คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : {ChanKai} GOAL IV
ิมอินื่นมาอนเ้าในสภาพสะลึมสะลือเหมือนอย่าทุวัน นัยน์าปรือปรอยเหลือบมอน้าายที่ยัหลับไม่ื่น ไม่นับรวมแนหนัๆพามาบนเอว นอนมอสำรวใบหน้านัฟุบอลื่อั นาหนาเป็นแพ มูโ่เป็นสัน เว้นแ่หูาไปหน่อย อินนอนำับวามิัวเอไ้สัพั ็้อเรียมัวไปทำาน ยับัวให้เียบเียบมาที่สุ ไม่อยาให้านยอลื่น
“ไปไหนเหรอรับ” นัวเียว้าแนอินเอาไว้ มืออี้าที่ว่า็ยี้า สะลึมสะลือยัไม่ื่นีนั
“ันะไปอาบน้ำ ุนอน่อเถอะ เี๋ยวเสร็แล้วปลุ” ปลมือออาแนอย่านุ่มนวล หนุ่มนัฟุบอลวัใสาวๆอนนี้ทำัวเหมือนเ็น้อยไม่่าาหลานมิลานเลยสันิ อินไม่แน่ใว่า้อล่อมให้านยอลนอน่อน้วยหรือเปล่า พอเห็นว่าเ้าัวล้มลไปนอนอย่าว่า่ายไม่อแ ึผละายไปัารำรำล้าร่าายให้เรียบร้อย
อินใ้เวลาอาบน้ำแ่ัวไม่นาน มอนาฬิา้อมือแล้วยัพอเหลือเวลาอยู่บ้า รีบเินไปหาพ่อหนุ่มที่ยันอนหลับปุ๋ยไม่ยอมื่น ถ้าานยอลื่นสายอิน้อออไป่อน
“านยอล! ถ้าื่นแล้วปิประูล็อห้อให้้วยนะ” สะิแนเ็มไป้วยมัล้าม ไม่ไ้หวัให้านยอลื่น เอาแ่พอุยรู้เรื่อ
“หื้มม อินะไปไหนรับ”
มอานยอลระเ้ัวลุึ้นมา้วยใบหน้าเหรอหรา อยิ้มไม่ไ้ริๆ เอื้อมมือไปัผมให้เป็นทร มันี้โ่ี้เ่ไปนละทิศนละทา
“ะไปทำาน ุนอนไปเถอะวันนี้ว่าไม่ใ่เหรอ”
านยอลไม่อบอะไรลับับมืออินมาุมเอาไว้
“ผมไปส่รับ”
.
.
.
วันนี้แ่าาทุวัน อินไม่ไ้เินไปทำานนเียวเหมือนอย่าเยและูเหมือนะื่นเ็มา้วย้ำ ทั้สอหลบนั่าวออมาาหอพัทา้านหลั ลัเลาะอ้อมไปนิหน่อย ึโผล่ออมารอย้าๆไม่ไล ถือเป็นเรื่อื่นเ้นรับรุ่อรุ
“หนาวไหมรับ”
พวเาเินไปามท้อถนน มีผู้นเินผ่านไปมาบ้าประปรายไม่พลุพล่าน้วยยัเ้ารู่ านยอลเยิบเ้ามาเินใล้อิน ทำเนียนโอบเอวอินเ้ามาใล้ ลัวว่าุรูะหนาว ลมเย็นพัมาเป็นระลอ ไม่บ่อยแ่หนาวสะท้าน
“เนียนเนอะ” อ้อนใส่านยอลไม่ไ้ นอะไรเนียนเป็นบ้า ถึะพูอย่านั้นแ่็ไม่ไ้ปิเสธ ยอมให้านยอลเินโอบอยู่อย่านี้ เลี้ยวรหัวมุม้าหน้าเอเ้าับร้านอาหารเล็ๆเ้าประำ สะิให้พ่อนัฟุบอลเินเลี้ยวเ้าไปื้ออาหารเ้าลท้อเสีย่อน
แสแยามเ้าำลัี ไม่แรนเินไป ทั้ยัมีลมหนาวพัมาเรื่อยๆ อินทิ้ายนั่ลบนเ้าอี้ัวเิมในสวนสาธาระประำเมือ สีเียวอุ่มอใบไม้ัับสีแสออทิวลิปึูวามสนใเป็นเท่าัว
“ปิมานั่ทานอาหารที่นี่ทุเ้าเลยหรือเปล่ารับ” ่าฝ่าย่าเริ่มัารอาหารเ้าอนเอ ยัไม่ลืมมีบทสนทนาเล็ๆไม่ให้บรรยาาศมันเียบนน่าอึอั ่อยๆเรียนรู้ันไปทีละนิ ไม่รีบร้อน
“อื้อ! มาทุวันเลย เวลาไ้มอ้นไม้ไป้วยทานอาหารไป้วยมันมีวามสุ รู้สึผ่อนลายไม่เร่เรีย เหมือนเป็นาราร์แบ่อนทำาน”
“อินอบธรรมาิเหรอรับ”
“อบสิ! ใรไม่อบบ้าล่ะ” ับนมปัิ้นสุท้ายเ้าปา หันไปมอานยอลที่ินเสร็แล้วไม่่าัน นึแปลใทำไมานยอลถึถามอย่านี้ ยิ่ไ้เห็นรอยยิ้มมีลับลมมในแล้ว มันไม่น่าไว้ใเลยริๆ
“แล้วผมับธรรมาิอบอะไรมาว่าัน”
อินะัไปสอวินาที หลุบสายาลมอแผ่นระาษห่ออาหารในมือ สมอำลัประมวนผลอย่าหนั เยหน้ามอานยอลอีรั้ ฝ่ายนั้นยัส่ยิ้มี้เล่นมาให้ ัริมฝีปา ไม่รู้ะอบอะไรี ถ้าอบานยอล็เ้าัว ถ้าอบธรรมาิ็ลัวว่าะอน
“สายแล้วไปันเถอะ!” ไม่อบำถาม เินหนีเอาื้อๆมันนี่ล่ะ ้ำอ้าวออมาารนั้น แอบแวะทิ้ยะลในถั ไ้ยินเสียวิ่ามมาไม่ไล แอบอมยิ้มอยู่นเียวอนานยอลมาว้ามือไปุมเอาไว้
“โรธหรือเปล่า” บีบเบาๆ านยอลไม่อยาให้อินโรธ เาอาะรุหนัเินไปนอินเินหนีมาอย่านี้ แถมไม่ยอมหันมามอหน้าัน้วย้ำ
อินส่ายหัว ยัไม่ยอมหันไปุยับานยอลีๆ อินไม่ไ้โรธ ำลัลั้นยิ้ม่าหา านยอลเป็นนัเน ูรู้ั้แ่อนับรถมาามาริแล้ว ไม่แปลถ้าะรุหนั ยั้าวเินไป้าหน้าสม่ำเสมอเหมือนทุวัน อาะ่าที่วันนี้มีนเินมาเป็นเพื่อน ทั้อินและานยอล่าเียบันทัู้่ พอพ้นเสวนสาธาระไปนิ็ถึโรเรียน
านยอลยัุมมืออินเอาไว้แน่น ไม่อยาปล่อยเลย้วย้ำ มอ้วยสายาเว้าวอนเหมือนลูหมาถูแม่ปิเสธไม่ให้ินนม
ุรูวัใเ็ๆเือบหลุำออมาอนเห็นสายาอ้อนๆาานยอล นี่พึ่ผ่านไปวันเียวทำัวเหมือนาันไม่ไ้ เว่อะไม่มี ส่ายหัวให้รู้ว่าใ้วิธีนี้ไม่ไ้ผล แถมบิมือออาารเาะุม ทีนี้พ่อนัฟุบอลหูลู่หาอริ
“อนนี้อบธรรมาิมาว่าแ่ในอนาอาะรัานยอล็ไ้”
ทิ้ำพูให้พ่อนัฟุบอลัวโีปีไ้ใเล่น หมุนายเ้าไปในโรเรียน วันนี้้อโนปิเ้สอบสวนหนัแน่ เพราะแอบเห็นว่าฝรั่ัวโแอบมออยู่หลัรั้ว แปลใ้วย้ำไม่เห็นนั่าวมารอหน้าโรเรียน ถ้าเป็นปิสืบไ้แม้ระทั่้นระูล
“เย็นนี้เอันนะรับ!” ไม่วายานยอลยัะโนามไล่หลัมา เรียเอาสายานัเรียนมอันให้พรึบ านนี้ะโนรูให่เรียพบไหมเนี่ยิมอิน…..
.
.
.
“เมื่อืนนับอล้าเหรอ”
แทหวยไม่เยะถู หมุนลูบิเปิประูไม่ทันไ้้าวเท้าเ้าไปในห้อ ำถาม็ปะทะใส่หน้าแล้ว พอมอไปรอบห้อ อาารย์นอื่นๆ็ทำเหมือนว่ายุ่ับานามเ้าเสียเ็มประา แหม… ูไม่รู้เลยนะว่าหูผึ่ันหม
“อื้อ!” พยัหน้ารับ ส่สายาให้ไปุยันรโ๊ะ ืนุยรนี้ ไ้แปลสภาพลายเป็นโทรโ่ีๆนี่เอ
“ทำไรันอ๊ะ” หน้าาเ้าเล่ห์ยิ้มมีเลศนัยอย่านี้อฟันธเลยว่า เพื่อนแม่ิอะไรไม่ีอยู่แน่ๆ
“แ่นอนเยๆ ไม่มีเินเลย อีอย่ายัไม่ไ้เป็นแฟน!” ระแทประโยหลัใส่หน้าไอ้พ่อสื่อหน้าเ้ม รั้หน้าไม่ให้เอันแน่ ไม่รู้ปิเ้ะเอาวามลับอะไรไปบอานยอลอี ายหน้าเาาย
“อ๋ออ อนนี้นอนเยๆอนหน้านอนไม่เยแล้วล่ะสิ”
“ไปทำานไป๊!!!” เะหน้าาปิเ้ให้รู้สึสันิ านายเพื่อนนี่ถนันัอให้บอ สนับสนุนให้เพื่อนเสียัวเหลือเิน
“รับ!!!”
ารสอนเป็นไปอย่าราบรื่น เ็ๆให้วามร่วมมือีเหมือนเิม เพียแ่อามีถามนอเรื่อถึุนับอลมาไปนิแ่อยู่ในั้นที่รับไ้ แถมอาาศ็สบาย แำลัี ลมเย็นพัผ่าน อินเลยอพาหนูน้อยมาออพื้นที่ นั่วารูปในสวนสาธาระ้าโรเรียนแล้ว่อยปล่อยลับบ้าน
“ุรูรับ ผมวาผีเสื้อสวยไหม” หนูน้อยแ้มแปลั่ามประสาฝรั่มั่า ยื่นระานมาให้อินู แม้ถ้าเทียบับฝีมือผู้ให่ถือว่ายั้อยนั แ่เ็ทำไ้นานี้ถือว่าเ่มาแล้ว้วย้ำ
“สวยรับ อย่าลืมวาุอไม้ลไป้วยล่ะรับ”
“ไ้เลยฮับป๋ม” หนูน้อยพยัหน้ารับ ่อนไปทิ้ัวลหน้าพุ่มอไม้ เร่เรียับารวา่อ
อินมอสำรวเ็ๆว่ายันั่เล่นอยู่ในพื้นที่ที่ำหนรบหรือไม่ นไปสะุเ้าับายนหนึ่ยืนห่าออไปไม่ไลในมือถือล้อัวให่ บ่บอถึวามเป็นมืออาีพ อนแรอินิว่าเป็นนัท่อเที่ยวธรรมา ทว่าผ่านไปแล้วว่ารึ่ั่วโม็ยัไม่ไปไหน ถึะมีเปลี่ยนที่เปลี่ยนมุมไม่ให้เป็นที่สัเแ่อินำไ้
นั่าว….
นึไม่อบในิๆ เพราะอนนี้เป็นเวลาาน ถ้าถ่ายรูปอินเท่าับิรูปเ็ไป้วย มันไม่เท่าับเป็นารละเมิสิทธิส่วนบุลนเินไปเหรอ
“เ็ๆ เสร็แล้วเ็บอเลยนะรับ เราะลับโรเรียนันแล้ว”
ผุลุึ้น เินไป่วยเ็ๆเ็บอ ไม่อยาอยู่นานไปมาว่านี้ ้อนเ็ๆให้เินเป็นแถวลับโรเรียน แอบถอนหายในเียว นาทำใไว้แล้วว่าวามส่วนัวะหายไป พอถึเวลาริๆ็อหุหิไม่ไ้
หนึ่ั่วโม่อมา…..
อินเ็บ้าวอเ้าระเป๋าเหมือนอย่าปิทุวัน เยหน้ามอนาฬิาบนฝาผนั เผลอทำานเพลินเลยเวลานไ้ ส่ายหัวไปมาให้ับวามบ้าานอัวเอ มอไปยัโ๊ะฝั่ร้าม นาปิเ้ยัหนีลับไป่อนเลย ว้าระเป๋าเินไปปิไฟห้อพัรู สำรวปลั้ไฟทุัวว่าถูึออหมหรือไม่ ่อนะออาห้อไป
เหมือนลืมอะไรบาอย่า
พออายุเยอะึ้นแล้ววามี้ลืม็มาเป็นอู่ัน อะไรนิหน่อย็ลืมไ้นน่าี เหมือนอย่าอนนี้ นึย้อนไปิถึเหุาร์เมื่อเ้าเพื่อทบทวนว่านลืมอะไร
หนีนั่าวมาทา้านหลัหอ
ินอาหารเ้าที่สวนสาธาระ
านยอลเินมาส่ที่โรเรียนะโนบอว่า“เย็นนี้เอันนะรับ!”
ิบหาย!
สบถออมา ำระเป๋าในมือแน่น รีบวิ่ออมาหน้าโรเรียนที่บันี้เริ่มไร้ผู้น แม้ะมีรถสัรไปมาบ้า แ่อนนี้ยัไม่ใ่เวลาเลิานบริษัท เ็ๆ็ลับไปันเือบหมแล้ว อินพยายามวาสายามอหาานยอล ไม่รู้ว่านัวสูไปหลบอยู่รไหน หลั้นไม้ มุมเสา ที่ไหนๆ็ไม่เอานยอล
หรือะไปแล้ว?
“นึว่าะทำานถึึะแล้ว” เสียระิบทา้านหลัถึับทำให้อินถอนหายใโล่อ หมุนายมามอหน้านที่ำลัามหาอยู่ านยอลในุเสื้อยืสรีน้อวาม าเยีนส์ายาว แถม้วยหมวทรเท่ ูหล่อเหลามาึ้นเป็นเท่าัว รอยยิ้มยัประับบนใบหน้าเหมือนไร้วามทุ์ร้อน
“รอนานหรือเปล่า” อินไม่รู้ว่าานยอลมายืนรอนานแ่ไหน ลืมไป้วย้ำว่าไม่ไ้บอานยอลว่าเลิี่โม
“ไม่นานหรอ อย่าัวลสิรับ” านยอลรวบมืออินทั้สอ้ามาุมเอาไว้ ไม่อยาเห็นนที่ัวเออบทำหน้าอย่านี้เลย
“อื้อ!” พยัหน้ารับ
“ไปันเถอะรับ อินทำานเสร็เหนื่อยๆ ไปหาอะไรินันีว่า” ุนหลัอินให้ออเิน เปลี่ยนมาเป็นเินับมือ้าเียว ไม่ลืมถือระเป๋าให้้วย อาาศ่วบ่ายยัเย็นสบายแม้แะแรึ้นว่าอนเ้าแ่เพราะว่ามีลม เลยไม่รู้สึว่าร้อนเินไป
อินแอบมอานยอลบ่อยๆลอทาเิน เรื่อราวในีวิ่าถูเล่าออมาเพื่อแบ่ปันันและัน เป็นารเริ่มเรียนรู้ในีวิอแ่ละฝ่าย เส้นั้นบาๆ่อยสั้นลทีละนิ
“ันัสินใมาใ้ีวิอยู่ที่นี่เพราะมันเป็นประเทศในฝัน ไ้เรียนรู้ในสิ่ที่ไม่เยเห็น พบเอเพื่อนใหม่ เรียนรู้วันธรรมใหม่ๆ”
“ทำไมสเปนถึเป็นประเทศในฝันล่ะรับ”
“เพราะบอล้วยมั้ อืม…. แ่ไม่ิว่าะไ้มาเป็นแฟนนับอลนะ” พูเอ็เินเอ หันหน้าหนีานยอลเสียอย่านั้น ทำเป็นมอึรามบ้าน่อที่เินผ่าน อิสีน้ำาลมอแล้วอาูเ่าแ่มันวามลัอสถานที่เอาไว้ไ้ี อินถึไ้อบมันนัหนา
“แล้วสนใเลื่อนั้นาแฟนนับอลมาเป็นภรรยาไหมรับ” านยอล้มลมาประิริมหู พูให้ไ้ยินันสอน แน่ล่ะ ประโยนี้เรียเลือลมาอินไ้ีทีเียว
“ย่าส์!!” มือสมส่วนฟาเ้าับลำแนานยอลทันที นอะไรไ้ืบะเอาศอ ยัไม่ทันเริ่มเทแร้วย้ำ ้อนวับเ้าให้
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี่รับร้านนี้” ผายมือไปยัร้าน Cafe เล็ๆน่ารั บรรยาาศแลอบอุ่นเป็นันเอ านยอลแอบหา้อมูลร้านอาหารมาหมแล้ว ไม่อยาไปทานหรูหรานวนน่าอึอั เทแรอยาให้เป็นอะไรที่น่ารั ประทับใในวามทรำ เอาไว้บอลูหลานไ้
เลือนั่โ๊ะ้านในมีมุมส่วนัว ไม่พลุพล่าน พนัานในร้านออมา้อนรับ้วยใบหน้ายิ้มแย้มแ่มใส ไม่มีท่าทีื่นเ้นเมื่อไ้พบเอับนัฟุบอลาวรุ่นนี้ ้อยอมรับเลยว่าร้านนี้ฝึพนัานมาี ไม่ทำให้เสียบรรยาาศ หรือเิอาารเร็เพราะนั
เปิเมนูอาหารูสอสามหน้าพอเป็นพิธี อินเยหน้าึ้นมอานยอลึ่เ้าัวำลัมอมาเ่นัน ปิเมนูลวาบนโ๊ะ ิว่าารูเมนูไม่ำเป็นสัเท่าไหร่ านยอลิมาแล้วว่าะสั่อะไรบ้า ในเมื่อร้านเ้าัว็เป็นนหา
“นายมีอะไรอยาแนะนำไหม” อินไม่ใ่เ็ะไ้มานั่อแรอให้นรัามใ ในเมื่อิะบหาูใัน็้อเินมานละรึ่ทา ้วยวามที่โมันเลยรู้ว่าวรทำหรือไม่ทำอะไร
“อินอยาินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่ารับ” นถาม็ถามไปั้นแหละ ใริระือรือร้นอยาะสั่อาหารให้สุ อย่านึว่าอินรู้ไม่ทัน ส่ายหน้าปิเสธให้านยอลโว์ฝีมือเ็มที่ ถ้าเ้าไปทำอาหารในรัวเอไ้ะเ้าไปแล้ว
“ั้น…. “ อาหารสามสี่นิถูลบนระาษอย่ารวเร็ว อินมอนสั่อาหารแบบไม่้อูเมนูแล้วนึำ มีอาหารในใอยู่แล้วริๆ้วย พนัานรับออเอร์เสร็็ปลีัวไปอย่ารู้หน้าที่ อินหันลับมอมาหน้าานยอล ายหนุ่มำลัยิ้มน้อยยิ้มให่อารม์ีเ่นเย
เราเริ่มุยัน้วยเรื่อินฟ้าอาาศอประเทศสเปน เปรียบเทียบวามเป็นอยู่ับที่เอเีย บทสนทนาราบรื่นอย่าที่มันวระเป็น อามี่วเ้อเินบ้า แ่มันทำให้เรายิ้มไ้ เราไม่ไ้รู้ัันมานาน เราำลัศึษาูใัน่าหา เริ่มาสิ่ที่อบ ไม่อบ ฟุบอล ีฬา เพล หนั ่อยๆทำัวใหุ้้นเยันทีละนิ บรรยาาศอร้านทำให้เราผ่อนลาย ลิ่นอไม้ในแันทำให้เราผ่อนลายมายิ่ึ้น รอยยิ้ม เสียหัวเราะ นรอบ้า…
เราำลัอยู่ใน่วเวลาที่แสนพิเศษ เทแรอเรา มันไม่ไ้หรูหราแ่อุ่นไปถึั้วหัวใ
อาหารหน้าาน่ารับประทานเริ่มทยอยมาเสิร์ฟหลัาผ่าน Tapas (อาหารเรียน้ำย่อย) ไป Sangria ็อเทลผลไม้ ี่โรแะอบ ไ่เียวสเปน ้าวผัสเปน แ่เห็นหน้าาอาหารน้ำย่อย็เริ่มทำาน ไม่้อมีพิธีรีอมามาย เราเริ่มทานอาหารันทันที แอบมอานยอลอนทานอาหาร เ้าัวเหมือนะหิวัเพราะินไม่ยั้ อินอสสัยไม่ไ้ริๆ อะไระหิวปานนั้น เหมือนนไม่ไ้ินอะไรมาทั้วัน…
“อนลาวันานยอลิน้าวที่ไหน” พูไปพร้อมรอยยิ้ม ทำเป็นลมีหั่นเนื้อแะัให้านยอล นัยน์ารอบับสัเ านยอละัมือเยหน้ามออินแ่ไม่ไ้ิใสสัยอะไรนอายิ้มแหยส่ลับไปให้
“ผมมัวแ่นั่หาร้านอาหารรับ เลยลืมิน”
อินะัมือ วามีและส้อมล เม้มปาแน่น ถามว่าีใไหมานยอลทุ่มเทหาร้านอาหารให้นลืมิน้าวอย่านี้ ีใสิ… แ่ถ้าทำให้้อเสียสุภาพอินไม่อยาให้ทำ ใบมีลบนเนื้อแะ หั่นอย่าพิถีพิถัน ใ้ส้อมิ้มเนื้อไปวาบนานายอล อมยิ้มมุมปาเล็น้อย
“ั้นทานเยอะๆ เยมื้อลาวันรับ” ถ้าให้อินบอไปเลยว่าไม่อยาให้ทำ มันะเป็นารทำลายบรรยาาศเสียหม อินทานอาหารัวเอไปพลามอานยอลไปพลา ูอีฝ่ายเี้ยวุ้ยๆมีวามสุับอาหารมื้อนี้แล้วบ่บอให้รู้ว่าหิวริ พาลทำให้อินพลอยหิวไป้วย เลยเิศึแย่อาหารนาย่อมึ้น
มื้ออาหารบ้วยรอยยิ้ม เราเินย่อยอาหารันมาเรื่อยๆ แวะื้อไอศรีม้าทามาเินินไป ท้อฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม ลมหนาวยัพัใบไม้ปลิวไสว ผู้นมาหน้าหลายาเินสวนันไปมา มีเราสอเินเีย้า
“เย็นนี้ผม้อลับมาริแล้ว…” วามริานยอลไม่อยาลับ้วย้ำ หาาน็สำั ว่าะิ้นรนมาถึุนี้ไ้ไม่ใ่วันสอวัน ยิ่เป็นนเอเีย้วยแล้วมันยามา แอบมอเสี้ยวหน้าออินไม่รู้ว่านน่ารัำลัิอะไรอยู่
“้อมถึวันไหน…” ลั้นใถามออไป อินเยหน้าถามานยอล ลืมิถึ้อนี้ไปเสียสนิท เราอยู่ัน่าเมือ ระยะทาห่าัน ทำานนละหน้าที่ าระหมุนวนมาเอันไม่ใ่เรื่อ่าย
“ถึวันเสาร์รับ”
“อืม… แล้ววันอาทิย์หยุใ่ไหม” อินำลัำนวอะไรบาอย่าอยู่ในหัว ับไอศรีมเ้าปาไปอีำ รอานยอลอบ
“รับ”
“วันเสาร์ันไปหานายที่มาริแล้วลับมาวันอาทิย์”
“หื้ม? อินะ้าเหรอรับ”
“อื้อ”
“้าับผม ที่บ้านผม?”
“อ้าว.. หรือนายะอโรแรมให้ันีล่ะ” ถามมาัเริ่มโมโห ิ้วมวใส่ไอ้นถามมา เี๋ยว็ไม่ไปเลยนี่ อุส่าห์ไปหาถึมาริ
“ไม่รับๆ นอนบ้านผมน่ะีแล้ว” านยอลส่ายหัวปิเสธรัว เรื่ออะไระให้อินไปนอนที่อื่น โอาสามๆลอยมารหน้าปล่อยไป็โ่สิ ยิ้มทะเล้นวาแผนอะไรในหัวนโนน้าายีแนนั่นแหละถึสำนึ ทำหน้าาปิแบบาวบ้าน
“สลับัน้วย อาทิย์นี้ันไปหานาย อาทิย์หน้านายมาหาัน ถ้าไม่สะวยัไ็บอัน่อน อย่าน้อยวามสัมพันธ์เราะไ้เินไป้าหน้าไม่ใ่หยุนิ่” เหมือนยิ่พูานยอลยิ่ยิ้มว้ามาึ้นเป็นเท่าัว
“อินนี่น่ารััเลย!” ว้าัวอินมาอมันลาถนนนี่ล่ะ ใรมันะไปทนไ้ ทำัวน่ารัน่าัอย่านี้
“นาย! มันเปื้อน!!!” อินฟามือลบนไหล่หนาแบบไม่ยั้ ไอ้ศรีมในมือเปรอะไปหมแล้ว ไหนะมูโ่เป็นสันลมาบนแ้มเ็มฟอ ทำเอาร้อนไปทั้ัว นรอบ้าเริ่มหันมามอ บานถึับยมือถือึ้นมาถ่ายเพราะำไ้ว่าานยอลเป็นใร
“ปล่อยเลยนะ!!” พยายามิ้นรนออาอ้อมแน านยอลยิ่รัแน่น
“ผมะรอรับ” ระิบิริมหู ลายอ้อมแนเปลี่ยนมาเป็นุมมือ้าหนึ่เอาไว้
โลใบนี้เหมือนมีแ่เราสอน เส้นทายาวไล เียวไปามรอออย
อเพียมีเธออยู่้าาย ่อให้ไลแ่ไหน็ไม่หวั่น
GOLA
Talk
มา่อแล้ว่าาาา มา้าไปหน่อย้ออโทษ้วยนะะ TT
อนนี้ไรท์ำลัิว่า SF เรื่อนี้มันัะยาวไปละ 55555
แ่ะให้ับเลย็ไม่ไ้ ไรท์ะพยายามระับให้พอีๆ ไม่ยาวไม่สั้น
นเินไป อบุสำหรับอมเม้นำลัใ่ะ <3
ทำให้ไรท์มีแรแ่ึ้นมาโเลยยยย เยิฟฟฟฟฟ
ความคิดเห็น