WHO YOU? #2jae

ลำดับตอนที่ #2 : Who you - one

                    

     


     
    ก็อกๆๆๆๆ

      นักธุรกิจหนุ่ม อิม แจบอม  ลุกขึ้นมาดูนาฬิกาที่วางไว้อยู่โต๊ะเล็กๆข้างเตียง  คิ้วสองข้างของเขาขมวดเข้าหากัน ทันทีที่เห็นเลขบนหน้าปัดนาฬิกาดิจิตอลเรือนงาม

    7.36 น.

      ความสงสัยผุดขึ้นมาในใจทันทีว่าใครมาเคาะประตูปลุกแต่เช้า  ในเมื่อเมื่อคืนนี้เขาบอกและกำชับแม่บ้านอย่างดีว่าไม่ต้องขึ้นมาปลุกเขา เพราะพรุ่งนี้คือว่าหยุดพักผ่อน ที่เพิ่งจะได้มีเหมือนกับคนอื่นสักหนึ่งวัน
   
      ร่างสูงหัวเสียนิดหน่อยก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง และเดินไปส่องตาแมวว่า ใครคือเจ้าของเสียงเคาะปริศนาหน้าประตูที่มาปลุกเขาในวันหยุดเช่นนี้  เมื่อส่องผ่านเข้าไป ทำให้แจบอมโดนความ งง และ ความแปลกใจ เข้าเล่นงานอีกระลอกหนึ่ง เมื่อใบหน้าที่เข้าเห็นด้านนอก ... อิม แจบอม คนนี้ไม่เคยรู้จักหรือคุ้นหน้าค่าตามาก่อนจริงๆ

     แล้วความแปลกใจไม่หยุดอยู่แค่นั้น  มันกลับโจมตีเขาหนักขึ้นเมื่อเปิดประตูออกไปคนด้านนอกก็ทำหน้าตาไม่พอใจ และเบะปากใส่ด้วยความไม่พอใจ พร้อมใช้หางตามองเขา 

     "นายเป็นใคร ?"  อิมแจบอมถาม อย่างใคร่สงสัย คิ้วสองข้างขมวดกันจนยุ่งเหยิง

     "หนัก ... " คำๆเดียวพูดออกมาทำให้ แจบอมมองลงตามสายตาคนตัวเล็กกว่า แล้วก็พบกับกองกระเป๋ามากมาย "เขยิบออกไปหน่อย" คนตัวเล็กกว่าพูดกับเขาอีกครั้ง พร้อมทั้งใช้มือทั้งสองข้างผลักเขาออก แล้วดึงดันยกกระเป๋าเข้ามา

     "เราไม่รู้จักกันสักหน่อย แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาเข้าบ้านฉัน และขนของมาไว้ในห้องของฉัน !"
  
     "อยากรู้จักฉันเหรอ? เดี๋ยวไว้นายได้รู้จักฉันแน่ " คนตัวเล็กพูดพลางหอบเสื้อผ้ามากองใส่ไม้แขวนเสื้อและแขวนไว้ในตู้ ตู้ของเขา !?!

     "แล้วนายเข้าบ้านฉันมาได้ยังไง" คนตัวสูงยืนกอดอกมอง คนตัวเล็กที่กำลังจัดแจงเสื้อผ้า

     "พ่อนายสั่งฉันมา เออ นายตื่นแล้วใช่มั้ย แม่นายเรียกลงไปทานข้าวพอดี ป่ะ ลงไปด้วยกัน " ว่าจบ คนตัวเล็กก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้ว จูงมือของเขาออกจากห้องไป "อ่อ เกือบลืมแนะนำตัว  ฉัน ยองแจ  ชเวยองแจ ยินดีที่ได้รู้จักนะ อิมแจบอม จุ๊บ >3< " แจบอมถึงกับหน้าเหวอเมื่ออีกฝ่ายแนะนำตัวเสร็จก็ยืดตัวขึ้นมาจูบแก้มเขาอย่างถือวิสาสะ รอยยิ้มสดใสประดับบนใบหน้าขาวจัดนั้นจนเขาเองเผลออึ้งไปชั่วขณะ

      เมื่อคนตัวเล็กลากเขาออกมาจากห้องได้ สติของแจบอมจากที่หลุดลอยไปก็ได้บินกลับมา

     "นาย !!  ยองแจ!! เมื่อกี้นายหอมแก้มฉัน !!!" แจบอมสบัดข้อมือตัวเองจากการจับกุมของยองแจ ยองแจถึงกับชะงักตัว ตวัดสายตาขึ้นมามองหน้าแจบอม นัยน์ตาสีดำเป็นประกายกรอกไปมา แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

     "แล้วนายไม่รู้สึกดีกับหอมของฉันเหรอ  หัวใจนายเต้นเร็วมากเลยนะ" ฝ่ามือบางทาบตรงตำแหน่งก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ แจบอมผงะเล็กน้อย ตาเบิกกว้างพร้อมซ่อนเสียงอุทานเบาๆ ใบหน้าหล่อเสมองไปทางอื่น อย่างหลบสายตาดำวาววับราวกับลูกหมาน้อยที่กระพริบขึ้นลงกำลังปั่นป่วนหัวใจของเขาให้ แจบอมปัดมือเรียวของยองแจออก และรวบรวมสติอีกครั้งหนึ่ง

แจบอมเดินเร็วๆหนียองแจลงมายังชั้นล่างของบ้าน พยายามมองหาบุพการีของตนเพื่อถามความจริงว่าเจ้าเด็กบ้ายองแจมันเข้าว่าใครบ้านได้อย่างไร 

     สายตาคมมองไปสะดุดท่านพ่อและท่านแม่ของตนที่กำลังนั่งทานอาหารและหัวเราะคิกคักกันอย่างอารมณ์ดี ขายาวของแจบอมรีบสาวเท้าเข้าไปหาท่านทั้งสอง 

     "แม่ !! เจ้าเด็กอ้วนยองแจ นั่นเป็นใคร ทำไมแม่ถึงให้มันย้ายของมาอยู่ในห้องผม !!" สิ้นคำ เจ้าเด็กอ้วนที่แจบอมพูดถึงก็เดินช้าๆเข้ามาในห้องอาหาร พร้อมฉีกยิ้มให้ผู้ใหญ่สองคนในห้องนี้ยิ้มเป็นมิตร และหันหน้ามาพูดกับแจบอมว่า... 

     "นายว่าใครอ้วนเหรอ พี่แจบอมฟันจอบ " ยองแจพูดไปพร้อมพยายามทำฟันเหยินออกมาล้อเลียนแจบอม

ร่างสูงสูดหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนหันหน้าหน้ามองบุพการีของตน ก่อนจะเริ่มเจรจาต่อไป เย็นไว้อิมแจบอม ถามแม่เสร็จเมื่อไรฉันจะบีบคอแกแน่ เจ้าเด็กอ้วน

     "คือเรื่องมันยาวมากนะแจบอม และแม่ยังไม่อยากบอกลูกตอนนี้ เอาเป็นว่าตอนนี้ยองแจจะเข้ามาเป็นสมาชิกในครอบครัวบ้านเรา เขาคือลูกหมั้นของลูกจ้ะ  ดูแแลน้องเขาดีๆนะแจบอม"  แจบอมอ้าปากค้างกับคำตอบที่ได้รับ ... คู่หมั้น !?!?!?!?  เจ้าเด็กอ้วนเนี่ยนะ!!!

แจบอมหันหน้าไปจ้องตากับยองแจ จ้องตากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนคนตัวเล็กจะยิ้มและยักคิ้วให้เขาอย่างกวนๆ แจบอมยกมือตัวเองขึ้้นพร้อมตบลงไปกลางหน้าผากตัวเอง ไม่จริงใช่มั้ย บอกผมที !!!

     "ฟังนะ เจ้าอ้วนยองแจ ไม่ว่ายังไงฉันจะไม่ตกหลุมรักนายเด็ดขาด" แจบอมตะโกนใส่ยองแจ พร้อมใช้นิ้วชี้หน้า ก่อนจะเดินจ้ำอ้าวขึ้นห้องทันที

ยองแจจึงโค้งคำนับให้ท่านผู้ใหญ่ทั้งสอง ก่อนจะรีบเดินตามแจบอมไป
     
     "พี่ฟันจอบ ผมขอเข้าไปนะฮะ" นิ้วมือเรียวทั้งห้าเอื้อมไปบิดลูกบิดประตู ทันทีที่ประตูห้องยองแจกลับไม่พบใคร แต่ได้ยินเสียงน้ำ สงสัยพี่ฟันจอบคงจะอาบน้ำละมั้ง

ยองแจเดินสำรวจดูทั่วห้อง แต่ไม่มีอะไรน่าสงสัย  แต่แปลกใจที่เห็นช่อดอกกุหลาบช่อใหญ่ที่แห้งจนกรอบวางอิงอยู่เป็นมุมผนังห้อง ทำไมต้องเก็บมันไว้ด้วยนะ อิมแจบอม ...

     "เจ้าเด็กอ้วน ทำอะไร จะขโมยของฉันเรอะ " ใบหน้าขาวใสของยองแจหันไปตามเสียงเรียกของแจบอม ที่กำลังเดินเข้ามาหา

     "ในห้องนี้มีอะไรให้ขโมยเหรอพี่ฟันจอบ " ยองแจหันหน้ามาพูด พร้อมส่งยิ้มที่สดใดแต่เต็มได้ด้วยความเฟคอยู่ข้างใน

     "เลิกเรียกฉันว่า พี่ฟันจอบ สักที" แจบอมหันไปค้อนขวับใส่ยองแจทันที  

     "ปกติคนบ้า จะไม่ยอมรับว่าตัวเองบ้านะพี่ฟันจอบบบบบ " ยองแจลากเสียงยาวยืด พร้อมทำฟันยืดๆออกมาล้อเลียน 

     "งั้นนายต้องยอมรับนะว่านายอ้วน เจ้าเด็กอ้วนยองแจ !!!" สิ้นคำพูดของแจบอมทำให้ยองแจโถมร่างกายมาใส่แจบอม ทั้งคู่ล้มลงที่เตียง พร้อมกับการต่อสู้ที่เริ่มต้นขึ้น ยองแจหยิบหมอนมาฟาดใส่แจบอมไม่ยั้ง ฝ่ายแจบอมไม่ยอมแพ้หยิบหมอนอีกใบมาฟาดกลับ ไส้หมอนปุยนุ่มกระจัดจายเต็มห้อง พร้อมภาพเด็กหนุ่มสองคนกำลังไล่ตีกันอย่างสนุกสนาน

หากมองดีๆจะเห็นรอยยิ้มบนในหน้าของแจบอมหลังจากที่จากตัวไม่ได้ยิ้มมาเนินนาน... 









     ...และในที่สุดเวลา แห่งการหน้าเบื่อก็มาเยื่อน 
เวลาแห่งการเก็บกวาด  ไม่กี่ชั่วโมงก่อน ยองแจและแจบอมใส่หมอนฟาดฟันกันจนทำให้ไส้หมอนกระจัดกระจายเกลื้อนห้อง  เมื่อแจบอมรู้สึกตัวเห็นห้องตัวเองเละก็โมโหมาก และตะโกนบอกให้ยองแจเก็บกวาดไส้หมอนออกให้หมด   ยองแจไม่เข้าใจ ทั้งๆทีแจบอมก็เป็นคนเล่นกับเขา ทำไมเขาได้มาเก็บกวาดเอง  - -

     "พี่ฟันจอบ ผมเก็บกวาดเรียบร้อยหมดแล้ว ขออนุญาตนอนนะคร๊าบบบบบ" ว่าจบ ยองแจก็กระโจนขึ้นเตียง และคว้ารีโมท ออกเปิดเปิดทีวีเล่น แจยอมเห็นปฏิกิริยาของยองแจ ถึงกับถอนหายใจแรงๆ  เจ้าเด็กอ้วนนี่ ไม่มีมารยาทซะเหลือเกิน ...

แจบอมลุกขึ้นไปหยิบแม็คบุ๊คจากโต๊ะทำงานออกมากางและเดินนั่งที่เตียงเหมือนเดิม ถึงวันนี้จะเป็นวันหยุด แต่แจบอมมีความทะเยอทะยานสูง เขาเข้าเน็ตไปเช็คหุ้นของแต่ละบริษัทที่ตนร่วมหุ้นอยู่ และบริษัทคู่แข่ง ออกมาคำนวณว่าจะจัดการหุ้นพวกนี้ยังไง  

     'ตัวแทนจากดวงจันทร์ จะลงทันแกเองงงงง'
     'กลับมาพบกับรายการ 360 องศาได้อีกครั้ง'
     'I am a Good boy !!'
     'เรียกพี่ได้มั้ย แล้วพี่จะให้ค่าขนมหมื่นห้า'

     " ชเว ยองแจ!!!!!  ปิดทีวีเดี๋ยวนี้!!! ฉันไม่มีสติทำงาน!!" แจบอมหันหน้ามามองยองแจที่กำลังกดรีโมทเปลี่ยนช่องไปมา จนเขารำคาณ
    
     "พี่ก็ทำงานไปดิ มายุ่งกะผมกะทีวีทำไม " ว่าจบ ยองแจก็หันกลับมองทีวีเหมือนเดิม 

แจบอมพยายามข่มความโกรธไว้ในใจ แล้วหอบว่าแม็คบุ๊คออกจากห้องไปทำงานที่อื่น  ถึงพูดไปเจ้าเด็กอ้วนก็ไม่ยอมทำตามคำสั่งเขาอยู่ดี

ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทั้งๆที่ไม่รู้จักมักจี่กับเจ้าอ้วนยองแจ ทำไมเขาถึงยอมให้ย้ายมาอยู่กันนะแล้ว  เมื่อกี้ก็ยอมให้นอนเตียงด้วย ปกติน่าจะไล่ไปนานเเล้ว แต่เจ้าอ้วนนั่นก็น่ารักดีนะ หน้าขาวๆ แก้มกลมๆ ตัวเล็กๆ ยิ้มเเล้วโลกสดใส ...โว้ยยยย แจบอมไม่เข้าใจตัวเอง เขากำลังชมเจ้าเด็กอ้วนอยู่เรอะเนี่ยยยยย  สงสัยเย็นนี้ต้องไปคลายเคลียดหน่อยแล้ว...







     เสียงเพลงคึกคักดังแข่งกับเสียงผู้คนมากมายกำลังเต้นและพูดคุยกัน อิมแจบอมเดินผ่านกลุ่มหญิงสาวที่แสดงท่าทียั่วยวนคนหล่ออย่างเต็มที่่หากแต่คนหล่อไม่สนใจสักหน่อย เพียงแค่ยิ้มให้เล็กน่อยตามสไตล์แจบอม ปกติทุกครั้งที่เขามาเที่ยวสถานที่แบบนี้จะมีสาวๆหิ้วกลับบ้านประจำ ไม่ก็ว่านั่งดริ๊งค์ด้วย วันนี้กลับไม่ ครั้งนี้ร่างสูงเลือกจะเดินมานั่งที่เคาน์เตอร์บาร์ ซึ่งการกระทำของเขาแบบนี้มันผิดปกติ...

มันผิดปกติจริงๆ  ที่คราวนี้อิมแจบอมเพียงแค่ยิ้มตอบกลับให้กับทุกคนที่พยายามเข้ามา อ่อย แล้วก็หันหน้าไปนั่งจิบเครื่องดื่มเงียบๆ หรือไม่ก็คุยกับบาร์เทนเดอร์แทน  ไม่ได้สนใจสิ่งรอบด้านเหมือนอย่างเคย

     เบื่อ ...
เสียงในใจของร่างสูง ร้อยแปดสิบกว่าเซนติเมตร ใบหน้าที่พูดได้เลยว่าทั้งหล่อทั้งเข้มรวมอยู่ด้วยกัน ดวงตาคมกริบราวกับอินทรีย์ มาพร้อมกันไฝสองจุดเรียงกันบนเปลือกตา  ริมฝีปากเซ็กส์ซี่รับเข้ากับจมูกโด่ง ผิวขาวไม่มาก ไม่ดำมาก และท่าทางสงบนิ่งเหมือนไม่ใส่ใจอะไรเลย มันยิ่งทำให้เขาลึกลับ และน่าค้นหา


    ทั้งที่มาในสถานที่แบบนี้แจบอมกลับรู้สึกเหงา และคิดถึงอดีตที่ปวดราว  อดียที่เกี่ยวกับแฟนเก่า ... ใช่ เมื่อสามปีก่อน เขาเจอจินยอง ณ สถานที่แห่งนี้  และเลิกกัน ณ สถานที่แห่งนี้



..........ย้อนไปเมื่อนสามปีก่อน............ 

     "เอ้า ชนเว้ยยยยย"เสียงแก้วกระทบกันดัังไปทั่วห้องก่อนที่ภาชนะที่บรรจุน้ำสีอำพันจะถูกส่งไปยังริมฝีปากเพื่อเปิดรับเอาของเหลวที่บั่นทอนสุขภาพ เสียงดนตรีดังแว่วๆจากด้านนอก เมื่อใครบางคนเปิดประตูเข้ามา วันนี้พวกเขาจองห้อง VIP ไว้เพราะวันนี้เป็นวันเลี้ยงฉลองที่แจ็คสัน เพื่อนในกลุ่มของเขาสละโสดได้เสียที

ร่างสูงของอิมแจบอมกำลังเดินถือโทรศัพท์ออกไปจากห้องเพื่อโทรหาจินยอง แฟนของเขา เพราะเขาไม่รู้ว่าจะมาเลี้ยงกระทันหันแบบนี้

     ตู๊ด ... ตู๊ด ...
ไม่รับ สงสัยจินยองคงอาบน้ำอยู่ละมั้ง ไว้รอโทรกลับก็ได้ แจบอมคิดอย่างนี้ และขาสองยาวก้าวกลับมายังทางเข้าอีกครั้ง สายตามองสอดส่องผู้คนมากมายที่กำลังเต้นอย่างสนุกสนาน นิ้วมือทั้งห้าของแจบอมกำลังเอื้อมไปเปิดประตูห้อง VIP เข้าไป แต่หูดันไปสะดุดประโยคบางอย่างเข้า 

     "พี่จินยอง ทางนี้ครับๆ" แจบอมคิดว่าสงสัยจะเปิดคนชื่อเหมือน เขาจึงออกแรงอีกครั้งเพื่อเปิดประตู 

     "สั่งอะไรไว้หรือยัง" ประโยคนี้ทำให้แจบอมหยุดนิ่งอีกครั้ง ชื่อก็เหมือนกัน เสียงก็เหมือนกัน ขอให้อย่าเป็นคนๆเดียวกับที่เขาคิดเลย เพราะคนที่เขาคิดเคยบอกเขาว่า ไม่ชอบสถานที่บันเทิง... 

แจบอมยืนกำประตูแน่นไม่ยอมหันหน้าไปมองว่าใช่คนที่เขาคิดรึป่าว เพียงแค่เอียงหูฟัง ประโยดต่อไปทำให้แจบอมมั่นใจว่าคนนั่นคือจินยองแฟนของเขาจริงๆ !!

     "แล้ววันนี้ออกว่าเที่ยวกับผมได้ยังไง พี่แจบอมไม่ว่าเหรอครับ"

     "ไม่หรอก แจบอมไม่รู้  วันนี้พี่จองโรมแรงไว้แล้วนะ..."

     ผลัก !!!

     "เห้ย! ไอ้แจบอมมายืนอะไรตรงนี้ ทำไมไม่เข้าไปว่ะ " แจ็คสันเดินมากระชากเประตูที่เขากำอยู่ออก พร้อมพูดกับเขา ทำให้คนสองคนที่กำลังสนทนาอยู่หันมามอง

แจบอมหันหน้าไปเผชิญหน้ากับจินยอง  ที่กำลังตกใจอยู่กับ สายตาคมไปสะดุดกับแขนของไอ้บ้านั่นกำลังโอบเอวจินยองอยู่  แจบอมกำหมัดแน่น พร้อมกัดฟันพูดว่า

     "ใครกันที่บอกว่า ... ไม่ชอบเที่ยวสถานบังเทิง
      ใครกันที่บอกว่า ... ไม่ชอบดื่มเหล้า
      ใครกันที่บอกว่า ... ไม่ชอบคนเจ้าชู้ " แจบอมพูดพร้อมมองหน้าจินยองนิ่ง

     "แจบอม เราอธิบายได้นะ " จินยองลุกขึ้นและกำลังเดินตรงมาที่แจบอมยืนอยู่

     " ตลอดเวลา 2ปีที่ผ่านมา นายหลอกเรามาตลอด เลิกกันเถอะ เลิกกัน เราจะไม่ไปยุ่งกับนายอีก" สิ้นคำ แจบอมก็หันหน้าหนีแล้วเดินไป โดนไม่สนใจเสียงเรียกของแจ็คสัน หรือจินยองทั้งสิ้น 

.....มันจบแล้วสินะจินยอง.....




แจบอมถอดหายใจยาวเฮือก ทำไมเขาต้องมานั่งคิดถึงอดีตแบบนี้ด้วยนะ ว่าแล้วแจบอมก็ยกแก้วขึ้นกระดกจนหมดแก้วแล้ววางลงกับเคาน์เตอร์อย่างแรง พลางคิดว่าควรหาอะไรทำแก้เบื่อ วิธีที่นึกออกมันก็มีแต่หิ้วสาวสวยกลับไปค้างด้วยซักคนสองคนเหมือนทุกครั้ง 

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr 

เสียงริงโทนโทรศัพท์ของแจบอมก็ดังขึ้น เจ้าตัวคิดหัวเสีย ว่าใครกันที่โทรมาขัดจังหวะการมองหาสาวไปนอนกอดเล่น มือหนาล้วงมืออกมาจากกระเป๋ากางเกง หน้าจอที่โชว์ชื่อคนโทรเข้าทำเอาแจบอมขมวดคิ้ว

เบอร์ใครว่ะ !?! 

ร่างสูงมองหน้าจอโทรศัพท์ แล้วนำมันมาวางไว้ที่เคาน์เตอร์ ก่อนที่มันจะดับลงไป แล้วมันก็ดังขี้นมาใหม่ด้วยเบอร์เดิมที่ไม่คุ้นตา แจบอมทำท่าจะกดตัดสายแต่เปลี่ยนใจเป็นกดรับแทนแล้วนำขึ้นมาแนบใบหู

     "ฮัลโหล" แจบอมกรอกเสียงลงไปในเครื่องมือสืื่อสาร อย่างไม่พอใจ

     (พี่ฟันจอบ นี่มันดึกแล้วเมื่อไหร่จะกลับ) น้ำเสียงจากปลายสายฟังดูเหมือนง้องอลแปลกๆ แจบอมเบ้ปากใส่โทรศัพท์ในมือ พลางคิดในใจ จะโทรมาเรียกให้ไปนอนด้วยรึไง

     "ตอนนี้ฉันกำลังทำงานอยู่" ร่างสูงจงใจพูดโกหกออกไป ทำเอาปลายสายเงียบไปในทันที

     (พี่ฟันจอบโกหก เสียงดังขนาดนี้ พี่อยู่ในผับใช่มั้ย) ยองแจแย้งทันควัน

     "เออๆ เดี๋ยวจะกลับแล้ว บอกพ่อบ้านรอเปิดประตูให้ด้วย" แจบอมพูดไปแล้วยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเอง ก่อนจะกดตัดสาย นัยน์ตาคมจ้องมองโทรศัพท์ที่จอดับไปแล้วก่อนจะขมวดคิ้วอีกรอบ ว่าทำไมเขาต้องทำตามคำสั่งเจ้าเด็กอ้วนเนี่ยด้วย  ร่างสูงจัดการเมมเบอร์โทรศัพท์ที่เพิ่งโทรเข้าล่าสุด ว่า 'เจ้าเด็กอ้วน ยองแจ' 

เมื่อเมมเบอร์เสร็จแจบอมก็สั่งไวน์มาดื่นอีกสองสามแก้ว ก่อนจะเดินออกไปขึ้นรถ  



00.49 น.

     ก๊อกๆๆๆ   ปังๆๆๆๆ
     "เจ้าเด็กอ้วน ยองแจ มาเปิดประตูดิ"  แจบอมได้ออกแรงทุบประตูเต็มที่ เพื่อปลุกคนที่กำลังหลับสบายให้มาเปิดประตูให้

     กริ๊ง  
ร่างบางของยองแจเดินงัวเงียมาเปิดประตูให้แจบอม แต่ต้องตาสว่างเมื่อได้กลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์ลอยมาเตะจมูก

     "พี่ฟันจอบ แหวะ พี่กินเหล้ามาเหรอ" ยองแจทำหน้าไม่พอใจ พร้อมขมวดคิ้ว ก่อนจะเดินกลับไปที่เตียง ยองแจไม่ชอบกินเหล้า ออกจะเกลียดมันด้วยซ้ำ

แจบอมไม่สนใจที่ยองแจพูดก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

เวลาล่วงเลยมาถึงตีสองกว่า ยองแจเปิดเว็บไซต์การทำอาหารดูเผื่อว่าพรุ่งนี้จะลองทำให้พ่อแม่ของแจบอมชิม ห้วงความคิดสะดุดกึกเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูพร้อมร่างกายสูงใหญ่ มีกล้ามเล็กหน่อยพอให้ดูดี แจบอมคาดผ้าขนหนูไว้ที่เอวอย่างหมิ่นเหม่

ยองแจเบือนหน้าหนีภาพตรงหน้า แม้เขาจะเป็นจะเป็นผู้ชายเหมือนกัน  แต่อีกฝ่ายทำเขาเขินไม่ใช่น้อย อีกทั้งรูปร่างของแจบอมยังดูดีกว่าเขาหลายเท่าอีก

     "ย๊ากห์ เจ้าอ้วนนายจะนอนบนเตียงจริงๆเหรอ " แจบอมพูดพลางใส่เสื้อกล้ามไปด้วย 

     " พี่ฟันจอบจะไปนอนตรงพื้นก็ได้นะ  ผมไม่ว่า" สิ้นคำ ยองแจก็เก็บไอแพดใส่ในกระเป๋าก่อนจะล้มตัวลงนอน พร้อมหันหน้าหนี 

    
แจบอมได้แต่สูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อข่มความโมโหเอาไว้ ก่อนจะเดินไปปิดไฟ และล้มตัวลงนอนบนเตียง คิดในใจว่าพรุ่งนี้ต้องไปทำงาน ไม่อยากจะทะเลาะกับหมอนี่จนไม่ได้นอน

     "ฝันดีนะ พี่แจบอม..."  เมื่อใกล้สู่ห้วงนิทราแจบอมก็ได้ยินอะไรบางอย่าง อะไรนะ เจ้าเด็กอ้วนบอกฝันดีเขางั้นเหรอ ... ความคิดของแจบอมคิดกันไปหมด แต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรยองแจออกไป สงสัยเจ้าอ้วนนั่นคงจงใจป่วนเราแน่ๆเลยๆ ...







-------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนแรกก็จบไปแล้วววว
ไม่รู้จะถูกใจคนอ่านมั้ยน๊าา แต่ถ้าชอบเม้นเป็นกำลังใจให้หน่อยนะคะ ><''
ไรต์เป็นคนขี้เกียจ ไปทวงเรื่องได่ที่ @chanbaek_kun10 น๊าาา