ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เงามืดในจิตใจ
อนที่ 9: เามืในิใ
*มุมมออไลน์*
เ้าวันใหม่เริ่ม้นอีรั้ แสแที่สาส่อผ่านม่านหน้า่า่วยับไล่วามมืมนอืน่อน แ่ในใอไลน์ยัมีบาสิ่ที่เาไม่สามารถปัเป่าออไปไ้ วามรู้สึผิและวามัวลที่เี่ยวับอาเรนยัวนเวียนในหัว
เาลมาที่ห้อรัวและพบว่าอาเรนำลัเรียมอาหารเ้าเหมือนเ่นทุวัน ลิ่นหอมอุปและนมปัอบลอยมา ไลน์หยุยืนมอายที่เายัไม่สามารถเ้าใไ้ อาเรนเป็นนทีู่เย็นาและแ็ร้าว แ่ในะเียวัน็แสออถึวามอ่อนโยนและวามใส่ใที่ัับรูปลัษ์ภายนอ
“มานั่สิ อาหารเ้าพร้อมแล้ว” อาเรนพูโยไม่เยหน้าึ้นมามอ เาวาามุปลบนโ๊ะและนั่ลร้ามไลน์
“อบุ…” ไลน์อบสั้น ๆ ่อนะเริ่มิน เารู้สึถึสายาออาเรนที่้อมอมาเป็นระยะ แ่็เลือที่ะไม่พูอะไร
หลัอาหารเ้า ทั้สอัสินใออไปสำรวรอบเมืออีรั้เพื่อ้นหาเบาะแสเี่ยวับหนัสือปำ แ่บรรยาาศระหว่าพวเาลับเ็มไป้วยวามึเรีย ไลน์ยัรู้สึว่าัวเอไม่สามารถเ้าใอาเรนไ้ และอาเรนเอ็ูเหมือนะไม่พยายามอธิบายอะไรเพิ่มเิม
พวเาเินผ่านถนนสายหลัอเมือที่เ็มไป้วยร้าน้าและผู้น บ้านเรือนที่สร้า้วยไม้และหินเรียรายไปามทา ลิ่นนมปัอบสใหม่ลอยมาาร้านเบเอรี่มุมถนน ไลน์หยุมอแผายผลไม้ที่มีผลไม้หลาสีเรียราย พ่อ้าแม่้ายิ้มแย้มและเรียลู้าอย่าระือรือร้น
“นายอยาไ้อะไรไหม?” อาเรนถามะที่ยืนอยู่้าหลัไลน์
“ไม่ล่ะ แ่มอเย ๆ” ไลน์อบ้วยน้ำเสียเบา
ะที่พวเาเิน่อ ไลน์รู้สึถึบาสิ่ที่เปลี่ยนไปในอาเรน าร้อมอที่เหมือนะไม่ละสายาาเา และท่าทาทีู่เหมือนะพยายามปป้อเามาึ้นเรื่อย ๆ มันทำให้เาอึอั
“นายะามันไปทุที่แบบนี้อีนานแ่ไหน?” ไลน์ถามพลาหันไปมออาเรน
“นว่านายะปลอภัย” อาเรนอบทันที
ำอบนั้นทำให้ไลน์รู้สึไม่สบายใ เาหยุเินและ้อมออาเรน “ันไม่ไ้อให้นายทำแบบนี้ นายไม่ำเป็น้อปป้อันลอเวลา”
“ันรู้ แ่มันเป็นสิ่ที่ัน้อทำ” อาเรนอบ น้ำเสียอเาเ็มไป้วยวามหนัแน่น
“นายทำเหมือนว่าันไม่มีวามสามารถะูแลัวเอ” ไลน์พูเสียแ็
“เพราะนายเื่อใน่ายเินไป” อาเรนสวนลับ วาอเาแสออถึวามโรธ “นายไม่เยระวััวเลยสัรั้ นายไม่รู้เหรอว่ามีน้อะทำร้ายนาย?”
“แล้วนายะโรธอะไรนัหนา?” ไลน์พู้วยน้ำเสียไม่พอใ “นายิว่าัวเอเป็นนเียวที่รู้ทุอย่าหรือไ?”
ำพูอไลน์เหมือนุนวน อาเรนำหมัแน่น วามรู้สึที่เาพยายามระับเอาไว้มานานเริ่มปะทุึ้น เาไม่สามารถหาำพูที่ะอธิบายวามรู้สึอัวเอไ้ และนั่นทำให้เายิ่หุหิ
“เพราะันไม่อยาเสียนายไป เ้าใไหม?” อาเรนพูออมา้วยน้ำเสียที่หนัแน่นและเ็บปว
ำพูนั้นทำให้ไลน์นิ่ไป เามอหน้าอาเรน วาสีรามออีฝ่ายเ็มไป้วยวามรู้สึที่เาไม่สามารถปิเสธไ้ แ่ในะเียวัน มัน็ทำให้เารู้สึลัว
“ัน… ันอโทษ” ไลน์พูเบา ๆ ่อนะเินหนีไป
*มุมมอออาเรน*
อาเรนยืนอยู่รนั้น มอูไลน์เินออไป เารู้สึว่าัวเอทำผิพลา แ่ในะเียวัน เา็ไม่สามารถหยุวามรู้สึที่มี่อไลน์ไ้ วามรัที่แสนรุนแรและวามปรารถนาที่ะปป้ออีฝ่ายไม่ใ่สิ่ที่เาเลือ แ่มันือสิ่ที่ฝัอยู่ในัวเาในานะปีศา
“ันทำให้นายลัวอีแล้วใ่ไหม…” อาเรนพึมพำับัวเอ
เมื่อพวเาลับมาถึบ้าน บรรยาาศระหว่าพวเายัเียบ ไลน์เ็บัวอยู่ในห้อ ะที่อาเรนเลือที่ะนั่อยู่ในห้อรัว เามอไปยัหนัสือปำที่วาอยู่บนโ๊ะ และิถึำพูอไลน์
“บาทีันอาะันเามาเินไป…” อาเรนิในใ
แ่แม้ะิแบบนั้น เา็ไม่สามารถหยุวามรู้สึที่้อาระปป้อไลน์ไ้ เพราะสำหรับเา ไลน์ไม่ใ่แ่นที่้อารวาม่วยเหลือ แ่เป็นนที่เาไม่สามารถปล่อยมือไ้อีแล้ว
*มุมมออไลน์*
เ้าวันใหม่เริ่ม้นอีรั้ แสแที่สาส่อผ่านม่านหน้า่า่วยับไล่วามมืมนอืน่อน แ่ในใอไลน์ยัมีบาสิ่ที่เาไม่สามารถปัเป่าออไปไ้ วามรู้สึผิและวามัวลที่เี่ยวับอาเรนยัวนเวียนในหัว
เาลมาที่ห้อรัวและพบว่าอาเรนำลัเรียมอาหารเ้าเหมือนเ่นทุวัน ลิ่นหอมอุปและนมปัอบลอยมา ไลน์หยุยืนมอายที่เายัไม่สามารถเ้าใไ้ อาเรนเป็นนทีู่เย็นาและแ็ร้าว แ่ในะเียวัน็แสออถึวามอ่อนโยนและวามใส่ใที่ัับรูปลัษ์ภายนอ
“มานั่สิ อาหารเ้าพร้อมแล้ว” อาเรนพูโยไม่เยหน้าึ้นมามอ เาวาามุปลบนโ๊ะและนั่ลร้ามไลน์
“อบุ…” ไลน์อบสั้น ๆ ่อนะเริ่มิน เารู้สึถึสายาออาเรนที่้อมอมาเป็นระยะ แ่็เลือที่ะไม่พูอะไร
หลัอาหารเ้า ทั้สอัสินใออไปสำรวรอบเมืออีรั้เพื่อ้นหาเบาะแสเี่ยวับหนัสือปำ แ่บรรยาาศระหว่าพวเาลับเ็มไป้วยวามึเรีย ไลน์ยัรู้สึว่าัวเอไม่สามารถเ้าใอาเรนไ้ และอาเรนเอ็ูเหมือนะไม่พยายามอธิบายอะไรเพิ่มเิม
พวเาเินผ่านถนนสายหลัอเมือที่เ็มไป้วยร้าน้าและผู้น บ้านเรือนที่สร้า้วยไม้และหินเรียรายไปามทา ลิ่นนมปัอบสใหม่ลอยมาาร้านเบเอรี่มุมถนน ไลน์หยุมอแผายผลไม้ที่มีผลไม้หลาสีเรียราย พ่อ้าแม่้ายิ้มแย้มและเรียลู้าอย่าระือรือร้น
“นายอยาไ้อะไรไหม?” อาเรนถามะที่ยืนอยู่้าหลัไลน์
“ไม่ล่ะ แ่มอเย ๆ” ไลน์อบ้วยน้ำเสียเบา
ะที่พวเาเิน่อ ไลน์รู้สึถึบาสิ่ที่เปลี่ยนไปในอาเรน าร้อมอที่เหมือนะไม่ละสายาาเา และท่าทาทีู่เหมือนะพยายามปป้อเามาึ้นเรื่อย ๆ มันทำให้เาอึอั
“นายะามันไปทุที่แบบนี้อีนานแ่ไหน?” ไลน์ถามพลาหันไปมออาเรน
“นว่านายะปลอภัย” อาเรนอบทันที
ำอบนั้นทำให้ไลน์รู้สึไม่สบายใ เาหยุเินและ้อมออาเรน “ันไม่ไ้อให้นายทำแบบนี้ นายไม่ำเป็น้อปป้อันลอเวลา”
“ันรู้ แ่มันเป็นสิ่ที่ัน้อทำ” อาเรนอบ น้ำเสียอเาเ็มไป้วยวามหนัแน่น
“นายทำเหมือนว่าันไม่มีวามสามารถะูแลัวเอ” ไลน์พูเสียแ็
“เพราะนายเื่อใน่ายเินไป” อาเรนสวนลับ วาอเาแสออถึวามโรธ “นายไม่เยระวััวเลยสัรั้ นายไม่รู้เหรอว่ามีน้อะทำร้ายนาย?”
“แล้วนายะโรธอะไรนัหนา?” ไลน์พู้วยน้ำเสียไม่พอใ “นายิว่าัวเอเป็นนเียวที่รู้ทุอย่าหรือไ?”
ำพูอไลน์เหมือนุนวน อาเรนำหมัแน่น วามรู้สึที่เาพยายามระับเอาไว้มานานเริ่มปะทุึ้น เาไม่สามารถหาำพูที่ะอธิบายวามรู้สึอัวเอไ้ และนั่นทำให้เายิ่หุหิ
“เพราะันไม่อยาเสียนายไป เ้าใไหม?” อาเรนพูออมา้วยน้ำเสียที่หนัแน่นและเ็บปว
ำพูนั้นทำให้ไลน์นิ่ไป เามอหน้าอาเรน วาสีรามออีฝ่ายเ็มไป้วยวามรู้สึที่เาไม่สามารถปิเสธไ้ แ่ในะเียวัน มัน็ทำให้เารู้สึลัว
“ัน… ันอโทษ” ไลน์พูเบา ๆ ่อนะเินหนีไป
*มุมมอออาเรน*
อาเรนยืนอยู่รนั้น มอูไลน์เินออไป เารู้สึว่าัวเอทำผิพลา แ่ในะเียวัน เา็ไม่สามารถหยุวามรู้สึที่มี่อไลน์ไ้ วามรัที่แสนรุนแรและวามปรารถนาที่ะปป้ออีฝ่ายไม่ใ่สิ่ที่เาเลือ แ่มันือสิ่ที่ฝัอยู่ในัวเาในานะปีศา
“ันทำให้นายลัวอีแล้วใ่ไหม…” อาเรนพึมพำับัวเอ
เมื่อพวเาลับมาถึบ้าน บรรยาาศระหว่าพวเายัเียบ ไลน์เ็บัวอยู่ในห้อ ะที่อาเรนเลือที่ะนั่อยู่ในห้อรัว เามอไปยัหนัสือปำที่วาอยู่บนโ๊ะ และิถึำพูอไลน์
“บาทีันอาะันเามาเินไป…” อาเรนิในใ
แ่แม้ะิแบบนั้น เา็ไม่สามารถหยุวามรู้สึที่้อาระปป้อไลน์ไ้ เพราะสำหรับเา ไลน์ไม่ใ่แ่นที่้อารวาม่วยเหลือ แ่เป็นนที่เาไม่สามารถปล่อยมือไ้อีแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น