่วงเธอก่อนตัวเองอีก

“เอิร์ธ อ๋อมก็เป็นห่วงเอิร์ธมาก เพราะติดต่อไม่ได้ แต่ได้เห็นหน้าเอิร์ธแล้วก็ค่อยสบายขึ้นมาหน่อยนึง ว่าเอิร์ธไม่ได้เป็นอะไร”

 อ๋อมตอบเสียงเบาหวิว

เอิร์ธทำหน้าสำนึกผิด ที่ไม่ยอมติดต่อเธอ ทั้ง ๆ ที่ต้องรู้ว่าเธอก็ต้องเป็นห่วงเขามาก

“อ๋อม เอิร์ธขอโทษ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าควรจะบอกอ๋อม แต่เอาจริง ๆ เข้าก็ไม่มีเวลาเอาซะเลย”

“ไม่เป็นไรนะ เอิร์ธ” 

อ๋อมเอื้อมมือไปจับมือแฟนหนุ่มมากุม สบตาที่เศร้าสร้อยคูนั้น เอิร์ธหลับตานิ่งอย่างพยายามสกัดกลั้นความทุกข์ไว้ภายใน ก่อนจะถ่ายทอดความอบอุ่นจากฝ่ามือคู่นั้นเข้าไปชโลมหัวใจที่หดหู่ 

เอิร์ธเงยหน้าขึ้นมองแฟนสาว ดวงตาคู่เดิมที่มองมาช่างต่างไป ความทุกข์ได้มลายหายไปสิ้น แค่นี้เองที่เขาต้องการ

“ช่วงนี้เอิร์ธอาจจะไม่ค่อยได้ติดต่ออ๋อมนะ เพราะยังเคลียร์ปัญหาที่บ้านไม่เสร็จ และคงหยุดเรียนอีกหลายวัน เอิร์ธไม่อยากให้อ๋อมเป็นห่วงมากกว่านี้ ถ้าทุกอย่างลงตัว แล้วเอิร์ธจะบอกอ๋อมเป็นคนแรก”

“เอิร์ธดูแลตัวเองด้วยนะ ทุกอย่างต้องผ่านไปได้ด้วยดี อ๋อมเชื่อ” เขาซึ้งใจที่แฟนสาวไม่เซ้าซี้สักคำว่ามันเรื่องอะไรกันแน่

                หลังจากที่สนทนากันสักพัก เอิร์ธก็ขอตัวกลับ ด้วยใบหน้าที่สดชื่นขึ้นกว่าขามา

 

                อ๋อมถือจานข้าวขึ้นไปทานชั้นบนเหมือนอย่างเคยปฏิบัติ พลางขบคิดไม่เข้าใจว่าเอิร์ธมีเรื่องอะไรร้ายแรงขนาดที่ทำให้เป็นทุกข์ได้ขนาดนี้

                ‘ถ้าลองคุยกับยัยอร อาจจะรู้อะไรที่เราไม่รู้ก็ได้นะ’

                คิดได้ดังนั้นก็ต่อสายหาเพื่อนทันที

                “อร ยุ่งอยู่ไหม”

                “ไม่ยุ่ง อ๋อมมีอะไรด่วนหรือเปล่า” 

                อรถามน้ำเสียงแปลกใจ

                “ไม่มีอะไรด่วนหรอก เพียงแต่มีบางอย่างอยากคุยกับอรน่ะ เผื่ออรจะรู้อะไรมาบ้าง”

                “เรื่องอะไรเหรอ”

            อ๋อมเล่าเรื่องที่เอิร์ธมาหาเมื่อเย็นให้อ๋อมฟังอย่างละเอียด เพราะระหว่างมิตรภาพของพวกเธอทั้งสองไม่มีเรื่องที่ต้องปิดบังกันและสามารถคุยกันได้ทุกเรื่อง  เมื่อเล่าจบเสียงปลายสายเงียบไป

                “อรฟังอยู่หรือเปล่า”

                “ฟัง เพียงแต่กำลังคิดว่าเอิร์ธจะมีเรื่องอะไรที่ไม่กล้าบอกอ๋อม ยิ่งมีความทุกข์ยิ่งต้องปรึกษาหารือกัน เผื่อจะช่วยเหลือกันได้ ไม่ใช่เก็บไว้คนเดียวแบบนี้”

                “ปกติเอิร์ธก็ไม่ใช่คนที่จะมีความลับอะไรนะ มีอะไรก็จะบอกทุกอย่าง แต่อาจจะพูดถึงเรื่องที่บ้านน้อยไปหน่อยเท่านั้นเอง”

                อ๋อมหวนนึกถึงนิสัยคนรักที่คบกันมาเกือบสามปี ตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่งแล้ว

                “เอาอย่างนี้นะอ๋อม พรุ่งนี้อรจะหาข้อมูลมาให้เองว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพราะตอนนี้ไม่มีอะไรอยู่ในหัวเลย อ๋อมใจเย็น ๆ นะ”

                “อรไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ ลำบากเปล่า ๆ อ๋อมแค่คิดไม่ตกเท่านั้นเอง”

                “อย่าพูดอย่างนั้น ความทุกข์ของอ๋อมก็เหมือนความทุกข์ของอร อ๋อมทุกข์ อรก็ทุกข์ อ๋อมอยากให้อรร่าเริงเหมือนเดิม”

                “ขอบใจมากอร ขอบใจเธอจริง ๆ”