คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : After Life 4 : หยั่งเชิง
After
Life 4
หยั่เิ
ปราาร่ายเินให้พนัานับรถแท็ี่แล้วพลิัวลารถ
เ็หนุ่มแทรายพ้นประูแล้วผลัปิ ไม่ทันไรึรู้สึถึวามไม่อบมาพาล เาสัเไ้ถึสถานที่อันไมุ่้นหูุ้นา
มันเป็นพห้ารัึ่ไม่ไ้ถููแลเอาใใส่อย่าที่วรทำให้ห้านั้นลำ้นสูบบัทัศนียภาพ
“ที่ไหน?”
ท้อฟ้ายามเย็นมีสีเทาหม่น้วยฤูฝน
ใบห้าเล้าลิ่นื้นอิน ไม่ไลาุยืนอปป้อ
รอบัวอเ็หนุ่มเ็มไป้วยห้าสู ถัไปอีมีแม่น้ำั้นลาแบ่เระหว่าพื้นที่ฝั่ธนับพื้นที่ฝั่พระนร
มีเสียสัว์เล็สัว์น้อยระมหูโยรอบ
บรื๋นน...
นับรถเปลี่ยนเียร์ถอยหลัออห่าาปป้อ
เาสะุ้รู้ัวรีบวิ่ามไปเาะระเรีย รั้นนับรถไม่ยอมหยุอ ่อนน้านในะหัพวมาลัยวลับเรียมมุ่รสู่ถนนเส้นหลั
เล่นเอาเ็หนุ่มรู้สึเอร์ไพรส์เลยทีเียว
ปป้อทำอะไรไม่ถูึถีบเท้าวิ่สู้วามเร็วรถ
ระทั่ยืนวาหยุารระทำอรถไว้ไ้ น้านในรถบีบแรไล่อยู่ั่วนาที สร้าวามประหลาให้เาไม่ใ่น้อย
เหมือนวามอทนอนับแท็ี่เป็นอันหมล ร่าายในุเรื่อแบบับรถึเปิประูวิ่ออถนนให่
อีฝ่ายทำให้ปราารแปลใึ้นมาึวิ่ามไปว้าัวนับเพื่อถามหาสาเหุ
แ่็ถูสะบัล้ม ปป้อไม่าิว่าารระแทรั้นี้ทำให้ล่มหนัสือ้านในเริ่มยับเยิน
ปป้อไม่ยอม
และแรออีฝ่าย็เยอะไม่ใ่น้อยนในที่สุ็สามารถรวบัวอีฝ่ายไ้
่อนะไ้เรื่อไ้วามับนายนับแม้ะมีเฝือหนาเป็นอุปสรร็าม
“ผมลัวแล้วๆ
ปล่อยผมไปเถอะ”
“หมายวามว่าไ?”
ปป้อไม่เ้าใ
นายแท็ี่ยัพูาประโยเหมือนเิม้วยวามื่นลัว่อนะเปลี่ยนอิริยาบถมาเาะาอเา
“อะไรอพี่เนี่ย?!”
“ผมรู้แล้ว
ะไม่ทำอีแล้วรับ ผมะไม่ทำอะไรุแล้ว”
ปป้อเียบและประิประ่อเรื่อ
นไ้วามว่าระหว่าที่เาหลับไปนั่นเอ
นายแท็ี่นนี้ิระทำบาอย่าที่ไม่ีเป็นแน่
แ่อะไรันที่ทำให้นายนับรถลัวนไ้นานี้
“ถ้าพี่ไม่ไปส่ผม
ผมะอัพี่ให้เละแล้วไปฝาัับำรวเลยีไหม?”
“ไม่
ไม่ ไม่รับ ไปส่เี๋ยวนี้ๆ” นับแท็ี่พูววนไปวนมาประอบับยมือพนมไหว้สร้าวามไม่เ้าใแ่นอายุน้อยว่า
และยัมีำถามเิมอยอย้ำปป้อลอารเินทาลับว่าอะไรทำให้นับรถลัวไ้นานี้
บรรยาาศภายในห้อโยสาราลับปลุมไป้วยวามอึอั
สภาพอนหน้าพวมาลัยเหื่อไลย้อยทั้ที่อาาศในรถเย็น่ำและปิปาเียบไม่ยอมพูยอมาอะไร
เอาแ่มอถนนไม่สนใผู้โยสาร ปราารึมั่นใอีฝ่ายลัวเาริๆ ไม่ไ้แสร้ ทำให้ำถามนั้นย้อนสสัยอีทีว่านับรถลัวอะไร?
“ผมอยาถามว่าทำไมถึทำแบบนี้”
น้านหน้าสะุ้ามอผ่านระมอหลั้วยแววาื่นลัว
ปป้อึถามอีรั้้วยสำเนียเสียอ่อนล ทว่านับไม่ยอมอบสีที แถมยัมีท่าทีีัวออห่าเวลาปป้อยื่นมือมาใล้
เาึว้าไหล่ถามเิบัับ แล้วยื่นหน้าเ่ามาใล้ให้ันทาพฤิรรมแทน
“ลูผมป่วย
ผมหมุนเินไม่ทัน อย่าทำอะไรผมหรือแ้วามเลยนะ” เาพูเสียอ่อน หาาเหลือบมอปป้อเลิ่ลั่แ่ยัวามื่นลัว
เ็หนุ่มมอย้อนไปแววาอีฝ่าย
“ที่บอว่าลัวผมะทำอะไร
ือลัวอะไร?” ปราารเอ่ยถาม สีหน้าอีฝ่ายูไม่สู้ีและไม่ยอมอบ ปป้อเลยยื่นหน้าเ้าใล้นอีฝ่ายเบี่ยัวแทบิประู
“บอผมมา”
“ผมลัว...
วาสีฟ้าอุ”
“ลับมาแล้วรับ”
เสียปป้อเอ่ยบอมารายามเ้ามาภายในบ้าน
หล่อนหันมามอะำลัูโทรทัศน์ิามวามืบหน้าอีนหายึ่เป็นเรื่อทอล์ออฟเอะทาวน์ันในะนี้
เนื้อ่าวยัพูเี่ยวับเรื่อารหายัวไปอเ็นัเรียน แ่รายนี้ไม่ใ่มาวิน
เสีย่าวยัำเนิน่อไประหว่าสนทนา
“มาึเียว
แม่เป็นห่วนะรู้ไหม บอให้โทร็ไม่โทร” เธอบ่นถามเป็นห่ว
เ็หนุ่มเห็นเ่นนั้นึเินเ้าไปนั่้าน้าสวมอผู้เป็นแม่ หลับาพริ้มพ่นลมหายใเพื่อระบายวามเหนื่อยหน่ายใาเรื่อราววุ่นวาย่าๆ
นานา
“อโทษนะรับแม่
ยัไผม็ยืนอยู่รนี้แล้ว แม่สบายใเถอะรับ” เาระับอแน่นึ้น เยามอหน้าแม่แล้วุหนุนัอีรั้หวั้อารพลัใ
ผู้เป็นแม่ยิ้มให้ับวามน่ารัอลูายอบมีทีเ็ี้อ้อนบับไม่มีใรเทียบเหมือน
่อนะบบ่าเ็หนุ่มเบาๆ เป็นเิให้ผละออาั
“ไปๆ
อาบน้ำไ้แล้ว อแม่เหนียวัวไปหม” แม่ลอบทำหน้าหมั่นเี้ยว
ปป้อยิ้มอบะะแล้ออีรอบให้แม่เหนียวัวเาอีรั้ แ่อรหัน์อแม่็ันหน้าผาเาไว้พร้อมเอ่ยเสียเร่้วยำสั่อันศัิ์สิทธิ์
“ไปอาบน้ำ ไปเลย”
เธอบ่นปนเสียทีเล่น
“ร้าบบ”
ปป้ออบรับยิ้มแป้นแล้วลุาโฟาึ้นั้นบนไป
ผู้เป็นแม่หันมาสนใ่าวในโทรทัศน์่อ
ทารายารมาถึ่วเสนอ่าวเ็หายเพิ่มอีราย พิธีรสอบถามนายำรวผู้รับผิอบโยรวมยัไม่ให้อ์้อมูลทั้หม
แ่สันนิษานไ้ว่าีนหาย่วนี้อามีวามเี่ยว้อับ ‘มาวิน’
ึ่หายไปไ้หลายสัปาห์ที่ผ่านมา
ผู้เป็นแม่เอามือบนัทาบอหวั่นใ
สีหน้ารุ่นิลัวว่าะเิเรื่อับลูายอเธอเ้าสัวัน...
หลัปป้ออาบน้ำ
ทาน้าว ทำารบ้านนเสร็็เบียายลนอนเหยียบนเีย หัวหนุนลบนหมอนนุ่มพลาเอามือ่ายหน้าผาแสสีหน้ารุ่นิ
พลันิถึเรื่อที่เิึ้นเมื่อ่วหัว่ำ เรื่อบนรถแท็ี่นั้นยัวนเวียนอยู่ในใไม่ห่าหาย
และเสียำอบนับรถมันยั้อเสียในโสลอเวลา
บรรยาาศวันนิทรรศารใล้เ้ามา
ทำให้ารเรียนในสัปาห์นี้อนัเรียนั้นมัธยมปีที่ 5
้อมีละเว้นเพื่อให้เวลาับิรรมอันำลัะมาถึ แ่ละวันอปป้อมีบาวิาที่อัวลมาทำิรรมเป็นรีพิเศษ
นบาที้อหยิบยืมวันหยุมาทำิรรมเเ่นวันนี้
เ็หนุ่มแนสายไหมไม่ไ้มีเวลาอ่านหนัสือที่นยืมไปสันิ
เพราะพัหลัมีภาระานหนัมาึ้นเรื่อยๆ ไหนะ้อประุมับมรมอนโยมีิวิามไปเพื่อเ็บภาพิรรม
อีทั้ยั้อประุมให่ับสภานัเรียนและาารย์ทั้หลายเพื่อรวบรวมสรุป
เนื่อาะมีโรเรียนอื่นเ้ามาเยี่ยมมนิทรรศาร้อมีารบริารให้รบรัน
หลัาประุมันเสร็เรียบร้อย
ปป้อนั้น้อไปรวและเ็สิ่อ สวัสิาร รวมถึแผนในารรอรับนัเรียนนอสถาบันมาูาน
ทา้านิวึไ้ฤษ์แยทีมับปป้อไปยัมรมารแสละรเพื่อเ็บภาพสำหรับโษาโรเรียน
ิวเ้ามาถึ็มีาร้อมละรัน่อนแล้ว
นมีล้อเป็นอาวุธเินผ่าเ้ามาลาวนู เห็นร่าเ้ยเ่นเป็นส่า ยืนบนเวทีและนอย่าเ้ยนี่ล่ะเหมาะสมับบทพระเอในเรื่อนี้
นาเาเอ็ยัรู้สึอิาในหน้าาอเพื่อนนนี้ ิวยอมรับว่าเ้ยเป็นนหน้าาี
(มา) แถมมีวามเป็นสุภาพบุรุษทั้หน้าล้อและหลัล้อาารทำานเป็นาล้อถ่ายลิปให้เ้ยอยู่ประำ
รูปายทั้ไหล่ อ เอว
แนาอเ้ยในุราปะแนสีาวมะลิเป็นท่อนบนและท่อนล่านุ่ระเบนสีเียวไหม้ยืนู่ับนาเอำลัอยู่ในาเี้ยวพาราสี
ึเป็นโอาสีให้ิวไ้เ็บภาพระหว่าเ้ยและู่นาเออเพื่อนี้
หนุ่มมือล้อั้ท่าถ่ายรูปามมุม่าๆ บนเวทีารแส นไ้ภาพมามายในารทำประโยน์
ระหว่านี้ึูฝีมือารแสอเ้ยไปพลาพร้อมับสมาิมรมละรที่เหลือ
“ายพี่นั้นระส่ำส่ายเมื่อพบน้อ
ใพี่ฟ้อนั่นละเอ๋ยวใพี่”
เ้ยเอ่ยามบทเี้ยวพาราสีบ่าวในเรือนทาส
นหน้าาีแสบทบาทยิ้มมือไพล่หลัูเป็นผู้ี ในะู่นาเออเ้ยยิ้มเินำหวานสมบทบาท
“ำนรราอพี่หวานสิ้นี
ัให้น้อหันหน้าหนีสัี่หน” เธอเบนหน้าหนี้วยท่าทีเอะเิน เ้ยเินเ้าใล้
ใ้นิ้ว้อนาหันลับมา ทำให้เรียเสียรี๊อนในมรม
“มิ้อหลบ้อหลีพี่เสียระมั
หนีระวัสะุใพี่หล่น” เ้ยแ้ทา นเป็นนาเอแ้มือลับแล้วปัมือเ้ยอย่าถ่อมัว
“ใใรหนอมิยอมนิูุ่น
น้อัยลแล้วเหยียบ้ำให้มิน” เธอหน่ายใบหน้าหวานหนีสายาผู้เป็นนาย้วยท่าทีอ่อนหวานในบาทแร
่อนะระทืบเท้านบาท่อมา
บทบาทารแสละร็ระับไว้เพียเท่านี้
ทั้สอโ้ัวรับำมอย่ายินี ่อนะปรบมือให้านารำเริ่มโรยลีบุหลาบออมาาหลัเวที
ิวยิ้มออมาวาหยาเยิ้มเมื่อเห็นนที่นหมายไ้รับวามรัาเธออยู่ในุเรื่อนารำ
เธอำลัั้วีบมือเท้าเลื่อนออาหลัเวทีูอ่อน้อยและรำร่ายวัมือออมาพอส่า
ส่วนนที่เหลือเลื่อนเท้าออมาแสเ่นอย่าามามลำับ ทว่าในสายาอิว
บุลีเ่นมาที่สุไม่พ้นเธอนนั้น
“เฮ้ย
น้ำลายไหล” เ้ยพูแทรมือป้ายปาเพื่อนี้
ิวสะุ้รีบเอามือเ็ปาแ่ไม่มีราบสัะหย
“มึแล้เหรอวะ
เี๋ยวเหอะ” ิวพูไปแบบนั้น แ่ไม่มีท่าะเอาริ
สายายัหยุ้อแพรวาไม่หันเห
“สวยใ่ไหมล่ะ”
เสียหวานอนาเอแทรเอ่ยึ้นมา
“สวยสิ”
ิวล่าวาหยาเยิ้ม ราวไ้สิึรับรู้ว่านพูส่เให้เาละเมอยิ่ลไปในภวั์ัวเอว่าเิมือบุลที่นรับถ่ายานเมื่อสัปาห์่อน
เธอือนาเอู่ับเ้ย
“สิรินเอเหรอ
อย่าแล้เราแบบนี้สิ” ิว่อนสายาให้สสารราวไ้รู้ว่าเธออัลิปถ่ายเาอนเผลอออปามเธอนนั้น
“ะถ่ายเอาไว้ให้ยัยแพรวู”
ไม่พูเปล่า สิรินใ้โทรศัพท์ถ่ายลิปไว้แล้วูให้ิวเห็น เาถึับโอรวร้อให้ลบทิ้
แ่สิรินเป็นนี้เล่นและเป็นันเอ เธอลบลิปามำออย่าไม่ัใ
“นี่้อมให่เหรอ?”
ิวเพิ่ไ้ถาม
“ใ่
เป็นไโอเไหม อุส่าห์อมรมนารำยืมัวสภานัเรียนอย่าแพรวมาเลยนะ” สิรินอบแทน
ิวยิ้มรับแล้วพยัหน้า
สายายัมอผู้หิที่นหมายปอำลัร่ายรำเป็นัหวะะโนสวยส่า แพรวาเธอเป็นนัเรียนีเ่นสร้าื่อเสียให้ับโรเรียนมาแ่ไหนแ่ไร
ทั้เรื่อารเรียน ารแ่ัน้านวิาารและารทำิรรมในระับแบบนี้ วามริเาั้ใมาถ่ายรูปที่ห้อนี้็เพราะมีารแสอเธอ
“อย่าไปวนมันุยมาเลย
ให้มันอยู่ในโลสีมพูอมันไปีว่า” เ้ยเอ่ยับสิริน
่อนะเรียมึ้นิวารแสถัไป้าน้าเวที โยทาสิรินยัมอามิว้วยสายาที่มีสัมพันธ์ทาวามรู้สึ
หลัเลิเรียน
ปป้อนัว่าอยาไปทานอหวานแถวโรเรียน ทาิวและเ้ยเห็นี้วยึล ระหว่านี้ิววนแพรวามา้วย
แ่เธออบปิเสธเนื่อายัมีานอีหลายๆ ส่วนให้เธอัาร รั้นอย่าน้อยเธอ็อยาินอหวานมาเิมพลับ้าเหมือนัน
สมอะไ้แล่นิานออ ิวึออปารับ
ร้านเบื้อหน้าเป็นร้านึแถวูโทรมแ่้าในถูแ่แ้มัระเบียบร้านใหู้สวยและเหมาะเป็นสถานที่ผ่อนลาย
เ้ยเล่าว่าปิแล้วมาวินมัะมานั่เล่นร้านอยู่ที่นี่พร้อมับแ้วาเียวนมสเป็นอโปร
หลัเ้ยเล่าเรื่อราวอมาวินให้ปป้อฟัึเินนำผลัประูระเ้าไป
่อนะเลือเมนูอยู่สัพัึ้นไปั้นสออร้านึ่เป็นร้านบอร์เม พวเาทัทายหนุ่มเ้าอร้านอย่าุ้นเยเพราะเวลาลุ่มเพื่อนมีานให้เรีย็ะมาเล่นบอร์เมเพื่อผ่อนลายสมอ
ิวเินนำไปเลือเมสเปลนเอร์*
ออมาาั้นวาแล้วั้แผ่อุปร์ารเล่นบนโ๊ะ ไม่นานเรื่อื่มที่สั่ไว้็เ้ามาเป็นส่วนหนึ่ทำให้วเมูรึรื้น
หลัาเล่นนพอหอมปาหอมอึลับไปทำิรรมที่โรเรียน่อ
อหวานสำหรับแพรวาิว็ื้อเรียมมาเสร็สรรพ ยามมาถึห้อประุมิว็ยื่นให้แพรวาทันที
“อโปรแพรว”
ิวยิ้ม แพรวารับอพลันมอเ้าไปในถุแล้วเปรยยิ้ม้อนามอเพื่อนหนุ่ม
“อบุนะ”
นโนมถึับัวลอย
และพยายามเ็บำอารม์มามายในหัวใเอาไว้ “อบ็ินให้อร่อยนะ”
[*สเปลนเอร์
(เมพ่อ้าอัมี) หาวามเป็นหนึ่โยนับแ้มาาร์ที่ื้อ ใรถึแ้มที่ 15
ผู้นั้นเป็นฝ่ายนะ]
ทุนะมัะเม้นับารทำานนเวลาล่วเลยถึ
2 ทุ่ม แ่ปป้อแยัวลับมาั้แ่เวลา 1 ทุ่มแล้ว ปป้อนั่รอแท็ี่อยู่ประำทาใล้ับโรเรียน
ั้ใว่าะไปร้านเ่าหนัสือพาฝัน เนื่อาหนัสือที่เายืมรบืนามำหน
ปป้อเพิ่ไ้หยิบหนัสืออมาวินึ้นมาู
พอไ้เห็นสภาพแทบะร้อไห้ สภาพอมันแย่มา ัวสันหนัสือย่นาแรระแท
หน้าหนัสือบาส่วนาวลอนแผ่นหน้าถลนหลุออมา ปราารยีศีรษะระบายอารม์หุหิวามเลาอนาหลุบ้อมอหนัสือำรุอยู่ในมือ
“เอาวะ
ายเป็นาย!”
ราวห้านาทีรถแท็ี่มาถึป้ายรอรถประำทา
เ็หนุ่มใ้บริารโยสารพร้อมับบอุหมายปลายทาให้ับพนัานนับึ่ไม่ใ่นราว่อนที่วิ่หนีนเลิเปิเปิ
ระยะไม่ไลาันแท็ี่อปป้อ
รถเ๋สีำันหรูใหม่เอี่ยมอทิ้ระยะเฝ้าสัเร่าปป้อเินึ้นรถัล่าว
นับรถภายในระับพวมาลัย มืออี้าถอนเบรเปลี่ยนเป็นเียร์เินหน้า
ยามรถอปป้อเลื่อนัวออ็เริ่มเลื่อนัวามโยทิ้วามห่าไม่ให้สสัยอย่าแนบเนียน
ปป้อเินทามาทันเวลา่อนร้านปิพอี
้านในไม่พบใรอยู่บริเวเาน์เอร์
ปป้อึเินวนหาพนัานามอยั้นหนัสือนทั่ว็ไม่พบ นเินวนมาอยู่หน้าเาน์เอร์อีทีแล้วเพิ่แว่วเสียนอนรนอนเฝ้าเาน์เอร์อย่าัเน
เลยะเ้อมอ้ามเ้าไป้านใน แท้ริ็เป็นพนัานายอายุราวเท่านนนั้นเอ
“ทำไรน่ะ?!”
เสียุ้นเอ่ยระแทึ้น ปป้อสะุ้เ็บัวลับมอไป้นเสีย “เธอ!”
ปป้อสะุ้มือระับสายสะพายสัั้นอาารใถอยห่าาเาท์เอร์
เบรฟสะุ้ื่นเสียทอฝันพลันลุยืนเ็มวามสู ทำให้เ้าใว่าสถานาร์
“ห๊ะ
โทษที มาืนหนัสือเหรอ?” เบรฟถามมือยื่นพร้อมรับหนัสือ
เ็หนุ่มเห็นท่าทาอเบรฟ
ูเหมือนเาเป็นนใเย็นและยัเือนสิฝ่ายนื่อทอฝันลอ ูแล้วพวเา็เหมาะที่ะอยู่ร่วมันไ้ี
และมาถึเวลาอันบีบั้นหัวใ
ปป้อ่อยๆ ล้วหยิบหนัสือทั้สอเล่มึ้นมาอย่าล้าๆ ลัวๆ เพราะสภาพหนัสือมันไม่ไ้อยู่ในสภาพีเลย
ระทั่หนัสือทั้สอเล่มะถูรับ้วยมืออเบรฟ
เ้าัวอึ้เล็น้อยพลาพ่นลมหายใมอเล่มในมือ ้านสายาานื่อทอฝัน เธอเห็นสถาพมันถึับลอามอบน
ไม่มีเสียำบ่นออาปาพนัานทั้สอแม้แ่น้อย...
“อโทษนะรับ”
เ็หนุ่มแนเฝือเอ่ยสำนึผิ ยิ่อีฝ่ายไม่พูเายิ่รู้สึเหมือนโน่า
“ันบอแล้ว
นายไม่เื่อ...” ทอฝันเอ่ย้วยวามหุหิทิ้ท้ายแล้วเินมาสมทบ้าพนัานเบรฟ่อนะยื่นมือแบอบัรสมาิ
ปป้อยื่นให้และเฝ้ามอูอีฝ่ายสำรวสภาพเล่มอย่าหนัใ
“ทั้หม
420 บาท” ทอฝันบอ
“หา!
ทำไมมันแพหูี่นานี้” ปป้อไม่เ้าใ
“่าปรับทำหนัสือำรุ”
ปป้อนิ่มอนทั้สอ
สีหน้ารุ่นิามราา เพียแ่หนัสือมาวินำรุเพียเล่มเียวทำไมเรราาปรับถึไ้แพหูี่นานั้น
่อนะัสินใวัเินในระเป๋าออมาเินำนวนำอ
“ผมให้ 450 แ่ผมอถามอะไรหน่อย
ไ้ใ่ไหมรับ?”
ปป้อยื่น้อเสนอถาม
สาวผู้เป็นเ้าอร้านมอเินในมือเ็หนุ่ม็าวาว
ทว่าสำหรับเธอ เพียารถามโยใ้เินเป็นัวล่อ
แสว่าำถามที่ถามนั้นสำัับเามา
ประอบับเินในระเป๋าอเามันพูนำนวนธนบัรนน่าใ
“ห้าร้อย” ทอฝันเสนอ
ปป้อพยัหน้าเปลี่ยนมาเป็นธนบัรสีม่ว่อนทอฝันะเปลี่ยน้อเสนอ้วยอารม์พาไป
“ไม่ีว่า หร้อย” ทอฝันเพิ่มำนวน
เบรฟึ้อสะิเธอเป็นเิเือน ทว่าเธอ้อารแ้แ้นืน
อีฝ่ายทำเธอเสียแรและเวลา รวมถึหนัสือที่เธอเพิ่เอามาลนั้นมีำหนิำรุในบาส่วนไป
เา้อรับผิอบ
“ไ้ เธอเรียเพิ่มไ้
แ่อให้อบามร ผมอแ่นี้”
ปป้อเ้าสู่โหมริัแล้วหยิบธนบัรสีแเพิ่มสมทบ วาธนบัรลบนเาท์เอร์
“าัว”
ทอฝันยิ้มอย่าพึพอใ
มอำนวนเินบนโ๊ะแล้วโน้มัวมือทั้สอ้ำวา้อเ็หนุ่ม
“พันหนึ่
าัว”
“ทอฝัน!”
เบรฟเรียเป็นเิเือน
ปป้อไม่ัเธอ
เปลี่ยนมาเป็นธนบัรสีเทาแล้วเ็บเินเิมเ้าลับพลันยิำถามไปยัเบรฟโยไม่สนสายาอทอฝัน
“ผมอยารู้... หนัสือเล่มนั้น
ใรยืมรับ?”
“ว่าไรับ
เรื่อนี้เหรอ?” เบรฟเอ่ยพร้อมับู
“ใ่รับ
นื่อมาวินยืมเล่มนี้ไปใ่ไหมรับ ่วยเ็ูให้ทีรับ” ปป้อวานให้เบรฟ่วย
ร่าหนุ่มเินเลี่ยไปประำอยู่หน้าออมพิวเอร์ในเวลาเพียรู่เียว่อนะให้ำอบไป
“เปล่ารับ
ื่อเมริน” เบรฟอบ
“เอ๊ะ ทำไมถึเป็นื่อนี้”
เ็หนุ่มพึมพำแปลใ
“่วยูให้หน่อยไ้ไหมรับว่าื่อนามสุลอะไร”
ปป้อวานอ เห็นระนั้นทอฝันล่าวัทันวัน
“ไม่ไ้
มันละเมิสิทธิ์้อมูลส่วนบุล ลับไปะ” ทอฝันเอ่ยัแล้วยื่นเินทอน 580
บาทให้เา
ทว่าในระหว่าเธอืนเินทอน
580 บาทให้ปป้อนั้น ปลายนิ้วอเาสัมผัสับปลายนิ้วอเธอ เ็สาวรู้สึถึอาารร้อนหนาวเหวี่ยอุหภูมิในร่าายึ้นลนเธอไม่สามารถวบุมัวเอไ้
หลัานั้นภาพรวมถึ้อมูล่าๆ ที่เรียไ้ว่า ‘ภาพแห่อนา’
นั้นย้อนให้เธอไ้เห็นารำเนิน่อไปในีวิออีฝ่าย
ทว่าสิ่ที่น่าใสำหรับเธอนั่น็ือ
เาำลัะถูลัพาัว!
“หมายวามว่าไ...”
ปป้อมอำนวนเินทอนในมือ็เิวามสสัย เธอ้อารเินหรือไม่้อารันแน่
รั้นเพื่อนหนุ่มอเธอน้าๆ ็เรียื่ออเธอ้ำัำพูอนนเ็หนุ่ม้อเยมอเหุาร์รหน้า
“ทอฝัน
ทอฝัน ทอฝัน”
ทอฝันมอมายันเป็นลู้าาไม่ะพริบ
เหื่อัวท่วมใบหน้านีเหมือนไ่้ม ไม่มีเลือฝาเหมือนัอนเธอโรธ เธอยัมหน้าเา้าอยู่อย่านั้นระทั่เ็หนุ่มแนเฝือปล่อยมือาเิน
ร่าอเธอานิ่ไม่ไหวิ็ลับมายับเยื้อน
เธอัวเหายไป้านหลั้วยวามอ่อนแร วาทั้สออเธอมีน้ำไหลพราอาบแ้มผสมับเหื่อ
“เธอ เป็นอะไรหรือเปล่า?” ปราารอใไม่ไหวึเอ่ยถามแ่เธออบปิเสธ
ปป้อพยายามเื่อำพูอเธอแล้ว
ทว่าผลลัพธ์นั้นร้ามเสียสนิท ทอฝันเหื่อายไหลท่วมเปียปอนไปทั่วใบหน้าและลำอ
ใบหน้าีเผืออีทั้ยัมีอาารสั่นะนานี้ ไม่มีอะไร็ไม่ใ่
“บัรสมาิ”
เธอยื่นให้เาพร้อมับเินทอน ปป้อึรับไว้ไม่อยาถามเ้าี้เธออี
สีหน้าเธอูไม่ีเอาเสียเลย
“อ๋อ
อบใ” ปป้อรับแล้วหมุนายเินออาร้านไป
ทว่าในใยัเห็นภาพเธอสีหน้าไม่่อยีอยู่อย่านั้น
เิอะไรึ้นับยัยทอฝันนนี้ันนะ?
ความคิดเห็น