[aimnam]Again

เนื้อเรื่อง

Again

                บรรยากาศในสนามบินทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ผู้คน ความรีบร้อน ความดีใจที่ได้พบหน้าหรือเสียใจที่ต้อง

พรากจาก ทุกอย่างสำหรับชั้นมันเป็นภาพชินตาที่ได้เห็นอยู่เสมอจากการเดินทางไปๆมา ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ภาพของ

เด็กสาววัยมัธยมมองมาที่ชั้นสลับกับก้มลงไปมองอะไรบางบนโทรศัพท์ของพวกเธอ เสียงกรี๊ดกร้าดเล็กๆของคนกลุ่มหนึ่งที่

ชั้นเดินผ่าน ซึ่งคงพยายามเก็บอาการที่สุดแล้ว ล้วนเป็นเรื่องปกติสำหรับชั้น ป้ายไฟพร้อมกับป้ายต้อนรับ แสงแฟลต และ

เสียงชัตเตอร์ ผู้คนมากมายที่รอการกลับมา ชั้นยิ้มกว้างขึ้นแล้วโบกมือให้กลับพวกเขา น่าแปลกที่แม้ว่ามันจะผ่านมา

หลายปีแล้วแต่ตัวชั้นเองยังคงได้รับการตอนรับที่อบอุ่นเช่นนี้เสมอ กลุ่มแฟนคลับที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหนก็ยังคง

อยู่ข้างๆกันเสมอ พวกเขายิ้มกลับมา ตะโกนเรียกชื่อของชั้น และเปิดทางให้กับใครคนหนึ่ง เธอ ผู้หญิงที่ชั้นไม่คิดว่าจะเจอ

เธอทีนี่มาก่อน คนที่ยิ้มและก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าชั้น ผิวขาวสว่างกับรอยยิ้มจนตาหยีนั้นเป็นสิ่งที่ชั้นจำได้ดี แก้มป่องๆที่

ชั้นชอบเล่นกับมันเสมอ ผมสีน้ำตาลอมส้ม ซึ่งน่าจะมาจากการถ่าย mv ตัวใหม่ของเธอ เธอ นักร้อง และนักแสดงที่

ประสบความสำเร็จ และ คนที่แม้ว่าชั้นจะพยายามเท่าไร ก็ไม่อาจลบภาพของเธอออกไปจากใจได้เลย คนที่เป็นเหตุผลให้

ชั้นต้องจากไปไกล และเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ชั้นต้องกลับมา

                “ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ…...เอม”เสียงแหบๆจนดูห้าวเหมือนผู้ชายของเธอบอก ก่อนจะดึงชั้นเข้ามาก่อน วินาที

นั้นมีทั้งเสียงกรีดร้องของแฟนคลับ แสงแฟลต ชัตเตอร์ แต่สิ่งเดียวที่ชั้นคิดได้ตอนนั้นคือกอดเธอกลับแน่นๆ ซบหน้าลงกับ

บ่าที่คุ้นเคย สูดกลิ่นน้ำหอมกลิ่นเดิมบนตัวเธอ และพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา คิดถึงมากเลยนะ เธอกระซิบ

เบาๆที่ข้างหู ชั้นได้แต่พยักหน้า ก่อนจะตอบกลับไปว่าเหมือนกัน เราคล้ายอ้อมกอดออกจากกัน ชั้นดึงเธอเข้ามาโอบและ

พึ่งสังเกตเห็นว่าเธอร้องไห้

                “ขี้แยนี้หว่า ไอหมีเอ้ย”ชั้นยิ้มขำให้กลับคนที่แกะแขนชั้นออกจากบ่า หันหน้าหนีและพยายามใช้แขนเสื้อแจ๊คเก็ต

ที่เธอใส่มาเช็ดหน้าตัวเองด้วยความอาย

                “น้ำ”

                “น้ำ” ชั้นเรียกเป็นครั้งที่ 2 พร้อมกับพยายามดึงให้เธอหันมาแต่เธอขืนตัวไว้

                “น้ามมมมมมมม  ถ้าไม่หันมาเอมจะโกรธแล้วนะ” ชั้นขึ้นเสียง และเริ่มหงุดหงิด นั่นแหละเธอเลยยอมหันมายิ้ม

เจื่อนๆให้ แฟนคลับ 2-3 คนสะกิดชั้นให้เอาทิดชู่ให้เธอ เธอรับและบอกขอบคุณเบาๆ

                “หันหนีทำไมฮึ ไอเด็กดื้อ” ถามพร้อมกับดึงแก้มนิ่มๆนั้นเล่น ยังนิ่มเหมือนเดิมเลยแฮะ เธอยืนนิ่งๆสักพักให้ชั้น

แกล้ง ก่อนจะตอบมา

                “ก็เอมชอบล้อ…กลัวโดนเอมล้ออ่า”ยัยเด็กขี้แยตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ ชั้นยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ

ก่อนจะเริ่มรับกล้องจากแฟนคลับที่อยู่รอบๆตัวขอเรามาทำภารกิจที่ชั้นห่างหายไปนาน นั่นก็คือ การถ่ายรูปคู่กับเธอ

นั่นเอง การถ่ายภาพ รับของขวัญ พูดคุยกับเหล่าแฟนคลับ กินเวลาไปสักพัก ก่อนที่ชั้นกับเธอจะขอตัวกันกลับกันก่อนโดย

ที่เธออาสาจะขับรถไปส่งชั้นที่คอนโด

‘แกร๊ก’เสียงของแผ่นคีย์การ์ดที่ถูกวางลงบนที่วางเป็นเสียงเดียวที่ดังขึ้นในห้องแห่งนี้ ที่ๆมันเคยเป็นห้องของเรา

มาก่อน เธอเงียบและไม่พูดอะไรเลยนับตั้งแต่เราขึ้นรถออกมาจากสนามบินโดยรถเฟอร์รารี่สีแดงที่เธอเป็นคนขับ รถในฝัน

ที่เธอเอ่ยปากว่าอยากได้มานาน มีเพียงเสียงเพลงเพราะๆจากวิทยุในรถเท่านั้นที่ดังเป็นเพื่อนของเราสองคนตลอดการ

เดินทางมายังคอนโดของชั้น เรายืนจ้องตากัน ชั้นมองเข้าไปในดวงตาของเธอ ดวงตาคู่นั้นดูครุ่นคิดอะไรบ้างอย่าง ริม

ฝีปากน่ารักอย่างที่เจ้าตัวชอบบอกใครต่อใครนั่นเม้มแน่น ก่อนที่จะเอ่ยถ่อยคำตัดพ้อออกมา

“ทำไมไม่โทรหากันเลย ไลน์ไปก็ไม่ตอบ ไหนสัญญาแล้วไงว่าจะไปทิ้งกันไปไหน ทำไมเอมทำอย่างนี้กับเค้าละ รู้

ไหมว่าเค้าทรมานแค่ไหน คิดถึงเอมแค่ไหนกัน” เสียงนุ่มๆนั้นสั่นพร่า เหมือนคนกำลังจะร้องไห้แต่ฝืนเอาไว้ ก่อน

จะเดินเข้ามากอดชั้นที่ยังยืนนิ่งอยู่

“น้ำ”ชั้นพูดชื่อเธออกมาเบาๆก่อนจะโอบกอดเธอไว้แน่น ลูบหัวคนที่กำลังร้องไห้อีกครั้งเหมือนเด็กๆ

มืออีกข้างเชยคางของเด็กน้อยขึ้นมาให้มองหน้ากันตรงๆ

“น้ำรู้ไหมว่าทำไม เอมต้องไปเรียนต่อ ทำไมเอมไม่โทรหา ไม่ติดต่อมาเลย”เด็กน้อยในอ้อมกอดของชั้นหยุด

สะอื้น ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

“เอมแค่อยากให้น้ำแน่ใจ ว่าความรู้สึกของเราสองคนที่เกิดขึ้น มันใช่ความรักหรือเปล่า หรือว่าเราแค่หวั่นไหวไป

เพราะความใกล้ชิดกัน ยิ่งน้ำมีคนของน้ำอยู่แล้วด้วย เอมก็เลยต้องไป เพื่อให้น้ำได้ทบทวนความรู้สีกของตัวเองว่า 4 เดือน

ที่เราไม่เจอกันเลยน้ำคิดถึงเอมในฐานะไหน น้ำให้เอมอยู่ในฐานะไหนกันแน่ เพื่อนสนิท พี่น้อง หรือมากกว่านั้น”ชั้นอธิบาย

พร้อมคลายอ้อมกอดออก มือทั้งสองข้างค่อยๆบรรจงเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธออย่างพยายามให้อ่อนโยนที่สุด

“ตอนนี้น้ำไม่มีใครแล้วต่างหาก”คนเด็กกว่าส่งเสียงงึมงำตอบกลับมา พร้อมกับยิ้มออกมานิดๆ ให้ชั้นยิ้มตาม

“รู้อยู่แล้วน่า ไม่งั้นจะรีบกลับมาทำไม”ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นหน้ายุ่งๆของเธอ

“รู้ได้ไง ใครบอกเธอ…จั่นหรอ ว่าแล้วเชียว ชอบเอาเรื่องพี่ไปขาย เจอหน้านะจะ….”ยัยเด็กขี้แยที่ตอนนี้เปลี่ยนมา

เปลี่ยนขี้โวยวายแทนพูด แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรที่จะเป็นการคาดโทษสายลับอันดับหนึ่งของชั้นจบ ชั้นก็ตัดสินใจปิดปาก

นุ่มๆนั้นด้วยอวัยวะเดียวกันกับที่เธอใช้พูดอยู่

เสียงครางเล็กๆในลำคอด้วยความตกใจของเธอทำให้ชั้นที่กำลังกดจูบอยู่อดที่จะยิ้มออกมานิดๆไม่ได้ ปากนุ่มๆที่

เห็นแล้วอดใจไม่เคยอยู่กับมือเรียวที่โอบกอดและลูบไปมาอยู่แถวต้นคอทำให้ชั้นแทบอยากจะทำอย่างอื่นมากกว่าแค่จูบ

แต่เดี๋ยวก่อน ชั้นยังไม่ได้คำตอบจากเธอเลย  

“สรุปว่าได้คำตอบว่าไงค่ะ เจ้าหมีน้อย”ชั้นกระซิบอยู่เกือบติดริมฝีปาก หลังจากที่ถอนจูบออกมา ยิ้มใส่สายตาที่

มองมาอย่างเสียดายกับจูบหวานๆเมื่อครู่

“ให้ทำขนาดนี้ยังไม่รู้อีกหรอ กลับไปเรียนปริญญาตรีใหม่ไหมเอมม”เธอตอบ หน้าหมุ่ยๆนั้นเริ่มกลับมาอีกครั้ง

แขนเรียวพยายามจะผลักชั้นออกแต่ด้วยความที่ชั้นแข็งแรงกว่าเลยไม่สะเทือนอะไรนัก

“ก็เค้าอยากได้ยินที่เธอพูดอ่ะ ไม่ได้หรอ นะ น้ามมมมม น้า ไม่พูดเค้าไม่ปล่อยเธอนะจะกอดอยู่อย่างนี้ทั้งวันทั้ง

คืนเลยยยย”พูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ แอบเห็นเธอหันหน้าหนีไปแอบยิ้ม ก่อนจะหันกลับมาเก๊กหน้านิ่งใส่

“ก็ได้ๆ พูดแล้วก็ได้……………รักเอมมากนะ”สุดท้ายคนในอ้อมกอดก็ยอมจำนนหลังจากโดนกอดเหวี่ยงไปมาอยู่

เกือบสิบรอบ ท้ายประโยคพูดเสียงเบามากจนชั้นแทบไม่ได้ยิน

“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะน้ำ ไม่ได้ยินเลยอ่ะ”ชั้นแกล้งถาม ให้ยัยเด็กน้อยตาขว้างเล่นๆ

“ยังอีกเอม ยังไม่เลิกใช่ม่ะ ไม่ปล่อยน้ำโกรธอ่ะ”ดูท่าเธอจะเอาจริง ทำให้ชั้นรีบปล่อยกับคำขู่ที่ได้ผลอยู่ทุกครั้งไป

ก่อนจะรีบวิ่งไปค้นหาของบ้างอย่างในกระเป๋าที่ถูกวางทิ้งไว้หน้าห้อง ก่อนจะเดินกลับมาหาเธอที่ยังดูงงๆอยู่กับท่าที่ของ

ชั้นพร้อมกับกล่องใบเล็กๆสีขาวในมือ

“อ่ะ ซื้อมาให้ ลองเปิดดูสิ”ชั้นยืนกล่องใบนั้นให้เธอ เธอรับมาก่อนจะค่อยๆเปิดมันออกที่ละนิด เผยให้เห็นแหวน

รูปหกเหลี่ยมสองวงคู่กัน ตัวเรือนแหวนเป็นสีเงินแต่ อัญมณีที่ฝั่งอยู่รอบๆแหวนนั้นวงนึงเป็นสีเหลือง อีกวงเป็นสีแดง สี

โปรดของเราสองคน ข้างๆเป็นกระดาษใบเล็กๆที่เขียนข้อความว่า มาอยู่ด้วยกันตลอดไปนะน้ำ จากผู้หญิงที่ได้ที่ 1 ของ

AF season 11 เธอยิ้มแล้วกลับมาทำหน้านิ่งก่อนจะยื่นกล่องคืนมาให้ชั้นที่ทำหน้าสงสัยอยู่

“อะไร ของแบบนี้ใครเค้าใส่เองเล่า”เธอเหวี่ยงด้วยใบหน้าเขินๆ ชั้นยิ้มก่อนจะจับมือเธอมากุมไว้ค่อยๆใส่แหวน

ไปบนนิ้วนางข้างขวาช้าๆ จากนั้นก็เปลี่ยนให้เธอเป็นคนใส่ให้ชั้นบ้าง

“ขอบคุณนะคะ ที่กลับมาหากัน สัญญานะว่าจะไม่ไปไหนอีก”เธอพูดก่อนจะยื่นนิ้วก้อยออกมาให้ชั้นเกี่ยว

“ค่ะ สัญญาเลย”ชั้นยิ้ม พร้อมกับยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวไว้กับเธอ ต่อจากนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นชั้นก็จะไม่มีวันทิ้งเธอไปไหนแน่นอน เพราะว่า เราสัญญากันไว้แล้วนี่นา
.
..
...
....
ขอบคุณสำหรับอ่านเรื่องนี้ จนจบนะ มันเป็นชั่ววูบที่คิดพล็อตไว้นานพอสมควรแล้ว ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้ด้วยค่ะ 

ป.ล.ดูเหมือนว่าคอมเมนมันจะหายไปเวลาเม้นอ่า เพราะฉะนั้นถ้าอยากคุยรึติดตามเรื่องต่างๆรึทวงนิยายเรื่องเก่า ติดตามได้ใน twitter นะคะ ช่วงนี้เราสิงอยู่ใน แท๊ก เอมน้ำตลอดเลย 555555 ถ้าอยากคุยก็ส่งหลังไมค์มานะค่ะ(ใครจะอยากคุยกับแกกัน) รึว่าจะลองไปตามหาเราเล่นๆในแท๊กดูก็ได้นะ 
ป.ป.ล.กำลังวางพล็อตเรื่องยาวอยู่ค่ะ กับช็อคฟิคอีก 2 เรื่อง รอๆเค้าหน่อยน้า (ได้ข่าวว่าเรื่องเก่ายังไม่อัพ เราจะไม่พูดถึงตอนนี้ค่ะ 555555)
ป.ป.ล.อีกครั้ง ขอบคุณที่อ่านมาจนจบบรรทัดนี้นะค่ะ > <