เลื่อมเหลี่ยมเพชร

ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนของพ่อ

  เสียงเดินลงบันไดอย่างเร็วและแรงแสดงให้รู้ว่าหญิงสาวผู้ที่กำลังเดินอยู่นั้นดูจะไม่ค่อยสบอารมณ์กับสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่

  
  "วุ้น เสาร์นี้เรียนพิเศษเสร็จแล้วไปไหนต่อหรือเปล่า”  ผู้ที่อาวุโสกว่าเอ่ยถาม ใบหน้าบางส่วนของเขาเริ่มมีริ้วรอยเกิดขึ้นแสดงให้เห็นว่าชายผู้นี้มีอายุไม่ต่ำกว่า 40 แล้ว แต่ริ้วรอยก็ไม่อาจทำให้ใบหน้าของเขาดูแก่เลย มันยังคงเค้าโครง เมื่อตอนที่เขายังเป็นหนุ่มอยู่มาก
 

  "ไม่ค่ะพ่อ ว่าจะให้คนรถไปรับเลย” หญิงสาวตอบคำถามพร้อมกับน้ำเสียงราวกับไม่อยากต่อบทสนทนากับบิดา

  
  "งั้นเดี๋ยวพ่อไปรับนะ จะพาไปรู้จักกับเพื่อนพ่อสมัยเด็กๆ"

 
  "เพื่อนพ่อสมัยเด็กๆ หรอคะ” 

 
  "ใช่ ชื่อคุณอมรา เป็นเพื่อนรุ่นพี่ของพ่อ สมัยที่พ่อยังอยู่ต่างจังหวัด พ่อก็เล่นกับป้าเขาบ่อยๆ บ้านเขาชอบมาพักผ่อนแถวๆ บ้านพ่อ เราโตมาด้วยกัน วุ้นเคยเจอเขาแล้วหล่ะ แต่ตอนนั้นยังเด็กมาก จำไม่ได้หรอก"
 

  "หรอคะ เพื่อนพ่อ พ่อก็ไปคนเดียวก็ได้นี่คะ ไม่เห็นต้องพาหนูไปด้วยเลย พ่อก็รู้ว่าวุ้นหยุดแค่เสาร์ อาทิตย์ อยากพักผ่อนอ่านหนังสือเรียนอยู่บ้านมากกว่า ใกล้จะสอบแล้วค่ะ"
 

  “อ่านหนังสือเรียนหรือดูซีรี่ย์เกาหลีกันแน่" น้ำเสียงชวนยั่วโมโหของกิติกานต์แว่วมาแต่ไกล
 

  “ฉันจะทำอะไร มันก็เรื่อง ของฉัน ไม่เกี่ยวกับแก แกมาก็ดีละ….นี่ไงคะพ่อ ก้องมันมาพอดีเอามันไปแทนสิคะพ่อ วุ้นขี้เกียจ"
 

  “เรื่องอะไร ไม่เกี่ยวเลย มีเรียนไปไม่ได้"
 

  “อื้มม เรียนหรือนัดกับน้องบีมไว้กันแน่  พ่อเอามันไปแทนหนูเลย วันๆไม่เรียนเล่นแต่เกม หลีแต่สาว"

  “คราวที่แล้วผมไปมาแล้วคราวนี้ตาเจ๊ เจ๊อย่าโยนมาให้ผมดิ”
 

  ‘’เจ๊บ้านแกชั้นพี่แกนะ  นะคะพ่อ เอาน้องข้าวกล้องไปแทนเถอะนะ’’ 

  ‘’ไม่ๆ ผมไม่ไปครับๆ ให้พี่วุ้นเน่า เอ้ย วุ้นเส้น! ไปแหละดีแล้ว อ่อแล้วอีกอย่าง                                                                               

ผมก็ชื่อ ก้อง ไม่ใช่ ข้าวกล้อง ก้อง ก้อง ก้องๆๆๆๆๆ’'

  ‘’ไอ้ก้อง! ฉันชื่อวุ้นเส้น ไม่ใช่วุ้นเน่าบ้าบอคอแตกของแก ใครสอนให้แกเรียกฉันแบบนี้’’

  “ไม่รู้แหละเจ๊เริ่มก่อนเอง พ่อครับ ผมไม่ไปนะ ผมมีเรียน” 

    พูดจบกิติกานต์ก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นสอง 

  ไวเท่าความคิดของกัญญาพัชร เธอรีบวิ่งตามกิติกานต์ขึ้นไป

 
  “เดี๋ยว ไอ้ก้อง แกจะไปไหนหละว้ะลงมานี่ เฮ้ย ก้อง ก้อง ก้อง ไอ้ก้อง’’ 
 

  “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!  แกทั้งสองคนลงมานี่ แม่สอนกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้วิ่งขึ้นบันไดบ้าน ยัยวุ้นลงมาเดี๋ยวนี้ ตาก้องด้วย ตาก้อง  ตาก้อง ก้อง! ” น้ำเสียงตำหนิของกันตพรเปรียบเสมือนปืนที่จ่อมายังกัญญาพัชรและกิติกานต์ดังมาแต่ไกลส่งผลให้หญิงสาวและเด็กชายหยุดฝีเท้าทันที 
 

  “โถ่ แม่ แม่ดูไอ้ก้องสิมันปากหมา”
 

  “วุ้น ลงมาคุยให้รู้เรื่องแล้วก็อย่าเรียกน้องว่าไอ้ก้อง แม่ไม่ชอบ   ส่วนก้องลงมาเดี๋ยวนี้ ถ้าก้องไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป แล้วขอเถอะเลิกกวนประสาทพี่เค้าสักที แม่ปวดหัว ลงมาจากบันไดแล้วเดินขึ้นไปใหม่ อย่าเดินลงส้นนะ แล้วก็ห้ามวิ่ง ไม่งั้นแม่จะเอาไม้มาเคาะตาตุ่ม” 

   เมื่อหญิงสาวและเด็กชายได้ยินเช่นนั้นก็ยอมปฎิบัติตามคำของมารดาโดยดี

  

  “ไหนว่ามาสิ ทำไมไม่อยากไปกับพ่อ” กันตพรมองผู้เป็นลูกสาวด้วยสายตาอันนิ่งแต่แฝงด้วยความเยือกเย็น
 

  “ไม่ชอบค่ะ แล้วก็ไม่อยากไป เวลาพ่อไปเจอเพื่อนพ่อ ก็คุยนานจนน่าเบื่อ มีแต่เรื่องเงินๆทองๆ ธุรกิจ ที่มีผลประโยชน์ เอะอะเอะอะ ก็ผลประโยชน์  ไม่มีความจริงใจ พูดเหมือนจะเป็นมิตรแต่จริงๆแล้วในใจ น่าขยะแขยง มีแต่เสแสร้งเฟคใส่กัน วุ้นไม่ชอบและเกลียดการกระทำแบบนี้มากๆค่ะ  เกลียดและจะไม่ไปเหมือนทุกๆครั้ง”  สิ้นเสียงการพร่ำพรรณนาปนอธิบายเหตุผลของเธอ หญิงสาวก็หายวับไปกับตา
 

  กัญญาพัชรมักใช้ประโยคแบบนี้แทบจะทุกๆครั้งเวลาที่เธอไม่ต้องการไปพบปะเจอผู้คนที่พ่อจะแนะนำเพราะเธอรู้ว่ามันไม่ใช่แค่แนะนำให้รู้จัก แต่มันมีอะไรมากกว่านั้น บางทีอาจมีผลประโยชน์ต่อกันและกันด้วย ดังเช่นครั้งนี้
 

  “เอาเป็นว่าหนูไม่ไปแล้วกันนะค้าา.....” เสียงของเธอแว่วมาจากชั้นบนของบ้าน
 

  กันตพรกับชยันต์มองหน้ากันแล้วส่ายหัว กับนิสัยที่แก้ไม่ค่อยจะได้ของเธอ กัญญาพัชรเป็นหญิงสาวที่มีนิสัยใจคอต่างจากคนอื่นๆในรุ่นราวคราวเดียวกัน เธอเป็นคนที่สวย ฉลาด มีไหวพริบ  มีเสน่ห์ เรียกได้ว่าเพรียกพร้อมในทุกๆด้าน มีเพื่อนที่ทัดเทียมกับเธอเยอะแยะมากมาย แต่เธอกลับไม่ชอบ ไม่อยากเป็น ไม่อยากมีอะไรพวกนั้น เธอเลือกที่จะเรียนโรงเรียนรัฐบาลแทนที่จะเรียนโรงเรียนเอกชนทั้งที่ฐานะทางครอบครัวพูดได้เต็มปากเต็มกับคำว่ารวย  หรือบางทีอาจถึงมหาเศรษฐีเลยก็ได้ รวมถึงเรื่องที่ชยันต์ชอบพาเธอไปแนะนำตัวในวงสังคมและธุรกิจของเขา เธอก็ไม่ชอบใจเอามากๆ เธอจะโกรธเคืองบิดาทุกครั้งและพยายามหาข้ออ้างแบบชักแม่น้ำทั้งห้า บ้างก็แกล้งป่วยหรือใช้มารยาสารพัด บ้างก็แกล้งพาลโกรธ  หรือใช้วิธีอื่นๆเท่าที่เธอจะคิดได้   กลับกันกับกิติกานต์ที่พอพึ่งพาได้เป็นครั้งเป็นคราวตามความพอใจและสมัครใจของเด็กชายวัย 15 ปี 
 

  “จะเอายังไงดีหล่ะ ผมไม่อยากบังคับเขา” ชายผิวสีเข้มเหมือนตอนที่พึ่งอาบแดดใหม่ๆถาม

  “ก็เอาแต่ตามใจ ปล่อยมากไปก็ไม่ดี แล้วอีกอย่างครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆด้วย”

  “ผมก็คิดอย่างงั้น แต่จะทำยังไงดีล่ะคุณ”

  “เดี๋ยวฉันจัดการเองค่ะ ไม่ต้องห่วง” หญิงผู้เป็นภรรยากล่าว น้ำเสียงปนให้กำลังใจ พร้อมกับเดินตามเด็กชายและหญิงสาวขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน