[Kimetsu no yaiba] The Soul Judge Hikangbana [OC/Yaoi]

ลำดับตอนที่ #1 : [INTO] Higanbana

ดวงจันทราส่องแสง ดาราเปล่งประกาย ป่าไม้อันเงียบเชียบ สายลมพัดผ่าน บ้านเมืองชนบทสงบไร้ผู้คนเดินทาง

มีสถานที่แห่งหนึ่งช่างเป็นพื้นที่เงียบสงบไร้ผู้คนรบกวน ร่วมไปถึงไร้กลุ่มคนเข้าใกล้

มันเป็นศาลเจ้าไม่มีเหล่าผู้คนมากราบไหว้กันแล้ว

โดยรอบศาลเจ้าร้างนั้นมีเพียงบุษผาสีแดงชาด ' ฮิกังบานะ ' เติบโตอยู่

น่าแปลกมันยังไม่ฤดูไม้ใบร่วงที่มันควรเติบโต หากหาเหตุผลว่าทำไมซึ่งนั้นก็มีอยู่แล้ว

พริ้ว~~

เสียงสายลมพัดแรงบุษผาสีแดงเอนไปตามแรงลมพัดผ่าน ก้อนเมฆเคลื่อนที่ แสงดวงจันทราสาดส่องให้บริเวณนั้นสว่าง

ท่ามกลางบุษผาแห่งความตายได้ปรากฏควันอากาศสีดำกระจายเป็นวงกว้าง ค่อย ๆ ปรากฏร่างหนึ่งในชุดยูกาตะสีแดงชาดเช่นเดียวกันกับบุษผาตรงนั้น ร่างกายสูงใหญ่ โครงหน้าเรียวคม ดวงตาคู่มีสองสีสวยงาม ข้างหนึ่งดั่งเลือด ส่วนอีกข้างดั่งนิลนิรันดร์ เรือนผมยาวสีแดงชาด เครื่องประดับผมเป็นสัญลักษณ์ของดอกฮิกังบานะ

เท้าเปล่าทั้งสองขายืนในดงบุษผาแห่งความตาย กลิ่นอายรอบตัวของชายผู้นี้ไม่พิศสมัยเท่าไรหากสูดดมเข้าไป มนุษย์อาจตายไม่เว้นแม้แต่อสูร แข็งแกร่งยังไงแค่เพียงได้กลิ่นนี้

ทรมาณไปถึงข้างใน กระอักกระอ่วนไอราวกับมีอะไรมาบีบรัดที่คอ หากไม่ถูกนำไปรักษาโดยเร็วก็ถึงคาดอย่างน่าละอายใจ

ดวงวิญญาณบริสุทธิ์ หรือ ดวงวิญญาณไร้เดียงสา มักเร่ร่อนตามพื้นที่ ๆ ตนเองตายไป แต่หากมองโดยรอบดี ๆ จะมีฮิกังบานะ นำทางดวงวิญญาณเหล่านั้นไปที่ศาลเจ้าร้าง

ได้พบกับชายหนุ่มท่ามกลางบุษผาสีชาดรายล้อม มือหยาบหนาผายไปทางดวงวิญญาณที่น่าสงสารนั้น

" ยินดีต้อนรับ.. ดวงวิญญาณที่ไร้เดียงสาเอ๋ย ข้าคือผู้ที่จักนำทางพวกเจ้าไปยังสถานที่สงบ "

น้ำเสียงทุ่มราบเรียบนิ่งสงบดั่งหินผาแต่ฟังดูนุ่มนวล ถนอมกับเหล่าดวงวิญญาณเรร่อน และ ไร้พิษภัย

ทำให้พวกเขารู้สึกผ่อนคลายกับผู้นำพาภายนอกนั้นซึ่งน่าเกรงขาม น่าหวาดกลัว สร้างความเป็นมิตรเหล่าดวงวิญญาณแสนไร้เดียงสาไม่รู้สึกถึงอันตรายต่อพวกเขา

" มันไม่ใช่สรวงสวรรค์ หรือ นรกนิรันดร์ เป็นเพียงที่ ๆ คล้ายโลกคนเป็น.. แต่มันเงียบสงบอย่างที่พวกเจ้าต้องการมัน..

เพียงแค่เจ้าตามข้ามา " ร่างใหญ่เดินย้ำเท้าพื้นดินตรงไปศาลเจ้าร้างนั้น ตามทางเดินที่ชายคนนั้นย้ำเกิดเหล่าดอกฮิกังบานะตามทางเท้าเหมือนเส้นทางที่ดวงวิญญาณตามมาถึงที่นี้นั้นเอง

มือใหญ่เปิดประตูศาลด้านใน เห็นแค่ความืดมิด แต่ดวงวิญญาณกลับหลงไหล ร่องลอยหายเข้าไปในความมืดมิดนั้น

" ไว้พบกันใหม่.. เหล่าดวงวิญญาณที่ไร้เดียงสาเอ๋ย "

ชายคนนั้นโบกมือลาพร้อมปิดผนึกประตูไม้เก่า ๆ เสียงแอ๊ดอ๊าดฟังแล้วช่างน่าขนลุกได้หยุดลง

บุษผาสีชาดเปล่งประกายแสงสวยงามแค่ภายนอก เนื้อด้านในช่างแตกต่าง

รอบตัวชายคนนั้นปรากฏควันสีดำรอบตัวอีกครั้ง เขาหันมามองยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปาก

" ชู่ว~~ " หลังเสียงนั้นเอ่ยออกมาตัวชายคนนั้นก็ได้หายตัวไป

เหลือไว้เพียงกลีบดอกของฮิกังบานะเท่านั้น